Συνέντευξη: Blue Oyster Cult

Έχοντας κάνει πρόσφατα μία συνέντευξη με τον Eric Bloom σχετικά με τους Blue Oyster Cult θελήσαμε να κάνουμε αυτήν λίγο διαφορετική. Εν αναμονή της εμφάνισής τους στο Gagarin, επιλέξαμε ερωτήσεις που θα αποκαλύψουν περισσότερα για τον ίδιο τον Bloom, τον χαρακτήρα του και τις απόψεις του σε σχέση με την καριέρα του και το συγκρότημα προσπαθώντας να την κρατήσουμε σε λιγότερο τυπικά πλαίσια. Και ο Eric συμφώνησε…

Ποιος ήταν ο πρώτος δίσκος που αγόρασες και ποιος αυτός που άλλαξε τη ζωή σου;
Το πρώτο που αγόρασα πρέπει να ήταν ένα 45άρι που λεγόταν "Raunchy" από τον Bill Justice το 1958. Αναφορικά με άλμπουμ ήταν του Ray Charles το “Greatest Hits” και το "Take Five" του Dave Brubeck Quartet. Όμως οι πιο επιδραστικοί θα πρέπει να πω ότι ήταν το “Meet The Beatles”, των Beatles βέβαια, και το “Are You Experienced” του Hendrix.

Αν είχες την ευκαιρία να διαλέξεις πέντε τραγούδια από τη δισκογραφία σας για να τα ερμηνεύσουν κάποια συγκροτήματα ή καλλιτέχνες σε ένα tribute δίσκο, ποια θα ήταν αυτά και από ποιους εκτελεσμένα;
Θα έλεγα το "Take Me Away" από τους Metallica, το "Black Blade" από τους Disturbed, το "Veteran Οf Τhe Psychic Wars" από τον Rob Halford, το "Goin' Through Τhe Motions" από την Taylor Swift (σ.σ. !!!) και το "Don't Fear Τhe Reaper" από τον Ozzy.



Διάλεξε δύο τραγούδια και ένα άλμπουμ που θα περιέγραφε καλύτερα τον ήχο των Blue Oyster Cult σε κάποιον μη εξοικειωμένο με τον ήχο σας.
Νομίζω ότι το “Secret Treaties” είναι το πιο αντιπροσωπευτικό μας άλμπουμ. Σε ότι έχει να κάνει με τραγούδια, αυτά θα ήταν τα “Dominance And Submission” και “Seven Screaming Diz-Busters”.

Θα σε ενδιέφερε να γράψεις το soundtrack για κάποια ταινία και αν ναι τι είδους θα ήταν αυτή;
Ναι. Μία ταινία τρόμου με μοτοσικλέτες!

Το ταλέντο, η σκληρή δουλειά ή η τύχη είναι πιο σημαντικός παράγοντας επιτυχίας στη μουσική βιομηχανία;
Αν έπρεπε να διαλέξω ένα θα έλεγα η τύχη. Θα μπορούσες να είσαι ο καλύτερος κιθαρίστας/τραγουδιστής στον κόσμο και να μη σου δοθεί ποτέ μία ευκαιρία. Από την άλλη μπορεί να είσαι λειψός στο ταλέντο αλλά και πάλι να έχεις μία επιτυχία.

Μετά από μία καριέρα σχεδόν 40 ετών, υπάρχει κάτι που θα άλλαζες αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω το χρόνο;
Ποτέ δεν ξέρεις πραγματικά την απάντηση σε αυτό. Ίσως αν είχαμε παραμείνει πιστοί στα σχέδια του Sandy Pearlman για εμάς, να είχαμε γίνει ακόμα μεγαλύτεροι. Όμως ακολουθήσαμε διαφορετική διαδρομή και να ‘μαστε ακόμα εδώ μετά από τόσα χρόνια.



Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή σου στην μπάντα και ποια η πιο αγχωτική;
Η πιο χαρούμενη πρέπει να ήταν η βραδιά που μάθαμε ότι υπογράψαμε στην Columbia από τον Clive Davis. Η πιο αγχωτική μάλλον το βράδυ που απολύσαμε τον Albert (Bouchard – drums μέχρι το 1981).

Υπήρξε ποτέ κάποια “Spinal Tap” στιγμή που να θυμάσαι να έγινε σε εσένα ή την μπάντα;
Η πιο ταιριαστή μάλλον πρέπει να είναι όταν ο Lanier κι εγώ οδηγούσαμε σε κύκλους χαμένοι κάπου στο Milwaukee προσπαθώντας να βρούμε το συναυλιακό χώρο που θα παίζαμε. Παρότι φύγαμε με μεγάλο χρονικό περιθώριο δε φτάσαμε εκεί παρά 18 λεπτά πριν το τέλος!

Μπορείς να φανταστείς το εαυτό σου πού θα βρισκεται σε 10 χρόνια από τώρα;
Αν είμαι ακόμα ικανός και στα πόδια μου σίγουρα ακόμα θα παίζω κάτι, κάπου.



Αν έπρεπε να εγκαταλείψεις μόνιμα ένα από τα δύο τι θα ήταν αυτό, οι συναυλίες ή οι ηχογραφήσεις.
Έχουμε αρκετό καιρό να ηχογραφήσουμε κάτι με τους Blue Oyster Cult (έχω ηχογραφήσει κάποια άλλα πράγματα) άρα θα ήταν ευκολότερο να εγκαταλείψω αυτό και να συνεχίσουμε τις περιοδείες. Είμαστε κανονικά «σκυλιά του δρόμου».

Πες μου τρία πράγματα που σου έρχονται στο μυαλό όταν πρόκειται να παίξετε στην Ελλάδα.
Ανυπομονώ να δοκιμάσω το εκλεκτό ελληνικό φαΐ, να δω τις όμορφες Ελληνίδες και να διασκεδάσουμε.