Muse

Won't Stand Down

Warner Music (2022)
Από τον Αντώνη Μαρίνη, 13/01/2022
​Και πιασάρικο και heavy και μοντέρνο και Muse
Πώς βαθμολογείτε το τραγούδι;

Στις τρεις ολοκληρωμένες κυκλοφορίες των Muse της προηγούμενης δεκαετίας υπήρχε ένα πολύ ωραίο μικρό μοτίβο. Ξεκίνησαν από μία poppy αφετηρία, ελλείψει πιο ταιριαστού όρου, συνέχισαν προς μία πιο μεγαλειωδώς σκληρή κατεύθυνση, πριν καταλήξουν σε ένα σημείο όχι πολύ μακριά από το αρχικό. Αν ρωτάτε εμένα, δεν υπάρχουν πολλά που να μπορεί κανείς να καταμαρτυρήσει στους Bellamy, Wolstenholme & Howard. Οι κορυφές των zeroes είναι τόσο τεράστιες και το μέγεθός τους τέτοιο που πρακτικά ήταν αδύνατο να ανεβούν παραπάνω.

Ακόμα και οι πιο απαιτητικοί/αυστηροί ωστόσο δεν θα μπορούν να φορτώσουν στη μπάντα την ταμπέλα της στασιμότητας. Εκεί που άλλοι εγκλωβίζονται στον ήχο που τους ανέδειξε ή αρκούνται σε επιστροφές στις ρίζες, το τρίο από το ξεκίνημά του σταθερά χτίζει και πειραματίζεται (εισαγωγικά βάζετε ελεύθερα) γύρω από έναν κεντρικό υφολογικό πυρήνα. Η ημιτονοειδής πορεία μετά το υπέρ-ραδιοφωνικό "Simulation Theory" δείχνει να συνεχίζεται ακάθεκτη, και μάλλον δεν θα έπρεπε να ξαφνιαστεί κανείς από τις κιθάρες που ξαναβγαίνουν μπροστά.

Κάποιος θα πει για τα τρομακτικά γυαλισμένα κουπλέ και την παραγωγή που αστράφτει. Κάποιος άλλος για το ρεφραίν και το τάδε μικρό σημείο στα φωνητικά που θυμίζει το βάλτε-κάποιο-single-τους-της-επιλογής-σας-εδώ. Κάποιος τρίτος για τον όγκο του μπάσου, τα riff, τις δίμποτες (!) και το ξέσπασμα προς το τέλος. Θα έχουν κι οι τρεις δίκιο. Η ουσιαστική νίκη του "Won't Stand Down" είναι ότι με έναν παράξενο τρόπο, αυτός ο συνδυασμός ακούγεται κάθε άλλο παρά επιτηδευμένος. Μην το πείτε comeback. Οι Muse δεν είχαν φύγει ποτέ.

  • SHARE
  • TWEET