Rotting Christ, Exarsis, Death Courier @ Sporting House (Πάτρα), 27/02/16

Ίσως ήταν θέμα συγκυρίας, ίσως και το γούρι που έφεραν για δεύτερη συνεχή φορά τους Rotting Christ στην Πάτρα για να ξεκινήσουν την παγκόσμια περιοδεία προς υποστήριξη του νέου τους δίσκου.

Τρία χρόνια και τέσσερεις μέρες νωρίτερα στην ίδια πόλη είχαν ξεκινήσει την περιοδεία του "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" και η συνέχεια έμελλε να τους επιφυλάσσει την μεγαλύτερη και πιο επιτυχημένη περιοδεία στην ιστορία τους, αλλά και την μεγαλύτερη προσέλευση σε metal συναυλία που προσωπικά μπορώ να θυμηθώ.

Έχοντας να υποστεί το μαρτύριο για πολλούς από εμάς που λέγεται Πατρινό Καρναβάλι, η διοργάνωση της φετινής συναυλίας μόνο εύκολη υπόθεση δεν αποδείχθηκε. Τελικά, πραγματοποιήθηκε στο Sporting House, ένα κλειστό γήπεδο μπάσκετ και παρά τις όποιες αμφιβολίες, η τελική διαρρύθμιση του χώρου ήταν εντυπωσιακή, τόσο  για τα δεδομένα μιας επαρχιακής πόλης όσο και γενικότερα.

Παρ' όλο που υπήρξαν ενστάσεις για τον ήχο, προσωπικά τον βρήκα αξιοπρεπέστατο, τουλάχιστον από την μέση και πίσω όπου καθόμουν σχεδόν στο σύνολο των εμφανίσεων των τριών συγκροτημάτων. Η σχετικά μικρότερη του αναμενόμενου προσέλευση έδινε μια άνεση κινήσεων και επαφής με τη σκηνή σε όλους τους παρευρισκόμενους και γενικά το κλίμα που επικρατούσε ήταν πολύ ευχάριστο και άνετο και θα πρέπει να δοθούν τα εύσημα στη διοργάνωση για αυτό.

Κυρίως, όμως, σε μουσικό επίπεδο, αποδείχθηκε μια χορταστική metal βραδιά...

Χ.Κ.

Η βραδιά ξεκίνησε με ένα εξίσου μεγάλο όνομα με τους headliners. Μπορεί οι περισσότεροι από τους παρευρισκόμενους να μη το γνώριζαν -μακάρι να κάνω λάθος- αλλά οι Death Courier είναι μια ιστορική μπάντα, «συνομήλικη» με τους Rotting Christ. Βέβαια, απείχαν αρκετά χρόνια από την ενεργό δράση, αλλά από το 2009 και δισκογραφικά από το 2013 ξαναμπήκαν ξανά στα μουσικά δρώμενα με τον Billy (ιδρυτικό μέλος) στο μπάσο και τα φωνητικά και τους νεαρούς -αλλά ιδιαίτερα ταλαντούχους- Γιώργο και Ηλία στην κιθάρα και τα τύμπανα αντίστοιχα.

Για περίπου εικοσιπέντε λεπτά και με αρκετά καλό ήχο μας έδειξαν πόσα απίδια βάνει ο σάκος με το Suffocation-ικό death metal τους. Μπορεί οι συνθέσεις τους να είναι «σφηνάκια» αλλά ήταν ό,τι έπρεπε δεδομένου ότι μας περίμενε ακόμα τουλάχιστον ένα δίωρο live. Οι Death Courier ανέλαβαν μια δουλειά και την έφεραν εις πέρας με απόλυτη επιτυχία. Χαλάλι τα άκυρα του άμπαλου Ηλία.

Setlist: Pillars Of Murk / Copkiller / Mindwarp / Devour The Moments / Rostov Ripper / When / Death Fits To Skin / Interior Crushfield / Mourning Ecstasy / Feeding The Abyss / Deprive The Deceased / Demise.

Α.Κ.

Οι Exarsis είναι μια μπάντα που δεν στερείται δημοσιότητας, κάνοντας ότι μπορεί και ότι απαιτείται για να παραμένει στο προσκήνιο. Και το λέω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Οι μπάντες οφείλουν να υποστηρίζουν την δουλειά τους και εμπορικά και συναυλιακά και σε όλα τα επίπεδα, δεν πρέπει να βλέπουμε κάτι μεμπτό σε αυτό.

Μουσικά, για να είμαι ειλικρινής, όλο αυτό το νέο κύμα της αναβίωσης του thrash των '80s δεν με εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Όπως είπε κι ένας φίλος κατά τη διάρκεια της εμφάνισης των Exarsis, «πόσο διαφορετικό μπορεί να ακουστεί το thrash πλέον;». Από την άλλη, αυτό που πάντα γουστάρω σε αυτό, είναι η καύλα που βγάζουν τα συγκροτήματα, ειδικά πάνω στη σκηνή. Το είχα εντοπίσει στους Chronosphere και το είχαν και οι Exarsis, παίζοντας με τη δυναμική και το νεύρο που απαιτεί το ιδίωμα.

Στα πρώτα τραγούδια τους ο ήχος ήταν μέτριος, κάτι που όμως διορθώθηκε από το τρίτο-τέταρτο τραγούδι και μετά. Στο οπτικό κομμάτι της εμφάνισης, κυρίως με εντυπωσίασε η ομοιομορφία των μουσικών και ο συγχρονισμός στις κινήσεις και στο headbanging που υποδεικνύει ότι τα μέλη του συγκροτήματος δίνουν προσοχή στο κομμάτι του φαίνεσθαι (ορθώς κατ' εμέ). Στο μουσικό κομμάτι, κυρίως ξεχωρίζουν τα ψηλά φωνητικά που δίνουν ταυτότητα και μια καλοδεχούμενη αμερικανοpower υφή / αίσθηση, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να κουράσουν, ειδικά τους μη εξοικειωμένους με το υλικό της μπάντας, όπως εγώ. Σε γενικές γραμμές πάντως ήταν δυναμική και καλή εμφάνιση, από μια μπάντα που έχει την ορμή και σταδιακά υποθέτω θα βρει την συνθετική ωριμότητα να πάει ακόμα καλύτερα.

Μικρή ένσταση, η συνεχής προσταγή «πουτάνα όλα» προς το κοινό, όταν μετά θα εμφανιστεί ο άνθρωπος που καθιέρωσε την εν λόγω ατάκα. Προσωπικά, μου φάνηκε κάπως, αν και είναι μάλλον λεπτομέρεια...

Setlist: False Flag Attack / Toxic Terror / Skull And Bones / Addicting Life Waste / Abnormal Generation / Dying Earth / Surveillance Society / Under Destruction.

X.K.

Για ακόμα μια φορά οι Rotting Christ επέλεξαν να ξεκινήσουν την περιοδεία ενός νέου δίσκου - μετά το "Κατά Τον Δαίμονα Εαυτού" από την Πάτρα.  Κανείς δεν ήξερε, λοιπόν, τι να περιμένει κυρίως όσον αφορά το setlist, γιατί το κομμάτι της απόδοσης της μπάντας τείνει να γίνει παγκόσμια σταθερά στο μουσικό χώρο.  Το παράδοξο της υπόθεσης ήταν ότι το σκηνικό που είχε στηθεί πάνω στη σκηνή ήταν από το πρόσφατο live DVD "Lucifer Over Athens" και όχι από το "Rituals", του οποίου την προώθηση ξεκινούσε η συναυλία. Μικρό το κακό, όμως.

Με έναν εξαιρετικό ήχο -σύμμαχο καθ' όλη τη διάρκεια της 75-λεπτης παρουσίας της, η κορυφαία ελληνική metal μπάντα απέδωσε τα μέγιστα μπροστά σε περίπου 300 φίλους της- νέους, αλλά και παλιούς, ακόμα και υπό αντίξοες συνθήκες. Προς το τέλος της εμφάνισής τους, ο Σάκης εμφανώς είχε πρόβλημα με το δεξί του μάτι, αλλά δεν διέκοψε ούτε δευτερόλεπτο για να το αντιμετωπίσει. Κάτι που και να το έκανε, δεν θα του έλεγε κανείς τίποτα. Σωστός επαγγελματίας ή πωρωμένος μουσικός; Μάλλον και τα δυο, όπως έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια.

Περνώντας στο περιεχόμενο τους κυρίως πιάτου της βραδιάς, δεδομένου ότι η συναυλία βασίστηκε στο "Rituals" επιλέχθηκαν από αυτό τα "Ἐλθὲ Κύριε (Elthe Kyrie)", "זה נגמר (Ze Nigmar)" και "Ἄπαγε Σατανά (Apage Satana)". Προσωπικά, θα ήθελα να ακούσω σίγουρα κάποια (αν όχι όλα) τα "Του Θάνατου", "For A Voice Like Thunder", "The Four Horsemen", αλλά θα κάνω υπομονή μέχρι το live της Αθήνας. Από τα υπόλοιπα που ακούστηκαν, εντύπωση προκάλεσε η επιλογή του «ξεχασμένου» "Quintessence" από το "Genesis", αλλά και η παντελής απουσία συνθέσεων από τα "A Dead Poem" αλλά κυρίως από το "Triarchy Of The Lost Lovers". Ωστόσο, τιμήθηκαν το "Thy Mighty Contract" με τα "Fgment, Thy Gift" και "The Sign Of Evil Existence", το οποίο ήρθε και έδεσε πολύ ωραία μετά το καθηλωτικό ζωντανά "Ἄπαγε Σατανά (Apage Satana)" τονίζοντας την αντίθεση των δύο συνθέσεων, καθώς και το "Passage To Arcturo" με το "The Forest Of N'Gai". Οι υπόλοιπες επιλογές ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες.

Επί σκηνής, οι Σάκης, Θέμης,  Γιώργος και Βαγγέλης φάνηκε ότι ζουν για τα live, δεμένοι σαφώς περισσότερο από την προηγούμενη εμφάνισή τους στην Πάτρα, η οποία ήταν και πάλι η πρώτη της προηγούμενης περιοδείας. Όλα τα μέλη της μπάντας τραγουδούσαν, είτε το απαιτούσαν οι συνθέσεις είτε όχι, και γενικώς συμμετείχαν με κάθε τρόπο σε αυτό που έβγαινε από τη σκηνή. Αλλά και κάτω από τη σκηνή οι αντιδράσεις δεν ήταν συγκρατημένες με τα pits να δίνουν και να παίρνουν, κυρίως σε κομμάτια όπως τα "Societas Satanas" και "The Sign Of Evil Existence" ή με τον Σάκη να στήνει οπαδικά συνθήματα στα "Noctis Era", "Nemecic" και "Athanatoi Este".

Κάνοντας τη σούμα, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι άξιζε να περάσει κανείς το σαββατόβραδο του παρέα με τους Rotting Christ, τους Exarsis και τους Death Courier, σε μια από τις σπάνιες μεγάλες συναυλίες που γίνονται στην Πάτρα. Ένα εξαιρετικά οργανωμένο event με τρεις μπάντες που έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό.

Α.Κ.