Saint Etienne @ Fuzz Club, 07/02/15

Οι Saint Etienne μετέτρεψαν τον χώρο του Fuzz στο ζεστό σαλόνι του σπιτιού τους, όπου όλοι όσοι προσκλήθηκαν στο πάρτι ευθυμούσαν

Από την Κέρη Καραλή, 10/02/2015 @ 11:14
Αισθάνομαι πως ό,τι απέμεινε από το -εν λόγω- ιδιότυπο live, ήταν το «οικογενειακό» κλίμα που δημιούργησαν οι Saint Etienne, οι οποίοι μετέτρεψαν τον χώρο του Fuzz στο ζεστό σαλόνι του σπιτιού τους, όπου όλοι όσοι προσκλήθηκαν στο πάρτι ευθυμούσαν.

Καθώς η ανθρωπότης εισερχόταν στην εποχή της εικόνας και του ήχου, ένα σιωπηρό απομεσήμερο, κάπως έτσι το γεγονός αυτό ενυπάρχει στο μυαλό μου, σ' ένα café κάπου στο Παρίσι στα 1895, προβλήθηκε η πρώτη κινηματογραφική ταινία της οικουμένης, η οποία διήρκησε μονάχα μερικά δευτερόλεπτα, υπό το βλέμμα του -γεμάτου αγωνία και περιέργεια- κοινού. Το εγχείρημα αν και βωβό, όπως και όλες οι τότε ταινίες, διανθιζόταν με τη ζωντανή μουσική, κάποιου πιάνου ή μιας μικρής ορχήστρας, που έπαιζε -ζωντανά- κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας. Σ' εκείνη την πρώτη κινηματογραφική εμπειρία, το λιγοστό κοινό -έντρομο- τράπηκε σε φυγή, μόλις αντίκρισε τις πρώτες δισδιάστατες, κινούμενες εικόνες επάνω στο λευκό πανί.

Από τότε, πέρασαν αισίως σχεδόν 120 χρόνια. Τα café έγιναν σινεχώροι ή clubs και οι ταινίες μεγάλωσαν, απέκτησαν λόγο και μουσική, ενώ οι θεατές τις παρακολουθούν -συχνά- με κομμένη την ανάσα. Πάραυτα, η αναβίωση εκείνης της πρωτόγνωρης εμπειρίας ξεδιπλώθηκε στην μεγάλη σκηνή του Fuzz Club, που το Σάββατο 07.02.2015, υποδέχτηκε τους Εγγλέζους Saint Etienne, σ' ένα διμερές live. Στο πρώτο μέρος, η προβολή της ταινίας "How We Use To Live" του Paul Kelly ανασκοπούσε τα αστικά κατορθώματα του ανθρώπου, και στο δεύτερο, το ποτ πουρί των γνωστότερων τραγουδιών τους απ’ όλο το μουσικό τους διάβα, προκαλούσε την εσωτερική μας ευφορία.

Saint Etienne

Λίγο φως, στριμωγμένος κόσμος και πολύ ποτό συνέθεταν την εισαγωγή της επιστροφής στο παρελθόν και της παρουσίασης του παρόντος. Στο πανί άρχισαν να κινούνται φιγούρες, η πόλη του Λονδίνου, η κατασκευή κτηρίων από μπετόν, υπό την ζωντανή μουσική επένδυση που έγραψαν οι Saint Etienne για την ταινία, και παιζόταν εκείνη την στιγμή μπροστά μας, από τους μουσικούς που είχαν λάβει τις θέσεις τους στην σκηνή. Η υπόκωφη και βαρύτονη φωνή του voice over που συνόδευε το mix and match των snapshots, εξετύλισσε με έντονη δραματουργία την βιομηχανική διαδρομή των ανθρώπων της πόλης, από τη δεκαετία του '50 έως τις μέρες μας.

Saint Etienne

Η ξεγνοιασιά, οι αργοί και ήσυχοι ρυθμοί της ζωής στην πόλη αντικαταστάθηκαν από την ένταση, την εγρήγορση και το άγχος, καθώς νέοι πολλαπλασιασμοί επί των εργασιακών, των κοινωνικών αναγκών, ακόμα και των οικοδομικών κατασκευών εμφανίζονταν στο αστικό τοπίο. Έτσι, από τις μονοκατοικίες με αλέες, οι πολίτες κατέληξαν να στοιβάζονται σε τσιμεντένια κουτιά-διαμερίσματα πολυκατοικιών, χτισμένων σύμφωνα με τις «ανάγκες της κοινωνίας» και όχι βάσει κανόνων οιασδήποτε αισθητικής. Τελικώς, κοιτάζοντας πίσω, τίποτε δεν είχε -κατ' ουσίαν- αλλάξει, μήτε οι ανάγκες, μήτε η διάθεση των προϊόντων, μήτε και η σχετική αντίληψη του «βολέματος» καθ' οιονδήποτε τρόπο. Όμως, όπως ακούσαμε στο voice over, «imagination can be explosive» και ίσως-ίσως, αυτή η παραδοχή να αποτελεί την ελπίδα στο γκρίζο, αστικό τοπίο.

Saint Etienne

Το διάλειμμα που ακολούθησε ήταν αρκετό, ώστε να ανασυντάξουμε το μυαλό μας, να αναλογιστούμε κάπως, ποιο ήταν το νόημα του film που μόλις είχε τελειώσει, αλλά και να προετοιμαστούμε για στιγμές ανεμελιάς και χαράς. Γιατί πώς αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τους Saint Etienne; Το εν λόγω τρίο, Sarah Cracknell, Pete Wiggs και Bob Stanley, που μας ήλθε από τα early '90s και το βροχερό Λονδίνο, αποτελεί ένα από τα χαρακτηριστικότερα δείγματα της βρετανικής pop αισθητικής και του indie pop ήχου. Αυτή τη φορά όμως κατέφθασε πλαισιωμένο από περισσότερα φυσικά μουσικά όργανα, όπως τσέλο, τρομπέτα, βιολί, που επιμελώς ακουμπούσαν στο synth-pop alternative-dance αξόνιο.

Saint Etienne

Η Sarah, αν και εντελώς απέριττη σε σχέση με προηγούμενες εμφανίσεις της, φορώντας ένα πλατύγυρο καπέλο και με τον δικό της χορευτικό τρόπο αφιέρωσε το τραγούδι "Nothing Can Stop Us" ("Foxbase Alpha", 1991), στην χώρα μας, εκφράζοντας την πίστη της, ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα, με την νέα κυβέρνηση! Με το "Kiss And Make Up" (single, 1990), το "He's On The Phone" (single, 1995), αλλά και τα "Tonight" και "I've Got Your Music" από την τελευταία τους δουλειά "Words And Music" (2012), γέμισαν με την ανάμνηση της νιότης το κοινό, που τότε, στα '90s τους άκουγε φανατικά.

Saint Etienne

Αισθάνομαι πως ό,τι απέμεινε από το -εν λόγω- live ήταν το «οικογενειακό» κλίμα που δημιούργησαν οι Saint Etienne, οι οποίοι μετέτρεψαν τον χώρο του Fuzz στο ζεστό σαλόνι του σπιτιού τους, όπου όλοι όσοι προσκλήθηκαν στο πάρτι ευθυμούσαν, χόρευαν και τέρπονταν! Εξ άλλου, μετά το πανηγυρικό "Only Love Can Break Your Heart" ("Foxbase Alpha"), που ακούσαμε στο encore, και μόλις άναψαν τα φώτα, στα πηγαδάκια των ανθρώπων και στο βλέμμα τους διέκρινα μια χαρά και μια ικανοποίηση, ότι τα είχαν περάσει καλά! Αν και δεν ήταν λίγοι εκείνοι που βρήκαν το ρεπερτόριο «φτωχό», αφού όντως δεν ακούσαμε αρκετά από τα πολύ γνωστά τους τραγούδια, όπως τα "Pale Movie", "Sylvie" και "Who Do You Think You Are?"!

Saint Etienne

Οι Saint Etienne, σ' αυτήν την concept εμφάνισή τους, συγχρώτισαν -υπό την κινηματογραφική ματιά- την συναισθηματική εγκατάλειψη και την αστική μοναξιά του 20ου και 21ου αιώνα με την χαρμόσυνη μέθη της μουσικής τους, αποδεικνύοντας πως η φαντασία αποκρούει την σκληρή πραγματικότητα και μας γεμίζει ελπίδες. Και πλούσια φαντασία ενυπάρχει πάντοτε, σε κάθε μορφή τέχνης!

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com - Jean K.
  • SHARE
  • TWEET