Pyrrhon: «Σε έναν ιδανικό κόσμο θα ήμασταν επαγγελματίες μουσικοί»
Ο τραγουδιστής Doug Moore και ο ντράμερ Steve Schwegler μας μυούν στον δαιδαλώδη κόσμο ενός από τα σημαντικότερα πειραματικά death metal σχήματα του σύγχρονου underground
You can find the english version of the interview here.
"Exhaust", πέραν του ότι είναι η πιο άμεση στιγμή τους, αποτελεί και την κορωνίδα στο στέμμα μιας εντυπωσιακής δισκογραφίας. Οι Αμερικανοί, καταφέρνουν να αναμείξουν το tech-death metal με το mathcore, τον αυτοσχεδιασμό, το noise rock και το sludge, και όλα αυτά υπό το πρίσμα ενός διαυγούς κοινωνικοπολιτικού σχολιασμού.
Οι Pyrrhon είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος. Το πειραματικό death metal σχήμα από τη Νέα Υόρκη εδώ και δεκαπέντε χρόνια, με κάθε κυκλοφορία του τραβάει μια ιδιαίτερη γραμμή. Το φετινό τους άλμπουμ, το εκπληκτικόΌπως ανέφερα και στην παρουσίαση του εντυπωσιακού νέου δίσκου της μπάντας, είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο οι Pyrrhon νοηματοδοτούν το χάος τους. Συνεπώς, τι καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις από μια επικοινωνία με την μπάντα ώστε να συστηθεί στο αναγνωστικό μας κοινό, μυώντας μας στα άδυτα και όλες τις πτυχές ενός από τα πιο συναρπαστικά σύγχρονα extreme metal σχήματα. Στο κάλεσμά μας, ανταποκρίθηκαν ο ντράμερ Steve Schwegler και ο τραγουδιστής Doug Moοre, frontman επίσης των avant-black metallers Scarcity των οποίων το φετινό "The Promise Of Rain" (για τους οποίους επίσης μιλήσαμε), αποτελεί ένα συγκλονιστικό πειραματικό έργο, και μας χάρισαν εμβριθείς και απολαυστικές απαντήσεις περί παντός επιστητού. Οι Pyrrhon μας αποκαλύπτονται, σε μια συζήτηση που εκτείνεται από τις αμερικανικές λεωφόρους μέχρι τον κινηματογράφο, και από την πειραματική jazz μέχρι το σύγχρονο extreme metal underground.
Χαίρετε, είμαι ο Αποστόλης και σας καλωσορίζω στο Rocking! Που σας βρίσκει η συνέντευξη; Διαβάζω αυτή τη στιγμή τα νέα γύρω από την επέλαση του τυφώνα Milton…Ελπίζω εσείς και τα κοντινά σας πρόσωπα να είστε ΟΚ. Πρωτού προχωρίσουμε, όντας από την Ελλάδα, οφείλω να σας ρωτήσω γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο όνομα για την μπάντα και τι σημαίνει για εσάς!
Doug: Γεια σου, Αποστόλη, και σε ευχαριστούμε για τις ευχές. Όλοι στους Pyrrhon ζουμε στα βορειοανατολικά των ΗΠΑ, οπότε ευτυχώς δεν έχουμε επηρεαστεί πολύ από την εποχή των τυφώνων φέτος μέχρι στιγμής... και ελπίζουμε να μείνουν έτσι τα πράγματα. Όσον αφορά το όνομα της μπάντας, ήταν μια κάπως τυχαία επιλογή συμβιβασμού που έγινε με μέλη της μπάντας που δεν είναι πλέον στο σχήμα. Η σύντομη εκδοχή της ιστορίας είναι ότι σκεφτόμασταν την «Πυρρειο νίκη» ως όνομα για την μπάντα, αλλά (ευτυχώς) αποφασίσαμε να μην ακολουθήσουμε αυτή την κατεύθυνση. Σπούδαζα φιλοσοφία εκείνη την περίοδο και είχα ακούσει για τον Πύρρωνα, οπότε το πρότεινα ως εναλλακτική λύση. Το όνομα δεν έχει και πολύ σχέση με αυτό που έχουμε γίνει ως θεματική οντότητα, ειλικρινά.
Φυσικά, συγχαρητήρια για τον φανταστικό νέο σας δίσκο! Το "Exhaust" είναι συγκλονιστικό. Τι είδους ανταπόκριση έχετε λάβει μέχρι στιγμής; Την περιμένατε;
SMS: Η ανταπόκριση είναι σοκαριστικά καλή. Με βεβαιότητα δεν περιμέναμε κανενός είδους hype όπως αυτό που παρατηρούμε γύρω από το δίσκο.
Doug: Δεν πιστεύω πως πρόκειται να μπούμε στο top40 των charts σύντομα, αλλά είμαστε ξεκάθαρα ευχαριστημένοι με την ενθουσιαστική ανταπόκριση που έχει λάβει ο δίσκος μέχρι στιγμής. Μοιάζει να είναι το άλμπουμ μας με την καλύτερη αποδοχή στην μέχρι τώρα πορεία μας.
Νιώσαμε την ανάγκη να επιστρέψουμε με πιο άμεσες συνθέσεις και πιο απλές αποφάσεις
To "Exhaust" κυκλοφορεί τέσσερα χρόνια μετά το "Abcess Time". Διαβάζοντας το δελτίο τύπου του δίσκου, παρατήρησα την θεματική της εξαθλίωσης ως καθοριστικό παράγοντα στην προσέγγιση του δίσκου. Πόσο επηρέασε η πανδημική κατάσταση τη συνθετική σας προσέγγιση αυτή τη φορά; Που στοχεύατε με ένα τέτοιο δίσκο;
SMS: Η πανδημία επηρέασε την ικανότητά μας να βρισκόμαστε μαζί και να κάνουμε μουσική. Ως αποτέλεσμα, αυτό πιθανότατα είχε κάποια επίδραση στην αμεσότητα που αναζητούσαμε κατά τη σύνθεση των τραγουδιών. Με αυτά τα δεδομένα, η δημιουργία του "Abscess Time" είχε ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο στην απόφασή μας να φτιάξουμε ένα πιο σύντομο άλμπουμ με πιο σύντομα τραγούδια. Πειραματιστήκαμε πολύ με διαφορετικές κατευθύνσεις στο "AT" και πιστεύω ότι νιώσαμε την ανάγκη να επιστρέψουμε με πιο άμεσες συνθέσεις και πιο απλές αποφάσεις αυτή τη φορά.
Doug: Πρέπει επίσης να πω ότι όλοι μας αντιμετωπίσαμε πολλές προκλήσεις στην προσωπική μας ζωή κατά τη διάρκεια της πανδημίας, κάποιες από τις οποίες σχετίζονταν άμεσα με αυτήν. Η πίεση της διαχείρισης αυτών των εξω-μουσικών εμποδίων επηρέασε τη νοοτροπία μας κατά τη διάρκεια της διαδικασίας σύνθεσης και, κατά καιρούς, έκανε δύσκολο το να μπούμε στον κανονικό ρυθμό της εξάσκησης και της σύνθεσης που είχαμε συνηθίσει πριν το 2020. Νομίζω ότι μπορεί κανείς να ακούσει τις συνέπειες του να κουβαλάμε αυτά τα βάρη στο τελικό αποτέλεσμα.
Nιώθουμε κάποιες φορές τόσο κατακερματισμένοι όσο εκείνο το περιστέρι
Θα θέλατε να σχολιάσετε το εξώφυλλο του δίσκου; Τι απεικονίζει; Τα εξώφυλλα των Pyrrhon ανέκαθεν ξεχώριζαν. Πως καταλήγετε στα εν λόγω κόνσεπτ και την αισθητική τους;
SMS: Για μένα, το εξώφυλλο του άλμπουμ είναι μια μεταφορά για τη καθημερινή εξοικείωση με τη βιαιότητα που έχουμε δει όλοι στις πόλεις των ΗΠΑ. Μπορώ να οδηγήσω μέχρι τη δουλειά στην Αμερική και να δω ένα αυτοκίνητο τσακισμένο σε μια άμορφη μάζα με υγρά να χύνονται στον δρόμο λίγο πριν φτάσω εκεί. Το έργο της Caroline είναι μια βιτρίνα και αντιπροσωπευτικό αυτού του είδους εξοικείωσης, κάτι που μας αγγίζει γιατί είναι κάτι που όλοι κατανοούμε. Η αισθητική τείνει να ευθυγραμμίζεται με το ζήτημα.
Doug: Για να το θέσω απλά, νομίζω ότι όλοι νιώθουμε κάποιες φορές τόσο κατακερματισμένοι όσο εκείνο το περιστέρι. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος πώς ακριβώς μου ήρθε η αρχική ιδέα για αυτό το συγκεκριμένο εξώφυλλο άλμπουμ, αλλά τα μισητά αστικά ζώα όπως τα περιστέρια, οι αρουραίοι, οι κατσαρίδες και τα λοιπά, έχουν εδώ και χρόνια σημαντική θέση στην εικονογραφία μας. Μόλις έδωσα τη βασική ιδέα στα χέρια της Caroline, εκείνη έκανε τα υπόλοιπα.
Ο δίσκος μοιάζει περισσότερο «άμεσος», ας πούμε, συγκριτικά με παλαιότερες δουλειές σας. Παρ’ όλα αυτά διατηρεί όλα τα πειραματικά χαρακτηριστικά του ήχου σας. Όταν συνθέτετε, έχετε κάποιο λεπτομερές πλάνο αναφορικά με τις δομές των κομματιών ή διαμορφώνονται μέχρι και την τελευταία στιγμή;
SMS: Συχνά διαμορφώνονται μέχρι την τελευταία στιγμή. Υπάρχουν τόσες πολλές μικρές λεπτομέρειες και αποφάσεις που μπορούμε να πάρουμε αφού η βασική δομή των τραγουδιών είναι έτοιμη. Αυτό είναι συχνά το αγαπημένο μου μέρος της σύνθεσης. Τώρα πια παίζουμε πολύ καλά μαζί, οπότε μπορούμε να αποφασίσουμε πώς να συγκλίνουμε ή να παρεκκλίνουμε ο ένας από τον άλλον, πού να αφήσουμε το παίξιμο κάποιου να ξεχωρίσει, πού να αυξήσουμε ή να μειώσουμε την ενέργεια ή το τέμπο κ.λπ. Προσωπικά, πήρα τουλάχιστον πέντε αυθόρμητες αποφάσεις για τα ντραμς κατά την ηχογράφηση του άλμπουμ, που μου ήρθαν εκείνη τη στιγμή.
Doug: Ιστορικά, ένα μέλος της μπάντας συνήθως έγραφε έναν γενικό «σκελετό» για ένα τραγούδι στην κιθάρα ή το μπάσο και το έφερνε στην ομάδα για να το αναπτύξουμε όλοι μαζί. Εδώ και καιρό απομακρυνόμαστε σταδιακά από αυτή την προσέγγιση και βασιζόμαστε περισσότερο στη σύνθεση που πραγματοποιείται επί τόπου κατά τη διάρκεια της πρόβας. Το νέο άλμπουμ είναι υπό μια έννοια μισό-μισό, αλλά ακόμα και τα τραγούδια που ξεκίνησαν από ένα μόνο μέλος αναθεωρήθηκαν πολύ πιο έντονα στις πρόβες απ' ό,τι παλαιότερα. Έτσι, παρόλο που τα τραγούδια ήταν κυρίως δομημένα αρκετά όταν μπήκαμε στο στούντιο, η διαδικασία της σύνθεσης ήταν αρκετά αυθόρμητη. Και όπως ανέφερε ο Στιβ, πάντα αφήνουμε χώρο για αυθορμητισμό κατά τη στιγμή της παράστασης.
Δεν ξεκινάμε με την πρόθεση να αυτοσχεδιάσουμε πριν γράψουμε ένα τραγούδι. Η ενέργεια της σύνθεσης μας οδηγεί εκεί
Επιπρόσθετα, αν και πιο αυθόρμητο και «άμεσο», το "Exhaust" εξακολουθεί να παρουσιάζει κάποια εντυπωσιακά αυτοσχεδιαστικά μέρη, όπως σε κομάτια σαν το "Stress Fractures", εάν δεν απατώμαι. Πώς καταλήγετε με τέτοια σημεία στη μουσική σας;
SMS: Η αρχική απόφαση του να αυτοσχεδιάσουμε βασίζεται εξ ολοκλήρου στο συναίσθημα και απαιτεί πρώτα τη βασική δομή του τραγουδιού. Δεν ξεκινάμε με την πρόθεση να αυτοσχεδιάσουμε πριν γράψουμε ένα τραγούδι. Η ενέργεια της σύνθεσης μας οδηγεί εκεί πρώτα και συχνά λέμε φωναχτά: «Ξέρεις κάτι; Νομίζω ότι εδώ πρέπει να το αφήσουμε ελεύθερο. Να πώς μπορούμε να μπούμε και να βγούμε από αυτό…» και καταλήγουμε στα σήματα και τα cues μας. Το "Stress Fractures" ήταν ένα από τα τραγούδια της «απόδρασης του συγκροτήματος» (σ.σ. "band retreat") και ήδη έμοιαζε αρκετά χαλαρό και άγριο, οπότε ο αυτοσχεδιασμός είχε απόλυτο νόημα.
H jazz έχει επηρεάσει γενικά τον τρόπο που σκέφτομαι για τη μουσική
Σε αυτό το σημείο, οφείλω να ρωτήσω αν υπάρχουν καθόλου μεγάλες τζαζ επιρροές στο δίσκο. Υπάρχουν αγαπημένα άλμπουμ που θα προτείνατε στο αναγνωστικό μας κοινό;
SMS: Σίγουρα, όλοι θαυμάζουμε την καλή jazz μουσική. Τον τελευταίο καιρό έχω περάσει χρόνο ακούγοντας Herbie Hancock, Hermeto Pascoal και Jamie Saft. Η jazz μουσική στη Φιλαδέλφεια ήταν εξαιρετική πέρυσι όσον αφορά τις συναυίες. Πήγα να δω τους Yussef Dayes, Brandee Younger, Miles Okazaki και άλλους σπουδαίους καλλιτέχνες το 2023, πριν την ηχογράφηση του "Exhaust". Με επηρέασαν σίγουρα και προτείνω όλους αυτούς τους καλλιτέχνες. Όσο για έναν αγαπημένο; Αυθόρμητα θα έλεγα να τσεκάρεις το "Black Focus" του Yussef Kamaal.
Doug: Είμαστε όλοι, λίγο πολύ, θαυμαστές της jazz, αλλά κανένας μας δεν έχει εκπαιδευτεί «επίσημα» στη jazz. Προσωπικά, δεν νομίζω ότι οι δικές μου συνεισφορές στο συγκρότημα έχουν να κάνουν με τέτοια μουσική, αλλά η ακρόαση της jazz έχει σίγουρα επηρεάσει γενικά τον τρόπο που σκέφτομαι για τη μουσική. Όσον αφορά προτάσεις που δεν είναι τόσο γνωστές, τελευταία με έχει ενθουσιάσει η πολωνική jazz-fusion μπάντα Błoto.
Είμαστε πρόθυμοι να «οπλίσουμε» οποιοδήποτε υπο-ιδίωμα
To "Exhaust" παρουσιάζει μια βαθιά συμπάθεια για το noise rock συγκριτικά με τα προηγούμενα άλμπουμ σας, με κομμάτια όπως το "Out Of Gas". Υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο αίσθημα που προσπαθούσατε να επικαλεστείτε με τη μουσική σας μέσω της αξιοποίησης τέτοιων στοιχείων; Ποιοι noise rock καλλιτέχνες σας έχουν επηρεάσει;
SMS: Όλοι μας αγαπάμε τους Swans, τους Jesus Lizard, τους Unsane και πολλές άλλες noise rock μπάντες σε αυτό το χώρο. Νομίζω ότι απλά μας αρέσουν τα περίεργα πράγματα που πραγματικά σπρώχνουν τα όρια και δεν κάνουν πίσω σε τίποτα. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε και εμείς όταν παίζουμε. Είμαστε πρόθυμοι να «οπλίσουμε» οποιοδήποτε υπο-ιδίωμα για να επικαλεστούμε αυτό το συναίσθημα και το κάνουμε συχνά.
Doug: Οι καλύτερες noise rock μπάντες έχουν μια ασύγκριτη ικανότητα να επικοινωνούν μια τρομερή ψυχολογική δυσφορία, κάτι το οποίο με ενδιαφέρει ιδιαίτερα ως τραγουδιστή. Είμαι μεγάλος οπαδός του ιδιώματος και θα μπορούσα να κατονομάζω noise rock μπάντες που εκτιμώ όλη την ημέρα. Υπάρχουν όμως δύο συγκεκριμένες που έχουν καθορίσει την προσέγγισή μου στα φωνητικά και αυτές είναι οι Big Black και Today Is The Day.
Kατάλαβα ότι το να βγάζω τα προς το ζην από τη μουσική θα απαιτούσε καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς που δεν είμαι πρόθυμος να κάνω
Ο χρόνος, και ειδικά ο κοινωνικός, αποτελεί μια επανεμφανιζόμενη θεματική για τους Pyrrhon. Υφίστανται, για εσάς, μέθοδοι ώστε να υπερκεραστεί η εκμετάλλευσή του από την καπιταλιστική μηχανή και να μπορέσει να προστατευθεί στη σημερινή εποχή; Πώς καταφέρνετε να ισορροπείτε ανάμεσα στη δουλειά σας και την πληθώρα των καλλιτεχνικών σας πρότζεκτ;
SMS: Νομίζω ότι το κόλπο είναι να αποφασίζω ενεργά πού ξοδεύεται η πνευματική μου ενέργεια και ο χώρος μου με την πάροδο του χρόνου. Ονειρεύομαι πολύ να παίζω τη μουσική μας ενώ είμαι στη δουλειά και προσπαθώ να σκέφτομαι όσο το δυνατόν λιγότερο για τη δουλειά όταν δεν είμαι εκεί. Αποφεύγω όσο το δυνατόν περισσότερο τις διαφημίσεις και τα social media. Προσπαθώ να μην αφήνω τις κακές ειδήσεις να μου καταστρέφουν τη μέρα. Ψωνίζω όσο το δυνατόν λιγότερο. Οι καθημερινές καπιταλιστικές καταχρήσεις μοιάζουν με συναισθηματικό γυαλόχαρτο, αλλά δεν μπορείς να τις αποφύγεις όλες. Αν αναζητώ ενεργά και παίζω μόνο τη μουσική που πραγματικά θέλω να παίζω, δεν έχω πρόβλημα να τη διαχειριστώ προσωπικά. Το να παίζουμε τη μουσική μας μαζί με βοηθά να αντέχω τη σκέψη ότι ο χρόνος ή η ζωή μου θα καταπατηθούν από τη μηχανή.
Doug: Αυτό είναι κάτι με το οποίο έχω παλέψει πολύ, το οποίο είναι πιθανώς προφανές από τους στίχους των τελευταίων άλμπουμ. Σε έναν ιδανικό κόσμο, θα ήμουν επαγγελματίας μουσικός, αλλά από την αρχή αυτού του συγκροτήματος κατάλαβα ότι το να βγάζω τα προς το ζην από τη μουσική θα απαιτούσε καλλιτεχνικούς συμβιβασμούς που δεν είμαι πρόθυμος να κάνω. Επομένως, έχω κυνηγήσει δουλειές σε καθημερινή βάση που μου επιτρέπουν να αφιερώσω πολύ χρόνο και ενέργεια στη μουσική όταν δεν εργάζομαι. Σε αυτό το σημείο, έχω καταφέρει να βρίσκομαι σε μια αρκετά καλή κατάσταση, αλλά απαιτεί πολλή επιμέλεια και ενέργεια για να διατηρήσω την εξάσκηση με τη μουσική μου ενώ προσπαθώ να διατηρώ το κεφάλι μου πάνω από το νερό στη δουλειά, και αυτό έχει ένα κόστος για μένα.
Το "Exhaust" ηχεί, σε αντίθεση με το "Abcess Time" για παράδειγμα, ως ένα πιο προσωπικό άλμπουμ, παρόλα αυτά παραμένει πολιτικό με μια βαθύτερη έννοια. Σε ποιο σημείο ο καθημερινός ατομικός αγώνας για επιβίωση αποκτά μια ευρύτερη πολιτική σκοπιά; Καθώς αναλύετε την αποξένωση του ατόμου υπό την πίεση της καπιταλιστικής μηχανής, πως διατηρείτε χώρο για μια πιο συλλογική οπτική;
Doug: Αυτό είναι στην ουσία το κεντρικό έργο των στίχων του Pyrrhon - να δείξει ότι τα «προσωπικά» και «πολιτικά» θέματα δεν είναι στην πραγματικότητα ξεχωριστά και ότι οι ατομικές ζωές πάντα διαμορφώνονται από τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες υπάρχουν. Ως στιχουργός, με έλκει η οικειότητα και το συγκεκριμένο των ιστοριών διαφόρων ατόμων και με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πώς οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την εμπειρία του να βλάπτονται από δυνάμεις πέρα από τον έλεγχο τους - κάτι που όλοι έχουμε βιώσει με διάφορους τρόπους. Επίσης, με έλκει η γραφή που έχει μια σαφή αίσθηση τόπου. Μεγάλο μέρος από την καθημερινή ζωή καταλήγει στην εμπειρία του άμεσου φυσικού περιβάλλοντος, το οποίο είναι συχνά το μέσο στο οποίο διασταυρώνονται τα ιδιωτικά και δημόσια ζητήματα. Και, ειλικρινά, είμαι απλώς εξαιρετικά θυμωμένος που ο κόσμος είναι όπως είναι, και αυτά τα συναισθήματα βγαίνουν συχνά στη γραφή μου με έναν τρόπο που οι περισσότεροι θα περιέγραφαν ως πολιτικό.
Ο βιότοπός μας είναι ένα θορυβώδες στροβίλισμα από ραγισμένο τσιμέντο, μεθυσμένα γέλια, διαρροές φυσικού αερίου και ηχητικά σήματα
Η οικολογία, θαρρώ πως ήταν ανέκαθεν υπό διαφορετικές μορφές, μέρος του αισθητικού και θεματικού ταξιδιού σας ανά τα χρόνια. Πόσο πρόκληση αποτελεί για μια extreme metal μπάντα να εμβαθύνει σε τέτοια ζητήματα;
SMS: Ορισμένες metal μπάντες θα βρουν πάντα έναν τρόπο να θίξουν πολύ συγκεκριμένα θέματα εντός αυστηρών ορίων (σ.σ."niche"). Οι Slugdge, Defeated Sanity, Giant Squid και μια μπάντα που ονομάζεται κυριολεκτικά Agriculture έχουν εξερευνήσει επίσης «οικολογικά» θέματα. Η οικολογία μιλάει για σχέσεις και τα περιβάλλοντα ή τους βιότοπους στους οποίους συμβαίνουν. Ο βιότοπός μας είναι ένα θορυβώδες στροβίλισμα από ραγισμένο τσιμέντο, μεθυσμένα γέλια, διαρροές φυσικού αερίου και ηχητικά σήματα. Νομίζω ότι είναι εύκολο για εμάς να μιλήσουμε για αυτά τα θέματα, χαχα!
Doug: Είναι αναπόφευκτο για μένα. Η κλιματική αλλαγή και οι συνέπειές της εισβάλλουν συνεχώς στην καθημερινή μου ζωή, και αυτό μόνο θα επιδεινωθεί με την πάροδο του χρόνου. Το extreme metal είναι γεμάτο από σκοτεινά, ζοφερά θέματα, οπότε φαίνεται να είναι ένα εντελώς κατάλληλο περιβάλλον για αυτό το θέμα.
Έχετε επίσης πολλές metallic hardcore/mathcore επιρροές στον ήχο σας. Πώς προέκυψαν; Νιώθετε καθόλου συνδεδεμένοι με την ευρύτερη hardcore σκηνή και το ήθος και τα ιδανικά της;
Doug: Εισήλθα στον hardcore punk και το metalcore (ιδίως τις πρώτες "mathcore" μπάντες όπως οι Burnt By The Sun και Botch, αν και εκείνος ο όρος δεν υπήρχε ακόμα τότε) λίγο πριν μπλέξω με τον death και black metal. Η ακρόαση αυτής της μουσικής ως έφηβος είχε φυσικά τεράστιο αντίκτυπο στην καλλιτεχνική μου ευαισθησία, και ιδιαίτερα μου έδωσε μια αγάπη για τις «ενδιάμεσες» (σ.σ. "tweener") μπάντες που δεν ταιριάζουν σε καμία σκηνή ή ήχο. Ο Pyrrhon είναι ένας απόγονος αυτών των μπαντών με πολλούς τρόπους, τόσο όσον αφορά την συγκεκριμένη μουσική μας προσέγγιση όσο και με την έννοια ότι δεν είμαστε αγαπητοί από κανέναν και δεν σκεφτόμαστε δύο φορές προτού να διασχίσουμε μουσικά σύνορα.
Προσωπικά, εκτιμώ πολύ το άλμπουμ σας "What Passes For Survival". Νομίζω πως ήταν τρόπον τινά ένα game-changer για εσάς. Συμφωνείτε; Αναστοχαζόμενοι τον δίσκο, πως τον εκλαμβάνετε σε σχέση με την δισκογραφία σας;
SMS: Το "WPFS" ήταν το πρώτο άλμπουμ μου με μία από τις αγαπημένες μου μπάντες και έκανα ό,τι μπορούσα για να αποδείξω πως αξίζω να είμαι μέρος τους. Θα είναι πάντα ιδιαίτερο για μένα και αδικείται σε σύγκριση με όλα τα άλλα που κάνουμε. Είναι δύσκολο για μένα να μην το game changer.
Doug: Σκέφτομαι το WPFS ως το άλμπουμ όπου οι Pyrrhon πραγματικά βρήκαν το μακροχρόνιο βηματισμό μας. Τότε ήμασταν πολύ θυμωμένοι μετά την αποχώρησή μας από την Relapse μετά την κυκλοφορία του "The Mother Of Virtues" και αισθανόμασταν ότι είχαμε κάτι να αποδείξουμε στην επόμενη ηχογράφηση. Το βάρος που είχαμε στους ώμους μας είναι αρκετά προφανές όταν ακούτε το "WPFS". Ο αρχικός μας ντράμερ, ο Alex, είναι πιο εκλεπτυσμένος ντράμερ. Η προσθήκη του Steve στα τύμπανα άλλαξε πραγματικά το επίπεδο φυσικότητας και επιθετικότητας που μπορούσαμε να φέρουμε στο τραπέζι. Το WPFS είναι επίσης το πρώτο άλμπουμ που δημιουργήσαμε πλήρως στο Menegroth με τον Colin Marston, ο οποίος μας βοήθησε να ορίσουμε τον χαρακτηριστικό ήχο μας στο στούντιο. Και ήταν το πρώτο μας άλμπουμ που κυκλοφόρησε με την Willowtip, η οποία παραμένει το σπίτι μας. Με αυτή την έννοια, βρισκόμαστε ακόμα στην ίδια εποχή του συγκροτήματος που ξεκίνησε με το WPFS.
Το "The Promise Of Rain" των Scarcity θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ένα θεματικά αισιόδοξο τραγούδι, όταν συγκρίνεται με το "Exhaust"
Doug είσαι επίσης μέλος των Scarcity, οπότε θα ήθελα να σε ρωτήσω μερικά πράγματα και για αυτό το project, μιας και το "The Promise Of Rain" είναι κολοσσιαίο και μόνιμα στο repeat. Πώς νιώθεις που έχεις credits σε δύο από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, χαχα; ΟΚ, σοβαρά, θα μπορούσες να μας ξεναγήσεις στις στιχουργικές θεματικές του δίσκου;
Doug: Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου και για τους δύο δίσκους. Το "The Promise Of Rain" θα μπορούσε πιθανότατα να χαρακτηριστεί ως ένα θεματικά αισιόδοξο τραγούδι, όταν συγκρίνεται με το "Exhaust". Έχει να κάνει με την εμπειρία του να αγαπάς ανθρώπους με σοβαρές πνευματικές ασθένειες, χρησιμοποιώντας την ζοφερή ομορφιά της ερήμου της δυτικής Αμερικής ως μια κεντρική μεταφορά.
Για το "The Promise Of Rain", οι Scarcity επέκτειναν τη σύνθεσή τους, σε σχέση με την ηχογράφηση του ντεμπούτου τους "Aveilut". Πώς ήταν να συνεργάζεσαι με μουσικούς με τέτοια βιογραφικά, και τι να περιμένουμε από την μπάντα στο μέλλον;
Doug: Προφανώς έχω μια μακροχρόνια συνεργασία με τον Dylan, και ήταν μια απρόσκοπτη προσθήκη στην ομάδα του Scarcity. Ο μπασίστας μας, ο Tristan, είναι μακροχρόνιος συνεργάτης του βασικού συνθέτη των Scarcity, του Brendon, και φέρνει μια απολύτως ευδιάθετη παρουσία στην μπάντα εκτός από το εξαιρετικά δημιουργικό και συνεπές παίξιμό του. Και ενώ κανένας από εμάς δεν είχε συμμετάσχει σε συγκρότημα με τον ντράμερ μας, τον Lev, πριν, ο Dylan και εγώ είχαμε φιλικές σχέσεις μαζί του για χρόνια λόγω της μακροχρόνιας παρουσίας του με τους Krallice, και προφανώς είναι ένας από τους πιο ιστορικούς ντράμερ στην metal ιστορία της Νέας Υόρκης. Ελπίζαμε να παίξουμε μαζί του για χρόνια πριν, και είναι άρχοντας της τέχνης του. Όσον αφορά τα μελλοντικά σχέδια, έχουμε μερικές ζωντανές εμφανίσεις στα σκαριά και μετά θα αρχίσουμε πιθανώς να δουλεύουμε σε νέο υλικό.
Ο δίσκος, βασίζεται έντονα σε μικροτονικές και μεταμινιμαλιστικές συνθετικές τεχνικές. Πως αυτά τα μουσικά στοιχεία συνυπάρχουν με την αισθητική σας και κυρίως, με την ατμόσφαιρα ενός black metal δίσκου;
Doug: Αυτό δεν είναι πραγματικά το πεδίο εξειδίκευσής μου, αλλά ο Brendon δούλευε με εναλλακτικά κουρδίσματα στην πρακτική του ως κλασικός συνθέτης για χρόνια πριν ξεκινήσει το Scarcity. Η μπάντα είναι ουσιαστικά μια φυσική επέκταση του υπάρχοντος έργου του με αυτή την έννοια. Μπορώ επίσης να πω ότι σκεφτόμαστε πολύ λίγο αν είμαστε μπάντα black metal ή όχι.
Θέλουμε να κάνουμε μοναδική μουσική που εκφράζει την συλλογική μας ταυτότητα ως μονάδα, παρά να ανακυκλώνουμε την αντίστοιχη κάποιου άλλου
Πέραν των Scarcity, και οι Pyrrhon χρησιμοποιούν έντονα τις δυσαρμονίες. Συμφωνείτε με τον όρο "avant-garde" ως ταμπέλα; Γιατί πιστεύετε πως οι extreme metal μπάντες εξακολουθούν να εξερευνούν αυτό τον ήχο μέχρι σήμερα;
SMS: Αυτό παραμένει ένας αποδεκτός ορισμός του τι είμαστε. Νομίζω ότι μερικοί μουσικοί που ακούνε ανθρώπους να κάνουν τα ίδια πράγματα εδώ και δεκαετίες βρίσκονται σε αναζήτηση του δικού τους χώρου. Για να βρουν μια αδιατάρακτη δημιουργική γραμμή για να την κόψουν και να ακολουθήσουν τον δικό τους δρόμο. Είναι πιο ικανοποιητικό προσωπικά να δημιουργείς αυτό το είδος τέχνης σε βάθος χρόνου, ειδικά αφού κανένας από εμάς δεν το κάνει για κανονικούς λόγους όπως χρήματα, φήμη ή οτιδήποτε άλλο. Όλα αυτά βγαίνουν από την αεροστεγή τους συσκευασία όταν παίζουμε πράγματα όπως αυτό.
Doug: Σε αυτό το σημείο, προσπαθώ να μην σκέφτομαι ετικέτες και ταμπέλες για αυτή τη μπάντα. Θέλουμε απλώς να κάνουμε μοναδική μουσική που εκφράζει την συλλογική μας ταυτότητα ως μονάδα, παρά να ανακυκλώνουμε την αντίστοιχη κάποιου άλλου. Είναι ωραίο αν καταλήξουμε να επεκτείνουμε τα όρια του είδους στη διαδικασία, αλλά δεν είμαι τόσο επενδεδυμένος σε αυτή την έννοια όσο ήμουν πριν από 10 χρόνια όταν η μπάντα ακόμα έβρισκε τον βηματισμό της.
Oι ΗΠΑ είναι μια πολιτική χωματερή που συνεχώς μας απογοητεύει και μας εκνευρίζει, με την δημοκρατία να είναι ένας καθημερινός αγώνας
Συναντήσατε ποτέ δυσκολίες ως πολιτικοποιημένη μπάντα; Πως βλέπετε την ανοχή της (extreme) metal σκηνής σήμερα αναφορικά με ζητήματα όπως ο καπιταλισμός, ο ρατσισμός και ο σεξισμός;
SMS: Όταν παίζεις metal, punk και rock, είναι αποδεκτό, ακόμη και αναμενόμενο, να επισημαίνεις κάτι που είναι μπούρδα και να το αποκαλείς με το όνομά του. Στο σύνολό της, πιστεύω ότι η σκηνή σήμερα είναι πιο συνειδητοποιημένη και λιγότερο ανεκτική προς τις ορολογίες που αναφέρθηκαν από πριν. Αλλά οι ΗΠΑ είναι μια πολιτική χωματερή που συνεχώς μας απογοητεύει και μας εκνευρίζει, με την δημοκρατία να είναι ένας καθημερινός αγώνας. Δεν νιώθουμε ιδιαίτερα ότι θέλουμε να μιλήσουμε για αρχαίους εξωγήινους, μαγική ενέργεια, τύπους με σπαθιά ή το να σκοτώνουμε τον Ιησού. Είμαστε τέσσερις τύποι από το Βορειοανατολικό τμήμα της χώρας. Μεγαλώσαμε με το «πήγαινε να γαμηθείς» και αυτό είναι που θέλουμε να εκπέμψουμε ως μπάντα ενάντια σε οτιδήποτε πιστεύουμε ότι είναι χάλια. Οι πολιτικά κινητοποιημένοι άνθρωποι χωρίς λογοδοσία ή ηθική θα προσπαθούν πάντα να προκαλούν ζημιά. Ανώνυμοι edgelords (σ.σ. αμετάφραστο, ξέρετε που αναφέρεται), ζηλωτές τέτοιων πεποιθήσεων και ρατσιστές έχουν το δικαίωμα να λένε τις σκατένιες απόψεις τους δημοσίως. Δεν μπορούμε να το αλλάξουμε αυτό, αλλά έχουμε κάτι που θα θέλαμε να πούμε σε αυτούς τους ανθρώπους και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε.
Doug: Όπως είπε ο Steve, πολλοί άνθρωποι στο metal φαίνεται να είναι ευχαριστημένοι με το να ανέχονται μπούρδες και κακούς ηθοποιούς όλη μέρα. Εμείς δεν είμαστε. Η στάση μας προκαλεί τριβές μερικές φορές, αλλά είμαστε εντάξει με αυτό.
Η Νέα Υόρκη είναι ένα από τα πιο ζωντανά και ιστορικά πολιτιστικά κέντρα του κόσμου, ιδιαίτερα για τη σκληρή μουσική
Ας επιστρέψουμε για μια στιγμή πίσω στο "Exhaust". Είναι το "The Greatest City On Earth" αναφορά στη Νέα Υόρκη; Εάν ναι, να ξέρετε πως μου θύμισε κομμάτι των Agnostic Front…Υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από αυτό και τι σημαίνει η ΝΥ για εσάς, δεδομένου πως είναι μια περιοχή με πλούσια ιστορία σε καλλιτεχνικά κινήματα υποκουλτούρας διαφόρων ειδών;
Doug: Αυτό το κομμάτι ήταν εμπνευσμένο από τον Steve, ο οποίος ζει περίπου 90 μίλια μακριά από τον χώρο που προβάρουμε στην Φιλαδέλφεια και πρέπει να οδηγεί εδώ κάθε φορά που έχουμε πρόβα. Είναι μια υπερβολική και γελοία απεικόνιση της δυσάρεστης κατάστασης που επιβάλλεται στους επιβάτες από την κακή υποδομή συγκοινωνιών της Νέας Υόρκης, οι οποίες είναι ένα σοβαρό και απογοητευτικό ζήτημα παρά την σαρκαστική προοπτική του κομματιού. Λέγοντας αυτά, η Νέα Υόρκη είναι προφανώς ένα από τα πιο ζωντανά και ιστορικά πολιτιστικά κέντρα του κόσμου, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για τη σκληρή μουσική. Νομίζω ότι η επιρροή της στον ήχο μας μιλάει από μόνη της.
Εάν επιλέγατε την απόλυτη δεκάδα extreme metal άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, ποια θα ήταν αυτή;
SMS: Αυτό που άκουγα περισσότερο από το 2010 και μετά: "Colored Sands" των Gorguts, "Passages Into Deformity" των Defeated Sanity, "VALIS" των Mastery, "Labyrinth Constellation" των Artificial Brain, "The Sum of All Fossils" των Flourishing, "Sulphur English" των Inter Arma, "Songs of Descent" των Yautja, "Värähtelijä" των Oranssi Pazuzu. "Exodromos των Wormed", "False Highs, True Lows" των Plebeian Grandstand.
Θα θέλατε να μας αναφέρετε μερικές από τις εξωμουσικές σας επιρροές;
SMS: Απολαμβάνω ταινίες και βίντεο δοκίμια σχετικά με την παραγωγή ταινιών ("Filmworker", "Every Frame a Painting", κ.λπ.); υπάρχουν πολλοί παράλληλοι άξονες με τη σύνθεση τραγουδιών. Η καθημερινή μου εργασία είναι επιρροή, καθώς βρίσκομαι καθημερινά περιτριγυρισμένος από διάφορες τεχνολογίες. Η οδήγηση με το αυτοκίνητό μου πάρα πολύ, αυτό βγήκε στο άλμπουμ νομίζω.
Doug: Οι ειδήσεις, οι εξελίξεις, ο αθλητισμός και οι άμεσες εμπειρίες ενώ ταξιδεύω στην Αμερική έχουν επηρεάσει τη δουλειά μου εκτός από τα προφανή καλλιτεχνικά μέσα όπως μυθιστορήματα, ποίηση και ταινίες - θα ήταν δύσκολο να μιλήσω με πάρα πολλές λεπτομέρειες σε μια μόνο απάντηση της συνέντευξης. Με γενικούς όρους, προσπαθώ να απορροφήσω επιρροές από τις εμπειρίες της ζωής μου όσο πιο ολιστικά μπορώ.
Εάν οι Pyrrhon ήταν ταινία και βιβλίο, ποια θα ήταν;
SMS: Από την οπτική του ακροατή, πιθανότατα το "Come and See" για την ταινία, το "High-Rise" του J.G. Ballard για το βιβλίο. Αλλά για εμάς τους τύπους στην μπάντα… περισσότερο κάτι σαν το "Hot Fuzz" και το "Snowcrash".
Doug: Για ένα βιβλίο, πιθανότατα θα υποδείκνυα κάτι από έναν Αμερικανό μεταμοντέρνο όπως ο DeLillo ή ο Pynchon - ίσως το "End Zone", το "White Noise" ή το "Gravity’s Rainbow", εν μέρει λόγω του πόσο αστεία και γελοία είναι όλα αυτά τα βιβλία. Η πρώτη ταινία που μου έρχεται στο μυαλό είναι το "Videodrome", η δεύτερη είναι το "First Reformed".
Το "New Heaven" των Inter Arma είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο αποκαλείται «Metal δίσκος της χρονιάς» ή «προοδευτικό» φέτος
Δίσκος της χρονιάς για εσάς μέχρι στιγμής;
SMS: Το "Coffin of Conviction" των Dysrhythmia είναι απίστευτο. Το "Lampião Lei" των Papangu είναι αρκετά καλό. Το "New Heaven" των Inter Arma είναι καλύτερο από οτιδήποτε άλλο αποκαλείται «Metal δίσκος της χρονιάς» ή «προοδευτικό» φέτος (σ.σ. μα που να αναφέρεται άραγε…).
Doug: Όσον αφορά τη σκληρή μουσική, έχω δώσει εντατική προσοχή στα νέα άλμπουμ των Couch Slut, Replicant, Immortal Bird, Inter Arma, Hull of Light, Wormed, Malignancy, Wretched Blessing, Concrete Winds, Chat Pile, Oranssi Pazuzu, Effluence και Convulsing. Ειλικρινά, οι περισσότεροι από αυτούς είναι μπάντες φίλων, αλλά τι να πω; Αράζουμε με τους καλύτερους.
Τελευταίες ερωτήσεις, και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο σας. Πώς φαντάζεστε τους Pyrrhon σε 10 χρόνια από τώρα; Κανένα μελλοντικό πλάνο που θα θέλατε να μοιραστείτε; Ο επίλογος δικός σας!
Doug: Σε ευχαριστούμε που αφιέρωσες χρόνο για να συγκεντρώσεις αυτές τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Για το άμεσο μέλλον, έχουμε σποραδικές ζωντανές εμφανίσεις στα σκαριά όσο οι ζωές μας εκτός μουσικής το επιτρέπουν, συμπεριλαμβανομένων μερικών εμφανίσεων στο Κεμπέκ τον Δεκέμβριο. Όσον αφορά τα 10 χρόνια από τώρα... αν ακόμα κάνουμε αυτή την ανοησία τότε, θα εντυπωσιαστώ που οι μελλοντικοί εαυτοί μας θα μπορούν ακόμα να σηκωθούν από το κρεβάτι.