Iced Earth, Monument, Null 'O' Zero @ Gagarin 205, 26/11/16

20 χρόνια μετά, η σχέση λατρείας μεταξύ εγχώριου κοινού και μπάντας καλά κρατεί

Από τον Σπύρο Κούκα, 28/11/2016 @ 13:40

Η επανεμφάνιση των Iced Earth στα αθηναϊκά σανίδια, έπειτα από περίπου δύο χρόνια, ήταν λογικό να προκαλέσει ντελίριο ενθουσιασμού και ζήτησης. Άλλωστε, μιλάμε για μια πολυαγαπημένη μπάντα για το εγχώριο κοινό, η οποία έχει επανακάμψει δριμύτερη τα τελευταία χρόνια, χάρη και στην παρουσία του εξαιρετικού Stu Block πίσω απ’ το μικρόφωνο της. Έτσι, παρέα με τους ταλαντούχους Βρετανούς Monument και τους «δικούς μας» Null 'O' Zero, δεδομένα είχαμε να κάνουμε με μια από τις σημαντικότερες συναυλιακές προτάσεις για φέτος, κάτι που αποδείχθηκε περίτρανα, τόσο από την προσέλευση του κοινού στο γνωστό μαγαζί της Λιοσίων, όσο, και κυριότερο, από την απόδοση κάθε μιας από τις τρεις μπάντες που εμφανίστηκαν στο Gagarin το βράδυ του περασμένου Σαββάτου.

Ας πάρουμε, ωστόσο, τα πράγματα από την αρχή. Οι Αθηναίοι Null 'O' Zero άνοιξαν τη βραδιά φουριόζοι, ανεβαίνοντας στη σκηνή για το μισάωρο set τους. Αποτελώντας ένα από τα καλύτερα εγχώρια νέα σχήματα και παρά το περιορισμένο της εμφάνισής τους, κατάφεραν να τραβήξουν τα βλέμματα ακόμη και των μη εξοικειωμένων με τη μουσική τους παρευρισκομένων, χάρη στις στιβαρές τους συνθέσεις και την ψυχωμένη τους απόδοση.

Null 'O' Zero

Ξεκινώντας με το "Unleashed By Fire" από το ντεμπούτο τους "The Enemy Within", φάνηκε πως είχαν το δικό τους κοινό στις πρώτες σειρές, το οποίο δεν έχανε ευκαιρία να τους υποστηρίξει ένθερμα. Μεγάλο πλεονέκτημα της μπάντας, πέραν του γεγονότος πως αποτελείται από άψογα καταρτισμένους μουσικούς, αποτελεί ξεκάθαρα η φωνάρα του Γιώργου Πατσούρη που, παρότι εμφανώς αγχωμένος, απέδωσε ακόμη καλύτερα από τις στουντιακές εκδοχές των κομματιών, σε μια συνολικά παθιασμένη ερμηνεία.

Null 'O' Zero

Ακούσαμε, μάλιστα, κι ένα τραγούδι από τον επερχόμενο δεύτερο δίσκο τους, που προσωπικά μου άφησε εξαιρετική εντύπωση, λόγω των μελωδικών του δομών και της σύνθετης φύσης του, εντύπωση που φάνηκε να ενστερνίζεται κι ένα μεγάλο μέρος του κοινού. Έτσι, το κλείσιμο της σύντομης εμφάνισης τους με το "No More Wait" άφησε υποσχέσεις για μια εντυπωσιακή συνέχεια, τόσο για την πορεία της μπάντας, όσο και για το υπόλοιπο της βραδιάς, ικανοποιώντας κάθε φίλο του thrash-έος power metal.

Για τους Monument που ακολούθησαν σε σειρά εμφάνισης, είχα προ καιρού παραθέσει κάποιες σκέψεις μου, με αφορμή τον (τότε) νέο τους δίσκο. Οι Βρετανοί heavy metallers έχουν πάμπολλα πλεονεκτήματα σαν μπάντα, μα κι ένα σαφές «μειονέκτημα», αυτό της σημαντικής τους μουσικής ομοιότητας με τους τεράστιους Iron Maiden. Προσωπικά, βέβαια, δεν με ενοχλεί διόλου, καθώς αυτό τους το χαρακτηριστικό βγαίνει φυσικά, αποτελώντας έκφραση του χαρακτήρα τους, πόσο μάλλον σε συνθήκες ζωντανής εμφάνισης, όπου αντικειμενικά «θερίζουν».

Monument

Πραγματικά, τα 45 λεπτά της εμφάνισης τους έμοιαζαν λίγα, καθώς το συγκρότημα του (μεγαλωμένου στην Αθήνα) Peter Ellis εξαπέλυε την επίθεση του, έχοντας σαν όπλα την τρομερή τους ενέργεια και το υψηλών προδιαγραφών βρετανικό ατσάλι των συνθέσεων τους. Το μπάσιμο τους με το "A Bridge Too Far" προκάλεσε ενθουσιασμό, αν και το επόμενο "Carry On" κέρδισε (δικαίως) τον τίτλο της πιο αγαπημένης στιγμής του κοινού, από το σύνολο του set των Βρετανών. Αυτό, μοιράστηκε σχεδόν ισόποσα στα δύο άλμπουμ της μπάντας, επιδεικνύοντας τις περισσότερες κορυφές της, με το "Imhotep (The High Priest)" να συνεχίζει να ξεχωρίζει των προτιμήσεων μου, χάρη στην έντονη "Powerslave" αύρα του.

Monument

Όσο για τα μέλη της μπάντας, μπορεί οι κιθαρίστες Dan Baune και Lewis Stephens να ήταν σχεδόν αψεγάδιαστοι, μπορεί το rhythm section να ήταν στιβαρότατο, ωστόσο ο αληθινός πρωταγωνιστής της εμφάνισης τους ήταν ο Peter Ellis. Έχοντας τη στόφα μεγάλου frontman, με την επιρροή του Bruce Dickinson να μην μπορεί να κρυφτεί, τόσο φωνητικά όσο και σε δεδομένα σκηνικής παρουσίας, η σκηνή του Gagarin έμοιαζε σχεδόν να τον περιορίζει. Κινητικότατος, επικοινωνιακός κι ερμηνευτικά εντυπωσιακός, κέρδισε το κοινό εύκολα, με τον ευχαριστήριο λόγο του σε άψογα ελληνικά να δρα ενισχυτικά, σε μια εμφάνιση που σίγουρα μετέπεισε και τον πλέον δύσπιστο.

Η υπόσχεσή τους, λοιπόν, για ένα δικό τους headline show το συντομότερο δυνατόν, παρέα με το hit-άκι "Rock The Night", αποτέλεσαν τον ιδανικό επίλογο της παρουσίας τους, η οποία έθεσε ψηλά τον πήχη για την αντίστοιχη των Αμερικάνων headliners που θα ακολουθούσε.

Setlist: "A Bridge Too Far" / "Carry On" / "Blood Red Sky" / "Fatal Attack" / "Olympus" / "Imhotep (The High Priest)" / "Crusaders" / "Lionheart" / "Rock The Night"

Με αυτά και με αυτά, η ώρα των Iced Earth είχε επιτέλους φτάσει, με την ανυπομονησία του κόσμου να είναι έκδηλη και το club να έχει πλέον γεμίσει σε ασφυκτικά επίπεδα. Είκοσι χρόνια παρά κάτι μήνες από τις πρώτες τους ιστορικές εμφανίσεις στο θρυλικό Ρόδον και το Alone Metal Club, πολλά έχουν αλλάξει, τόσο στη χώρα μας όσο και στην ίδια την μπάντα, μα η αγάπη του ελληνικού κοινού για τους Αμερικάνους metallers παραμένει άσβεστη.

Iced Earth

Δυστυχώς, λόγω ηλικίας, δεν είχα την τύχη να παρευρεθώ σε κάποια από τις τρομερές εμφανίσεις των Iced Earth μέχρι και το 2002 στη χώρα μας, βλέποντας τους για πρώτη φορά στη σκηνή της Μαλακάσας, πριν σχεδόν μια δεκαετία. Από τότε, πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι, με την μπάντα να περνά μια αμφιλεγόμενη περίοδο, που ούτε η επιστράτευση του κορυφαίου Tim "Ripper" Owens, μήτε η επιστροφή του λαοφιλούς Matt Barlow βοήθησε το σχήμα να ορθοποδήσει ουσιαστικά. Αντιθέτως, η πρόσληψη του Stu Block, παρότι αρχικά λογοκρίθηκε, τελικά έχει αποδειχθεί ως η κίνηση που έθεσε νέους ορίζοντες στη μπάντα, με τα αποτελέσματα να τα απολαμβάνουμε μπροστά μας όσοι βρεθήκαμε προχθές στο Gagarin.

Παρά, λοιπόν, την απροσδόκητη εκκίνηση της εμφάνισης τους με το "Great Heathen Army (Maldon 991 AD)" από τον επερχόμενο νέο τους δίσκο, ο κόσμος δεν πτοήθηκε στο ελάχιστο, καλύπτοντας τον (μέτριο αρχικά) ήχο με τις χαρακτηριστικές "Iced Earth" επευφημίες. Η συνέχεια, δε, με τους γνωστούς ύμνους του σχήματος, αρχής γενομένης από το "Burning Times" που ακολούθησε, δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα με λόγια, μιας και κοινό και μπάντα έμοιαζαν ένα, αποδίδοντας μαζί κάθε σημείο των κομματιών.

Iced Earth

Μάλιστα, η εμφάνιση τους υπήρξε τόσο καθηλωτική που δεν υπάρχει ουσιαστικό ψεγάδι σε αυτήν, ακόμη κι αν η μπάντα έκανε μικρολαθάκια κατά την απόδοση των κομματιών, ακόμη κι αν ο Jake Dreyer ακόμη προσαρμόζεται στα καθήκοντα του ως lead κιθαρίστας τους, ακόμη κι αν το set που μας παρουσίασαν είχε τρανταχτές ελλείψεις. Άλλωστε, η ευτυχής συγκυρία των γενεθλίων του Stu Block ανήμερα της εμφάνισής τους εδώ, χάρισε ένα εορταστικό highlight στη βραδιά, με τον Καναδό τραγουδιστή να μοιάζει ευγνώμων για τις αντιδράσεις του κόσμου και την μπάντα να συνεχίζει ακόμη δυνατότερα από εκείνο το σημείο κι έπειτα.

Όσο για τα κομμάτια από τους δύο τελευταίους δίσκους τους, όσα παράπονα κι αν ακούγονται κατά καιρούς, αποτελεί αδιαμφισβήτητο γεγονός πως αποτελούν άξια συνέχεια της πρότερης εποποιίας τους, καθώς, ειδικά στα κομμάτια του "Dystopia", οι αντιδράσεις και η συμμετοχή του κόσμου ήταν κάτι παραπάνω από έντονες. Έτσι, τα κολλητά "Cthulhu" και "Boiling Point" δεν χάλασαν κανέναν, αν και ο πραγματικός χαμός έγινε στα "Slave To The Dark" και "A Question Of Heaven", τα οποία κι έκλεισαν το πρώτο μέρος της εμφάνισής τους εντυπωσιακά.

Iced Earth

Με την μπάντα να αποχωρεί από τη σκηνή, δεν άργησε η στιγμή που το κοινό απαίτησε εν χορώ την επιστροφή της σε αυτή και οι πρώτες νότες του "Dark Saga" συνέχισαν την ξέφρενη εμπειρία που βιώναμε. Το "Dystopia" έδωσε την ευκαιρία στον Stu Block να λάμψει, με μια ερμηνεία που συνδύαζε τις ψηλές με τις χαμηλές νότες με περίσσεια άνεση, ενώ στο "Watching Over Me" υπήρξε η κορυφαία στιγμή της βραδιάς, με το sing along του κόσμου στο ρεφρέν του να δονεί το κατάμεστο μαγαζί για αρκετά λεπτά μετά το τέλος της εκτέλεσης του.

Φτάνοντας, έτσι, στο τέλος της εμφάνισης τους, με το "The Hunter" να κλείνει το set τους ηγεμονικά, οι Iced Earth απέδειξαν για ακόμη μια φορά πως δικαίως απολαμβάνουν τέτοιας φήμης στη χώρα μας, δίνοντας για κάτι λιγότερο από δύο ώρες τον καλύτερο τους εαυτό. Όσο για τις συνθήκες τέλεσης της συναυλίας; Ναι, σίγουρα θα μπορούσαν είναι πιο ανθρώπινες, μιας και υπήρχαν αρκετά άτομα ακόμη και στην είσοδο του μαγαζιού, πόσο μάλλον μέσα όπου γινόταν το αδιαχώρητο. Ωστόσο, είναι προτιμότερος, από τη στιγμή που οι διαθέσιμες εναλλακτικές ήταν περιορισμένες, ένας κατάμεστος και γνωστός χώρος, παρά βεβιασμένες λύσεις της τελευταίας στιγμής, που πιθανόν να έπλητταν τη συναυλία σε δευτερεύοντα επίπεδα. Αλίμονο, δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω κανέναν, απλώς, προσωπικά θεωρώ κρίμα να χαθεί η συνολική εικόνα μιας εξαιρετικής συναυλιακής βραδιάς για κάποιες επιμέρους αστοχίες που, στην τελική, δεν μας εμπόδισαν να απολαύσουμε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις που συνέβησαν φέτος.

Φωτογραφίες: Διονύσης Παρθενιάδης / dionpa.com

SETLIST

Great Heathen Army (Maldon 991 AD)
Burning Times
Plagues Of Babylon
Democide
Vengeance Is Mine
Days Of Rage
I Died For You
Pure Evil
Damien
Stormrider
V
My Own Savior
Cthulhu
Boiling Point
Slave To The Dark
A Question Of Heaven

Encore:
Dark Saga
Dystopia
Watching Over Me
The Hunter

  • SHARE
  • TWEET