Doogie White @ Texas Necropolis, 05/12/08

Από τον Κωστή Αγραφιώτη, 08/12/2008 @ 02:45
Τα τελευταία χρόνια το ελληνικό Rock Hard μας έχει κακομάθει χειρότερα και από τον «Κύριο Πρέσβη» με τα Ferrero Rocher. Τη μία οι Mastodon, την άλλη οι Fates Warning, την παράλλη οι Pain Of Salvation...



Φέτος ο κλήρος έπεσε σε κάτι πιο κλασσικοροκάδικο, οπότε η πιθανότητα να απουσιάσουμε ήταν στατιστικά μηδενική. Πόσο μάλλον όταν ο φετινός «επίτιμος καλεσμένος» του περιοδικού, Doogie White, έφερε μαζί του «συστατικές επιστολές» από τους Ritchie Blackmore και Yngwie Malmsteen και βέβαια ένα βιογραφικό στο οποίο δεσπόζει το «βαρύ» όνομα των Rainbow.



Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου λοιπόν, ή για την ακρίβεια ξημερώματα Σαββάτου 6 Δεκεμβρίου, μιας και το πρόγραμμα του Texas Necropolis έφερε έτσι τα πράγματα, ώστε ο Doogie να εμφανιστεί επί σκηνής... στη 1 μετά τα μεσάνυχτα! Βλέπετε, πριν τη συναυλία του «Άσπρου», υπήρχε κι άλλη προγραμματισμένη παράσταση [sic], με τους Magic De Spell (ένδοξες μέρες γυμνασίου ήρθαν στη μνήμη!). Αν μη τι άλλο, πρωτόγνωρη εμπειρία.



Στη διαδρομή προς την Θεμιστοκλέους αναρωτιόμουν για δύο πράγματα: Αφενός για το πόσοι άραγε θα άντεχαν την «ολονυχτία», και αφετέρου για το πόσο δεμένη θα εμφανιζόταν μία μπάντα, τα μέλη της οποίας θα έπαιζαν για πρώτη (και τελευταία φαντάζομαι) φορά μαζί.



Όσον αφορά στο πρώτο ερώτημα, η απάντηση ήταν τελικά απλή: Η «δίψα» για τη μουσική των Rainbow είναι τόσο μεγάλη, που οι οπαδοί του συγκροτήματος δεν καταλαβαίνουν ούτε από ώρες, ούτε από κούραση, ούτε από τίποτα. Μην ξεχνάμε πως τα κορυφαία κομμάτια του συγκροτήματος, όσα δηλαδή γράφτηκαν με τον Dio, είτε έχουν να ακουστούν ζωντανά από το 1978, είτε δεν έχουν παιχτεί ποτέ live!



Όσον αφορά στο δεύτερο, η μπάντα των συμπατριωτών μας που κλήθηκαν να συνοδεύσουν τον Doogie ήταν τόσο καλά προβαρισμένη, που επ' ουδενί δε σου έδινε την εντύπωση one-off συγκροτήματος. Με τον «μαέστρο» Άγγελο Περλεπέ στην κιθάρα να ακολουθεί πιστά όχι μόνο το παίξιμο, αλλά και τις κινήσεις του Blackmore, τον Γιώργο Λαγογιάννη στα πλήκτρα να τα δίνει όλα, κάνοντας ασταμάτητα headbanging, και τους Jimmy Sera και Μάνο Μάτσο σε μπάσο και drums αντίστοιχα, να συνδυάζουν τεχνική και ουσία, η απόδοση της μπάντας ήταν το λιγότερο εξαιρετική.



Οι όποιοι «φόβοι» μου ξεπεράστηκαν γρήγορα λοιπόν, κι αν έλεγα πως στη συνέχεια δεν απήλαυσα με την ψυχή μου τη συναυλία, θα ήταν ψέμα. Κρίνοντας μάλιστα και από τις ένθερμες αντιδράσεις του κοινού, κάτι τέτοιο ισχύει και για την μεγάλη πλειοψηφία αυτού.



Για τη μπάντα τα είπαμε, αλλά εννοείται πως το αστέρι της βραδιάς ήταν ο αεικίνητος κύριος Doogie White: Φωνή «καμπάνα», διαπεραστικές κραυγές, αστείρευτο βρετανικό χιούμορ (το οποίο ξεδίπλωσε σε όλο του το μεγαλείο μετά το πέρας της συναυλίας, στις συνομιλίες του με όσους έμειναν στο χώρο) αλλά και σεβασμός προς τους μουσικούς που μοιράστηκαν μαζί του τη σκηνή. Ποιος τον είδε και δεν τον θαύμασε;



Όσο για το setlist; Βγαλμένο από «υγρό όνειρο» των οπαδών της White-era των Rainbow, με 6 κομμάτια από το "Stranger In Us All" (πάνω από το μισό άλμπουμ δηλαδή), αλλά και 5 ύμνους της Dio περιόδου ("Kill The King", "Tarot Woman" (!), "Temple Of The King", "Gates Of Babylon" και "Stargazer" - μετά από «λαϊκή» απαίτηση), στους οποίους η συμμετοχή των παρευρισκόμενων ήταν καθολική. Ανάμεσα στον σκελετό αυτό, μπήκαν «σφήνα» οι αναφορές στη μετά-Rainbow καριέρα του Doogie, με το "When The Hammer Falls" των Cornerstone, το "Razor Eater" του Malmsteen και το "Rulers Of The World" των Empire (ο κιθαρίστας και mastermind των οποίων είχε παίξει πέρυσι με τον Tony Martin στη Θεσσαλονίκη), αλλά και μερικές εκπλήξεις, όπως το "The Evil That Men Do" των Iron Maiden (σημειωτέον πως ο White ήταν από τους βασικούς υποψήφιους για την αντικατάσταση του Dickinson, το 1993) και μία τριάδα κομματιών των Deep Purple, έτσι για να γουστάρουμε!



Άξιοι λοιπόν ο Doogie και η παρέα του, άξιο το κοινό, άξιο και το Rock Hard για την όλη προσπάθεια! Άντε και του χρόνου με τους Cornerstone!

Setlist:
Intro / Kill The King / Wolf To The Moon / Cold Hearted Woman / When The Hammer Falls / Razor Eater / Hunting Humans (Insatiable) / The Evil That Men Do / Mistreated (+Soldier Of Fortune) / Rulers Of The World / Tarot Woman / Temple Of The King / Gates Of Babylon / Ariel / Black Masquerade / Hall Of The Mountain King
Encore: Greensleeves (Sad Alcoholics) / Perfect Strangers / Stargazer / Burn

Κωστής Αγραφιώτης
  • SHARE
  • TWEET