Tindersticks

Έχουν περάσει αισίως 26 χρόνια απ’ όταν το συγκρότημα από το Νότινγκχαμ κυκλοφόρησε το ομώνυμο ντεμπούτο του. 26 χρόνια μέσα στα οποία μεσολάβησαν πολλές συναυλίες, διάφορες αλλαγές στη σύνθεση και δέκα ακόμη άλμπουμ με τελευταίο το "The Waiting Room" του 2016. Η φετινή τους συναυλία στο Ηρώδειο αποτέλεσε ιδανική αφορμή για να φτιάξουμε κι έναν οδηγό της πλούσιας δισκογραφίας τους ενώ έκανε φανερή για ακόμη μία φορά την ιδιαίτερη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο ελληνικό κοινό και τους Tindersticks, κάτι που επιβεβαιώθηκε και με το πρόσφατο video clip του "Pinky In The Daylight" που γυρίστηκε στην Ιθάκη και μας άνοιξε την όρεξη για την επικείμενη επιστροφή τους στα δισκογραφικά δρώμενα.

Μετά λοιπόν από το μαγευτικό, "The Amputees", που αποτέλεσε και το πρώτο δείγμα της νέας τους δουλειάς, οι Tindersticks κυκλοφορούν τον 12^ο δίσκο τους με τίτλο "No Treasure But Hope". Όποιος περίμενε καινοτομίες ή πειραματισμούς πιθανά να απογοητευτεί καθώς τα μέλη του συγκροτήματος στη νέα τους δουλειά κάνουν αυτό που ξέρουν τόσο καλά να κάνουν. Γράφουν υπέροχα ενορχηστρωμένη, μελαγχολική chamber pop φλερτάροντας με κινηματογραφικά σταυροδρόμια και ταξιδεύοντας τον ακροατή σε σκοτεινά bar γεμάτα καπνούς και τσιγάρα.

Παίρνοντας αποστάσεις από την soul αισθητική που χαρακτήρισε τις δουλειές τους την προηγούμενη δεκαετία και από τις γκρούβες που έκαναν τον τελευταίο τους δίσκο να ξεχωρίζει, το συγκρότημα επιχειρεί μια επιστροφή στις ρίζες του. Αυτή η κατεύθυνση γίνεται γρήγορα σαφής καθώς από την αρχή του δίσκου, το θλιμμένο πιάνο του "For the Beauty" και η μελαγχολική φωνή του Stuart Staples μας εισάγουν στον επόμενο, βροχερό σταθμό του συγκροτήματος. Οι ενορχηστρώσεις του άλμπουμ συνολικά είναι πανέμορφες με τα έγχορδα να σε παρασύρουν σε ένα υπέροχο, άκρως φθινοπωρινό, ταξίδι. Από την άλλη, το "Pinky In The Daylight" φανερώνει μια σαφώς πιο αισιόδοξη και ηλιόλουστη προσέγγιση. Όπως εξάλλου δήλωσε και ο ίδιος ο Staples πρόκειται για το «πρώτο αληθινά ερωτικό τραγούδι του συγκροτήματος όπου δεν υπάρχουν αλλά», για ένα «απλό, ερωτικό τραγούδι σε μια πολύπλοκη εποχή».

Σε γενικές γραμμές όμως, στο άλμπουμ κυριαρχούν εξαιρετικά καλογραμμένες μπαλάντες όπως το "Carousel" και το "Take Care In Your Dreams" που φέρνουν στο μυαλό τα πρώτα βήματα των Tindersticks ενώ, στο ίδιο μήκος κλίματος, το "No Treasure But Hope" κλείνει αριστοτεχνικά τον δίσκο. Φυσικά, οι Tindersticks παραμένουν ανήσυχοι και φροντίζουν ακόμη να δημιουργούν τραγούδια που ξεφεύγουν από τις προσδοκίες που μπορεί να έχει κανείς από αυτούς. Έτσι, το "See My Girls" ξαφνιάζει ευχάριστα καθώς πετυχαίνει να συνδυάσει τους πειραματισμούς των Bad Seeds με τον κινηματογραφικό λυρισμό που χαρακτηρίζει τη μουσική των Βρετανών. Αντίστοιχα, ξεχωρίζοντας λίγο από το γενικότερο κλίμα, το "Tough Love", λίγο πριν το τέλος, έρχεται για να κλείσει το μάτι σε όσους αγαπήσανε τη soul πλευρά του συγκροτήματος.

Καθώς οι Tindersticks κοντεύουν τα 30 χρόνια καριέρας, πιθανά να μην έχουν πολλά νέα πράγματα να μας προσφέρουν. Συνεχίζουν όμως να είναι παραγωγικοί και να μας χαρίζουν δίσκους που αξίζουν την προσοχή μας. Στο 12^ο δισκογραφικό του πόνημα, το συγκρότημα μας παραδίδει μάλλον το πιο όμορφο άλμπουμ που δημιούργησαν την τρέχουσα δεκαετία. Το "No Treasure But Hope" στέκεται επάξια δίπλα στις κορυφαίες κυκλοφορίες του Stuart Staples και των συναγωνιστών του, αφήνοντας τελικά στο στόμα μας μια γλυκιά επίγευση κι ένα συγκρατημένο χαμόγελο.