Mother Of Millions: «Η έκπληξη είναι στοιχείο της μουσικής μας»

Το δεύτερο μέρος μιας εις βάθος κουβέντας με τους Mother Of Millions

Από τους Χρήστο Καραδημήτρη, Νίκο Καταπίδη, 19/03/2019 @ 02:17

Αφού στο πρώτο μέρος της συζήτησής μας οι Κώστας Κωνσταντινίδης (κιθάρα) και Μάκης Τσαμκόσογλου (πλήκτρα) μας περιέγραψαν τα διάφορα μονοπάτια που οδήγησαν τη δημιουργία του νέου άλμπουμ των Mother Of Millions, "Artifacts", στο δεύτερο (και τελευταίο) μέρος της μας μιλάνε για όλα εκείνα τα περιφερειακά στοιχεία που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα της μπάντας. Από τις επιρροές και τις θεωρητικά εν δυνάμει πιθανές διασκευές που θα επιχειρούσαν, ως τους διαφορετικούς τρόπους για να ακούσει κάποιος τη μουσική της μπάντας κι από τις ζωντανές εμφανίσεις και το συναίσθημα της αλληλεπίδρασης με το κοινό ως τα οφέλη και τα κόστη του να μην θέλουν να περιοριστούν ως προς την περιγραφή της μουσικής που παίζουν και πρεσβεύουν.

X.K.: Η τελευταία φορά που είχα την ευκαιρία να σας δω να παίζετε ζωντανά ήταν με τους Pain Of Salvation και τους Need τον περασμένο Οκτώβριο. Δεν θυμάμαι αν παίξατε ξανά μετά...

Μ.Τ.: Παίξαμε στο Αν, στο Χριστουγεννιάτικο...

Χ.Κ.: OK, ήταν περίοδος διακοπών, δικαιολογούμαι! Σε κάθε περίπτωση μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και μου άρεσε αρκετά που διασκευάσατε Alanis Morissette. Πώς σας ήρθε να το κάνετε;

Μ.Τ.: Αυτό το κάνουμε γενικά, ανά τακτά χρονικά διαστήματα. Δηλαδή, το συγκεκριμένο κομμάτι το παίζουμε. Δεν ξέρω πώς προέκυψε αρχικά...

Χ.Κ.: Το έχετε ξαναπαίξει live; Εντύπωση μου κάνει γιατί σας έχω δει αρκετές φορές και δεν το θυμάμαι καν...

Μ.Τ.: Αρκετές φορές; Τέλος πάντων... (γέλια). Η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε γιατί το κάνουμε πολλά χρόνια αυτό το κομμάτι διασκευή, αλλά νομίζω πως θέλω κάποια στιγμή να το κάνουμε και στο στούντιο.

Αν ήταν να διασκευάσουμε κάτι καινούργιο, θα διάλεγα Florence + The Machine σίγουρα!

Χ.Κ.: Αλήθεια, αν έπρεπε το "Artifacts" να κυκλοφορήσει με ένα bonus CD που θα είχε τρεις διασκευές, ποιες θα ήταν αυτές;

Μ.Τ.: Ουάου! Μια είναι αυτή από Alanis Morissette. Η άλλη, είμαι σίγουρος ότι θα πει ο Κώστας το "What The Water Gave Me" των Florence + The Machine.

Κ.Κ.: Μου αρέσει πάρα πολύ, τρελαίνομαι. Και αν ήταν να διασκευάσουμε τώρα, κάτι καινούργιο, θα διάλεγα Florence σίγουρα! Πιθανότατα το "No Light". Και θα είχε και ενδιαφέρον πιστεύω σαν προσέγγιση, γιατί είναι αντίστοιχη περίπτωση...

Χ.Κ.: Θέλετε να βάζετε τον Προκοπίου να τραγουδάει γυναίκες, ε; (γέλια)

Μ.Τ.: Κι άλλο ένα, ε; Να σου πω την αλήθεια, εγώ δεν έχω την κάψα να διασκευάσω κάτι...

Χ.Κ.: Αν δεν είναι κάτι που απαραίτητα θα θέλετε να διασκευάσετε, ίσως κάτι που ενδεχομένως έπαιζε στο μυαλό σας όσο φτιάχνατε το "Artifacts" και το έχετε συνδέσει με αυτό...

Μ.Τ.: Το κάνεις ακόμα πιο δύσκολο! (γέλια) Ωραία διασκευή ίσως ήταν το "Mad World". Το έχεις ακούσει;

Κ.Κ.: Του Gary Jules λες...

Μ.Τ.: Νομίζω ότι θα πήγαινε πάρα πολύ στον Γιώργο Προκοπίου να το τραγουδήσει, που έχει αυτό τον σπαραγμό μερικές φορές...

Χ.Κ.: Μερικές...

Μ.Τ.: (γέλια) Τέλος πάντων, ναι. Πιστεύω ότι θα ήταν ωραίο. Είπαμε τρεις, φτάνει!

Mother Of Millions

Ν.Κ.: Plus, το "Human" ως επανηχογράφηση...

Κ.Κ.: Το έχουμε σκεφτεί αυτό.

Χ.Κ.: Το τραγούδι ή τον δίσκο;

Κ.Κ.: Τον δίσκο, δεν το έχω σκεφτεί...

Μ.Τ.: Θα είχε πάντως μουσικά ενδιαφέρον να κάνεις όλο το δίσκο. Γιατί θα είχε ενδιαφέρον να αντιμετωπίσεις τα κομμάτια του πρώτου δίσκου με τη ματιά που αντιμετωπίζεις τώρα τη μουσική. Έχουν περάσει και αρκετά χρόνια...

Κ.Κ.: Θα είχε ουσία όμως αυτό;

Μ.Τ.: Καλλιτεχνική, ναι. Μπορεί...

Κ.Κ.: Το λέω αυτό και σαν ακροατής. Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία ενός νέου ακροατή να ακούσει το "Human", λόγω παραγωγής, αλλά...

Χ.Κ.: Εγώ δεν θα έλεγα ότι είναι θέμα δυσκολίας. Θα έλεγα ότι είναι θέμα αν μπορείς να παρουσιάσεις κάτι με έναν τρόπο που τότε δεν ήξερες ή δεν μπορούσες, να το κάνεις τώρα...

Κ.Κ.: Ναι... Απλά, θα έχει αυτή την παράμετρο; Ή θα μπούμε στον πειρασμό να πούμε «Αν έκανα τώρα το "Human" θα το έκανα με αυτό τον τρόπο», οπότε θα παρεμβαίναμε και συνθετικά. 

Μ.Τ.: Αφού το ξέρεις. Είσαι σίγουρος ότι δεν θα το κάναμε αυτό... Άσε που ήδη παρεμβαίνουμε συνθετικά στα live και στο "Human" αλλά και σε άλλα κομμάτια. Με το που ξεκίνησε η προώθηση του "Human" σχεδόν όλα τα κομμάτια είχαν διαφορετικά πράγματα σε σχέση με αυτά που είχαν στο δίσκο. Βέβαια, με αυτή τη λογική θα είχε ενδιαφέρον να το ξαναηχογραφήσεις, να το ξαναμιξάρεις και να το βγάλεις ας πούμε σε ένα βινύλιο... Ένα "Human Revisited".

Ν.Κ.: Μιας και ανέφερες το βινύλιο πώς το βλέπετε όλο αυτό που συμβαίνει με την τάση του βινυλίου; Ασχολείστε; Είστε συλλέκτες; Γενικά βλέπουμε μια αντίθεση, από την άποψη ότι από τη μια βλέπεις το βινύλιο που θεωρούταν παρωχημένο και το έβρισκες μόνο σε περίεργα μαγαζιά, πλέον να καταλαμβάνει χώρο σε μεγάλα καταστήματα και όλες οι μπάντες να κυκλοφορούν special, limited, ultra editions...

Μ.Τ.: Στην Αγγλία οι πωλήσεις συγκρίνονται με τα '80s πλέον...

Το βινύλιο είναι ο καλύτερος τρόπος να ακούς μουσική. Αφιερώνεις τον χρόνο που αξίζει και στον εαυτό σου ως ακροατής και στην μπάντα που ακούς

Ν.Κ.: Κι από την άλλη έχεις το spotify που ανεβαίνει και στο οποίο θα πάει κόσμος να ακούσει μουσική δειγματοληπτικά, να ακούσει ένα κομμάτι εδώ κι ένα εκεί...

Μ.Τ.: Και τα δυο έχουν αξία για εμάς, η αλήθεια είναι. Και τα δυο βοηθούν εμάς που παίζουμε μουσική. Προτιμώ κάποιος να ακούσει ένα κομμάτι μου έστω και δειγματοληπτικά και να με γνωρίσει μέσω της μουσικής μου, από το να μην με ακούσει καθόλου. Το βινύλιο από την άλλη, είναι για μένα ο καλύτερος τρόπος να ακούς μουσική. Είναι πιο ουσιαστικό. Αφιερώνεις τον χρόνο που αξίζει και στον εαυτό σου ως ακροατής και στην μπάντα που ακούς. Στην πραγματικότητα ακούς πιο σωστά έναν δίσκο, πιο ξεκούραστα. Για βινύλιο είμαι full on...

Κ.Κ.: Νομίζω ότι είναι ο ρομαντισμός της φυσικής μορφής που δεν τελειώνει. Δηλαδή, όταν θα πας διακοπές και θες να διαβάσεις θα πάρεις ένα βιβλίο. Αν θες να πάρεις περισσότερα βιβλία θα πάρεις το kindle. Αλλά, δεν είναι το ίδιο ακριβώς. Υπάρχει ο άνθρωπος που θέλει να το μυρίσει το βιβλίο. Να έχει την επίγνωση του να ξεφυλλίσει τις σελίδες, να ξέρει που αρχίζει και που τελειώνει. Το CD είναι στον θάνατό του σαν μορφή. Ήδη στα αυτοκίνητα δεν έχει CD player, έχει aux ή USB, οπότε παίρνεις τη μουσική που θέλεις να ακούσεις, κουμπώνεις το USB και ακούς ό,τι θέλεις. Αλλά, νομίζω ότι αυτός είναι ο λόγος της ανόδου του βινυλίου. Διότι, ο άλλος που θέλει compact μουσική θέλει mp3 ή αν είναι πιο πειραγμένος θέλει FLAC ή κάτι πιο ασυμπίεστο, αλλά αυτός που θέλει φυσική μορφή θα πάει στο αμιγώς ρομαντικό κομμάτι, στο μεγάλο εξώφυλλο του βινυλίου, που θα το πιάσει στα χέρια του. Και που μπορεί να μην το βάλει να το ακούσει και ποτέ, αλλά θα καταλάβει μια θέση στη δισκοθήκη του με μια φοβερά ρομαντική διάθεση.

Μ.Τ.: Παίζει πολύ μεγάλο ρόλο το ότι έχεις και το εξώφυλλο σε μεγάλη διάσταση...

Χ.Κ.: Σαφώς! Παίρνεις κι ένα επιπλέον κομμάτι τέχνης, αλλά είναι υγιές και αυτό που λες ότι μπορεί να μην το ακούσει ποτέ;

Κ.Κ.: Κατά τη γνώμη μου όχι! Αλλά σου λέω και πάλι, είναι το «Θέλω να το έχω αυτό. Να είναι μέρος της δισκοθήκης μου. Και, ναι μεν, μπορώ να το ακούω κάθε μέρα, πατώντας ένα κλικ αλλά δεν το πιάνω στα χέρια μου κι αυτό μου λείπει». Δεν ξέρω αν θα εκλείψει κάποια στιγμή, αλλά οι τάσεις τώρα δείχνουν ότι το έχει ανάγκη ο κόσμος.

Αντιλαμβανόμαστε το έργο μας σαν κάτι σημαντικό και το αντιμετωπίζουμε σαν μια ολοκληρωμένη ιστορία

Χ.Κ.: Αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να έχετε και τα δυο. Αλλά αν έπρεπε να επιλέξετε... Οι Mother είναι μια μπάντα του βινυλίου ή του Spotify;

Κ.Κ.: Ανάλογα πώς ακούει ο καθένας μουσική. Εγώ θα έλεγα βινυλίου, γιατί συνδυάζει και την εμπειρία. Αντιλαμβανόμαστε το έργο μας σαν κάτι σημαντικό και το αντιμετωπίζουμε σαν μια ολοκληρωμένη ιστορία και το βινύλιο εξυπηρετεί πολύ στο να το βάλεις να το ακούσεις ολόκληρο. Δεν έχει επιλογή skip. Αλλά ανάλογα του πώς ακούει ο καθένας μουσική. Δηλαδή, αν ο άλλος βάλει στο Spotify τον δίσκο και τον αφήσει να παίζει είναι και αυτό από μόνο του μια εμπειρία. Και πλέον έχει αλλάξει η τεχνολογική αντιμετώπιση. Εμείς, τώρα για το "Artifacts" κάναμε τρία master. Ένα για CD, ένα για βινύλιο κι ένα για digital.

Χ.Κ.: Οπότε θα βγει και σε βινύλιο...

Κ.Κ.: Θα βγει σε gatefold βινύλιο, ναι.

Η αλληλεπίδραση που έχουμε στα live με τον κόσμο είναι ο λόγος που κάνουμε μουσική. Γι' αυτό το συναίσθημα

Χ.Κ.: Για να κλείσουμε κατά κάποιο τρόπο τον κύκλο που άνοιξε στο ξεκίνημα της κουβέντας, θέλω να τονίσω πως οι Mother μετά το "Sigma" σε σχέση με τους Mother πριν το "Sigma" είναι μια αισθητά «καλύτερη» μπάντα και το λέω με την καλύτερη πρόθεση. Είναι μια πιο ολοκληρωμένη μπάντα, έχει ανέβει συνθετικά, έχει ανέβει στα live και είναι σημαντικά τα βήματα προόδου που έχετε κάνει. Τι θα θέλατε να έχετε πετύχει όταν θα έχει κλείσει ο κύκλος του "Artifacts" που ανοίγει τώρα;

M.T.: Απώτερος σκοπός της μπάντας είναι να ακουστεί η μουσική σου σε όσα περισσότερα αυτιά γίνεται. Να μπορώ να πάω σαν μπάντα, ας πούμε στο Βέλγιο και να μπορώ να παίξω ένα αξιοπρεπές live, με κόσμο. Και, ουσιαστικά, αυτό που μας αρέσει σαν μπάντα είναι η αλληλεπίδραση που έχουμε στα live με τον κόσμο. Γι' αυτό κάνουμε τη μουσική. Για να έχουμε αυτό το συναίσθημα. Το οποίο είναι μοναδικό και δεν μπορώ να στο περιγράψω κιόλας. Οπότε, live, καινούργιος κόσμος, καινούργιες γνωριμίες, πολλή μουσική, πολλά ταξίδια... Τι άλλο;

Κ.Κ.: Καινούργιες ιδέες...

Χ.Κ.: Πώς φαίνεται ποιος είναι ο άνθρωπος που γράφει τα concept, ε...

Μ.Τ.: Ε, ναι! (γέλια). Του έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Τύπου «κάν’ το, απλά φέρε μου την περίληψη να ξέρω για τι μιλάμε»...

Mother Of Millions

Χ.Κ.: Μιλώντας για πλάνα κλπ, ήθελα να ρωτήσω αν έχει υπάρξει εμπόδιο το γεγονός ότι ο Γιώργος έχει και δεύτερη ενεργή μπάντα. Αν και είναι σύνηθες κάτι τέτοιο στις ημέρες μας...

Κ.Κ.: Πλέον, δεν είναι δική μας υπόθεση και είμαστε πολύ χαρούμενοι για αυτό. Οι Poem έχουν υπογράψει στο ίδιο management που είμαστε κι εμείς, οπότε έχουμε αναθέσει όλη τη διαχείριση του scheduling του Γιώργου στον manager μας. Αυτός διαχειρίζεται τα πάντα και δεν υπάρχει περίπτωση να υπάρξει κάποιο θέμα...

Μ.Τ.: Όσον αφορά στο λειτουργικό του πράγματος, ο Γιώργος το χειρίζεται πολύ καλά. Δεν έχει λείψει ποτέ από τους Mother κι από όσο γνωρίζω ούτε από τους Poem. Στη διαδικασία σύνθεσης του "Artifacts" δεν υπήρξε κάποιο κενό.

Κ.Κ.: Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν τελείωσαν οι Poem την ευρωπαϊκή τους περιοδεία, μετά από τρεις μέρες παίζαμε το πρώτο live στην Ολλανδία. Ήταν εκεί! Εννοώ χωρίς κανένα πρόβλημα.

Μ.Τ.: Ο Γιώργος αυτό κάνει, κάνει live! (γέλια) Τη βρίσκει, αυτή είναι η φάση του! Από όσο ξέρω τώρα ξεκινάει το νέο άλμπουμ των Poem. Οπότε, ναι, δεν σταματάει ποτέ!

Ν.Κ.: Για κάποιο λόγο μου αρέσει να οργανώνω τα πράγματα μέσα στο μυαλό μου όταν μιλάμε για τέχνη και επειδή (και με τον Χρήστο) πάντα ήμασταν στη φάση του progressive rock/metal, έχω φτιάξει δυο νοητές κατηγορίες: Τη μια τη λέω "thinking man’s progressive" και την άλλη "dick waving", που απλά δείχνουν τι παίζουν... (γέλια) Μου αρέσουν και τα δυο και πάντα είχα στην κορυφή τους Theater οπότε είμαι του "dick waving", αλλά βλέπουμε πως με την πρόοδο και το άνοιγμα του ήχου πως υπάρχει ένα κοινό να στηρίξει την πρώτη κατηγορία. Για μπάντες όπως οι TesseracT ή οι Animals As Leaders και μπάντες όπως οι Leprous που ξεκίνησαν κάπου στη μέση και έχουν πάει στο πιο intellectual...

Μ.Τ.: Παίζουν τις κάλτσες τους όμως κι αυτοί! Ειδικά ο drummer δεν υπάρχει...

Ν.Κ.: Είναι, όμως, «καλυμμένο» όπως θα έλεγα. Δεν είναι αυτοσκοπός η επίδειξη.

Μ.Τ.: Είναι το songwriting...

Ν.Κ.: Ακριβώς! Εσάς είναι προφανές ότι σας κατατάσσω στην ίδια κατηγορία με τους Leprous...

Χ.Κ.: Και ήσασταν τόσο κοντά... (γέλια)

Θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε και με μη progressive μπάντα σε ένα πακέτο περιοδείας

Ν.Κ.: Οπότε σε επίπεδο live τι θα βρίσκατε ως ιδανικό πακέτο για να περιοδεύσετε. Σας έχουμε δει με Devin Townsend και έχετε παίξει με τους Textures...

Μ.Τ.: Που δεν ταιριάζαμε πολύ, αλλά...

Ν.Κ.: Αλλά είχατε κοινά σημεία... Τι νομίζετε ότι θα ταίριαζε πιο πολύ στον ήχο σας;

Κ.Κ.: Νομίζω ότι θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε και με μη progressive - με την οποιαδήποτε προσέγγιση στο ιδίωμα – μπάντα. Με κάτι πιο ατμοσφαιρικό. Παραδείγματος χάριν, θα μπορούσα να μας φανταστώ με τους Anathema. Αντίστοιχα, θα μπορούσα να μας φανταστώ με τους Leprous.

Μ.Τ.: Και με τον Devin Townsend...

Κ.Κ.: Και με τον Devin Townsend, ναι. Εννοώ ότι αν υπάρχουν στοιχεία, που μπορεί να μην κάνουν απόλυτο overlap, αλλά μπορεί να αλληλοσυμπληρώνονται και είναι μια ευχάριστη εμπειρία για τον ακροατή. Για παράδειγμα, είχαμε στήσει δυο ή τρία live με τους Universe 217 και σαν συμπαραγωγή ήταν πολύ ωραία εμπειρία στο Τριανόν. Ήμασταν πακετάκι Universe/Mother. Κι ενώ αν τα πάρεις σαν περιγραφή λες «τι πάνε να κάνουν αυτοί;», αν τα βάλεις κάτω και τα ακούσεις υπάρχουν κοινές αναφορές. Τι, όχι;

Χ.Κ.: Εγώ δεν τις βλέπω και τόσο...

Ν.Κ.: Εγώ τις βλέπω...

Κ.Κ.: Υπάρχει ατμόσφαιρα, υπάρχει μελωδία, υπάρχουν post σημεία.

Μ.Τ.: Συναισθηματικά φορτισμένα σημεία...

Κ.Κ.: Δεν είναι ίδια πράγματα, αλλά για τον ακροατή είναι ένα πακέτο που έχει μια έκταση. Θα ακούσει πράγματα που είναι και διαφορετικά. Έχει κάτι ενδιαφέρον.

Mother Of Millions

Χ.Κ.: Καταλαβαίνω ότι υπάρχει ένα κόστος στο να θες ταυτόχρονα να είσαι και να μην είσαι κάτι, μια πάλη που συναντάται πολύ συχνά στις μπάντες του progressive χώρου. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Αλλά μια μπάντα που ξέρει τι είναι, μπορεί να στοχεύσει σε πιο συγκεκριμένο κοινό, να έχει πιο ξεκάθαρο marketing (με την καλή έννοια). Όπως το αντιλαμβάνομαι, παίρνετε το καλλιτεχνικό κόστος του να προσπαθήσετε να μην δεσμευτείτε ότι είστε «κάτι»... Είναι καλό ή κακό αυτό;

Μ.Τ.: Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή η φράση που είπες, το «καλλιτεχνικό κόστος». Από τη μια μπορεί να ισχύει αυτό που λες, από την άλλη όμως μας δίνει τη δυνατότητα να απευθυνθούμε και σε πιο ευρύ κοινό. Να απευθυνθούμε, ας πούμε, στην κοπέλα με το λουλουδένιο φουστάνι (σ.σ.: πιθανότατα κάποια κοπέλα που πέρναγε εκείνη την ώρα μπροστά μας), που δεν μην ακούει καν metal. Μπορεί να της αρέσει αυτό που κάνουμε... Δεν ξέρω...

Κ.Κ.: Ενδεχομένως να υπάρχει κόστος στον άνθρωπο που έχει ενδεχομένως συγκεκριμένη μουσική που θέλει να ακούσει. Δηλαδή να πει κάποιος «εγώ ακούω thrash, δεν ακούω τίποτα άλλο». Αλλά, αυτόν τον άνθρωπο ούτως ή άλλως δεν θα τον πιάναμε. Ακόμα και να κάναμε κάτι πολύ πιο «true progressive», αν και δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι τέτοιο, είναι λίγο οξύμωρο. Ακούμε αντίστοιχου τύπου μπάντες αν μπορούμε να το πούμε αυτό, όπως οι μπάντες που αναφέραμε πριν, οι Anathema και οι Leprous. Οι Anathema είναι μια μπάντα που ξεκίνησαν με έναν ατμοσφαιρικό death ήχο και πλέον έχουν περισσότερα κοινά με τους Pink Floyd και τους Radiohead και δεν έχουν καμία σχέση με metal σχήμα. Οι βάσεις τους, όμως, είναι αυτές κι ακόμα αντλούν κοινό από ένα ακροατήριο που μπορεί να ακούει και rock και metal, το οποίο είναι ένα περίεργο αποτέλεσμα. Από την άλλη, οι Pain Of Salvation δεν το πέτυχαν αυτό, αν και κατά τη γνώμη μου τα "Road Salt" είναι από τους ωριμότερους δίσκους τους...

Μ.Τ.: Κράτα τη γνώμη σου για τον εαυτό σου... (γέλια)

Κ.Κ.: Ειδικά το πρώτο ήταν για μένα λουκούμι! Όταν το άκουσα από την αρχή μέχρι το τέλος αναρωτιόμουν πώς το έκανε αυτό; Δεν το περίμενα. Για μένα κορυφή ήταν το "BE" σαν στιγμή τους. Και μου φάνηκε και εξαιρετικά περίεργο που το είχε αγκαλιάσει το metal κοινό πολύ. Δεν ήταν αμφιλεγόμενο όπως το "Road Salt" παρόλο που ήταν αρκετά πιο πειραματικό. Οπότε είναι πώς θα σου βγει. Δεν μπορείς να το ξέρεις. Έχει να κάνει με την εποχή, με το που σε πάει, είναι πάρα πολλοί οι παράμετροι.

Τη δουλειά που κάνουμε με τους Mother την αντιμετωπίζουμε όσο πιο σοβαρά γίνεται να αντιμετωπίσεις μια δουλειά

Ν.Κ.: Το ότι δεν είναι «δουλειά» για εσάς η μπάντα σε βιοποριστικό επίπεδο...

Μ.Κ.: Δουλειά είναι...

Ν.Κ.: Σωστά, δουλειά είναι σίγουρα. Αλλά το ότι δεν είναι αμιγώς βιοποριστικό μέσο θεωρείτε ότι είναι ένα πλεονέκτημα; Προφανώς θα θέλατε να ασχολείστε μόνο με αυτό, αλλά από την άλλη δεν σας δίνει μια ελευθερία καλλιτεχνική; Υπό την έννοια ότι δεν νιώθεις ότι έχεις ένα κοινό που πρέπει να συντηρήσεις γιατί από αυτό βγάζεις το ψωμί σου. Νομίζω ότι είναι μια παγίδα στην οποία πολλές μπάντες πέφτουν...

Μ.Τ.: Ξέρεις τι; Δεν έχει να κάνει με το οικονομικό. Τουλάχιστον όσον αφορά στο εισόδημα, γιατί από την άλλη έχει να κάνει... Έχει να κάνει με το τι πράγματα θέλεις να κάνεις. Εμείς, τη δουλειά που κάνουμε με τους Mother την αντιμετωπίζουμε όσο πιο σοβαρά γίνεται να αντιμετωπίσεις μια δουλειά. Και δουλεύουμε πάνω σε αυτό πραγματικά πάρα πολύ. Ειδικά για την παραγωγή του "Artifacts" ήμασταν στο στούντιο καθημερινά από τότε που είπαμε ότι κάνουμε τον δίσκο και μέχρι να τελειώσει 12ωρα και 16ωρα. Μιλάμε για πολλή δουλειά... Κοιτάς να «βγάλεις τη δουλειά» όπως πρέπει. Αλλά η «δουλειά» είναι μια λάθος λέξη.

Είναι στοιχείο της μουσικής μας ότι μπορεί να υπάρχει έκπληξη

Χ.Κ.: "To get the job done" που λένε..

Μ.Τ.: Ναι, να βγάλεις το project έτσι όπως εσύ πιστεύεις ότι πρέπει να βγει. Από εκεί και πέρα ο επαγγελματισμός δεν καθορίζεται από το αν ζεις από αυτό ή όχι. Το κάνεις ή όχι.

Κ.Κ.: Είναι και πώς διαπαιδαγωγείς το κοινό σου. Ας πούμε ένα συγκρότημα του βεληνεκούς των Iron Maiden - που όχι απλά είναι η δουλειά τους, αλλά έχει ξεφύγει πάρα πολύ από το κομμάτι του βιοπορισμού - δεν μπορούν να κάνουν πάρα πολλά πράγματα πειραματικά και δεν ξέρω αν το θέλουν κιόλας. Να πουν ότι «επανακαθορίζω τον ήχο μου στα εξήντα μου χρόνια». Ότι έχω 30-40 χρόνια πορείας που έχω φτιάξει έναν ήχο - εγώ τον έφτιαξα κιόλας - και ξαφνικά επανακαθορίζω τον ήχο μου. Και το κοινό μου που είναι μαθημένο σε μια νόρμα του δημιουργώ ένα σοκ, μια έκπληξη που μπορεί να είναι αρνητική. Είναι κατηγορίες και κατηγορίες. Οι Metallica βγάλανε το "Lulu" και χαλάστηκε ο κόσμος όλος. Δεν τους έκανε βέβαια ιδιαίτερη ζημιά στην καριέρα τους. Μπορούν να βγάλουν οτιδήποτε, να βάλουν την ταμπέλα Metallica και να μην γίνει τίποτε. Αλλά, σε άλλου βεληνεκούς μπάντες, που είναι βιοπορισμός - ακόμα και με μεγάλα κριτήρια - είναι πάλι το πώς έχεις διαπαιδαγωγήσει το κοινό σου ως προς το να παίρνεις ρίσκα, να βλέπει μεταβολές κλπ. Αν κάνουμε μια αναγωγή στο μέλλον και πούμε ότι οι Mother θα το κάνουν βιοποριστικά - ή αμιγώς βιοποριστικά τέλος πάντων - νομίζω ότι είναι στοιχείο της μουσικής μας ότι μπορεί να υπάρχει έκπληξη. Δεν θα είναι μια φυσική συνέχεια, μπορεί να υπάρχει κάτι διαφορετικό. Οπότε, ναι, αν ξαφνικά μετά από 30 χρόνια υπάρχουν 3-4 δίσκοι στη σειρά που θα είναι ίδιοι ο ένας με τον άλλο, δεν ξέρω αν θα κρατήσουμε τον κόσμο. Αλλά κι αυτό είναι πολύ μεγάλη πρόβλεψη για να την κάνεις. Δηλαδή, και οι Pain Of Salvation που είπαμε πριν είχαν διαπαιδαγωγήσει τον κόσμο τους σε διαφορετικά μονοπάτια και έκαναν μια κίνηση που δεν τους δούλεψε. Δεν ξέρεις γιατί συνέβη αυτό. Και δημιούργησαν ένα comfort με τον καινούργιο δίσκο και επέστρεψαν. Δεν ξέρεις πώς μπορεί να λειτουργήσει...

Στον καπιταλισμό τα πάντα είναι brands. Και τα πάντα έχουν από κάτω guidelines, ένα βιβλιαράκι οδηγιών, που κάθε μπάντα κάνει αυτό που πρέπει

Χ.Κ.: Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να κάνεις το πιο ασφαλές βήμα και να μην σου βγει και να κάνεις κάτι παράτολμο και να βγει...

Μ.Τ.: Πιστεύω μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζει η συνέπεια με την οποία αντιμετωπίζεις το κάθε εγχείρημα. Σε όλα τα επίπεδα: από τη μουσική μέχρι τη φωτιστική σκηνή του live σου. Παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και η συνέπεια και η εργατικότητα.

Κ.Κ.: Είναι αυτό που λέγαμε, η διαπαιδαγώγηση του κοινού ως προς το brand πλέον. Γιατί στον καπιταλισμό τα πάντα είναι brands. Και τα πάντα έχουν από κάτω guidelines, ένα βιβλιαράκι οδηγιών, που κάθε μπάντα κάνει αυτό και ξέρει ότι κάνει αυτό.

Χ.Κ.: OK guys. Νομίζω ότι στις 23 Μαρτίου μπορούμε να πούμε ή μάλλον να ακούσουμε και να δούμε τα περισσότερα...

Μ.T.: 22 Μαρτίου στη Θεσσαλονίκη και 23 στην Αθήνα, στο Gagarin μαζί με Playgrounded. Θεωρώ ότι Playgrounded top και το bill της βραδιάς πολύ δυνατό.

Χ.Κ.: Αλήθεια, πώς και επιλέχθηκε ένας χώρος σαν το Gagarin;

Μ.Τ.: Κοίτα, είναι ένα ρίσκο. Στο Temple είχε πάει πολύ καλά (σ.σ.: εκεί έγινε η παρουσίαση του "Sigma"). Είδαμε μια δυναμική του κόσμου. Όπως και οι Playlgrounded είχαν μια πολύ καλή δυναμική στον ίδιο χώρο, οπότε είπαμε ότι ενώνοντας τις δυνάμεις μας, θα πάει καλά. Αν δεν πάρεις το ρίσκο δεν πρόκειται να μάθεις ποτέ κάτι καινούργιο.

Χ.Κ.: Εκεί θα είμαστε!

Μ.Τ.: Τέλεια!

Ν.Κ.: Βινύλιο να έχετε, να πάρουμε!

Μ.Τ.: Το βινύλιο δεν θα το έχουμε δυστυχώς εκεί...

Χ.Κ.: Ε, τότε δεν ερχόμαστε... (γέλια)

  • SHARE
  • TWEET