Fates Warning σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, 26-27/03/10

Φτάνοντας έξω από το venue της συναυλίας, η ατμόσφαιρα ήταν ενδεικτική. Πολλοί γνωστοί και παλιοί φίλοι που είχα καιρό να συναντήσω και όλες οι απόψεις συνέκλιναν πως «δεν χάνονται αυτά». Το επετειακό live των Fates Warning που γιόρταζαν την επανακυκλοφορία του "Parallels" έμοιαζε με ένα εκ των προτέρων κερδισμένο στοίχημα. Όλοι ήξεραν πάνω κάτω τι επρόκειτο να λάβει χώρα κατά τη διάρκεια της συναυλίας και ο ενθουσιασμός της προσμονής δεν άφηνε περιθώρια σκεπτικισμού πίσω από την περιοδεία των ελάχιστων μεμονωμένων συναυλιών. Διότι κακά τα ψέματα, οι Fates Warning ζουν πλέον από το παρελθόν τους, κάτι που είναι αρκετό για την Ελλάδα και ίσως λίγες ακόμα χώρες, αλλά είναι αρκετό για να τους κρατήσει ως συγκρότημα;



Όπως και να έχει το ομολογουμένως πολύ όμορφο και λειτουργικό venue είχε γεμίσει γύρω στις 21:00 και χωρίς μεγάλες καθυστερήσεις ένα τέταρτο αργότερα οι Fates Warning βγήκαν στη σκηνή. Το ταξίδι στο "Parallels" -έναν από τους πιο δυνατούς συναισθηματικά δίσκους- ξεκίνησε λίγο άτσαλα, αφού ο ήχος στο "Leave The Past Behind" ήταν μάλλον μέτριος κάτι που διορθώθηκε στη διάρκεια του σετ, αλλά όχι απόλυτα. Το "Life In Still Water" είχε θερμότερη ανταπόκριση αν και πάλι δεν διαφαινόταν να υπάρχει η χημεία που είχαν τα προηγούμενα live της μπάντας στην Αθήνα.



Η επόμενη τετράδα τραγουδιών ήταν όπως αναμενόταν το αποκορύφωμα της βραδιάς με τα "Eye To Eye", "The Eleventh Hour", "Point Of View" και "We Only Say Goodbye" να τραγουδιόνται από την πλειοψηφία του κοινού και να αποδίδονται με συμπαθητικό ήχο και με αρκετό πάθος από την μπάντα. Τα δύο τελευταία τραγούδια του κυρίου μέρους δεν βρήκαν την ίδια ανταπόκριση αν και το "The Road Goes On Forever" που ανέφερε και ως αγαπημένο του ο Ray Alder αποδόθηκε αρκετά όμορφα.



Η συνέχεια δόθηκε με μια τετράδα τραγουδιών από το (κατά πολλούς) αδικημένο "Inside Out" που κυκλοφόρησε μετά το "Parallels". Τα τραγούδια που αποδόθηκαν πέραν του "Monument" δεν είναι συνήθεις επιλογές στο setlist του συγκροτήματος και ήταν μια ευκαιρία για τον οπαδό να τους δει να τα αποδίδουν. Παρόλα αυτά η πλειοψηφία του κοινού τα υποδέχθηκε μάλλον με σχετική αδιαφορία, κάτι που άλλαξε κάπως στα "Through Different Eyes" και "Nothing Left To Say" από το "Perfect Symmetry" που αποτέλεσαν το encore. Εκεί οι Fates Warning έδωσαν το κάτι παραπάνω αποδίδοντας το "Quietus" από το "No Exit" και το "Another Perfect Day" από το τελευταίο τους στούντιο album το "FWX" του 2004, τραγούδια έκπληξη αφού δεν τα συμπεριέλαβαν στις προηγούμενες συναυλίες.



Οι Fates Warning είναι μπάντα με ποιότητα που δεν αμφισβητείται, αλλά όσο ψηλά είναι τα standards τους, τόσο υψηλές είναι και οι απαιτήσεις που έχουμε από αυτούς και ως εκ τούτου το live δεν ήταν όσο καλό περίμενα ή θα ήθελα να είναι, αφού μου έδωσε την εντύπωση πως ήταν λίγο παραπάνω τυπικό και επαγγελματικό, χωρίς την σπίθα και το πάθος που διέκρινε προηγούμενες εμφανίσεις τους. Ο Ray Alder είναι ακόμα μια εκ των κορυφαίων φωνών στο χώρο και εν γνώσει του δεν προσπαθεί να τραγουδήσει κάποια μέρη όπως παλιά, αφού η φωνή του έχει αλλάξει. Ο Jim Matheos ποτέ δεν υπήρξε ιδιαίτερα εκδηλωτικός, αλλά σε αυτό το live φαινόταν ακόμα πιο απόμακρος, ενώ ο Frank Aresti  είναι απαραίτητος για τους Fates Warning, όπως είχαμε ανακαλύψει και από το live το 2005, που είχε αποτυπωθεί στο επίσημο DVD της μπάντας.



Ο Mark Zonder έπαιζε με το γνωστό τεχνικό του τρόπο αν και ο ήχος του δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός, ενώ ο Joe DiBiase φαινόταν να το ζει και να το χαίρεται περισσότερο από όλους, μόνο που τόσο η εμφάνιση του, όσο και ο ήχος του μπάσου πρόδιδαν ότι εδώ και χρόνια είναι μακριά από το χώρο, κάτι που γίνεται πιο έντονο όταν έχουμε ως μέτρο σύγκρισης τον Joey Vera σε αυτή τη θέση. Συνολικά, το δέσιμο της μπάντας δεν ήταν του επιπέδου που τους έχουμε συνηθίσει και θα κατέτασσα την εμφάνισή τους χαμηλότερα από τις  προηγούμενες φορές που μας επισκέφτηκαν.



Για όσους είδαν τους Fates Warning πρώτη φορά αναγνωρίζω ότι η συναισθηματική φόρτιση και μόνο μπορεί να ανάγει την εμφάνιση σε κάτι πολύ σημαντικότερο από αυτό που περιγράφω εγώ, ενώ η παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού δίσκου όπως το "Parallels" στην ολότητά του δίνει ξεχωριστή αξία στο live από μόνη της. Από την άλλη τη συγκεκριμένη συναυλία την περιμένεις για να μιλάς για αυτή μια ζωή και κάτι τέτοιο δεν ισχύει τουλάχιστον για εμένα, χωρίς αυτό να συνεπάγεται πως δεν ήταν αξιοπρεπής εμφάνιση. Ελπίζω την επόμενη φορά να έρθουν με καινούργιο δίσκο στις αποσκευές τους κοιτάζοντας το μέλλον περισσότερο από το παρελθόν.

Setlist:

Leave The Past Behind
Life In Still Water
Eye To Eye
The Eleventh Hour
Point Of View
We Only Say Goodbye
Don't Follow Me
The Road Goes On Forever
Pale fire
Island In The Stream
Face The Fear
Monument
-------------------------------------------
Through Different Eyes
Nothing Left To Say
-------------------------------------------
Quietus
Another Perfect Day

 

Χρήστος Καραδημήτρης
 

---

 

Έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό συγκροτήματα να περιοδεύουν στηριζόμενοι σε έναν από τους πιο πετυχημένους  δίσκους του ένδοξου παρελθόντος τους. Οι Iron Maiden το έκαναν με πολλούς δίσκους, οι Queensryche με το "Οperation Mindcrime", οι WASP με το "Crimson Idol" ενώ το καλοκαίρι οι Tiamat ετοιμάζονται να παρουσιάσουν ζωντανά ολόκληρο το "Wildhoney" στο Wacken. Αν και η κίνηση αυτή συχνά προκαλεί υποψίες για την αξία του συγκροτήματος όσον αφορά το παρόν και το μέλλον του, οι οπαδοί το απολαμβάνουν και δεν χάνουν την ευκαιρία. Αυτό φάνηκε και με την προσέλευση του κόσμου στο live των Fates Warning.



To progressive metal είχε ανέκαθεν πέραση στην χώρα μας κυρίως με την αγία τριάδα (Theater, 'Ryche, Fates) αλλά και με άλλα μικρότερα αλλά εξίσου αξιόλογα ονόματα. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια να αυξηθεί και η εγχώρια παράγωγη του είδους. Ταγμένοι στο progressive και οι Agnosia που ανέλαβαν τον δύσκολο ρόλο να ανοίξουν για ένα μεγάλο συγκρότημα με πιστούς οπαδούς. Αν και μουσικά δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα, το συνηθισμένο πρόβλημα με τους τραγουδιστές δεν έληξε ούτε εδώ. Ο frontman είχε δύσκολο έργο, δεν τα κατάφερε και η διασκευή στο Flow των Conception μάλλον έκανε τα πράγματα χειρότερα.



Μετά από μια χλιαρή αρχή, η χρονομηχανή μας γύρισε πίσω στο 1991. "And here we are again, the door is closed behind us and the long road lies ahead..." Η σύνθεση του "Parallels" είναι και πάλι μαζί! O Ray Alder με μακριά μαλλιά ξανά, όπως θα έπρεπε για να θυμίζει το παρελθόν, ο Frank Aresti που είχε επιστρέψει πριν μερικά χρόνια, o Joe Dibiase του οποίου είχαμε ξεχάσει την ύπαρξή του, ο γίγαντας Mark Zonder στα drums και φυσικά ο εγκέφαλος Jim Matheos, εσωστρεφής και ταπεινός όπως πάντα.



Όπως μας είχαν υποσχεθεί, τα κομμάτια του "Parallels" παίχτηκαν από την αρχή μέχρι το τέλος με την ίδια σειρά που βρίσκονται στο album. Τι άλλο μπορεί να ζητήσει κανείς όταν βλέπει ζωντανά έναν δίσκο που δεν έχει ούτε μια μέτρια στιγμή στα 45 του λεπτά. Ο Alder απέφυγε τις πολύ ψηλές νότες αλλά ο ενθουσιασμός του κόσμου έκανε το έργο ακόμα πιο εύκολο αφού τον συνόδευε κάθε στιγμή.



Συμπλήρωμα στο set list, κομμάτια από τα "Perfect Symmetry" και "Inside Out", δηλαδή τον δίσκο που προηγήθηκε και τον δίσκο που ακολούθησε των πρωταγωνιστή της βραδιάς, κομμάτια που ταίριαζαν καλύτερα με το όλο κλίμα. Αν και η μιάμιση ώρα πέρασε σαν μια στιγμή το κοινό αποχώρησε χωρίς παράπονο αφού είχε ζήσει αυτό που με τόση ανυπομονησία περίμενε. Το μόνο που ζητούμε τώρα από τους Fates Warning είναι να επιστρέψουν με καινούργιο υλικό διότι το "FWX" του 2004 βρίσκεται πλέον πολύ μακριά στο παρελθόν.

 

Γιάννης Βόλκας