Death's Black Descent III: Akercocke, Mgła, Temple Of Evil, The Dead Creed @ Κύτταρο, 13/01/17

Akercocke και Mgła έδωσαν μία εμφάνιση συγκλονιστικά πέρα από τις προσδοκίες μας

Από τον Γαβριήλ Φιλιππόπουλο, 16/01/2017 @ 13:16

Μόλις ανακοινώθηκε το double bill των Akercocke με τους Mgła, φωνές αλλοφροσύνης στους εγχώριους μέταλ κύκλους άρχισαν να ακούγονται. Μέχρι και τη μέρα της συναυλίας όπου ένα μεγαλειώδες "sold out" υπήρχε έξω από το εκδοτήριο του Κυττάρου. Μία συναυλία μ’ ένα όνομα εξαιρετικά hot για την εποχή, τους πολωνούς Μγκουά (από εδώ και πέρα μπορεί να τους διαβάσετε και ως Μάγκλα) αλλά και τους Βρετανούς death/black ηγέτες Akercocke, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, την λες και άχαστη.

Σχεδόν στην ώρα τους οι πόρτες άνοιξαν και η απαραίτητη βόλτα στο merch, ειδικά τη στιγμή που το κοινό δεν έχει μπει στην ολότητά του μέσα στον χώρο, είναι μία ιεροτελεστία που λαμβάνει χώρα σχεδόν αυτιστικά σε κάθε συναυλία. Εκείνη τη στιγμή στη σκηνή βρισκόταν οι (ή καλύτερα ο) The Dead Creed και προσπαθούσε να μοιραστεί με τον (όχι λίγο) κόσμο τη μυσταγωγική λογική πίσω από το σχήμα. Θυμιατά, κεριά, κουκούλες και μία ακουστική κιθάρα. Αυτά ήταν τα υλικά του μουσικού. Ο φωτισμός ήταν επιβλητικός και έδινε έναν τόνο απόκοσμο στο όλο θέαμα. Πραγματικά δεν θέλω να αδικήσω τον άνθρωπο ο οποίος είχε μπει στο δικό του trip εκείνη τη στιγμή και απέδιδε εξαιρετικά τα ακουστικά και κλειστοφοβικά death metal θρησκευτικά άσματά του. Ωστόσο πιστεύω βαθύτατα πως το ελληνικό κοινό είναι εξαιρετικά απαίδευτο σε τέτοιου είδους θεάματα με αποτέλεσμα η οχλαγωγία που ακούγεται σε υπερβολικό βαθμό να μη βοηθάει στην ακρόαση.

The Dead Creed

Τη σκυτάλη πήραν οι Κύπριοι black metallers, Temple Of Evil, οι οποίοι μπήκαν φουριόζοι και ορεξάτοι. Αισθητικά ήταν κοντά στη λογική του The Dead Creed καθώς κουκούλες, corpse paint, και κεριά έπαιζαν και αυτά τον ρόλο τους στο θεατρικό του πράγματος. Απέδωσαν υλικό από το ντεμπούτο άλμπουμ τους ''The 7th Awakening'' με αρκετό τσαμπουκά και ενέργεια. Ωστόσο υπήρξε ένα παράδοξο, η μουσική τους είχε λειτουργήσει, για εμένα, καλύτερα σε mode ακρόασης στο σπίτι και όχι σε συνθήκες live. Πράγμα αρκετά σπάνιο καθώς συνήθως λειτουργεί αντίστροφα το πράγμα. Όπως και να έχει είναι πολύ καλοί παίκτες και αυτό που παίζουν το νιώθουν.

Temple Of Evil

Κατά τις 23:00 και κάτι το μαγαζί ήταν τελείως πίτα και μπορούσες να ψυχανεμιστείς την ανυπομονησία που υπάρχει πριν από τις εμφανίσεις σπουδαίων σχημάτων που έχουν δημιουργήσει έναν πάταγο γύρω από το όνομα τους και τις κυκλοφορίες τους. Το "Exercises In Futility" των Mgła για παράδειγμα -αν και μία σκάλα πιο κάτω από το "With Hearts Towards None"- είχε γνωρίσει αποθεωτικές κριτικές από εγχώριο και διεθνή Τύπο. Και κάποια βίντεο που είχαν κυκλοφορήσει με συναυλίες τους απλά προσέδωσαν ακόμα μεγαλύτερη ίντριγκα όσον αφορά τη ικανότητά τους να αποδίδουν το -δύσκολο- υλικό τους ζωντανά. Με ψυχραιμία καταγράφω πως η εμφάνιση των Πολωνών ήταν συγκλονιστική. Βασικά ήταν πέρα από προσδοκίες και «θέλω». Σεβάστηκαν όλη τη δισκογραφία τους παίζοντας «καρφί» όλα τα riff των τραγουδιών τους. Εκεί όμως που ό,τι είχαμε στο μυαλό μας ως «απαίτηση» από αυτούς πήγε περίπατο ήταν όταν έπαιξαν back to back τα "With Hearts Toward None I" και "Exercises in Futility II". Αδιανόητες συναισθηματικές κορυφές σ’ ένα black metal όργιο άνευ προηγουμένου.

Mgla

Και εκεί που προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου συνειδητοποιείς πως μεγάλο μέρος του κοινού αποχώρησε μετά την εμφάνιση των Πολωνών. Μαλακία όσων έφυγαν ωστόσο γιατί οι Βρετανοί εστέτ τρελιάρηδες, Akercocke, μοίρασαν απλόχερα σφαλιάρες με την αύρα ενός συγκροτήματος που βρίσκεται στο κουρμπέτι κοντά είκοσι χρόνια. Πλέον δεν εμφανίζονται με το θεατρικό stage show με τα κουστούμια και τα παπιγιόν της Words That Go Unspoken, Deeds That Go Undone εποχής, αλλά πιο απλοί και μεταλάδες. Με τη δική τους πινελιά βέβαια καθώς όπως τους κοίταζες πάνω στη σκηνή παρατηρούσες το εξής: Έναν κιθαρίστα με δερμάτινο γιλέκο χωρίς μπλούζα αλλά David Coverdale, έναν μπασίστα που θα μπορούσε να παίζει στους Muse, έναν δεύτερο κιθαρίστα που βρωμάει us brutal death metal από χιλιόμετρο και έναν πληκτρά εξαιρετικά φλώρο.

Akercocke

Η εμφάνιση που έδωσαν οι Εγγλέζοι μπορεί σε σημεία να με έκαναν να ξεχάσω τους Mgla για τους οποίους είχα κατηφορίσει στο Κύτταρο. H απόδοση όλων των μελών ήταν για αποθέωση. Και την εξέλαβαν καθόλη τη διάρκεια του σετ τους. Ο Jason Mendonça περνούσε από τα Ved Buens Ende-ικά δυσαρμονικά φωνητικά, στα Dying Fetus γκούτουραλ σημεία και μετά στα σκισμένα black metal περάσματα. Και ήταν σε όλα εξαιρετικός. Όπως και κάθε ένα μέλος της μπάντας στο ρόλο που είχε αναλάβει. Ήταν απολαυστικό να τους βλέπεις να τραγουδάνε τους στίχους και να γουστάρουν πραγματικά που βρίσκονται πάνω στη σκηνή. Στα προσωπικά αγαπημένα "Verdelet" και "A Skin For Dancing In" πίστευα ότι θα πέσει ο χώρος να μας πλακώσει. Άντε και στα επόμενα να βγάλουμε τέτοια γούστα.

Akercocke

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

  • SHARE
  • TWEET