L.A. Witch, Prince Of Lilies, The Jet Black @ Temple Athens, 18/05/23
Νύχτες μαγικές υπό garage-rock ήχους
Τι είναι τελικά αυτό που κάνει μια συναυλία πραγματικά καλή; Η απλή και εύκολη απάντηση είναι πως είναι ένας συνδυασμός πραγμάτων. Από τον χώρο μέχρι τον ήχο, από το συγκρότημα μέχρι τη χρονική στιγμή, από το πλήθος μέχρι την ποιότητα του κόσμου, και άλλα πολλά. Είναι κάποιες φορές όμως που όλα αυτά συντονίζονται με αποτέλεσμα να ζούμε βραδιές που θα τις θυμόμαστε για καιρό. Κάτι τέτοιο λοιπόν συνέβη και την Πέμπτη στο Temple Athens.
Την βραδιά άνοιξαν οι The Jet Black. Με μπόλικο κέφι και όρεξη πάνω στη σκηνή, το συγκρότημα τεχνικά ήταν άψογο και έκανε εμφανές πως έχει δουλέψει πολύ, ενώ το setlist τους εμπεριείχε πολλά νέα κομμάτια από τον δίσκο που ετοιμάζουν και αναμένεται να κυκλοφορήσουν σύντομα. Η εμφάνισή τους ενθουσίασε όσους είχαν καταφτάσει από νωρίς στον χώρο, με αποτέλεσμα να παίξουν ένα τραγούδι παραπάνω, ικανοποιώντας το κοινό το οποίο δεν τους άφηνε να φύγουν από τη σκηνή, φωνάζοντας «κι άλλο, κι άλλο».
Butterfly
Streets
Fucked Up
Underground
Wild Waves
Upshot
Riot
Στη συνέχεια στη σκηνή βρέθηκαν οι Prince Of Lilies. Με δεδομένο πως την παραγωγή του πολύ αξιόλογου ντεμπούτου τους με τίτλο "VENT", που κυκλοφόρησε το 2021, έχει κάνει ο τεράστιος Steve Albini και πως αυτή θα αποτελούσε την πρώτη τους συναυλία επί αθηναϊκού εδάφους, αφού το συγκρότημα έχει ως βάση την Κρήτη, είχα αρκετή περιέργεια για το τι θα δούμε και το τι θα ακούσουμε. Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου, καθώς παρακολουθήσαμε μια εξαιρετικά δεμένη grunge μπάντα που κέρδισε τις εντυπώσεις χάρη στη συνολική της συναυλιακή απόδοση και την εκπληκτική δυναμική που είχε σε όλη τη διάρκεια του set της. Και όπως ήταν λογικό, αναμενόμενο και δίκαιο, οι Prince Of Lilies καταχειροκροτήθηκαν από τον κόσμο που πλέον είχε γεμίσει το Temple. Με εξαιρετική ενέργεια πάνω στη σκηνή και υλικό που παραπέμπει σε διάφορες επιρροές, διατηρώντας όμως μια απολύτως προσωπική σφραγίδα, η εμφάνισή τους κρίνεται ως άκρως ικανοποιητική κι ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα.
Κάπου εδώ όμως, καθώς η ώρα πλησίαζε τις 23:00, είχε έρθει η στιγμή για την παρθενική εμφάνιση των L.A. WITCH στην Αθήνα. Παρόλο που έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από τη δημιουργία του κι έξι χρόνια από το ντεμπούτο του, το συγκρότημα σίγουρα αποτελεί μια "φρέσκια" επιλογή κι ένα στοίχημα για τη διοργάνωση, το οποίο μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως κερδήθηκε. Δεν ξέρω αν είναι ότι ο κόσμος διψάει για νέα συγκροτήματα, ή ότι το garage-rock έχει παραδοσιακά, εδώ και δεκαετίες, το δικό του κοινό στην Ελλάδα, κάτι που αποδείχθηκε και από την προσέλευση μεγαλύτερων σε ηλικία ατόμων, ή, πως οι L.A. WITCH είναι περισσότερο δημοφιλείς απ’ ό,τι υπολόγιζα, ή, στην τελική, ένας συνδυασμός όλων των παραπάνω, όμως ήταν και αρκετός ο κόσμος που ήρθε να τις δει και πάρα πολύ "ψημένος".
Έτσι, από τις πρώτες νότες του "Fire Starter", το Temple πήρε φωτιά, δημιουργώντας συνθήκες μιας πραγματικά μαγικής βραδιάς. Ο ήχος ήταν άψογος ενώ το συγκρότημα βρισκόταν σε εξαιρετική φόρμα, κάτι που θα έπρεπε να το περιμένουμε, αφού τον τελευταίο ενάμιση χρόνο είναι συνεχώς στον δρόμο παρέα με μεγάλα συγκροτήματα όπως οι Black Angels και οι Jane's Addiction. Αρκετά επικοινωνιακές, με την Sade Sanchez να λέει και κάποιες λέξεις στα ελληνικά, κι εμφανώς ενθουσιασμένες με το γεγονός πως βρίσκονταν στην Αθήνα, οι L.A. WITCH παρέδωσαν μια εμφάνιση την οποία θα θυμόμαστε όλοι για καιρό.
Σαφέστατα, οι πιο δυναμικές blues- punk στιγμές τους, με έντονη την επιρροή των Gun Club, αποτέλεσαν και τα highlights της βραδιάς, όμως, αντίστοιχα, ήταν αρκετά και τα ψυχεδελικά περάσματα που σε ανάγκαζαν να παραδεχτείς την αξία τους. Αυτό όμως που πραγματικά νομίζω πως τις έκανε να ξεχωρίσουν ήταν το πόσο αυθεντικές ήταν πάνω στη σκηνή, χωρίς rock star ποζεριλίκια και ίχνος έπαρσης παρόλο που, αν θέλετε τη γνώμη μου, θα είχαν κάθε λόγο να έχουν. Και αυτή η ειλικρίνεια με την οποία ντύνουν την Τέχνη τους, έχω την αίσθηση πως έγινε αντιληπτή και δεκτή με ενθουσιασμό και από το κοινό, με αποτέλεσμα να ζήσουμε μια γνήσια rock συναυλιακή εμπειρία που ήταν αδύνατο να αφήσει κανέναν ανικανοποίητο.
Κανονικά, απ’ ό,τι φάνηκε και στο χαρτί του setlist, το συγκρότημα δεν είχε σκοπό να παίξει encore, όμως πώς να το αρνηθεί σε ένα κοινό που τις είχε αποθεώσει; Έτσι, απρογραμμάτιστα, ακούσαμε και το "Icycle", ένα καινούργιο, και πολύ ωραίο, κομμάτι, με το "Get Lost" να ακολουθεί, αφήνοντας το "Starred" για το encore της εμφάνισής τους.
Δεν ξέρω αν εγώ το βίωσα έτσι, και κρίνοντας από τις αντιδράσεις του κοινού δεν το νομίζω, αλλά έχω την αίσθηση πως την Πέμπτη ζήσαμε μια συναυλία που πέρα από καλή, ήταν και σημαντική με την έννοια πως συνέχισε και ανανέωσε την παραδοσιακή σχέση του ελληνικού κοινού με τον garage-rock ήχο και, παράλληλα, εγκαινίασε έναν δεσμό με ένα νέο συγκρότημα που φαίνεται να έχει ακόμα πολλά να δώσει. Πλέον, ομολογώ πως αναμένω τα επόμενα βήματά τους με περισσότερο ενδιαφέρον και, παρόλο που το Los Angeles πέφτει λίγο μακριά, ελπίζω να τις ξαναδούμε σύντομα από κοντά.
Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος
Fire Starter
Kill My Baby Tonight
Brian
Untitled
I Wanna Lose
Drive Your Car
Gen-Z
Dark Horse
Sexorexia
Baby in Blue Jeans
True Believers
Icycle
Get Lost
Encore:
Starred
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
