Tiger Lilies live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 23-25/08/16

The Tiger Lillies - Madame Piaf @ Κηποθέατρο Παπάγου, 23/08/16

Είκοσι χρόνια μετά τη δημιουργία των Tiger Lillies και εκατό από τη γέννηση του «σπουργιτιού του Παρισιού», το αγαπημένο avant-garde τρίο από το Σόχο επέστρεψε και φέτος στη χώρα μας με μια ακόμη βλάσφημη όπερα των καμπαρέ. Ο Martyn Jacques, ο Mike Pickering και ο Adrian Stout επέλεξαν και πάλι να παρουσιάσουν στο εδώ κοινό τους το νέο έργο που αποτίει φόρο τιμής στην Εντίθ Πιάφ και το Παρισινό βαριετέ. Με τρεις εμφανίσεις σε τρεις πόλεις (Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα) και ένα sold-out (Αθήνα), οι Λονδρέζοι μάστορες του σκοτεινού avant-garde επιβεβαίωσαν για μια ακόμη φορά την αγάπη τους αλλά και τον σεβασμό προς τους Έλληνες φίλους τους, που δεν είναι και λίγοι.

Μουσικές που καταπιάνονται ρυθμικά με το βαλς, τα μπλουζ, την μπαλάντα -κάπου σαν να πήρε τ' αυτί μου κι ένα πειραγμένο τσάμικο ή ήταν η ιδέα μου- και τραγούδια που οι στίχοι τους μιλάνε για τα μπορντέλα, το πεζοδρόμιο, τη νύχτα, τον εθισμό στο αλκοόλ και τη μορφίνη, αλλά κυρίως για την αγάπη, αυτός είναι ο 37ος δίσκος των Tiger Lillies!

Κ.Μ.

Αθήνα, 23/8 - «Μια δύσκολη βραδιά για το ελληνικό κοινό»

Παρότι η ανακοινωθείσα ώρα έναρξης της παράστασης ήταν η ενάτη βραδινή, φτάνοντας στο Άλσος Παπάγου ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν θα ξεκινήσουν όλα στην ώρα τους. Αιτία; Η τεράστια ουρά που σχηματίζονταν μπροστά από την είσοδο του μικρού Κηποθέατρου. Μέχρι που μπήκα τελικά, δεν κατάφερα να καταλάβω αν αυτός ο (πολύς) κόσμος περίμενε να μπει και διέθετε εισιτήριο ή αν περίμενε να βρει κάποιο από ακύρωση. Γιατί η παράσταση της Αθήνας είχε βγει από το πρωί sold-out και αυτό είχε ανακοινωθεί. Επίσης, δεν μου φάνηκε ότι αυτός ο κόσμος που περίμενε εκτός του χώρου, χωρούσε τελικά και εντός του.

Όπως και να 'χει, μόνο ευχάριστο είναι που το κοινό αγαπάει και τιμά με την σταθερή παρουσία του τόσο ιδιαίτερους καλλιτέχνες. Η δυσκολία του υπότιτλου, όμως, δεν έγκειται ούτε στην απόκτηση των πολυπόθητων εισιτηρίων, ούτε στην (ανεκτή) ταλαιπωρία εισόδου στον συναυλιακό χώρο.

Η μεγάλη δυσκολία για μας ήρθε όταν, με την έναρξη της παράστασης, αντιληφθήκαμε ότι το concept δεν ήταν μουσικοθεατρικό, αλλά συναυλιακό. Δεν θεωρώ καθόλου εύκολο να παρακολουθήσει ο οποιοσδήποτε δύο ώρες ολοκαίνουριας στιχοπλοκής σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική του, όσο καλά κι αν την γνωρίζει. Όταν μάλιστα μπαίνουν ανάμεσα η αργκό και η θεατρική εκφορά του λόγου, για να μην αναφέρω τη γνωστή και αναμενόμενη οπερατική προσέγγιση. Με αυτό σαν δεδομένο και αφού η εικαστική/θεατρική πλευρά των show, στην οποία μας έχουν συνηθίσει, απουσίασε παντελώς, η αποκλειστικά τραγουδιστική απόδοση του νέου πονήματος των Tiger Lillies έγινε μια σκληρή πρόκληση για το κοινό που ήθελε εναγωνίως να συμμετέχει. Και, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης, ίσως να μην τα κατάφερε.

Σαφώς και το τρίο βρέθηκε (και πάλι) σε εξαιρετική φόρμα και ο Jacques πήγαινε από το ακορντεόν στο πιάνο και πίσω με νεύρο και όρεξη, το μπάσο του Stout ήταν και πάλι απολαυστικό, το μουσικό πριόνι το ακούς πάντα σαν την πρώτη φορά, αλλά, τελικά, οφείλω να παραδεχτώ ότι η βραδιά πιθανώς να κούρασε αρκετά τους μη μυημένους, που δεν ήταν και λίγοι.

Και το ξαναεξηγώ: Δεν είναι απλό να προσπαθείς να καταλάβεις μια ολόκληρη αφήγηση αποκλειστικά μέσα από τους ξενόγλωσσους στίχους -παρά την αλάνθαστη άρθρωση του Jacques- και στην τελική, δεν το θεωρώ και απολαυστικό. Κάπως έτσι, καταλήγεις να ακούς απλά τα νέα τραγούδια και να παρακολουθείς τα φωνητικά ακροβατικά του χαρισματικού frontman, με τη συγκινητική, γεμάτη περιθώριο και πόνο, ιστορία της Madame Piaf και του μεταπολεμικού Παρισιού να περνάει στο ντούκου.

Η αντίδραση του κόσμου ήταν ισοπεδωτική όταν ακούστηκαν οι διασκευές στο κλασικό "My Heart Belongs To Daddy", τα "Padam Padam", "La Vie En Rose" της Πιάφ ή -ως encore, πλέον- τα αγαπημένα και γνωστά "Start A Fire", "Bully Boys" και "Crack Of Doom", όπου τα παλαμάκια έπεσαν βροχή. Με αυτόν τελικά τον τρόπο ήρθαμε όλοι στα ίσα μας.

Η καλλιτεχνική αξία κάθε δίσκου των Tiger Lillies είναι σχεδόν a priori υψηλή - ελάχιστες εξαιρέσεις έχω να θυμάμαι. Ας ελπίσουμε, όμως, οι τρεις τους να επιστρέψουν σύντομα με κάπως υψηλότερο μπάτζετ και μια μεγαλύτερη παραγωγή, όχι για τον εντυπωσιασμό του πράγματος, αλλά για τη διευκόλυνση του βασικού, που παραμένει η μέγιστη απόλαυση του ιδιαίτερου, μελωδικού σκοταδιού των Tiger Lillies.

Κ.Μ.

Tiger Lillies @ Θέατρο Δάσους, 25/08/16

Εδώ και χρόνια προσπαθώ χωρίς επιτυχία να παρακολουθήσω μια εμφάνιση των Tiger Lillies στη χώρα μας. Ακόμα και φέτος, αφού τοποθέτησα την ημερομηνία αυτή στο χρονοδιάγραμμά μου, επικρατούσε ένας ολοήμερος κίνδυνος βροχής που θα χαλούσε αυτόματα τα σχέδια μας. Ευτυχώς, όμως, τα καιρικά φαινόμενα έκαναν τη χάρη σε όλους μας, μουσικούς, κοινό και διοργανωτές, ώστε να έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη μουσική βραδιά.

Οι συγκεκριμένες εμφανίσεις παρουσιάζουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αφού σε αυτές το βρετανικό τρίο παρουσιάζει για πρώτη φορά το έργο τους, επηρεασμένο από τη ζωή της Edith Piaf, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της παγκόσμιας μουσικής ιστορίας. Τόσο η μουσική όσο και η πολυτάραχη ζωή του «Σπουργιτιού του Παρισιού» ταιριάζει απόλυτα στην ατμόσφαιρια που επικρατεί σε μια εμφάνιση των Tiger Lillies και όλα φάνταζαν ιδανικά.

Δεν θα μπορούσα να πω ότι σκέφτηκα το ίδιο όταν αντίκρισα το λιτό και απέριττο σκηνικό όπου θα εμφανιζόντουσαν. Παντελής έλλειψη stage με μοναδικό προνόμιο τον εξαρχής πανέμορφο χώρο και τη θέα της Θεσσαλονίκης από ψηλά. Όλα αυτά, όμως, αποτελούν λεπτομέρειες αφού οι Tiger Lillies ήταν έτοιμοι να αποδείξουν για άλλη μια φορά ότι έχουν την ικανότητα να εντυπωσιάσουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες.

Μετά το εναρκτήριο "Love For Sale" από τον ομώνυμο, επίσης φετινό, δίσκο τους, ξεκίνησαν την ξενάγηση στα σοκάκια, τα μπορντέλα και τα καμπαρέ του Παρισιού. Ιστορίες γεμάτες αγάπη, αλλά και καταχρήσεις. Ένα παραμύθι της ζωής που προσφέρει απλόχερα ανατριχίλες και έχει τη δυνατότητα να αφήσει αποσβολωμένο και τον πιο δύσκολο ακροατή. Έτσι αντέδρασε και το κοινό του Θέατρου Δάσους. Ήσυχο και αμίλητο παρακολούθησε με προσοχή την εξέλιξη της βραδιάς.

Φυσικά συγκεκριμένες στιγμές ξεχώρισαν όπως το πασίγνωστο "La Vie En Rose" ή το "My Heart Belongs To Daddy" του Cole Porter, γνωστό κυρίως από την Marilyn Monroe. Τόσο οι διασκευές στις συνθέσεις της Piaf όσο και οι επηρεασμένες από την Madame Edith εκδοχές των Tiger Lillies έδεσαν απόλυτα στη μαγευτική ατμόσφαιρα της βραδιάς. Ένα κράμα jazz, blues και cabaret μουσικής παρουσιαζόμενο από τρεις άριστα καταρτισμένους και ταλαντούχους μουσικούς.

Όπως ήταν αναμενόμενο, την πλειοψηφία των βλεμμάτων κέρδισε ο frontman Martyn Jacques με την παραστατική σκηνική παρουσία του, αλλά κυρίως με τις απεριόριστες φωνητικές του ικανότητες. Εκτός αυτών, όμως, θα ήταν άδικο να αμελήσουμε τόσο το ουσιαστικό drumming του Jonas Golland, όσο και τον μουσικό πλούτο του πολυοργανίστα Adrian Stout με αποκορύφωμα το theremin και το μουσικό πριόνι.

Μεταξύ άλλων στο δίωρο σετ των Tiger Lillies, παρακολουθήσαμε τα γυρίσματα του επόμενου video clip τους, ενώ όταν ο Jacques ζήτησε από το κοινό να διαλέξει το επόμενο κομμάτι, επικράτησε το σκοτεινά ανατριχιαστικό "Maria". Εξίσου εντυπωσιακό το "Start A Fire" λίγο πριν το κλείσιμο με το "Crack Of Doom".

Συμπερασματικά, με συνοπτικές διαδικασίες και χαρακτηριστική ευκολία, οι Tiger Lillies πρόσφεραν άλλη μια εντυπωσιακή βραδιά στο ελληνικό κοινό παραμένοντας ταυτόχρονα ένα από τα πιο ιδιαίτερα μουσικά σχήματα που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς στην εποχή μας.

Γ.Β.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας