Glenn Hughes, George Gakis & The Troublemakers @ Principal Club Theater, 25/05/24

Το καλοκαίρι φτάνει με γοργούς ρυθμούς και το μυαλό όλων μας βρίσκεται ήδη στα διάφορα festivals και τις μεγάλες συναυλίες της θερινής σεζόν. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι αγνοούμε τα live στα «κλειστά» venues. Πόσο παραπάνω όταν έχουμε να κάνει με έναν πραγματικό θρύλο της rock μουσικής, τον τεράστιο Glenn Hughes. Ο γερόλυκος είχε την ατυχή σύμπτωση να «πέσει» πάνω στον τελικό του Κυπέλλου, γεγονός που έφερε αρκετές απουσίες στο Principal. Παρόλα αυτά, μικροί και μεγαλύτεροι δημιούργησαν κλίμα θερμό και φιλικό, κάτι που ταίριαζε απόλυτα με την ευγενική φυσιογνωμία του Glenn Hughes.

Όσοι έχουμε μεγαλώσει με τις μεγάλες επιτυχίες των Deep Purple, έχουμε παρακολουθήσει στο παρελθόν αρκετές φορές σε τοπικά venues τον Γιώργο Γάκη με τους Troublemakers σε set που αποτελούταν κυρίως από πολλές και ενδιαφέρουσες διασκευές σε κλασικά και hard rock αγαπημένα κομμάτια. Αυτή την φορά όμως στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους ακούσαμε συνθέσεις από τους δύο τελευταίους δίσκους “Τoo Much Ain’t Never Enough” και “Parallel Dimensions” οι οποίοι κυμαίνονται όπως ήταν αναμενόμενο στο ίδιο μουσικό ύφος.

O έμπειρος Γιώργος Γάκης έχοντας στο πλευρό του πάντα τον αδερφό του Σωτήρη Γάκη στα τύμπανα αλλά και μερικούς πολύ αξιόλογους νεότερους μουσικούς έμοιαζε ως η πιο ταιριαστή επιλογή για να ανοίξει την βραδιά αφού είναι γνωστή τόσο η αγάπη όσο και οι φιλικές σχέσεις που έχει με αρκετά μέλη των Deep Purple. To “Crying In The Rain” των Whitesnake αποτέλεσε την μοναδική διασκευή δείχνοντας την φανερή αλλά και λογική διάθεση του Γάκη να προωθήσει το δικό του υλικό. Πολύ ενδιαφέρουσα και η συμμετοχή του Anthimos Manti σε αρκετές συνθέσεις στο τέλος του set.

Έτσι έφτασε η ώρα για τον headliner Glenn Hughes και με αφορμή μισού αιώνα από την κυκλοφορία του θρυλικού “Burn” εμείς λίγο πολύ γνωρίζαμε τι θα παρακολουθήσουμε. Ένα set με συνθέσεις των αγαπημένων Deep Purple, λοιπόν, το οποίο άνοιξε με τον πιο δυναμικό τρόπο και το θυελλώδες “Stormbringer”. Στην κιθάρα ο Soren Andersen με τόνους εμπειρίας και την άνεση που του δίνουν τα περισσότερο από δέκα χρόνια δίπλα στον Glenn Hughes, στα τύμπανα o Ash Sheehan αποκαλέστηκε από τον Glenn ως ένας από τους καλύτερους ντραμερ που τον έχει συνοδεύσει (και όλοι γνωρίζουμε με ποιους έχει παίξει) ενώ στα πλήκτρα ο Bob Fridzema συμπληρώνει την τριπλέτα πολύ ταλαντούχων μουσικών, ιδανικών ώστε να ανταπεξέλθουν στο «βαρύ» υλικό που είχαν να παρουσιάσουν.

Φυσικά όμως τα βλέμματα όλων έπεφταν πάνω στον “Voice of Rock” Glenn Hughes ο οποίος με συνοπτικές διαδικασίες έκανε ξεκάθαρο ότι διαθέτει ακόμα και σήμερα καταπληκτικές φωνητικές ικανότητες, δισανάλογες με την ηλικία του. To “Μight Just Take Your Life” λειτούργησε ως εορταστική αφετηρία του “Burn” ενώ το “Sail Away”, μια από τις αγαπημένες συνθέσεις των Deep Purple ουσιαστικά έφερε την λήξη του πρώτου εκ των τριών τμημάτων του set.

Με σύντομες ιστορίες ο Glenn Hughes μας μετέφερε στο California Jam του 1974 ξεκινώντας ένα τζαμάρισμα το οποίο κατά την ταπεινή μου γνώμη κράτησε υπερβολικά πολύ και χώρισε την βραδιά στην μέση. Ευπρόσδεκτο το “You Fool No One”, ενδιαφέρον το blues σημείο με τον Hughes στα φωνητικά καθώς και το μικρό τμήμα του “High Ball Shooter”. Και αν το σόλο στην κιθάρα δεν περιείχε μεγάλες δόσεις υπερβολής, το drum solo του Sheehan, όσο εντυπωσιακό και αν ήταν σε σημεία, έμοιαζε να κρατά μια αιωνιότητα. Έτσι, όλο αυτό το medley ξεπέρασε τα είκοσι λεπτά το οποίο, αν και βοήθησε τον Glenn Hughes να ξεκουραστεί, κούρασε όμως εμάς.

Γνωρίζοντας όμως ότι θα ακολουθούσε το “Mistreated” κάναμε υπομονή ώστε να απολαύσουμε ακόμα ένα τεράστιο κεφάλαιο της μουσικής που αγαπάμε. Μια χαρά και το “Getting Tighter” αλλά τίποτα λιγότερο από κορυφαίο το “You Keep On Moving” με απίστευτη απόδοση του Glenn και συγκινητικά τα ψιθυρίσματα του στις πρώτες σειρές “You Keep Me Moving”.

Encore το ομώνυμο “Burn” με κερασάκι στην τούρτα την συμμετοχή του Gus G ο οποίος έδωσε ακόμα πιο ιδιαίτερη σημασία στο φινάλε του εορτασμού 50 ετών του “Burn”. Έτσι απλά ξεχάσαμε ότι είχαμε κουραστεί κάπου στα μέσα της βραδιάς, αναθεωρήσαμε και νοιώσαμε τυχεροί που βρεθήκαμε στον χώρο. Δεν χρειαστήκαμε πολύ για να μείνουμε ικανοποιημένοι και αυτό βασίζεται κυρίως στην τεράστια ιστορική βαρύτητα ορισμένων κομματιών του setlist αλλά και στην εμφάνιση του ίδιου του Glenn Hughes. Στην τελική, ποιος γνωρίζει αν θα ξαναέρθουμε την ευκαιρία.

Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας