Ugly Kid Joe: «H PMRC κατάφερε μόνο να πουλήσουν περισσότερο οι WASP»

Υπάρχουν κάποιες, σχεδόν ανεξήγητα, παθολογικές αδυναμίες που έχουμε οι μουσικόφιλοι και οι Ugly Kid Joe είναι μια μεγάλη δική μου. Ήταν το coolness τους; To "Everything About You"; Το "America's Least Wanted"; To "Milkman's Son"; Η φωνή του Whitfield Crane; Το χιούμορ τους; Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα τους κατέστησαν μια από τις πιο αγαπημένες μπάντες της εφηβείας μου πριν καν μεσάσουν τα '90s. Μετά την επιτυχία, όμως, ήρθε η διάλυση που εν τέλει κράτησε αρκετά χρόνια, με αποτέλεσμα να θεωρηθούν ξεχασμένη ιστορία. Αλλά να που κάποια στιγμή επήλθε η επανένωση και με αφορμή το ολόφρεσκο "Rad Wings Of Destiny", να ‘μαι σχεδόν 30 χρόνια μετά να κάνω τικ σε ένα μεγάλο κουτάκι των δημοσιογραφικά μουσικών μου αποθημένων, συνομιλώντας με έναν από τους ήρωες της εφηβείας μου, τον βασικό συνθέτη και κιθαρίστα της μπάντας τον Klaus Eichstand. Στη σχετικά σύντομη επικοινωνία μας θα απογοητευόμουν μόνο αν διέκρινα ότι είχε απολέσει το coolness του, αλλά κάτι τέτοιο δεν προέκυψε φυσικά, οπότε απολαμβάνουμε τα όσα μας λέει για το παρελθόν και το παρόν της μπάντας. Τι εννοείτε «σχέδια για το μέλλον;»

Δεν ήμασταν καν σίγουροι αν θα κυκλοφορούσαμε άλλον δίσκο

Μόλις κυκλοφόρησε το νέο σας άλμπουμ και το "Rad Wings Of Destiny" αποδεικνύει ότι είστε σε πολύ καλή φόρμα, θα τολμούσα να πω στην καλύτερα από όταν επανενωθήκατε. Πως νιώθετε για αυτό; Και γιατί σας πήρε επτά χρόνια να κυκλοφορήσετε ένα νέο full-length άλμπουμ;

Νιώθουμε σίγουρα καλά για αυτό και ανυπομονούμε να παίξουμε μερικά από τα νέα τραγούδια ζωντανά. Ειλικρινά, δεν ήμασταν καν σίγουροι αν θα κυκλοφορούσαμε άλλον δίσκο, αλλά ο Whit (σ.σ.: ο τραγουδιστής, Whitfield Crane) το πήρε πάνω του, αναλαμβάνοντας να μας κάνει να ξεκουνηθούμε και να γράψουμε αυτόν τον δίσκο! Θα μπορούσες να πεις ότι είναι ο «executive producer»… (γέλια)

Οι παλιοί Judas Priest είναι ένα από τα πάθη του Whit

Από το "Motel California" ως το "Stairway To Hell" είστε γνωστοί για τις περιπαικτικές απόπειρες παραλλαγές τίτλων άλλων μουσικών άλμπουμ. Αυτή τη φορά πως προέκυψε το "Sad Wings Of Destiny" των Judas Priest, το οποίο κάνατε "Rad Wings Of Destiny";

Ισχύει, αυτό είναι ένα θέμα που το έχουμε και το τηρούμε από την πρώτη μέρα. Είχαμε μια λίστα από διάφορους τίτλους αλλά το "Rad Wings" ακουγόταν καλύτερα από όλους. Ήταν ιδέα του Whit, καθώς οι παλιοί Judas Priest είναι ένα από τα πάθη του.

Πάμε και στο πολύχρωμο εξώφυλλο. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου έφερε στο νου κάτι βιντεοπαιχνίδια από τα 90s, τύπου Sega. Πως καταλήξατε σε αυτό;

Μόλις καταλήξαμε με τον τίτλο, μου ήρθε στο μυαλό ένα παιδί να πιλοτάρει ένα χτυπημένο, τύπου Red Baron αεροπλάνο και είπα στον Daniel Mercer να κάνει κάτι γύρω από αυτό! Είναι ο γραφίστας μας και είναι φοβερός! Και, ναι, συμφωνώ πως μοιάζει με βιντεοπαιχνίδι!

Έχει ενδιαφέρον το ότι ο Mark Dodson ανέλαβε την παραγωγή στο νέο σας άλμπουμ, καθότι είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόσαστε μετά το θρυλικό "America’s Least Wanted". Πώς ήταν η εμπειρία; Ήταν νοσταλγικά για εσάς; Ποια ήταν η συνεισφορά του και τι σήμαινε για εσάς να τον έχετε ξανά μαζί σας;

Ο Mark είναι και πάντα ήταν ένας καλός φίλος της μπάντας και ο Whit οραματίστηκε έναν πιο παραδοσιακό τρόπο για την ηχογράφηση αυτού του άλμπουμ με τον Mark στο τιμόνι. Είναι απίστευτα χαλαρός κι ωραίος τύπος όταν δουλεύεις μαζί του, βγάζει πολύ ωραίους τόνους και καταφέρνει να μας βγάζει τον καλύτερο εαυτό… Είναι τρομερός παραγωγός! Ήταν όντως λίγο νοσταλγική η όλη φάση, αλλά επίσης νιώθαμε πως βρισκόμαστε στο παρόν, όλοι μαζί ξανά στο εδώ και στο τώρα.

Ο Shannon είναι μέλος της μπάντας πάντα

Στο δελτίο τύπου που συνόδευε το promo αναφέρονται τόσο ο Zac Morris, όσο κι ο Shannon Larkin ως drummer. Στη σελίδα σας στην Wikipedia ο Shannon παρουσιάζεται ως πρώην μέλος. Ποιο ακριβώς είναι το στάτους ανάμεσα σε αυτόν και την μπάντα;

Ο Shannon είναι μέλος της μπάντας πάντα, και όποτε είναι διαθέσιμος δουλεύει μαζί μας. Τον αγαπάμε.

Το αγαπημένο μου τραγούδι μέσα από το νέο άλμπουμ είναι μάλλον το "Dead Friends Play". Εξαιρετικό και groovy με κάποιος πολύ ενδιαφέροντες στίχους που αποτίνουν φόρο τιμής σε αγαπημένους σας μουσικούς. Μπορείς να μου πεις δυο παραπάνω λόγια για αυτό το τραγούδι; Επίσης, όταν ο Whit αναφέρει πως «εγώ κι εσύ δεν είμαστε το ίδιο» αναφέρεται στην νέα γενιά ροκάδων ή στους μη ροκάδες; Ή και στους δυο;

Το μεγαλύτερο μέρος αυτού του τραγουδιού το έγραψε ο Whit και είναι ακριβώς αυτό: ένας φόρος τιμής στους παλιούς ήρωες μας, πολλοί εκ των οποίων έφυγαν πρόσφατα από τη ζωή. Ο Lemmy ήταν πολύ καλός φίλος του Whit κι ο Eddie ήταν από τους πιο ευγενείς τύπους με τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να περιοδέψουμε τον παλιό καιρό και φυσικά τεράστια επιρροή… Νομίζω πως αυτοί οι δύο, μαζί τον θάνατο του Malcolm Young αποτέλεσαν την αφορμή για να γράψει ο Whit αυτό το τραγούδι. Τους στίχους στην γέφυρα, στους οποίους αναφέρεσαι τους έγραψε ο Dave για τους πραγματικούς rock οπαδούς, οι οποίοι λένε σε όλους τους άλλους… πως δεν είμαστε το ίδιο.

Το μόνο που κατάφερε η PMRC ήταν να πουλήσουν περισσότερους δίσκους οι WASP

Αν γράφατε ένα τραγούδι σαν το "Drinkin’ And Drivin’" πίσω στα 90s θα είχατε την PMRC στην πόρτα του σπιτιού σας νομίζω… Από όσο θυμάμαι είχατε αναγκαστεί να αλλάξετε το εξώφυλλο του "America’s Least Wanted" σε κάποια μαγαζιά όταν κυκλοφόρησε. Αλλά τα πράγματα έχουν αλλάξει ως προς αυτό το κομμάτι… ή όχι;

Έχω την αίσθηση πως ναι έχουν αλλάξει τα πράγματα. Αλήθεια, να υπάρχει κάποια αντίστοιχη PMRC πλέον; Το μόνο που κατάφερε ήταν να πουλήσουν περισσότερους δίσκους οι WASP… (γέλια)

Το νέο άλμπουμ περιλαμβάνει αρκετή ακουστική κιθάρα και μου αρέσει αυτό. Από το "Everything’s Changing" ως το "Lola" ή στο κλείσιμο του "Long Road" μοιάζει με ένα συνθετικό ύφος που σας ταιριάζει. Οφείλεται στο ότι ξεκινάτε να συνθέτετε τα περισσότερα τραγούδια με ακουστικές κιθάρες;

Δεν θα έλεγα τα περισσότερα, αλλά μερικά. Ο Dave είναι εξαιρετικός στην ακουστική κιθάρα, οπότε φέρνει πολύ υλικό βασισμένο σε αυτή, στη μπάντα.

Πάμε και λίγο πίσω στο χρόνο, και συγκεκριμένα στις αρχές των 90s. Από το πρώτο EP και το "Everything About You" που έπαιξε στο Wayne’s World ως την επιτυχία του "America’s Least Wanted" και της διασκευής στο "Cats In The Cradle" γίνατε τεράστιοι σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Πως θυμάσαι εκείνες τις ημέρες; Πως διαχειριστήκατε αυτή την επιτυχία; Και πως τα καταφέρατε χωρίς ποτέ να χάστε το coolness σας;

Ήταν ένας ανεμοστρόβιλος όλο αυτό. Περιοδεύαμε πάρα πολύ. Δύο χρόνια σερί. Κάπου αρχίσαμε να το χάνουμε λίγο. Ήταν συναρπαστικές εποχές, αλλά και πολύ απαιτητικές. Δεν θα τις αντάλλαζα με τίποτα στον κόσμο, όμως. Το ευτύχημα είναι ότι ήμασταν νέοι ακόμα… (γέλια)

Δεν θα έλεγα ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Αντί για το ραδιόφωνο υπάρχει το streaming, αντί για το MTV υπάρχει το tik tok...

Πόσο διαφορετική ήταν εκείνη η εποχή σε σχέση με τη σημερινή για έναν rock καλλιτέχνη; Φαντάζομαι κάθε εποχή έχει τα συν και τα πλην της, αλλά για κάποιο λόγο εμένα μου λείπουν το πως ήταν τα πράγματα τότε…

Δεν θα μπορούσα να ξέρω, αλλά θα έλεγα πως είναι κάπως παρόμοια τα πράγματα; Αντί για το ραδιόφωνο υπάρχει το streaming, αντί για το MTV υπάρχει το tik tok ή ό,τι άλλο τέλος πάντων… Πρόκειται απλά για ανθρώπους που παίζουν μουσική... πιθανότατα χαλαρώνουν και τρελαίνονται όπως όλα τα παιδιά κάνουν στα είκοσι τους, υποθέτω;

Πιο μετά, κατά την δεκαετία του ’90 πάντα, υπήρχε το "Milkman’s Son" που έπαιζε με μεγάλη συχνότητα στο MTV και το "Menace To Sobriety" γενικά κράτησε το όνομά σας ζεστό, αλλά μετά το "Motel California" ξαφνικά χαθήκατε από τον χάρτη. Και τότε δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί, καθότι το θεωρούσα – κι ακόμα το θεωρώ – ένα πολύ καλό άλμπουμ. Τι συνέβη και οδηγηθήκατε στο να διαλύσετε τη μπάντα;

Οι πωλήσεις έπεσαν κατακόρυφα και το ηθικό ήταν χαμηλό. Εγώ, προσωπικά, είχα κουραστεί από την όλη κατάσταση. Νομίζω πως οι περισσότεροι ήμασταν έτοιμοι να προχωρήσουμε τη ζωή μας παρακάτω. Ήταν ένα συναινετικό από όλους διαζύγιο…

Θα ήθελες να είχατε κάνει κάποια πράγματα διαφορετικά, κοιτάζοντας πίσω;

Όχι, στην πραγματικότητα. Νομίζω πως η διάλυση εκείνη καθιστά δυνατό αυτό που κάνουμε τώρα.

Είμαστε ενεργοί και είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό

Επανενωθήκατε το 2010. Κατ’ αρχάς, πως προέκυψε η απόφαση για την επανένωση και ποιες ήταν οι αντιδράσεις του κόσμο; Είσαι χαρούμενος με το στάτους που έχετε έκτοτε;

Ο Dave με τον Shannon δούλευαν παρέα σε ένα δίσκο των Godsmack και ξεκίνησαν την όλη διαδικασία, ενώ μετά ο Whit κι εγώ βρεθήκαμε κι αρχίσαμε να δουλεύουμε πάνω σε τραγούδια. Λάβαμε θετική ανταπόκριση, κι εμείς οι ίδιοι ήμασταν αρκετά χαρούμενοι με το EP, η πρώτη περιοδεία πήγε πραγματικά καλά, οπότε και το συνεχίσαμε… Και να ‘μαστε, έτοιμοι να περιοδεύσουμε ξανά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το στάτους μας είναι ότι είμαστε ενεργοί και είμαστε πολύ χαρούμενοι με αυτό.

"Μη νομίζεις ότι σχεδιάζουμε τα πράγματα εκ των προτέρων τόσο μπροστά, ποτέ δεν λειτουργούσαμε έτσι

Κρατώντας το coolness που πάντα σας χαρακτήριζε, δεν μοιάζετε να αγχώνεστε πολύ για να ακολουθήσετε τον ρυθμό της μουσικής βιομηχανίας του σήμερα. Θέλω να πω ότι παίρνετε τον χρόνο σας και δεν βιάζεστε να κυκλοφορήσετε ένα νέο άλμπουμ, ούτε μπαίνετε στην διαδικασία του κύκλου της κυκλοφορίας/περιοδείας. Κρίνω σωστά ότι θέτετε τον δικό σας ρυθμό στα πράγματα ή απλά έτσι λειτουργούν από μόνα τους; Θα μπορούσε να είναι και κάποιου είδους εμπόδιο αυτό;

Καλά, μη νομίζεις ότι σχεδιάζουμε τα πράγματα εκ των προτέρων τόσο μπροστά, ποτέ δεν λειτουργούσαμε έτσι. Δεν είμαι και πολύ σίγουρος πως το να κυκλοφορούσαμε έτσι απλά κάποια άλμπουμ θα ήταν επωφελές για αυτή τη μπάντα. Θέλουμε να μας αρέσουν τα άλμπουμ που γράφουμε και να μας αρέσει το να τα γράφουμε.

Ο Lemmy ήταν ένας από τους πιο πνευματώδεις ανθρώπους που έχω γνωρίσει

Είχατε κάτι τύπους σαν τον Rob Halford ή τον Lemmy να εμφανίζονται στα άλμπουμ σας και κρατάγατε επαφές με τύπους σαν τον Ozzy… Πως νιώθατε που είχατε την αποδοχή όλων αυτών των θρύλων της μουσικής; Υπάρχουν κάποιες ωραίες αναμνήσεις που θα μπορούσες να μοιραστείς, με οποιονδήποτε από αυτούς;

Είμαστε τόσο ευγνώμονες που ο Rob κι ο Lemmy τραγούδησαν στους δίσκους μας. Και η περιοδεία που κάναμε με τον Ozzy ήταν πράγματι η σπουδαιότερη εμπειρία όσον αφορά στις περιοδείες… ήταν η πρώτη μας περιοδεία σε αρένες. Έχω τόσες πολλές, ωραίες αναμνήσεις… Ο Lemmy ήταν ένας από τους πιο πνευματώδεις ανθρώπους που έχω γνωρίσει, που πάντα έλεγε έξυπνες και αστείες ατάκες! Ένα παράδειγμα που θυμάμαι όταν προβάραμε για να βγούμε σε περιοδεία κάπου το ’95 και οι Motorhead ήταν στο δίπλα δωμάτιο. Ξαφνικά, μπαίνει ο Lemmy και ρωτάει τον Shannon «που είναι ο Whit;». O Shannon απαντάει «είναι κάπου στην Ινδία». Λέει ο Lemmy «κατάλαβα, ψάχνει να βρει τον εαυτό του, ε;». Ο Shannon βάζει τα γέλια και λέει «κάτι τέτοιο» κι ο Lemmy απαντάει «ρε φίλε, δεν χαίρεσαι που δεν είσαι τραγουδιστής;»… (γέλια)

Μήπως υπάρχει πλάνο να κυκλοφορήσετε σε βινύλιο τα πρώτα άλμπουμ σας; Κοίταγα τις προάλλες στο discogs και το βινύλιο του "Menace To Sobriety" πουλιέται περίπου 200 δολάρια, οπότε μάλλον δεν είμαι μόνο εγώ που θα τα ήθελα. Υπάρχει κάποια πληροφορία;

Δεν υπάρχει κάποιο πλάνο, αλλά κυκλοφορούμε τους τρεις τελευταίους δίσκους μας όλους σε βινύλιο, μέσω της UKJ RECORDS…

Γαμώτο! Θα θέλαμε πολύ να παίξουμε στην Ελλάδα!

Προφανώς, δεν έχετε παίξει ποτέ στην Ελλάδα. Υπήρξε κάποια στιγμή που βρεθήκατε κοντά μήπως; Πως θα μπορούσαμε να διορθώσουμε αυτό το λάθος πριν είναι αργά;

Γαμώτο! Θα θέλαμε πολύ να παίξουμε στην Ελλάδα! Δεν έχω έρθει ποτέ εκεί… Είναι σίγουρα στο bucket list των χωρών που θέλουμε να πάμε. Ελπίζουμε να τα καταφέρουμε να παίξουμε μια μέρα εκεί.