Lacuna Coil

Ιδιαίτερη περίπτωση οι Lacuna Coil, πάντα έβρισκα πράγματα να εκτιμήσω σε αυτούς, αλλά η κατά τ’ άλλα επιτυχημένη πορεία τους σε μεγάλο βαθμό με άφηνε αδιάφορο, καθώς οι τελευταίες τους δουλειές άγγιζαν επικίνδυνα το κονσέρβα-metal, με μια επιτηδευμένη εμπορικότητα, που ναι μεν τους άνοιξε πόρτες και τους έκανε παγκόσμια δύναμη, αλλά κάπου φάνηκε να παγιδεύτηκαν στα κλισέ που οι ίδιοι υιοθέτησαν.

Ερχόμαστε στο "Delirium" λοιπόν, που βρίσκει την μπάντα με ανανεωμένη σύνθεση, με τον πυρήνα όμως να παραμένει ακέραιος (εξάλλου το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης ήταν και είναι δουλειά του μπασίστα Marco Coti Zelati). Φαίνεται πως η αλλαγή αυτή στο lineup ήταν το έναυσμα για να δοκιμάσει η μπάντα κάτι πιο φρέσκο κι ανανεωμένο. Επανεφευρίσκουν τον τροχό; Σίγουρα όχι. Ωστόσο το "Delirium" διακατέχεται από μια σκοτεινή ατμόσφαιρα σχεδόν σε όλα τα κομμάτια, ενισχυμένη βαρύτητα και μια επιθετικότητα που φαινόταν να έχει χαθεί τον τελευταίο καιρό. Κυρίως, όμως, βγάζει ενέργεια και νεύρο. Το "Delirium" ασχολείται με διαφορετικές εκφάνσεις των ψυχολογικών διαταραχών και αποτελεί κοινό παρονομαστή σε όλα τα κομμάτια του δίσκου.

Ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισα σε αυτήν τη δουλειά, είναι το ότι στέκεται σαν μια συνολική εμπειρία. Φαίνεται πως το concept στο οποίο έχει πατήσει η μπάντα τους έδωσε έμπνευση τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με κάθε κομμάτι να κρύβει ένα σκοτάδι και μια απειλητική διάθεση, αντικατοπτρίζοντας το όλο «διαταραγμένο» της υπόθεσης. Φυσικά ξεχωρίζουν παραπάνω κάποια τραγούδια, με χαρακτηριστικά τα "Delirium" με το πιασάρικο ρεφρέν, το "Υou Love Me Cause I Hate You" που έχει ίσως την καλύτερη σύμπραξη μεταξύ Cristina και Andrea στα φωνητικά, το "Ghost In The Mist" που είναι από τα πιο γρήγορα και δυνατά κομμάτια, αλλά και το "My Demons" που κολλάει εύκολα στο repeat.

Επίσης εμφανής είναι και η προσπάθεια της μπάντας να λοξοκοιτάξει και να δανειστεί στοιχεία από τον ραγδαία εξελισσόμενο χώρο του Djent, χωρίς βέβαια να ξεφεύγει από το χαρακτηριστικό του ήχου της. Ωστόσο το riffing υιοθετεί σε έναν βαθμό αυτήν τη ρυθμική προσέγγιση, και στηρίζεται πάνω σε αυτή αφού τα περισσότερα riffs δεν έχουν τόσο μελωδικές, όσο ρυθμικές εναλλαγές.

Η παραγωγή είναι εξαιρετική, ογκώδης όσο πρέπει για να υποστηρίξει τα κομμάτια αλλά και αρκετά καθαρή για να ακούγονται και τα πλήκτρα που λειτουργούν σαν χαλί κάτω από τις κιθάρες, το μπάσο και τα τύμπανα. Όσο για τα φωνητικά, ομολογώ πως δεν είμαι και ο μεγαλύτερος οπαδός του Andrea Ferro και σε σημεία με χαλάει λίγο η φωνή του, ωστόσο σαν δίδυμο με την Cristina λειτουργούν πολύ καλά σε αυτόν τον δίσκο.

Για να είμαι ειλικρινής, τις πρώτες φορές που άκουσα τον δίσκο δεν ενθουσιάστηκα, μου είχε φανεί λίγο μονότονος ειδικά όσον αφορά στις κιθάρες, ωστόσο έγινε ένα «κλικ» και τελικά η αρχική εντύπωση ανατράπηκε πανηγυρικά. Πλέον αποτελεί σχεδόν καθημερινή συντροφιά, ένα εύπεπτο μεν, χορταστικό δε μουσικό γεύμα, σε έναν χώρο του metal που έχει κορεστεί εδώ και αρκετό καιρό και υποφέρει από έλλειψη έμπνευσης και οράματος. Χωρίς να είναι κάτι το ρηξικέλευθο λοιπόν, το "Delirium" είναι ένα ιδιαίτερο, διεστραμμένο ταξίδι στην παράνοια, γεμάτο κολλητικά κομμάτια.