Death SS, Demon, Despise, Wrathblade @ Gagarin 205, 10/05/07
Από τον Θοδωρή Μηνιάτη, 13/05/2007 @ 05:08
Η Πέμπτη είναι για πολλούς μια από τις ωραίες μέρες για έξοδο. Πολλοί σκεπτόμενοι ίσως ότι πλησιάζει το Σαββατοκύριακο εξορμούν σε στέκια προσδοκώντας λίγες ώρες διασκέδασης. Η συγκεκριμένη μέρα για τη χώρα μας είχε ένα αρκετά αξιόλογο συναυλιακό event. Δυο από τις καλύτερες μπάντες στο είδος τους, οι Death SS και οι Demon, θα έρχονταν για μία και μοναδική εμφάνιση μπροστά στο αθηναϊκό κοινό. Οι δεύτεροι μάλιστα θα έκαναν την τελευταία τους εμφάνιση, αφού έχουν διαδώσει ότι διαλύονται.
Σίγουρα, λοιπόν, η παρακολούθηση της συναυλίας επιβαλλόταν, τουλάχιστον για μένα, σκεπτόμενος και τις εμφανίσεις που έκαναν ξεχωριστά οι δυο μπάντες πρόπερσι και πέρυσι αντίστοιχα. Φτάνοντας με μια πολύ μικρή καθυστέρηση στο χώρο, το θέαμα που αντίκρισα πραγματικά με πίκρανε λίγο. Ο χώρος στον οποίο χωράνε περίπου 1000 άτομα δεν είχε ούτε 50, κάτι που πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, μιας και δεν έχω συνηθίσει τέτοια εικόνα σε αντίστοιχες συναυλίες στον εν λόγω χώρο. Κάτι η μέρα, κάτι το νωρίς της έναρξης του live, η εικόνα ήταν κάπως κατανοητή. Ευτυχώς αρκετά αργότερα ο κόσμος θα ήταν περισσότερος.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Wrathblade, κάνοντας τα πάντα για να ικανοποιήσουν τους λιγοστούς fans του είδους που ήταν από κάτω. Αποτέλεσαν ίσως το καλύτερο ορεκτικό για τη μετέπειτα βραδιά. Κρίμα που δεν υπήρχε περισσότερος κόσμος γιατί άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις, παρόλο που η εμφάνιση τους ήταν κάπως «παγωμένη» λόγω έλλειψης κοινού. Δυστυχώς ο ήχος που είχαν ήταν κάπως μέτριος, κάτι που επισκίασε την καλή τους εμφάνιση. Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι από όσους ήταν παρόντες.
Μετά από λίγα λεπτά στη σκηνή του Gagarin ανέβηκαν οι Despise, ένα από τα μακροβιότερα ελληνικά συγκροτήματα, οι οποίοι φλέρταραν ηχητικά με το thrash. Δυστυχώς τώρα πια όμως, η μουσική που τους εκφράζει, δηλαδή το σύγχρονο death / nu metal, δε μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε. Σε γενικές γραμμές στα περίπου 40 λεπτά που έπαιξαν ήταν μάλλον αρκετά καλοί για τους έχοντες άποψη περί του ιδιώματος. Το στήσιμο τους επί σκηνής ήταν ανάλογο του ονόματος τους, κάτι που είναι λογικό, αφού τα δύο ιδρυτικά μέλη του group, ο κιθαρίστας και η μπασίστρια (!), έχουν μεγάλη εμπειρία από συναυλίες. Μουσικά και συνθετικά παρουσίασαν ένα κράμα των προαναφερθέντων μουσικών ιδιωμάτων με αρκετά νέο στοιχεία. Ο ήχος τους δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός. Δυστυχώς δεν είμαι οπαδός της συγκεκριμένης μουσικής στη μοντέρνα της έκφραση, οπότε δε μπορώ να είμαι και πολύ αντικειμενικός με τα παιδιά. Στους fans του είδους που παραβρέθηκαν στο χώρο ίσως και να άρεσαν. Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι είχαν drum machine αντί για κανονικό drummer, κάτι που δε συνηθίζεται σε live εμφανίσεις heavy συγκροτημάτων. Παρόλο που εγκατέλειψαν τη σκηνή χειροκροτούμενοι, δε νομίζω ότι ταίριαζαν στο υπόλοιπο billing.
Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς. Μετά το απαραίτητο διάλειμμα, τα φώτα έσβησαν. Τα μέλη του group παίζοντας μια σύντομη εισαγωγή έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Η αρχή ήταν ιδανική: οι πρώτες νότες του "Night Of The Demon" προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς. Τελευταίος, ως είθισται, εμφανίστηκε επί σκηνής ο τραγουδιστής τους, Dave Hill, μία από τις καλύτερες και εκφραστικότερες φωνές του είδους. Η συνέχεια εξίσου καλή: "Into The Nightmare", "The Plague", "Blackheath". Μέχρι στιγμής το set list τους είναι το ίδιο με πέρυσι. Ευτυχώς η συνέχεια, χωρίς να είναι χειρότερη, κάλμαρε, συναισθηματικά, κάπως τον κόσμο, αφού περιλάμβανε τα "Standing On The Edge Of The World", "The Sign Of The Madman", "Hurricane", και "Life On The Wire". Εξαιρώντας τα συναισθήματα που μου προκαλούσε το μέχρι στιγμής θέαμα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι η φωνή του Hill ήταν ίδια και απαράλλαχτη με τα βινύλια, κάτι που αποδεικνύει το πόσο αγέραστοι είναι κάποιοι.
Το set list κύλησε ιδανικά. Το group ήταν σε μεγάλη φόρμα και προσπάθησε με κομμάτια που κάλυπταν σχεδόν κάθε του δουλειά, βάσει βέβαια και του χρόνου που είχαν, να ευχαριστήσει τον κόσμο. Ο ήχος από τη μία και η θεατρικότητα του frontman από την άλλη έκαναν το όλο σκηνικό ακόμα καλύτερο.
Ο Dave Hill, ιθύνων νους των Demon, ξέρει να παίζει καλά με το κοινό, κρατώντας το σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια που δεν παιζόταν μουσική. Συνεχώς συνομιλούσε με τον κόσμο, του ζητούσε να πει τι κομμάτια θέλει να παίξουν κτλ. Οι υπόλοιποι στέκονταν όπως έπρεπε επί σκηνής. Χωρίς πολλές κινήσεις έδειχναν τη σοβαρότητα αλλά και το κέφι που πρέπει να έχει μια μη αγχώδης εμφάνιση. Ο κόσμος -που ευτυχώς ήταν περισσότερος πια, χωρίς όμως να ξεπερνάει με το μάτι τα 200 άτομα- ανταπέδιδε την όλη φιλοξενία που εξέπεμπαν οι Demon από τη σκηνή. Τραγουδούσε συνεχώς, συμμετέχοντας ενεργά στο όλο event.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Don't Break The Circle" ήταν αρκετά για να ξεσηκώσουν για ακόμα μια φορά το κοινό, κάτι που αναμενόταν, αφού είναι σίγουρα η Νο.1 επιτυχία της μπάντας. Δυστυχώς από εκεί και πέρα τα λεπτά κύλησαν πολύ γρήγορα και πραγματικά δεν κατάλαβα πότε μας είπαν καληνύχτα, αφού είχαν μεσολαβήσει τα "Blue Skies In Red Square - Commercial Dynamite" (medley) και "One Helluva Night". Πολύ κρίμα γιατί η διάθεση του κόσμου ήταν πολύ ανεβασμένη και σίγουρα όση ώρα ακόμα και αν έπαιζαν δε θα ενοχλούνταν κανένας. Οι Demon είναι για μένα από τις μπάντες που όσο και να τις βλέπεις δεν τις χορταίνεις. Εννοείται ότι καταχειροκροτήθηκαν κατά την αναγκαστική αποχώρηση τους, «κλείνοντας» νέο ραντεβού με το κοινό, κάτι που ήταν παράξενο, αφού υποτίθεται ότι έκαναν τις αποχαιρετιστήριες συναυλίες τους. Ίδωμεν...
Μετά από σχετικά αρκετή ώρα καθυστέρησης, το σύνηθες σιδερένιο πλέγμα που χώριζε τους οπαδούς από τη μπάντα ανέβηκε σιγά - σιγά και οι horror masters Death SS έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, σκορπώντας φρενήρη ενθουσιασμό στους οπαδούς που ήταν από κάτω. Όπως είπε και ένας φίλος: «Αποχαιρετήστε τον επίγειο κόσμο, καλωσορίσατε στον κάτω κόσμο».
Όλη η μπάντα ήταν αρκετά μακιγιαρισμένη, δίνοντας αίσθηση απόκοσμη, με αρχηγό και ηγέτη τον τραγουδιστή Steve Sylvester. Ό,τι και να πει κανείς είναι πραγματικά λίγο. Όλη η συναυλία τους ήταν μια θεατρική παράσταση. Με τη συνοδεία μιας αιθέριας ύπαρξης, η οποία σίγουρα και εκείνο το βράδυ δημιούργησε πολλές ονειρώξεις στον παρευρισκόμενο αντρικό πληθυσμό, έκαναν ένα live που θα μείνει και αυτό αξέχαστο.
Η εμφάνιση τους για ακόμα μια φορά είχε αυτό που λείπει στον Έλληνα οπαδό: Αληθινό "αρχέγονο" heavy metal, συνδυασμένο παράλληλα με εικόνα. "Time To Kill", "Baphomet", "Horrible Eyes", "Let The Sabbath Begin", "Lilith", "Cursed Mania", "Where Have You Gone?", "Terror", "Hi-Tech Jesus", "Vampire", "Heavy Demons" ήταν μονό μερικά από τα κομμάτια που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το κάψιμο του σταυρού, το λιβανιστήρι από κουφάρια κρανίων με την απαίσια μυρωδιά, την αιθέρια ύπαρξη να χορεύει αισθησιακά μέσα από ένα μαύρο τούλι, να μαστιγώνει τους οπαδούς-θύματα της, να γλείφει -αρχικά- επιδεικτικά ροδοπέταλα, να τα βάζει στη συνέχεια στο όργανο της και να τα δίνει στους οπαδούς, να επιδίδεται σε υποτιθέμενο αυνανισμό με έναν σταυρό, να βγαίνει ντυμένη σεμνή καλόγρια και να μετατρέπεται μετά το δάγκωμα του βρικόλακα σε ακόλαστο πλάσμα της νύχτας; Πραγματικά άλλο να το ζει κανείς και άλλο να το περιγράφει... Μια εμπειρία που για ακόμα μια φορά ήταν χωρίς κανένα προηγούμενο.
Το set τους τελείωσε μετά από περίπου 2 ώρες, χωρίς να το καταλάβει κανείς. Όλη η συναυλία τους, παρόλο που ήταν ένα σκαλί κάτω από την προηγούμενη, ίσως και λόγω διαφορετικού set list, ήταν μια ωδή στην παραχριστιανική λατρεία. Όλα τα μέλη-ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να γίνει ένα φανταστικό συναυλιακό γεγονός. Ο ήχος, που ήταν σύμμαχος του group όλη την ώρα, από την αρχή μέχρι το τέλος, βοήθησε στην ακόμα καλύτερη απόλαυση του live. Ο συνδυασμός ήχου και εικόνας ήταν κάτι το μοναδικό.
Έχει καταντήσει τετριμμένο, αλλά όσοι δεν ήρθαν πραγματικά έχασαν. Ειδικά οι νεότεροι ηλικιακά οπαδοί που αξίζει να γνωρίσουν τη μπάντα. Οι Demon και οι Death SS είναι από τις μπάντες που σίγουρα σέβονται τον οπαδό και προσφέρουν σωστές υπηρεσίες, χωρίς ακριβό εισιτήριο. Ειδικά οι Death SS το κάνουν και με το παραπάνω. Μακάρι να τους βλέπουμε αρκετά συχνά και αυτούς αλλά και όσους αγαπάνε αυτό που κάνουν. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι τυχαίο το ότι κάποιες μπάντες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και αγάπης από το κοινό.
Σίγουρα, λοιπόν, η παρακολούθηση της συναυλίας επιβαλλόταν, τουλάχιστον για μένα, σκεπτόμενος και τις εμφανίσεις που έκαναν ξεχωριστά οι δυο μπάντες πρόπερσι και πέρυσι αντίστοιχα. Φτάνοντας με μια πολύ μικρή καθυστέρηση στο χώρο, το θέαμα που αντίκρισα πραγματικά με πίκρανε λίγο. Ο χώρος στον οποίο χωράνε περίπου 1000 άτομα δεν είχε ούτε 50, κάτι που πραγματικά μου έκανε μεγάλη εντύπωση, μιας και δεν έχω συνηθίσει τέτοια εικόνα σε αντίστοιχες συναυλίες στον εν λόγω χώρο. Κάτι η μέρα, κάτι το νωρίς της έναρξης του live, η εικόνα ήταν κάπως κατανοητή. Ευτυχώς αρκετά αργότερα ο κόσμος θα ήταν περισσότερος.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Wrathblade, κάνοντας τα πάντα για να ικανοποιήσουν τους λιγοστούς fans του είδους που ήταν από κάτω. Αποτέλεσαν ίσως το καλύτερο ορεκτικό για τη μετέπειτα βραδιά. Κρίμα που δεν υπήρχε περισσότερος κόσμος γιατί άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις, παρόλο που η εμφάνιση τους ήταν κάπως «παγωμένη» λόγω έλλειψης κοινού. Δυστυχώς ο ήχος που είχαν ήταν κάπως μέτριος, κάτι που επισκίασε την καλή τους εμφάνιση. Εγκατέλειψαν τη σκηνή καταχειροκροτούμενοι από όσους ήταν παρόντες.
Μετά από λίγα λεπτά στη σκηνή του Gagarin ανέβηκαν οι Despise, ένα από τα μακροβιότερα ελληνικά συγκροτήματα, οι οποίοι φλέρταραν ηχητικά με το thrash. Δυστυχώς τώρα πια όμως, η μουσική που τους εκφράζει, δηλαδή το σύγχρονο death / nu metal, δε μπορώ να πω ότι με ικανοποίησε. Σε γενικές γραμμές στα περίπου 40 λεπτά που έπαιξαν ήταν μάλλον αρκετά καλοί για τους έχοντες άποψη περί του ιδιώματος. Το στήσιμο τους επί σκηνής ήταν ανάλογο του ονόματος τους, κάτι που είναι λογικό, αφού τα δύο ιδρυτικά μέλη του group, ο κιθαρίστας και η μπασίστρια (!), έχουν μεγάλη εμπειρία από συναυλίες. Μουσικά και συνθετικά παρουσίασαν ένα κράμα των προαναφερθέντων μουσικών ιδιωμάτων με αρκετά νέο στοιχεία. Ο ήχος τους δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός. Δυστυχώς δεν είμαι οπαδός της συγκεκριμένης μουσικής στη μοντέρνα της έκφραση, οπότε δε μπορώ να είμαι και πολύ αντικειμενικός με τα παιδιά. Στους fans του είδους που παραβρέθηκαν στο χώρο ίσως και να άρεσαν. Εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι είχαν drum machine αντί για κανονικό drummer, κάτι που δε συνηθίζεται σε live εμφανίσεις heavy συγκροτημάτων. Παρόλο που εγκατέλειψαν τη σκηνή χειροκροτούμενοι, δε νομίζω ότι ταίριαζαν στο υπόλοιπο billing.
Η μεγάλη ώρα είχε φτάσει για το «κυρίως πιάτο» της βραδιάς. Μετά το απαραίτητο διάλειμμα, τα φώτα έσβησαν. Τα μέλη του group παίζοντας μια σύντομη εισαγωγή έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή. Η αρχή ήταν ιδανική: οι πρώτες νότες του "Night Of The Demon" προκάλεσαν ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς. Τελευταίος, ως είθισται, εμφανίστηκε επί σκηνής ο τραγουδιστής τους, Dave Hill, μία από τις καλύτερες και εκφραστικότερες φωνές του είδους. Η συνέχεια εξίσου καλή: "Into The Nightmare", "The Plague", "Blackheath". Μέχρι στιγμής το set list τους είναι το ίδιο με πέρυσι. Ευτυχώς η συνέχεια, χωρίς να είναι χειρότερη, κάλμαρε, συναισθηματικά, κάπως τον κόσμο, αφού περιλάμβανε τα "Standing On The Edge Of The World", "The Sign Of The Madman", "Hurricane", και "Life On The Wire". Εξαιρώντας τα συναισθήματα που μου προκαλούσε το μέχρι στιγμής θέαμα, μου έκανε μεγάλη εντύπωση ότι η φωνή του Hill ήταν ίδια και απαράλλαχτη με τα βινύλια, κάτι που αποδεικνύει το πόσο αγέραστοι είναι κάποιοι.
Το set list κύλησε ιδανικά. Το group ήταν σε μεγάλη φόρμα και προσπάθησε με κομμάτια που κάλυπταν σχεδόν κάθε του δουλειά, βάσει βέβαια και του χρόνου που είχαν, να ευχαριστήσει τον κόσμο. Ο ήχος από τη μία και η θεατρικότητα του frontman από την άλλη έκαναν το όλο σκηνικό ακόμα καλύτερο.
Ο Dave Hill, ιθύνων νους των Demon, ξέρει να παίζει καλά με το κοινό, κρατώντας το σε εγρήγορση κατά τη διάρκεια που δεν παιζόταν μουσική. Συνεχώς συνομιλούσε με τον κόσμο, του ζητούσε να πει τι κομμάτια θέλει να παίξουν κτλ. Οι υπόλοιποι στέκονταν όπως έπρεπε επί σκηνής. Χωρίς πολλές κινήσεις έδειχναν τη σοβαρότητα αλλά και το κέφι που πρέπει να έχει μια μη αγχώδης εμφάνιση. Ο κόσμος -που ευτυχώς ήταν περισσότερος πια, χωρίς όμως να ξεπερνάει με το μάτι τα 200 άτομα- ανταπέδιδε την όλη φιλοξενία που εξέπεμπαν οι Demon από τη σκηνή. Τραγουδούσε συνεχώς, συμμετέχοντας ενεργά στο όλο event.
Τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Don't Break The Circle" ήταν αρκετά για να ξεσηκώσουν για ακόμα μια φορά το κοινό, κάτι που αναμενόταν, αφού είναι σίγουρα η Νο.1 επιτυχία της μπάντας. Δυστυχώς από εκεί και πέρα τα λεπτά κύλησαν πολύ γρήγορα και πραγματικά δεν κατάλαβα πότε μας είπαν καληνύχτα, αφού είχαν μεσολαβήσει τα "Blue Skies In Red Square - Commercial Dynamite" (medley) και "One Helluva Night". Πολύ κρίμα γιατί η διάθεση του κόσμου ήταν πολύ ανεβασμένη και σίγουρα όση ώρα ακόμα και αν έπαιζαν δε θα ενοχλούνταν κανένας. Οι Demon είναι για μένα από τις μπάντες που όσο και να τις βλέπεις δεν τις χορταίνεις. Εννοείται ότι καταχειροκροτήθηκαν κατά την αναγκαστική αποχώρηση τους, «κλείνοντας» νέο ραντεβού με το κοινό, κάτι που ήταν παράξενο, αφού υποτίθεται ότι έκαναν τις αποχαιρετιστήριες συναυλίες τους. Ίδωμεν...
Μετά από σχετικά αρκετή ώρα καθυστέρησης, το σύνηθες σιδερένιο πλέγμα που χώριζε τους οπαδούς από τη μπάντα ανέβηκε σιγά - σιγά και οι horror masters Death SS έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή, σκορπώντας φρενήρη ενθουσιασμό στους οπαδούς που ήταν από κάτω. Όπως είπε και ένας φίλος: «Αποχαιρετήστε τον επίγειο κόσμο, καλωσορίσατε στον κάτω κόσμο».
Όλη η μπάντα ήταν αρκετά μακιγιαρισμένη, δίνοντας αίσθηση απόκοσμη, με αρχηγό και ηγέτη τον τραγουδιστή Steve Sylvester. Ό,τι και να πει κανείς είναι πραγματικά λίγο. Όλη η συναυλία τους ήταν μια θεατρική παράσταση. Με τη συνοδεία μιας αιθέριας ύπαρξης, η οποία σίγουρα και εκείνο το βράδυ δημιούργησε πολλές ονειρώξεις στον παρευρισκόμενο αντρικό πληθυσμό, έκαναν ένα live που θα μείνει και αυτό αξέχαστο.
Η εμφάνιση τους για ακόμα μια φορά είχε αυτό που λείπει στον Έλληνα οπαδό: Αληθινό "αρχέγονο" heavy metal, συνδυασμένο παράλληλα με εικόνα. "Time To Kill", "Baphomet", "Horrible Eyes", "Let The Sabbath Begin", "Lilith", "Cursed Mania", "Where Have You Gone?", "Terror", "Hi-Tech Jesus", "Vampire", "Heavy Demons" ήταν μονό μερικά από τα κομμάτια που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Το κάψιμο του σταυρού, το λιβανιστήρι από κουφάρια κρανίων με την απαίσια μυρωδιά, την αιθέρια ύπαρξη να χορεύει αισθησιακά μέσα από ένα μαύρο τούλι, να μαστιγώνει τους οπαδούς-θύματα της, να γλείφει -αρχικά- επιδεικτικά ροδοπέταλα, να τα βάζει στη συνέχεια στο όργανο της και να τα δίνει στους οπαδούς, να επιδίδεται σε υποτιθέμενο αυνανισμό με έναν σταυρό, να βγαίνει ντυμένη σεμνή καλόγρια και να μετατρέπεται μετά το δάγκωμα του βρικόλακα σε ακόλαστο πλάσμα της νύχτας; Πραγματικά άλλο να το ζει κανείς και άλλο να το περιγράφει... Μια εμπειρία που για ακόμα μια φορά ήταν χωρίς κανένα προηγούμενο.
Το set τους τελείωσε μετά από περίπου 2 ώρες, χωρίς να το καταλάβει κανείς. Όλη η συναυλία τους, παρόλο που ήταν ένα σκαλί κάτω από την προηγούμενη, ίσως και λόγω διαφορετικού set list, ήταν μια ωδή στην παραχριστιανική λατρεία. Όλα τα μέλη-ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό για να γίνει ένα φανταστικό συναυλιακό γεγονός. Ο ήχος, που ήταν σύμμαχος του group όλη την ώρα, από την αρχή μέχρι το τέλος, βοήθησε στην ακόμα καλύτερη απόλαυση του live. Ο συνδυασμός ήχου και εικόνας ήταν κάτι το μοναδικό.
Έχει καταντήσει τετριμμένο, αλλά όσοι δεν ήρθαν πραγματικά έχασαν. Ειδικά οι νεότεροι ηλικιακά οπαδοί που αξίζει να γνωρίσουν τη μπάντα. Οι Demon και οι Death SS είναι από τις μπάντες που σίγουρα σέβονται τον οπαδό και προσφέρουν σωστές υπηρεσίες, χωρίς ακριβό εισιτήριο. Ειδικά οι Death SS το κάνουν και με το παραπάνω. Μακάρι να τους βλέπουμε αρκετά συχνά και αυτούς αλλά και όσους αγαπάνε αυτό που κάνουν. Κατά τη γνώμη μου δεν είναι τυχαίο το ότι κάποιες μπάντες χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής και αγάπης από το κοινό.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
ROCKING FEATURED
