63 High: «Αν ακούσεις τη μουσική και ανατριχιάσεις, ο στόχος έχει επιτευχθεί»

Το ίδρυμα Ωνάση στo πλαίσια υποστήριξης της ανεξάρτητης ελληνικής μουσική σκηνής πραγματοποιεί μια σειρά ζωντανών εμφανίσεων. Λίγο πριν παρακολουθήσουμε τους 63 High από τη Θεσσαλονίκη (Κυριακή 4.4), βρήκαμε ευκαιρία να κάνουμε μια ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον, πάντα ευχάριστο συνομιλητή, Άλεξ.

Καλησπέρα Άλεξ, πάμε να αρχίσουμε απευθείας με τα σημαντικά. Έχουμε live streaming στο πρόγραμμα.

Ναι, Ήταν μια πρόταση του Χρήστου Σαρρή, ένα project του ιδρύματος Ωνάση που χρηματοδοτεί όλη αυτή τη φάση. Με τον Χρήστο γνωριζόμαστε πολλά χρόνια από μια περιοδεία με Despite Everything στην οποία είχε έρθει ως φωτογράφος και από τότε υπάρχει μια καλή, φιλική σχέση. Την προηγούμενη μέρα είχαμε παίξει στο "We" για ένα άλλο live streaming και έτσι ήταν ένα διήμερο γεμάτο και, όπως καταλαβαίνεις, με πολύ κουβάλημα.

Το live έγινε στο Eightball;

Δεν θυμάμαι, χαχαχα! Αστειεύομαι. Ναι, έγινε στο Eightball το οποίο φυσικά είναι κλειστό, όπως και όλα τα υπόλοιπα club. Παίξαμε το ίδιο σετ δύο φορές. Είχαμε λίγο ασυνήθιστο στήσιμο αλλά τελικά περάσαμε σούπερ. Ήταν ουσιαστικά από τα πρώτα live που κάναμε με τον καινούργιο μας κιθαρίστα. Κάναμε δυο πρόβες και πήγαμε να παίξουμε αλλά όλα πήγαν πολύ καλά.

Εν τέλει, το live streaming μοιάζει περισσότερο με live ή με πρόβα;

Όταν είσαι στημένος και έχεις κάμερες απεναντί σου, το όλο θέμα πάει προς το live. Είναι σαν να κάνεις σεξ με προφυλακτικό (άπειρα γέλια). Είναι μεν live αλλά δεν έχεις κόσμο, δεν μπορείς να κάνεις την πλάκα, να μιλήσεις, να σου πετάξουν κουτάκια. Όλα αυτά τα όμορφα που γίνονται σε ένα κανονικό live. ΄Οπως και να'χει όμως, ήταν πολύ όμορφα γιατί ήταν μια ευκαιρία να βρεθούμε όλοι μαζί από κοντά, είναι και το Eightball πάντα φιλόξενο και το ξέρουμε απ'έξω και ανακατωτά. Έχουμε σκουπίσει τα πλακάκια με τα μούτρα μας εκεί. ΄Ηταν να σαν είμαστε σπίτι μας.

Εκτός από αυτά, πώς τα πας; Την παλεύεις με την καραντίνα και τα διάφορα lockdowns;

Ας είναι καλά τα παιδιά μου που με κρατάνε λίγο αισιόδοξο και μένει το μυαλό μου κάπως στη θέση του. Κατά τα άλλα είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα.

Με την μπάντα;

Με την μπάντα κατά τη διάρκεια της καραντίνας έχουμε γράψει 8-9 κομμάτια. Είναι σχεδόν τελειωμένα όλα και έχουμε να σχέδια να κυκλοφορήσουμε ένα βινυλιάκι με τον Χρήστο Παπανατσίδη και τη Made Of Stone. Έναν δίσκο τώρα και μετά από μικρό χρονικό διάστημα κατά πάσα πιθανότητα θα ακολουθήσει άλλο ένα με άλλα 5-6 κομμάτια. Η μουσική είναι έτοιμη, μόνο στίχοι έχουν μείνει να μπουν σε κάποια κομμάτια.

Τα παλιότερα θα τα βγάλετε σε κανένα βινύλιο;

Ο Γιώτης (Ποσπορέλης) έχει μεγαλεπήβολα σχέδια για διάφορα πράγματα. Όρισμένα πράγματα που πρέπει να ηχογραφηθούν ξανά και πράγματα που πρέπει να διορθωθούν. Είναι πιθανό πάντως να κυκλοφορήσουν και τα παλιότερα σε φυσική μορφή. Από την άλλη, έτσι πως είναι τα πράγματα δεν μπορείς να κάνεις και εύκολα σχέδια.

Τώρα που πιάσαμε τα παλιά, το πρώτο live της μπάντας ήταν το 1997 σωστά;

Σωστά, ήταν το 1997, κάπου στην Επανωμή, σε ένα μέρος που λεγόταν Rock Bar αν θυμάμαι καλά. Έπαιζε ο Χρήστος τύμπανα, ο Πάρης μπάσο και ο Σωτήρης κιθάρα. Εγώ μπήκα στην μπάντα όταν έφευγε ο Σωτήρης από την μπάντα, γύρω στο 2000, νομίζω. Μετά ο Σωτήρης έφυγε από την μπάντα και δυστυχώς λίγο αργότερα «έφυγε» και εντελώς. Προσπαθούσα πρόσφατα να μετρήσω. Νομίζω έχουμε αλλάξει περίπου δέκα κιθαρίστες.

Πάντως είστε «δεινόσαυροι» πλέον. Παλιότερα όταν μια μπάντα έκλεινε 24 χρόνια, όπως πχ οι Rolling Stones ή οι Deep Purple έκλειναν τόσα χρόνια τους αποκαλούσαμε δεινόσαυρους ήδη.

Για να λέμε την αλήθεια, το 24 είναι απλά ένας αριθμός. Δεν είμαστε ενεργοί 24 συνεχόμενα χρόνια. Αφού μας ξέρεις. Είμαστε «φραπέ». Στηρίζουμε τη νοοτροπία της πόλης μας. 'Εχουμε κάνει πάντως δυο μεγάλες παύσεις. Μια νομίζω το 2004 με 2006 και μια το 2011-2012.

Παρ' όλ' αυτά όμως, υπάρχετε πολλά χρόνια ως μπάντα. Επίσης, υπό φυσιολογικές συνθήκες, σε ένα live σας, έρχεται και νέος κόσμος. Πολύ νεότερος από τη δική μας ηλικία, σωστά;

Η αλήθεια είναι το το κοινό «ανακυκλώνεται». Οι μεγαλύτεροι όσο περνάνε τα χρόνια κάθονται πιο πίσω, στο μπάρ να πιούνε το ποτό τους, με αρθριτικά μερικές φορές ενώ ταυτόχρονα έρχονται νέοι οι οποίοι πιάνουν τις πρώτες σειρές. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ακριβώς πως να το διαχειριστώ όλο αυτό. Από τη μια με θλίβει κάπως το γεγονός ότι βλέπω τους φίλους μου να μεγαλώνουν ενώ πριν δεκαπέντε χρόνια έρχοντουσαν στα live και έφευγαν χωρις παντελόνια ή με σπασμένα πόδια και τώρα μπορεί να μην έρθουν και καθόλου γιατί το βράδυ έχει... πχ Master Chef. Επίσης δεν μπορώ να σου πω με σιγουριά το πώς βλέπει η νεότερη γενιά τη μουσική μας.

Πάντως εγώ βλέπω μια μεγάλη ανταπόκριση σε ανθρώπους που μπορεί να είναι και είκοσι χρόνια μικρότεροι μας.

Τι να πώ; Έτσι δείχνουν τα πράγματα. Μακάρι να είναι έτσι.

By the way, έχουν περάσει ακριβώς δέκα χρόνια από την προηγούμενη συνέντευξη που είχαμε κάνει μαζί.

Ναι, στο υπόγειο στη Ναυαρίνου.

Τι άλλαξε στα 10 χρόνια;

Λιγότερα μαλλιά, βλέπω, έχεις. Κάναμε παιδιά, χάσαμε μαλλιά. Κατά τα άλλα δεν νομίζω ότι είμαστε διαφορετικοί. Το επίπεδο «βλακείας» παραμένει υψηλό και είμαι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος γι'αυτό. Βοηθάει η μουσική, βοηθάει η δουλειά μου και φυσικά οι άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι και θεωρώ φίλους. Το γεγονός ότι δεν φοράω κουστούμι και γραβάτα με καλμάρει κάπως και με κρατάει...πιο ζωντανό.

Τώρα που βρήκαμε ευκαιρία και επειδή ξέρω ότι είσαι άνθρωπος που δεν «μασάει τα λόγια του», θέλεις να κράξουμε λίγο; Γιατί υπάρχουν περιπτώσεις που το επίπεδο «βλακείας» σε διάφορους έχει αυξηθεί, και όχι με τον καλό τρόπο που περιέγραψες νωρίτερα.

Μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό γιατί δεν μπορώ να περιγράψω όλη αυτή την οργή που νοιώθω για πολλά πράγματα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό. Ψόφος! Δεν έχω άλλα λόγια Αγαπώ την ανθρωπότητα αλλά για κάποιος δεν υπάρχει σωτηρία. Από που να αρχίζεις και που να τελειώσεις. Από την αστυνομία; τους φασίστες; την κυβέρνηση; Είναι πολύ άσχημα τα πράγματα και δεν βλέπω και καμία ελπίδα για τα παιδιά μας. Εμείς έχουμε συνηθίσεις και κάπως θα την «παλέψουμε». Τα παιδιά μας όμως δεν ξέρω τι θα κάνουν.

Πιστεύεις ότι όλα αυτά που συμβαίνουν, είτε μιλάμε για αστυνομική βία, είτε μιλάμε για τον Covid και τις καραντίνες, θα αφήσουν κατάλοιπα;

Σίγουρα. Δημιουργείται πολύ οργή και μίσος στους ανθρώπους. Πολλοί άνθρωποι αυτοκτονούν, άλλοι πάσχουν από κατάθλιψη. Το πρόβλημα είναι οτι, από ότι πιστεύω, θα μας πάρει πολύ καιρό να επανέλθουμε από αυτή την κατάσταση. Μιλάω καθαρά ψυχολογικά διότι οικονομικά δεν υπάρχει καν λόγος να το συζητήσουμε. Άστο! Οι πωλήσεις ψυχοφαρμάκων θα φτάσουν στα ύψη. Καταλαβαίνω, ότι όλοι θέλουμε το «ντοπάρισμά» μας, είτε μιλάμε για μουσική, είτε για αλκοόλ, για οτιδήποτε. Όλοι χρειαζόμαστε κάτι.

Άσχετο, είδες το πείραμα στη Βαρκελώνη με το live;

Καλά είναι τα πειράματα αυτά αλλά δεν πρέπει να σκεφτόμαστε μόνο τους μεγάλους ανοιχτούς χώρους. Τον χειμώνα τί θα κάνουμε; Η καταστροφή για όσους ασχολούνται και εργάζονται στη μουσική βιομηχανία είναι τεράστια. Και εμείς έχουμε κάνει συζητήσεις για το πως θα μπορούσαν να γίνουν κάποια live αλλά υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο. Γι'αυτό κάναμε και το live streaming. Αφού δεν γίνεται με τον «φυσιολογικό» τρόπο, ας γίνει έτσι.

Πιστεύεις ότι, τουλάχιστον έτσι, βγαίνει κάτι ευχάριστο για τον κόσμο;

Ναι, από τη στιγμή που ακούς έναν στίχο ή μια μελωδία και ανατριχιάσεις, ο στόχος έχει επιτευχθεί.

Τελικά η συζήτηση έκανε κύκλο και έφτασε στο βασικό θέμα μας που ήταν και το live streaming. Νομίζω ότι αυτή η κουβέντα σου είναι και ο καταλληλότερος τρόπος για να κλείσουμε.

Σε ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση.

Φωτογραφίες: Χρήστος Σαρρής