Joe Lynn Turner, George Gakis & The Troublemakers @ Κύτταρο Club, 13/04/14

Μία ακόμα πολύ όμορφη φωνή, αλλά με πολλές λάθος επιλογές στο ρεπερτόριό της

Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 15/04/2014 @ 12:21
Είναι κάποιες φορές που σκέφτομαι πόσο λεπτή είναι η γραμμή που χωρίζει την αποθέωση από την κατάντια για έναν καλλιτέχνη. Όταν ανακοινώθηκε η έλευση του Joe Lynn Turner στη χώρα μας, ο γράφων θεώρησε ότι ο εν λόγω καλλιτέχνης θα απέδιδε επί σκηνής τραγούδια από την τόσο επιτυχημένη καριέρα του, ικανοποιώντας το κοινό που από ότι φάνηκε βάσει προέλευσης, διψούσε για ακρόαση όλων αυτών των κομματιών που τον έχουν κάνει τόσο διάσημο. Η εμφάνιση ως support συγκρότημα του φίλου του και πολύπειρου μουσικού, Γιώργου Γάκη, με το σχήμα του, τους Troublemakers, έκανε το billing αρκετά ενδιαφέρον στο να το παρακολουθήσεις. Το γεγονός από την άλλη ότι μέχρι και λίγες μέρες πριν να έρθει ο Turner στην Ελλάδα δεν είχε ανακοινωθεί ποιοι μουσικοί θα τον συντρόφευαν με γέμισε με ανησυχίες για την όποια «αρπαχτή». Δυστυχώς θα επιβεβαιωνόμουν αργότερα έστω και εν μέρει. Ας τα πάρουμε όλα όμως από την αρχή.

Περίπου 30 λεπτά μετά από την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, ο Γιώργος Γάκης με τους Troublemakers ανέβηκε στη σκηνή. Το σχήμα έχει μεγάλη εμπειρία στον χώρο, κάτι που φάνηκε από την πρώτη νότα που βγηκε από τα ηχεία του μαγαζιού. Σίγουρα αποτελεί έναν από τους καλύτερους πρεσβευτές μας στους οπαδούς του εξωτερικού. Αν είστε fan του hard rock με αρκετά rock στοιχεία και δεν τους ξέρετε, αξίζει σαφώς να ασχοληθείτε μαζί τους.



Όση ώρα ήταν επί σκηνής δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να αποδίδουν τα τραγούδια τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αρκετά δεμένοι και προβαρισμένοι, χωρίς να είναι ιδιαιτέρα κινητικοί επί σκηνής, έβγαζαν μια party διάθεση θέλοντας πάνω από όλα να διασκεδάσουν τον κόσμο, κάτι που κατάφεραν. Σ' αυτό βεβαίως βοήθησε και το setlist τους που βασίστηκε κυρίως σε διασκευές γνωστών αγαπημένων τραγουδιών αλλά και στο τελευταίο άλμπουμ, "Too Much Ain't Ever Enough". Μάλιστα, στον εν λόγω δίσκο στο τραγούδι "Street Of Broken Dreams" που ακούσαμε και ζωντανά, συμμετέχει ο Joe Lynn Turner, ο οποίος δεν εμφανίστηκε να το τραγουδήσει μαζί με τον Γάκη. Θα μπορούσε λοιπόν το σχήμα ή να αποφύγει να παίξει το συγκεκριμένο τραγούδι ή να το έλεγαν μαζί. Γκρίνια θα μου πείτε. Σκεφτείτε όμως για λίγο ότι έχω δίκιο.



Οι διασκευές στους Whitesnake, Bon Jovi, Aerosmith, Beatles, Thin Lizzy και Gallagher,όλες αξιοπρεπέστατες και πολύ καλά αποδομένες, φανερώνουν τις επιρροές του σχήματος αν κάποιος δεν έχει ακούσει το υλικό του. Μάλιστα στο "Moonchild" την κιθάρα και τα φωνητικά μαζί με τον Γάκη ανέλαβε ο Barry Barnes των Sinnerboy, μπάντα που οι ειδικοί έχουν ορίσει ως την καλύτερη tribute στον Ιρλανδό μάγο της κιθάρας. Ο κόσμος που πια ήταν πολύς και συνεχώς αυξανόταν κατά την διάρκεια της εμφάνισής τους συμμετείχε όσο γινόταν, με τις διασκευές -λογικά- να κερδίζουν την μερίδα του λέοντος στην απήχηση. Το ζεστό χειροκρότημα στο τέλος απλά απέδειξε ότι πέρασε καλά και είχε «ζεσταθεί» αρκετά για να δει επί σκηνής μια από τις καλύτερες φωνές στην rock / melodic hard rock ιστορία.



Το πλήρες setlist με μια μικρή επιφύλαξη ήταν: I Married Trouble / Eleanor Rigby (διασκευή Beatles) / Fame / Stone Cold Sweat (διασκευή Thin Lizzy) / Days Of Rock ‘N’ Roll / Moonchild (διασκευή Rory Gallagher) / Gimme All Your Love (διασκευή Whitesnake) / Love In An Elevator (διασκευή Aerosmith) / Have A Nice Day (διασκευή Bon Jovi) / Street Of Broken Dreams / Μη Με Κοιτάς.

Περίπου στις 22:00 και μετά την εισαγωγή του "Over The Rainbow" εν μέσω ενθουσιασμού από το κοινό που είχε σχεδόν γεμίσει τον χώρο, έκανε την εμφάνισή του ο πολύ αγαπητός Joe Lynn Turner. Δεν σας κρύβω ότι περίμενα με μεγάλη αγωνία να δω πώς θα κυλούσε η όλη εμφάνιση. Από τη μια χαιρόμουν γιατί θα ακούγαμε αγαπημένα τραγούδια από μία φωνή που αν μη τι άλλο έχει μια αδιαπραγμάτευτη ιστορία στον χώρο και άνετα, αν δεν κουραζόταν λόγω ηλικίας ή όποιου άλλου σοβαρού λόγου, μπορούσε να τραγουδάει για πάνω από δύο ώρες βάσει υλικού δισκογραφίας. Από την άλλη η πλαισίωση του από παν-άγνωστους μουσικούς καθιστούσε κάπως περίεργη την όλη κατάσταση, αφού -καλώς ή κακώς- δεν μπορούν όλοι να αποδώσουν με το ίδιο feeling όλες τις συνθέσεις.



Εν μέρει κάποιες απορίες μου λυθήκαν μόλις ξεκίνησε να τραγουδάει το "Death Alley Driver" από την θητεία του στους Rainbow, κομμάτι που άνοιξε το setlist του. Επί σκηνής βλέπαμε έναν frontman που όσοι τον έχουν παρακολουθήσει στενά χαίρονταν, μιας και όσο μπόι του λείπει τόσο καλή συνεχίζει να είναι η φωνή του. Σίγουρα δεν ήταν όπως πριν από 20 χρόνια, αλλά ακόμα κρατιέται παρά πολύ καλά αποδεικνύοντας ότι πραγματικά το λαρύγγι του έχει Θείο χάρισμα. Με το δεύτερο τραγούδι, "I Surrender", η χαρά ολοένα και αυξανόταν. Ό,τι είχαμε συνηθίσει από τους δίσκους έβγαινε από τα ηχεία και το μικρόφωνό του. Μέχρι εκείνη την στιγμή όλα έβαιναν καλά.



Από το τρίτο όμως τραγούδι και μετά άρχισε να μας τα χαλάει λίγο. Όχι για το πώς τραγουδούσε αλλά για το setlist που είχε επιλέξει να πει. Η αφίσα έλεγε ευθαρσώς ότι θα ερμήνευε τραγούδια από την περίοδό του στους Deep Purple και τους Rainbow. Κάτι άκρως λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι από εκεί άρχισε να χτίζει την καριέρα του. Δυστυχώς όμως πουθενά δεν υπήρχε αναφορά ότι θα έλεγε τραγούδια μόνο από αυτές τις δύο μπάντες. Με μεγάλη θλίψη έβλεπα μπροστά μου έναν καλλιτέχνη που χωρίς λόγο, αφού δεν έχει ανάγκη χρημάτων για πρόωρη σύνταξη μιας και η φωνή του ηχεί ακόμα παρά πολύ καλή, τραγουδούσε συνθέσεις που τις έχουν κάνει άλλοι διάσημες. Η κυριότερη ενόχλησή μου ήταν ότι όταν είσαι ένας μουσικός που έχεις πολύ πλούσιο ρεπερτόριο που λατρεύεται από το κοινό δεν υπάρχει λόγος να αποδίδεις ζωντανά «ασφαλείς» συνθέσεις που έχουν αφήσει ιστορία. Όταν μάλιστα εσύ είσαι κομμάτι της και ό,τι έχεις τραγουδήσει παραμένει αθάνατο. Αν διαβάσετε παρακάτω το πλήρες setlist, θα δείτε ότι είπε τραγούδια που τραγουδήθηκαν από τους Ronnie James Dio, Ian Gillan και David Coverdale. Το γιατί ακόμα αναπάντητο είναι μέσα μου.



Όταν είχε ξαναεπισκεφτεί την χώρα μας με τους Over The Rainbow λίγα χρόνια πριν, όλοι ήξεραν πάνω-κάτω τι θα ακούσουν. Εκείνη την Κυριακή όμως δεν νομίζω κανείς να περίμενε ότι θα άκουγε τόσα «αχρείαστα» τραγούδια. Είσαι ο Joe Lynn Turner ρε γαμώτο. Η ιστορία έχει γράψει το όνομά σου με χρυσά γράμματα και λες τραγούδια άλλων; Έχεις τόσες επιτυχίες, οπότε γιατί ξεφτιλίζεις σε λίγα λεπτά την καριέρα που εσύ έχεις χτίσει; Έτσι αναιρείς εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου και θυμίζεις κάτι τελειωμένους μπεκρήδες μουσικούς που θέλουν να βγάλουν κάνα μεροκάματο και τραγουδάνε κομμάτια σε ασφαλή πλαίσια που ξέρουν ότι έχουν απήχηση και πέραση. Επιτρέπεται να βγαίνεις δεύτερο encore, «και καλά» για να ευχαριστήσεις το κοινό και να λες το "Smoke On The Water"; Μόνο οι Deep Purple το τραγουδάνε ακόμα γιατί «πρέπει» να το πουν από την άτυπη απαίτηση του κόσμου και αν μη τι άλλο είναι δικό τους «παιδί». Εσύ όμως γιατί; Η προσωπική σου καριέρα έχει κομμάτια-ύμνους που τραγούδιουνται από εκατοντάδες χείλη ακόμα και σήμερα μετά από τόσα χρόνια.



Έπειτα άντε να δεχτώ ότι έχεις πάρει την απόφαση να τραγουδάς μόνο χιτάκια για να έχεις τον κόσμο από κάτω σε συνεχή χαρά. Όταν λοιπόν Κε Turner θέλεις κάτι τέτοιο, παίρνεις μουσικούς που «το λέει η καρδιά τους» και αν μη τι άλλο έχουν αυτό το κάτι που ξεχωρίζουν από τον σωρό, δηλαδή είναι κάπως γνωστοί στο ευρύ κοινό και έχουν περίσσιο ταλέντο. Επιτρέπεται λοιπόν να «αγγίζεις» ύμνους και να τους αποδίδουν ζωντανά μουσικοί που είναι σαν να τους μάζεψες από τον δρόμο δυο ώρες πριν την εμφάνιση λέγοντάς τους: «Πάμε παιδιά μέσα θα παίξουμε όπως να ‘ναι, να βγάλουμε το μεροκάματο και φύγαμε». Ε, όχι λοιπόν. Η γραμμή που χωρίζει την αποθέωση από τον εξευτελισμό έχει πάχος μυρμηγκιού για σένα. Κρίμα, γιατί η φωνή σου ακόμα είναι σχεδόν όπως τότε. Αν δεν «το 'χες» θα το καταλάβαινα, αλλά τώρα γιατί; Ο κόσμος διψούσε να ακούσει υλικό σου και από την προσωπική σου καριέρα και όχι μια tribute μπάντα που διασκεύαζε δύο κολοσσούς και μάλιστα με όχι τόσο καλό τρόπο. Καμία αξιοπρέπεια, κανένα ήθος. Δυστυχώς είσαι άλλο ένα παράδειγμα ότι κάποιοι μουσικοί αγαπάνε την κονόμα. Δεν περιμένω να μην το κάνεις, αλλά πραγματοποίησε το έτσι που κανείς να μην μπορεί να πει κάτι.



Κατάφερες να δώσεις δικαίωμα να σπιλώσεις το όνομά σου χωρίς κανέναν λόγο και αιτία, αφού η απόδοσή σου φωνητικά ήταν πολύ καλή, κάτι που είναι το μόνο που κρατάμε από την βραδιά. Και είναι πραγματικά κρίμα, γιατί ο κόσμος απέδειξε περίτρανα με την συμμετοχή του πόσο σε αγαπάει και θέλει να σε ακούει. Ακόμα και μετά από το τόσο άσχημο setlist που είχες, σε αποθέωσε χειροκροτώντας σε θερμά. Μακάρι να βάλεις μυαλό και όταν, και αν, ξαναρθείς από τα μέρη μας, να θυμίσεις το πόσο ψηλά σε είχαμε κάποτε σαν μουσικό. Μας το χρωστάς.
SETLIST

Over The Rainbow intro
Death Alley Driver
I Surrender
Perfect Strangers
Jealous Lover
Can't Let You Go
Street Of Dreams
Man On The Silver Mountain
King Of Dreams
Highway Star
Pictures Of Home
Can't Happen Here
Stormbringer
Long Live Rock 'N' Roll / Black Night

Encore 1:
Burn    

Encore 2:
Smoke On The Water

Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν / www.livephotographs.com
  • SHARE
  • TWEET