Socrates, Δημήτρης Πουλικάκος, Σταύρος Λογαρίδης @ Κύτταρο, 20/10/07

Ήμουνα παρών στα εγκαίνια του νέου Κυττάρου πριν από 15 ημέρες όταν η παλιά φρουρά των '70s κατέθεσε τα διαπιστευτήριά της σε πανηγυρικό τόνο. Δε θα μπορούσα να λείπω και το Σάββατο όταν την σκυτάλη πήραν τρεις από τους μεγάλους απόντες της πρεμιέρας, πιάνοντας το νήμα από εκεί που το άφησαν 30+ χρόνια πριν.

Για άλλη μία φορά το Κύτταρο ήταν ασφυκτικά γεμάτο, αποδεικνύοντας ότι ούτε η καταρρακτώδης βροχή δε θα μπορούσε να χαλάσει αυτή τη βραδιά. Ο κόσμος ίσως να ήταν περισσότερος και από την πρεμιέρα που η είσοδος ήταν δωρεάν! Θα ξεκινήσω όμως γκρινιάζοντας λιγάκι, μια που η συνέχεια είναι καλύτερη. Έχει δοθεί πολύ έμφαση στα τραπέζια και τους καθήμενους με αποτέλεσμα από κάποιο σημείο και μετά, και ενώ κόσμος δε σταματούσε να έρχεται, η κατάσταση να γίνεται άβολη. Από τη στιγμή που το κόστος του τραπεζιού είναι τσιμπημένο, ειδικά για τον κόσμο που πιστεύω και ελπίζω ότι είναι ο στόχος του μαγαζιού (νεολαία, φοιτητές), θεωρώ ότι θα πρέπει να δοθεί λίγο περισσότερο έμφαση στην άνεση των ορθίων. Από την άλλη βέβαια σε συνθήκες συνωστισμού πιθανόν η όποια κρίση να είναι άδικη. Ίδωμεν...

Πρώτος εμφανίστηκε στη σκηνή ο Σταύρος Λογαρίδης μόνος με την ακουστική του κιθάρα. Ίσως να είναι που τον έχω πολύ υψηλά στην εκτίμησή μου, ειδικά με τη δουλειά του στους Ακρίτας, ίσως ότι ήμουνα σε άλλη διάθεση, βρήκα την εμφάνισή του απογοητευτική. Δυστυχώς ο Λογαρίδης εδώ και καιρό έχει εγκαταλείψει τις πιο progressive τάσεις του. Τραγούδησε αρκετές διασκευές και λίγα δικά του τραγούδια, αλλά και αυτά άνευρα χωρίς να καθηλώσει τον κόσμο. Το να βγεις στη σκηνή μόνο με μία κιθάρα και να κερδίσεις αυθόρμητο και ζεστό χειροκρότημα είναι πολύ δυσκολότερο από το να εμφανιστείς με πλήρη μπάντα. Για να μη γίνω και υπερβολικός, δεν ήταν κακός, η εμπειρία του το εξασφαλίζει αυτό, ίσως όμως να ταίριαζε περισσότερο σε ένα κλίμα πιο ανάλαφρο όπως αυτό των εγκαινίων. Χειροκροτήθηκε πάντως για την ιστορία και την προσφορά του.



Στη συνέχεια, και ενώ το πρόγραμμα προέβλεπε Πουλικάκο, ανέβηκαν στη σκηνή οι Socrates καθώς ένα μέλος της μπάντας του Πουλίκα θαλασσοπνιγόταν κάπου στα ποτάμια της Αθήνας. Κάθε φορά που βλέπω τους Socrates ζωντανά με πιάνει απελπισία και θλίψη. Αφού και αυτή η ανυπέρβλητη γκρουπάρα δεν κατάφερε να κάνει καριέρα στο εξωτερικό είμαι πεπεισμένος ότι καμία άλλη ελληνική δε θα το καταφέρει. Μιλάμε για ένα σύνολο που είχε τα πάντα ώστε να μπορέσει να διακριθεί: συνθέσεις, τεχνική, σκηνική παρουσία, όλα. Θα στεκόταν άξια δίπλα σε τεράστια ονόματα των '70s όπως οι Grand Funk, Ten Years After ή Cactus για παράδειγμα και έχω πλήρη συναίσθηση του τι λέω.



Έχοντας προηγούμενη εμπειρία από τις live εμφανίσεις τους δεν περίμενα πολλές εκπλήξεις. Διαψεύστηκα. Ήταν αναμφίβολα η καλύτερη εμφάνιση που έχω δει ποτέ και σα να μην έφτανε αυτό παρουσίασαν και καινούργια τραγούδια που προορίζονται για τον δίσκο που θα ηχογραφήσουν ...κάποια στιγμή (όπως σαφέστατα δεσμεύτηκαν). Δε χρειάζονται πολλές αναλύσεις για το setlist. Ξεχώρισαν τα διαμάντια "Queen Of The Universe", "Killer" και "Mountains" που ήταν φυσικά εκτελεσμένα στην εντέλεια. Αιώνιο, προσωπικό παράπονο παραμένει το ότι δεν παίζουν το εκπληκτικό "Lady", αλλά ας είναι...



Οι συνήθεις διασκευές δεν έλειψαν (π.χ. Hendrix), ενώ και τα νέα τραγούδια έδεσαν πολύ ωραία αφήνοντας υποσχέσεις, αν και δε διέθεταν κάποιο από τα riff - σφραγίδες του Σπάθα. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι μέσα από αυτό το live συνειδητοποίησα τη μεγάλη συμμετοχή του Τουρκογιώργη στο οικοδόμημα των Socrates που συνήθως παραμελείται προς χάριν του (θεού βεβαίως βεβαίως) Σπάθα. Αν και έχασε κάποιο από το κύρος του με τις προσωπικές δουλειές του στη δεκαετία του '80, στη σκηνή αποδεικνύει ότι είναι εξαιρετικός μπασίστας (πραγματοποίησε μάλιστα και ένα πολύ καλό funkίζον σόλο) αλλά και η ψυχή του γκρουπ, παίζοντας με το κοινό, κινούμενος ασταμάτητα και δίνοντας πάντα τον τόνο.



Όταν οι Socrates αποχώρησαν, η σκηνή πλέον προετοιμαζόταν να υποδεχτεί τον Δημήτρη Πουλικάκο ή αλλιώς το Θείο Νώντα ή αλλιώς τον πατριάρχη του ελληνικού ροκ. Κατ' εμέ το ροκ προσωποποιημένο. Ακούραστος performer (ανάμεσα στις πολλές άλλες ιδιότητές του) αλλά και τεράστια προσωπικότητα, απόλαυση όταν τον ακούς να μιλάει. Και λέω «όταν» γιατί στη σκηνή τα λόγια του περιορίζονται σε ένα «'στούμεεε» ανάμεσα στα τραγούδια. Με το μπλαζέ ύφος του και το ένα τσιγάρο να διαδέχεται το άλλο έπαιξε το γνώριμο μίγμα blues rock διασκευών με τραγούδια από την προσωπική του διαδρομή και κέρδισε και αυτός τις εντυπώσεις.

Η βραδιά ολοκληρώθηκε με το λίγο πολύ αναμενόμενο jamάρισμα όπου για να συναντήσουν τον Πουλικάκο ανέβηκαν στη σκηνή οι Socrates, Λογαρίδης και ερμήνευσαν όλοι μαζί τα "Sweet Home Chicago", "Satisfaction", "Wild Thing" και "Honky Tonk Women".



Όσοι σνομπάρουν την ελληνική ροκ σκηνή ή θεωρούν ότι οι «παππούδες» αυτοί δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν, ας δώσουν στον εαυτό τους μία ευκαιρία να απολαύσουν καλλιτέχνες που αν μας έρχονταν από το εξωτερικό θα πληρώναμε 30άρες ευρώ και θα κάναμε ουρές για να δούμε. Οι υπόλοιποι ξέρουμε ήδη...