Verbal Delirium

From The Small Hours Of Weakness

Self Released (2013)
Από τον Κώστα Σακκαλή, 13/05/2013
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;
Προσπαθώ να σκεφτώ κάθε πιθανή λογική εξήγηση ως προς το γιατί οι Verbal Delirium μετά το αναπάντεχα καλό "So Close Yet So Far Away" του 2010 δεν μπόρεσαν να βρουν δισκογραφική στέγη και για το επόμενό τους, δεύτερο «επίσημο» έργο. Καταλήγω μόνο στην αδικία, το γνωστό αυτό ρυθμιστή της αναγνώρισης στο μουσικό χώρο, που κατά καιρούς έχει κάνει και άλλα συγκροτήματα να χαθούν ή να απογοητευτούν. Ευτυχώς για όλους οι Verbal Delirium όχι μόνο δεν το έβαλαν κάτω αλλά μας παραδίδουν και έναν δίσκο συνολικά βελτιωμένο σε σχέση με τον προηγούμενο κι αυτό λέει πολλά όταν ο πήχης ήταν ήδη ψηλά.

Αν στο πρώτο τους έργο οι μελωδικές γραμμές και ο λυρισμός ήταν το κυρίαρχο στοιχείο, εδώ αυτά, χωρίς να χάνονται εντελώς, δίνουν τη θέση τους σε πιο progressive rock ασκήσεις και φανερώνουν ακόμα περισσότερο τις 70s αναφορές του συγκροτήματος περιορίζοντας από την άλλη τα όποια alternative στοιχεία. Αυτό οδηγεί σε ένα σύνολο λιγότερο κυριαρχούμενο από μπαλάντες πλέον, αλλά που δε χάνει σε μελαγχολία και ατμοσφαιρικότητα, με τις λέξεις κλειδιά στον τομέα αυτό να είναι ίσως ο Steven Wilson και οι Anathema. Είναι όμως οι τεχνοκρατικές εξάρσεις τύπου Van Der Graaf Generator αυτές που, όχι μόνο διαφοροποιούν το αποτέλεσμα, αλλά και καταδεικνύουν πόσο βελτιώθηκε το συγκρότημα παιχτικά, με τη ρυθμική βάση περισσότερο από όλα να είναι αυτή που έχει παρουσιάσει τα σημαντικότερα βήματα προόδου. Όπου αυτές οι δύο όψεις τους εμφανίζονται πιο αρμονικά δεμένες τα αποτελέσματα είναι και τα πιο εντυπωσιακά.

Κάτι που δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι συμβαίνει με το εναρκτήριο "10.000 Roses" που τολμώ να πω ότι είναι το λιγότερο ολοκληρωμένο τραγούδι του άλμπουμ, κι ας είμαι, εν γνώσει μου, αυστηρός. Είναι έντονο και έχει τον δυναμικό χαρακτήρα που πιθανόν να επιθυμούσαν οι Verbal Delirium να εισαγάγει τον δίσκο, αλλά στα δικά μου αυτιά ακούγεται επίπεδο ειδικά με τον αρχικό ηλεκτρονικό ρυθμό του. Η αλήθεια είναι ότι το καθαρόαιμο prog rock ξέσπασμά του στη μέση είναι αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να κρατήσουμε από το τραγούδι αυτό, ως ένδειξη ίσως και του τι θα ακολουθήσει σε μερικά από τα επόμενα οχτώ τραγούδια...

...αρχής γενομένης με το "Desire" που ξεκινά θυμίζοντας τις στιγμές του προηγούμενου δίσκου τους αλλά γρήγορα παίρνει μία πιο πολύπλοκη διάσταση η οποία αναδεικνύει δίπλα στα πάντα κυρίαρχα πλήκτρα του Jargon, την κιθάρα του Νικήτα Κίσσονα ως το έτερο σημαντικό στοιχείο των Verbal Delirium. Σημαντική και καθοριστική για τις Van Der Graaf αναφορές που λέγαμε είναι και η συμμετοχή του Νίκου Νικολόπουλου των Ciccada σε φλάουτο και σαξόφωνο που μαζί με την τρομπέτα του Λάμπρου Ματόπουλου αλλάζουν συχνά εντελώς (προς το ακόμα καλύτερο) τον χαρακτήρα του συγκροτήματος με το "Dance Of The Dead" να είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ενδεικτικό της μουσικότητας και του βάθους των επιρροών αλλά και της ικανότητας των Verbal Delirium να παίζουν με τα στυλ είναι το "The Losing Game" που φλερτάρει με την jazz και τον Canterbury ήχο. Κάπου εκεί έρχεται και το "Disintegration" με τα 70s πλήκτρα (του Αναστάση Χαμηλάκη;) να ολοκληρώνουν τις αναφορές στη χρυσή εποχή του progressive.

Γενικά η αίσθηση που σου δίνει το "From The Small Hours Of Weakness" είναι ότι όσο προχωράει τόσο καλύτερο γίνεται και η επιβεβαίωση για αυτό έρχεται πανηγυρικά με τις δύο τελευταίες συνθέσεις που όχι μόνο είναι οι καλύτερες του άλμπουμ αλλά και ανάλογα ποια ακούς εκείνη τη στιγμή, αυτή είναι που σε σαγηνεύει περισσότερο. Από τη μία το οκτάλεπτο "Sudden Winter" είναι η τέλεια εξέλιξη του ήχου των Verbal Delirium όπως τους γνωρίσαμε πριν από δύο χρόνια με εκείνα τα Χατζιδακικά στοιχεία που και τότε είχα εντοπίσει. Μελαγχολικό και υποβλητικό, με τη φωνή του Jargon να υπνωτίζει πατώντας σε μία βαθιά μελωδία, συναισθηματικό και ευάλωτο, απλά υπέροχο. Από την άλλη το μεγαλεπίβολο "Aeons" με διάρκεια σχεδόν δεκατρία λεπτά τα βάζει με όλα τα prog θηρία: με τις ρυθμικές εναλλαγές, τις εναλλασσόμενες μελωδικές ιδέες, το τεχνικό παίξιμο, τις ηχητικές ακροβασίες, και βγαίνει νικητής.

To "From The Small Hours Of Weakness" αποτελεί σίγουρα ένα βήμα προόδου για τους Verbal Delirium τόσο συνθετικά, αφού αποκαλύπτουν μία ικανότητα στις πιο πολύπλοκες συνθέσεις που δεν ήταν φανερή μέχρι τώρα, όσο και (κυρίως) εκτελεστικά ενώ βελτιωμένη και πολύ πιο ισορροπημένη είναι (περιέργως;) και η παραγωγή. Αποτελεί ένα σύγχρονο κόσμημα για τον ελληνικό progressive χώρο που εύχομαι να μη χαθεί μέσα στην ευκολία με την οποία παράγεται πλέον και η ελληνική δισκογραφία ώστε μεθαύριο να θεωρείται κλασικό. Όπως πιθανότατα του αξίζει.
  • SHARE
  • TWEET