Συνέντευξη Transatlantic (Neal Morse)

Κάθε φορά που οι τέσσερεις συνθετικές δυνάμεις πίσω από το διαστημόπλοιο των Transatlantic ενώνονται για να δημιουργήσουν ένα νέο άλμπουμ, η progressive μουσική γιορτάζει. Τώρα, επιστρέφουν με το τέταρτο άλμπουμ τους, που ονομάζεται "Kaleidoscope" και προσφέρουν ένα ακόμα φανταστικό ταξίδι στους οπαδούς της μουσικής τους. Ο κύριος Neal Morse βρέθηκε στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής, έτοιμος να μιλήσει για το νέο τους αριστούργημα, την διαδικασία δημιουργίας του, την μοναδική χημεία των μελών, την επερχόμενη περιοδεία, καθώς και τι σημαίνει αυτή η μουσική για όσους την αντιλαμβάνονται.

Γεια σου Χρήστο! Πώς είσαι;

Γεια σου Neal! Είμαι μια χαρά. Εσύ πως είσαι, από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε στην Αθήνα;
Ω, τα πάντα είναι καλά φίλε!

Χαίρομαι που το ακούω. Είναι πάντα ευχαρίστησή μου το να μπορώ να μιλάω μαζί στο και φυσικά να ακούω νέες μουσικές σου...
Σ' ευχαριστώ...

Τώρα, θα ήθελα να ξέρω πως αισθάνεσαι γνωρίζοντας ότι έχετε ηχογραφήσει το καλύτερο άλμπουμ του 2014; (γέλια)
(γέλια) Ουάου! Ω, σ' ευχαριστώ! Είμαι σίγουρος, πως αυτό είναι θέμα απόψεων... (γέλια)

Δεν το διαπραγματεύομαι! (γέλια) Οκ, αυτό που ήθελα να πω είναι ότι δημιούργησες ένα ακόμα αριστούργημα με τους Transatlantic, έχεις ένα ακόμα αριστούργημα στην καριέρα σου, οπότε τα συγχαρητήριά μου για το "Kaleidoscope"...
Οk, σ' ευχαριστώ και πάλι.

Θα έλεγα πως πρόκειται για ένα άλμπουμ Transatlantic όσο δεν πάει, που όμως περιέχει και κάποια στοιχεία τα οποία διαφοροποιούν λίγο τον ήχο σας. Συμφωνείς; Πού στέκεται κατά την άποψή σου σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ;
Το λατρεύω. Είμαι ακόμα ευγνώμον για τη δουλειά που εμπεριέχει. Έχει τόσες φοβερές ιδέες και αυτούς τους καταπληκτικούς παίκτες. Βασικά, νιώθω ευλογημένος. Νομίζω πως είναι η ίδια φάση, αλλά θεωρώ πως πήγαμε σε κάποιες διαφορετικές περιοχές που δεν είχαμε πάει στο παρελθόν. Θεωρώ πως μεγαλώσαμε ως άνθρωποι κι ως μουσικοί, κάτι που φαίνεται και στο CD.

Θα ήθελες να αναφέρεις κάτι συγκεκριμένο, το οποίο θεωρείς εσύ ως νέο έδαφος μουσικά για εσάς;
Χμμ, για να δούμε. Νομίζω ο Mike έπαιζε κάποια jazz πράγματα στα παιδιά. Πήγαμε λίγο και προς King Crimson περιοχές, υπάρχουν κάποια βαριά ψήγματα, που είναι διαφορετικά από ότι έχουμε κάνει στο παρελθόν. Εγώ πήγα σε πιο spacey υλικό που ήταν επίσης, διαφορετικό σε σχέση με ότι είχα κάνει πιο πριν.

Κατά την γνώμη μου, οι Transatlantic είναι από εκείνες τις μπάντες που δίνουν νόημα στη λέξη «supergroup», καθώς ο συνδυασμός των τεσσάρων σας πάντα καταφέρνει να δημιουργήσει κάτι διαφορετικό και κάτι που κανένας δε θα μπορούσε να δημιουργήσει μόνος του κάποιος από εσάς, χωρίς τη βοήθεια των άλλων. Είναι μια μοναδική χημεία. Τι κάνει αυτή την ομάδα ανθρώπων τόσο ξεχωριστή κατά την άποψή σου;
Λοιπόν, δεν ξέρω τι είναι στην πραγματικότητα ακριβώς. Είναι σαν τη χημεία σε μια σχέση. Πως δουλεύει; Δεν ξέρω! Ξέρουμε ότι δουλεύει και ξέρουμε ότι είναι κάτι το ξεχωριστό. Ξέρουμε πως όταν μαζευόμαστε όλοι μαζί και ξεκινάμε να παίζουμε, τότε ξεχωριστά πράγματα συμβαίνουν. Είναι πραγματικά μια ενδιαφέρουσα ομάδα στοιχείων ή υλικών θα μπορούσες να πεις. Οι Transatlantic είναι ένα συγκεκριμένο πιάτο, με μοναδικά συστατικά να το αποτελούν και όταν συντίθεται προκαλεί μια έκρηξη στα αυτιά σου! (γέλια) Είναι κάτι το φοβερό!

Ήταν κάτι διαφορετικό αυτή τη φορά; Φαντάζομαι ότι το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς έγινε σπίτι σου όταν συναντηθήκατε, ως συνήθως, αλλά το "The Whirlwind" ήταν τόσο ξεχωριστό, που κάτι πρέπει να έγινε διαφορετικά αυτή τη φορά, σωστά;
Βασικά, κινηθήκαμε με παραπλήσιο τρόπο με αυτόν που κάναμε όλα τα προηγούμενα άλμπουμ. Ξέρεις, ξεκίνησα κάποια δουλειά προ-παραγωγής, ξεκίνησα να συνθέτω και να κάνω demo αρκετούς μήνες νωρίτερα. Όλοι έστελναν τα δικά τους demo και τις προσθήκες τους και όλοι μας τα τσεκάραμε και ο Mike τα άκουσε και ξεχώρισε ποια είναι τα καλύτερα μέρη από κάθε demo και πως θα μπορούσαν να λειτουργήσουν συνδυαστικά, που είναι φοβερό και είναι κάτι στο οποίο έχει χάρισμα. Τότε, απλά μπήκαμε σε ένα δωμάτιο και προχωρήσαμε και μας προέκυψε αυτό. Προσπαθώ να μην πολύ-συγκρίνω τα άλμπουμ μεταξύ τους, είναι σα να συγκρίνω τα παιδιά μου.  Πιστεύω ότι είναι όλα ωραία και είμαι πραγματικά ευγνώμων που έχουμε κι αυτό και του πως προέκυψε.

Παίρνοντας ένα προς ένα τα τραγούδια, το "Into The Blue" μοιάζει κοντά στα δυο πρώτα άλμπουμ. Είναι συνολικά πανέμορφο, αλλά ξεχωρίζει η συμμετοχή του Daniel Gildenlow, καθώς πολλοί οπαδοί σας ήθελαν να συμβεί. Μπορεί να θεωρηθεί άτυπα το πέμπτο μέλος; Πώς αποφασίσατε να του δώσετε αυτόν τον μικρό ρόλο;
Αυτή ήταν μια ιδέα του Mike, το να έχουμε τον Daniel να τραγουδήσει σε αυτό το μέρος. Εγώ ήμουν κάπως διστακτικός… ένα μέρος μου δεν ήθελε να το αφήσει, γιατί πραγματικά λάτρευα το συγκεκριμένο μέρος. Όταν το πρότεινε ο Mike, είπα «λοιπόν, ας ακούσουμε να δούμε τι μπορείς να κάνει ο Daniel με αυτό». Φυσικά, όταν το άκουσα, ήμουν «Ω, φίλε! Αυτό είναι τρομερό! Να του ζητήσουμε να κάνει και την επόμενη στροφή!» Ήταν φοβερό! Κάπως έτσι προέκυψε και θεωρώ πως είναι μια υπέροχη προσθήκη στο άλμπουμ.

Το "Shine" είναι ένα τραγούδι που προέρχεται από τα sessions του τελευταίου σου προσωπικού άλμπουμ, του "Momentum". Τι σε έκανε να πιστεύεις πως θα ταίριαζε για τους Transatlantic και πως το αναδιαμόρφωσαν οι υπόλοιπο; Θα ήθελα να ξέρω το ταξίδι της μεταμόρφωσης ενός τραγουδιού από την αρχική ιδέα σε αυτό που τελικά ακούμε...
Κοίτα, αυτό πάντα εξαρτάται... Μερικά τραγούδια μένουν πολύ πιστά στο πρωτότυπο και μερικά αλλάζουν εντελώς, θα μεταμορφωθούν και γενικά είναι πάντα λίγο διαφορετικό το τελικό αποτέλεσμα, εκτός κι αν σε κάποιον αρέσει πολύ, όπως είναι. Για παράδειγμα, το "We All Need Some Light" λίγο-πολύ το κάναμε όπως ήταν στο demo. Στο "Shine" αλλάξαμε την εισαγωγή. Βασικά, άκουσαν το τραγούδι και είπαν «μου αρέσει αυτό το σημείο, δεν μου αρέσει αυτό το σημείο, ας αλλάξουμε αυτό το σημείο, ας κρατήσουμε αυτό το σημείο»... καταλαβαίνεις, κάπως έτσι πήγε. Κι εγώ από την πλευρά μου ήμουν σε φάση «Ναι, δεν μου κολλάει κι εμένα αυτό, ας αλλάξουμε αυτό το μέρος». Μετά, προσθέσαμε το κιθαριστικό solo που είναι σε διαφορετική κλίμακα, κάτι που προήλθε από ιδέα του Roine και έπειτα έπρεπε να επιστρέψω στο τραγούδι και να το ολοκληρώσω. Ξέρεις, είναι κατά βάση αρκετά εύκολο για εμάς, διότι σε γενικές γραμμές συμφωνούμε στο τι είναι καλό και αυτό κάνει τα πράγματα αρκετά απλά.

Φαντάζομαι πως είναι σημαντικό να συμφωνείτε, έχοντας τόση μουσική. Πώς θα αντιδρούσες αν σου έλεγα ότι μου αφήνει μια Eagles αίσθηση το τραγούδι;
Τι αίσθηση;

Eagles... Ξέρεις, αυτούς με το «απαίσιο» τραγούδι...
Α, μάλιστα! Μια Eagles αίσθηση! Στο "Shine";

Ναι, δεν ξέρω γιατί...
Οκ, δεν το περίμενα αυτό... (γέλια)

Επίσης, είναι και το πρώτο σας video clip. Αρκετά ωραίο, αν και απλό θα έλεγα, αλλά αυτό που εκτίμησα ιδιαίτερα είναι ότι δεν μπήκατε στη διαδικασία να κάνετε κάποιο edit για να μειώσετε τη διάρκεια στα 4-5 λεπτά. Πόσο σημαντικό μπορεί να είναι ένα clip για μια μπάντα όπως οι Transatlantic;
Δεν ξέρω. Θα μάθουμε πάντως! Δεν το είχαμε κάνει παλιότερα. Ένιωσα καλά για αυτό, νιώσαμε πως ήταν μια καλή ιδέα και φαίνεται πως λαμβάνει πολύ καλές κριτικές και προσελκύει αρκετό ενδιαφέρον. Ελπίζουμε, πως είναι κάτι που θα δουλέψει καλά στο τέλος. Όλοι μας διασκεδάσαμε τη δημιουργία του. Το γυρίσαμε στο Λονδίνο σε μια εγκαταλελειμμένη εκκλησία και η ομάδα παραγωγής ήταν φοβερή, οπότε όλα πήγαν καλά.

Το "Black As The Sky" είναι φοβερό και αρκετά διαφοροποιημένο τραγούδι. Για κάποιο λόγο μου θύμισε το "Mystery Train" από το πρώτο άλμπουμ. Επίσης, είναι αρκετά «ανθεμικό» θα έλεγα, ε; Πώς θα το περιέγραφες αυτό το τραγούδι;
 Αυτό προέκυψε από μια αλληλουχία ακόρντων που είχε ο Pete... Βασικά είχε αυτή την αλληλουχία ακόρντων, μόνο την αλληλουχία κι εγώ ξεκίνησα να παίζω τη μελωδία με το synth από πάνω από αυτή και βασικά άφησα χώρο στο verse, ώστε να το τραγουδήσει ο Roine. Δεν είχα ιδέα τι σκεφτόταν ο Roine, μέχρι που μου έστειλε τα φωνητικά του. Τότε, είπαμε «λοιπόν, χρειαζόμαστε ένα chorus» και γράψαμε το chorus στο δωμάτιο όλοι μαζί. Το υπόλοιπο του τραγουδιού το τζαμάραμε. Σε αυτό το αλλόκοτο μεσαίο μέρος, με όλες αυτές τις περίεργες χρονικές αλλαγές, ο Mike απλά έπαιζε drums με όλους αυτούς τους περίεργους ρυθμούς και τότε ξεκίνησα με ένα synth πηγαίνοντας μέτρο-μέτρο και παίζοντας την synth μελωδία πάνω σε αυτό. Τότε, φτιάξαμε τα βασικά μέρη και φυσικά αμέσως μετά το γράψαμε και τα φτιάξαμε όλα σωστά... Το υπόλοιπο μέρος απλά το τζαμάραμε...

Το "Beyond The Sun" είναι βασικά δική σου δουλειά, με υπέροχο τσέλο από τον Chris Caramichael και pedal steel από τον Rich Mouser, όπου αμφότεροι είναι συνδεδεμένοι με την προσωπική σου καριέρα. Θα έλεγες πως είναι περισσότερο δικό σου τραγούδι, παρά Transatlantic; Ένιωθες την ανάγκη για ένα τραγούδι στο ύφος του "Bridge Across Forever";
Δεν ξέρω... Απλά μου προέκυψε. Ήμουν σε μια πτήση... Μόλις είχαμε δώσει μια συναυλία στον Καναδά, με την Neal Morse Band, ακριβώς πριν βρεθούμε με τους Transatlantic. Απλά ένιωσα πως αυτό το τραγούδι... όταν το άκουσα μου έφερε στο μυαλό τον πατέρα μου που απεβίωσε. Κι αυτό μου έφερε στο νου τους Transatlantic, διότι ο πατέρας μου απεβίωσε τρις εβδομάδες πριν τα sessions για το "The Whirlwind". Οπότε, με τους Transatlantic να ξαναζωντανεύουν, αυτό ήταν κάτι που σκεφτόμουν και εν τέλει καταλήξαμε να έχουμε το "Beyond The Sun". Νομίζω πως είναι μια υπέροχη προσθήκη, αυτό το τραγούδι...

Το ομώνυμο τραγούδι το "Kaleidoscope" είναι το απόγειο του άλμπουμ κατά την άποψή μου και για αυτό το άλμπουμ πήρε και το όνομά του υποθέτω. Είναι απλά ένα συναρπαστικό 30-λεπτο ταξίδι, με πολλά υπέροχα πράγματα να λαμβάνουν χώρα κατά τη διάρκειά του. Αλήθεια, σε τι αφορά αυτό το τραγούδι;
Λοιπόν, δεν ξέρω! (γέλια). Στην πραγματικότητα είναι μια σειρά από διαφορετικά κομμάτια που τοποθετήσαμε μαζί. Νομίζω πως αυτή είναι και η ιδέα του καλειδοσκόπιου - πολλά διαφορετικά πράγματα που στριφογυρνούν. Έχεις το θέμα με το "Lightning" (σ.σ.: "Ride The Lightning") που είναι μια πνευματική εικόνα του Αγίου Πνεύματος, το οποίο  θα μπορούσε να είναι ηλεκτρισμός και σαν κεραυνός. Αυτή ήταν η σκέψη μου. Και μετά το "Black Gold" μέρος του Roine είναι κάποιου είδους θρησκευτικό-πολιτικός σχολιασμός και είναι κάτι το πραγματικά ενδιαφέρον. Το μέρος του Pete έχει να κάνει με την ψυχική αναζήτηση και μετά οδηγούμαστε σε ένα μέρος το οποίο έχει να κάνει με το πως δεν μπορείς ποτέ να είσαι πραγματικά ικανοποιημένος με κάποια πράγματα στον κόσμο, πως δεν μπορείς να είσαι ικανοποιημένος με τα λεφτά και αντίστοιχα πράγματα. Έπειτα, πηγαίνουμε σε αυτό το τρελό instrumental μέρος... Πραγματικά δεν γνωρίζω πως βγάζει νόημα όλο αυτό, αλλά με κάποιο τρόπο νομίζω πως λειτουργεί. Τα καταφέρνει με κάποιο τρόπο...

Υπάρχει ένα σόλο με πλήκτρα στο δωδέκατο λεπτό που πραγματικά απολαμβάνω... Τι είναι; Δεν ξέρω τι είναι αλλά μου αρέσει αυτός ο ήχος (γέλια)...
Ένα κάπως σαν jazz μέρος; Ναι... Σκεφτόμουν τους πρώιμους Weather Report, τον πληκτρά τους, τον Joe Zawinul. Θυμάμαι να χρησιμοποιεί ήχους που ήταν σαν κι αυτόν. Με επηρέασε στο να χρησιμοποιήσω αυτόν τον ήχο, καθώς στόχευα σε ένα jazzy μέρος.

Δεν έχω ακόμα ακούσει τις διασκευές της ειδικής έκδοσης, αλλά ανυπομονώ. Ειδικά αυτές σε Yes, Elton John και Moody Blues. Ποιά εξελίχθηκε σε αγαπημένη σου και πώς καταλήξατε με αυτές τις επιλογές; Ήταν δουλειά του Mike;
Μαζευτήκαμε παρέα κι όλοι μας διαλέξαμε μερικές. Εγώ διάλεξα το "And You And I" και ο Mike διάλεξε το "Nights In White Satin", ενώ ο Roine διάλεξε το "Indiscipline" και νομίζω ο Peter διάλεξε το τραγούδι των The Small Faces, το "Tiny Soldier". Εν συνεχεία, βρεθήκαμε μαζί και παίξαμε αυτές τις διασκευές. Ήταν πολύ διασκεδαστικό...

Όπως θα έχεις ίσως αντιληφθεί ως τώρα, πραγματικά αγαπάω τους στίχους των Transatlantic και ειδικά αυτούς του "The Whirlwind", καθώς είναι ιδιαίτερα πνευματικοί, αλλά με μοναδικό τρόπο, οπότε θα ήθελα λίγες παραπάνω πληροφορίες γύρω από αυτούς του νέου άλμπουμ...
Το βασικό στιχουργικό θέμα του "Into The Blue" είναι το να δίνεις κουράγιο σε κάποιον που νιώθει πως ο Θεός τον έχει εγκαταλείψει. Ακόμα σε προσκαλεί, ακόμα είναι εκεί για εσένα. Αυτό είναι το θέμα με το οποίο καταπιάστηκα σε αυτό. Το "Shine" έχει να κάνει με το επιζητάς την αγάπη ακόμα και στις πιο σκοτεινές περιόδους. Ξέρεις, ακόμα κι όταν τα πράγματα δεν μας πάνε όπως θέλουμε, εμείς συνεχίζουμε να λάμπουμε σε έναν κόσμο για τον Κύριο. Το "Black As The Sky" μιλάει για μαύρα, πολιτικά κίνητρα και τα κίνητρα των ανθρώπων στα δύσκολα πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας. Το "Beyond The Sun", όπως προείπα, έχει να κάνει με τον Παράδεισο και το να δεις ξανά τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Και το "Kaleidoscope" καταπιάνεται με μια ποικιλία διαφορετικών πραγμάτων.

Σύντομα βγαίνετε ξανά σε περιοδεία και όπως βλέπω παίζετε σε μεγαλύτερα μαγαζιά, που σημαίνει πως μεγαλώνετε και σαν όνομα. Ελπίζω να μπορούμε να υπολογίζουμε στο σετ των 3,5 ωρών, αρχικά διότι είναι χαρακτηριστικό των Transatlantic και δευτερευόντως γιατί έχω ήδη προγραμματίσει να σας δω στο εξωτερικό...
Ω ναι! Άντε έλα! Έλα, θα το λατρέψεις!

Καλά, για αυτό είμαι σίγουρος. Να υπολογίζω λοιπόν για 3,5 ώρες set;
Θα προτιμήσω να κρατήσω τη μυστικότητα. Πάντως, δεν γνωρίζω... Πραγματικά, ειλικρινά, δεν γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει το set, αλλά θα είναι μια βραδιά γεμάτη prog. Μπορείς να υπολογίζεις σε αυτό...

Το νιώθεις κι εσύ ότι οι Transatlantic γίνονται όλο και μεγαλύτεροι; Υπάρχει μεγαλύτερη ζήτηση για τους Transatlantic;
Φαίνεται πως σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι ανταποκρίνονται πιο έντονα, αλλά δεν ξέρω… Θα πρέπει να δούμε πως θα πάει κι αυτή η περιοδεία. Προσπαθώ να αποφεύγω να σκέφτομαι πολύ αυτά τα πράγματα. Πραγματικά, προσπαθώ να επικεντρώνομαι στη μουσική όσο το δυνατόν περισσότερο...

Οk. Θυμάμαι, βλέποντας το documentary του DVD "The Whirl Tour", πως είχα εντυπωσιαστεί από τον όγκο δουλειάς που είχες να κάνεις για τα πλήκτρα και τις στρώσεις ήχων. Είναι όσο δύσκολο φαίνεται το να έρθει εις πέρας μια περιοδεία των Transatlantic;
Ω ναι! Μια περιοδεία των Transatlantic είναι πραγματικά ένα δύσκολο εγχείρημα. Πρέπει να προγραμματίσεις όλους τους ήχους και να έχεις τα πάντα στο μυαλό σου. Πρέπει να το κάνεις σε βαθμό που να είναι σα δεύτερη φύση σου, ώστε να μπορείς να θυμάσαι όλο αυτό το υλικό -και είναι πάρα πολύ υλικό- χωρίς καν να το σκεφτείς, διότι είναι τόσο πολλά τα πράγματα που συμβαίνουν όταν παίζεις ζωντανά και μπορούν να σου αποσπάσουν την προσοχή.

Θα πω ξανά πως οι Transatlantic είναι ό,τι καλύτερο συνέβη στην progressive rock μουσική τα τελευταία 15 χρόνια. Που βλέπεις εσύ να πηγαίνει από εδώ και πέρα; Θεωρώ πως αν γίνετε πιο ενεργοί θα μπορούσατε να γίνετε ένα κλασσικό rock όνομα, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω. Βλέπεις να μεγαλώνετε όσο περνάει ο καιρός;
Δεν το βλέπω! Εννοώ, πως δεν έχω μαγική σφαίρα. Δεν ξέρω πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Ελπίζουμε να αγγίξουμε περισσότερους ανθρώπους και να δημιουργήσουμε περισσότερη από τη μουσική που είμαστε «υποχρεωμένοι» να παίζουμε.

Θα έλεγες πως περισσότερος κόσμος σήμερα -δεν βρίσκω καταλληλότερη λέξη- «καταλαβαίνει» αυτή τη μουσική και δεν την ακούει απλά;
Υπάρχει ένα δεδομένο ποσοστό ανθρώπων που δεν την αντιλαμβάνεται. Πάντα το αποδέχομαι αυτό. Αλλά για τους ανθρώπους που την αντιλαμβάνονται, θα την αντιλαμβάνονται και δε θα την ξεχάσουν ποτέ. Θα βρίσκουν αυτές τις στιγμές που αγγίζουν την καρδιά και το μυαλό τους. Κι αυτό είναι τα πάντα για έναν μουσικό, αυτό είναι που θέλεις να πετύχεις.

Πριν κλείσουμε να πάμε λίγο πίσω στη συναυλία της Αθήνας. Πρώτον, συγγνώμη που υπέγραψες όλα αυτά τα πράγματα... (γέλια)
Κανένα πρόβλημα, μην ανησυχείς!

Γνωρίζω πως σου άρεσε, αλλά πες μου τι θυμάσαι εν τέλει από αυτή τη βραδιά;
Νομίζω πως ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχω λάβει μέρος εδώ και πολύ καιρό. Ένιωσα πραγματικά ωραία. Ένιωσα ευλογημένος. Το ακροατήριο ήταν φοβερό και η μπάντα είναι τρομερή. Για μένα ήταν μια ευλογημένη στιγμή…

Εμείς θα πρέπει να θεωρούμαστε ευλογημένοι που σε είδαμε...
Σ' ευχαριστώ...

Επίσης, θα ήθελα να ξέρω πως πάνε τα sessions για το νέο προσωπικό σου άλμπουμ. Νομίζω είναι η πρώτη φορά που δουλεύεις πάνω σε προσωπική δουλειά με κανονική μπάντα, ε;
Ναι, είχαμε αυτά τα sessions πριν κάνα δυο εβδομάδες και πήγαν περίφημα. Μας άρεσε πολύ.

Να υποθέσω πως δε θα είναι έτοιμο πριν το τέλος του 2014, σωστά;
Όχι, δεν το βλέπω, αλλά θα δούμε τι θα γίνει. Δουλεύουμε πάνω σε αυτό.

Οk, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου Neal.
Να προσέχεις αδερφέ.