Οι Illvilja επιδίδονται σε blackened crust που με κάθε κυκλοφορία βελτιώνεται. Το δεκάιντσο Mörkret" ήταν αψεγάδιαστο και έδειξε πως στο μέλλον θα απασχολήσουν εντονότερα. Οι επίσης Σουηδοί Μ:40 είναι ένα από τα πιο έμπειρα neo-crust σχήματα της σκηνής, κυκλοφορώντας το 2019 το ικανοποιητικό "Arvsynd". Οι δύο μπάντες, που μοιράζονται μέλη, κυκλοφόρησαν το καλοκαίρι το εν λόγω επτάιντσο με δύο συνθέσεις έκαστη. Οι μεν, συνεχίζουν τον αποπνικτικό και εφιαλτικό τους μονόδρομο με πληθώρα tremolo riffs και παροξυσμικών ερμηνειών, με το "Symptom" να θέτει υποψηφιότητα για την κορυφαία τους σύνθεση. Το δε alter ego, προσαρμόζει ιδανικά την d-beat σουηδίλα στις «τραγικές» του μελωδίες με το "Innan ljuset släcks" να κερδίζει τις εντυπώσεις χάρη στα γυρίσματά του. Μην το υποτιμάς, απαραίτητη κυκλοφορία αν θες να δεις που φτάνει σήμερα το ιδίωμα. Καλά τα πάμε από neo-crust splits φέτος, έτσι;

Bandcamp
Spotify

Η φετινή χρονιά για το παραδοσιακό metal έχει προσφέρει μπόλικες συγκινήσεις και αρκετά χαμόγελα. Αν έληγε τώρα, θα θεωρούνταν ήδη πληρέστατη από κάθε άποψη, καθώς η ποσότητα βαδίζει χέρι χέρι με την ποιότητα των κυκλοφοριών και θα παιδέψει όσους μπουν σε λογική λίστας. Άθελά του, το γερμανικό ντουέτο - που σοφά άφησε το funeral doom παρελθόν του στην άκρη - των Jonas Weber & Bruno Schotten περιπλέκει αυτή την κατάσταση με το ντεμπούτο του. Αν και πρωταγωνιστούν οι διπλές κιθάρες, αποφεύγουν πανέξυπνα να ενταχθούν υπό τη «σκέπη» των Iron Maiden & Judas Priest. Κρίνοντας δε από τη διασκευή που επέλεξαν στο demo τους, μάλλον κλίνουν προς τη μεριά των λιγότερο γνωστών μπαντών τού NWBHM και του ήχου τους. Θέληση μπορεί να υπάρχει σε πολλούς, η αντίληψη θα κάνει εν τέλει τη διαφορά και η μπάντα την κατέχει ξεκάθαρα. Το κάτι σαν μακρινή ηχώ των φωνητικών, η ικανότητα να αποδίδουν πειστικά τόσο σε mid tempo όσο και σε πιο speed ρυθμούς, η ενσωμάτωση επικών / μυστηριακών τόνων, δημιουργούν ένα αιθέριο σύνολο άξιο θαυμασμού. Μάλλον τους αδικώ με το mini review, οι μύστες θαρρώ θα πράξουν τα δέοντα πάντως.

Bandcamp

Όταν έχεις βγάλει ήδη μια δισκάρα φέτος και έρχεσαι με δεύτερη κάπου με μπερδεύεις. Τελικά το όνομα μπορεί να μην έχει να κάνει με αρουραίους, αλλά με μια κατάσταση της τρίχας (ενδεχομένως και πάθηση). Ο ήχος και εδώ παραμένει στα ίδια μουσικά πλαίσια με τον προκάτοχό του. Ίσως είναι πιο μελωδικό. Ίσως είναι πιο καλοβαλμένο; Ίσως είναι πιο core. Πάντως δεν είναι τόσο δυνατά εντυπωσιακό. Όχι ότι έχει άσχημα κομμάτια. Όχι ότι δεν θα ακούσεις μέχρι και blackgaze σημεία! Ο τύπος ή οι τύποι, δεν με ενδιαφέρει πόσοι είναι, έρχεται από την έρημο της πολιτείας του Νέου Μεξικό και φέρνει μαζί μια αρκετά συναισθηματική μουσική που σκάβει μέσα σου. Το αδικώ επειδή το συγκρίνω με το προηγούμενο που είναι απίθανο, αλλά πραγματικά είναι ένας επίσης εκπληκτικός δίσκος που ίσως επαναλαμβάνει την ίδια έμπνευση και επειδή ήρθε τόσο νωρίς (κοντά) σε σχέση με το προηγούμενο, κάπου χάνει.

Ναι, και αυτό σε κασέτα έχει κυκλοφορήσει.

Bandcamp

Υπόσχεση και μερικές στιγμές γνήσιας, αυτοπραγματοποιημένης ευδαιμονίας. Επιρροές έως και υποταγή κάτω από τον ήχο των Slint, Black Country New Road και Black Midi. Πρακτικά αν σου αρέσουν αυτά τα συγκροτήματα πρέπει να είσαι πολύ ok. Οι παιχνιδιάρικοι διάλογοι μεταξύ βιολιού και σαξόφωνου (και τρομπονιού νομίζω) και τα πιο δομημένα, μελωδικά τελειώματα όπως τα δύο τελευταία λεπτά του "Running" προσφέρουν μια υπόδειξη για το πού μπορεί να φτάσει αυτό το συγκρότημα. Κάπου σε ηρεμούν απίστευτα και μερικές φορές σε ξεσηκώνουν φοβερά. Post-rock κατάλοιπα. Έχουν πολλά. Αλλά εδώ πρακτικά παίζουν κάτι μεταξύ art rock και jazz rock. Θα βρεις σημεία που μοιάζουν με post-hardcore και σίγουρα θα ακούσεις δείγματα emo που σίγουρα οι ίδιοι θα ήθελαν να είναι περισσότερα, αλλά δεν τους βγήκαν. Είναι καλός δίσκος. Ίσως επειδή μοιάζει με μπάντες που έκαναν τρομερή εντύπωση τελευταία, θα παρεξηγηθεί. Το μέλλον είναι μπροστά τους.

Bandcamp

Θα δανειστώ μία φράση που ακούγεται στην αρχή του δίσκου, καθώς συνοψίζει πολύ καλά τις σκέψεις μου για το "Reverie": «Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική, η μουσική είναι πάντα καλή». Ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Ni Moya, ή αλλιώς Γιάννη Βαγενά, του μπασίστα των psychedelic rockers Naxatras, απογυμνωμένος σε σχέση με τον προκάτοχό του δίνει έμφαση στην ατμόσφαιρα, γνωρίζοντας ότι στο τέλος η μουσική θα είναι και πάλι καλή. Στις τέσσερις συνθέσεις που το απαρτίζουν βρίσκουμε ηλεκτρονική μουσική βγαλμένη από προηγούμενες δεκαετίες με τις επιρροές που αναφέρονται να είναι και ενδεικτικές: Brian Eno, Terry Riley, Steve Hillage και Ashra.

Από rock ελάχιστα πράγματα έχουμε να βρούμε εδώ, καθώς μόνο το "Vibragun" με την κιθάρα του έχει κάτι που παραπέμπει σε πιο krautrock ηχοτοπία, αποδεικνύοντας ότι η μουσική του Ni Moya έχει λόγο ύπαρξης πέρα από το κύριο σχήμα του. Αυτό το κομμάτι, μαζί με το "A Walk on the Seaside, January 21" είναι τα πιο στακάτα, και τα πιο «φορτωμένα» από πληροφορία, παρ’ όλο που μεταξύ τους διαφέρουν αρκετά, αφήνοντας την ambient περιπλάνηση στα "Elf With Crystal Skull" και "Last Days, Last Nights". Η μινιμαλιστική του ψυχοσύνθεση είναι εν τέλει που τον κάνει και ιδιαίτερο, αποτυπώνοντας την ονειροπόληση μέσω μίας εύθραυστης ακινησίας με σποραδικές διαταράξεις.

Bandcamp

Το ντεμπούτο full length LP των Χιλιανών Ecologist, έπειτα από ένα demo και ένα EP, κατέφθασε στα προεόρτια του φθινοπώρου και έφερε έναν αναπάντεχο αέρα δροσιάς και ανανέωσης. Πολιτικοποιημένο, επαναστατικά οικολογικό και με αναλυτική αντικαπιταλιστική προσέγγιση σε στίχους και γενικότερη αισθητική, το "Reinos Y Ecorregiones" είναι ένα ατμοσφαιρικό black metal άλμπουμ που ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα στο κασκάδιο κύμα των Wolves In The Throne Room και πρώιμων Panopticon με την πειραματική πινελιά των Botanist. Με ambient πειραματισμούς και στριφνές εναλλαγές riffs, μπάσο ήχο αλλά και μεγαλόπνοες μελωδίες, τα 45 λεπτά του δίσκου μπορεί ποτέ να μην κινούνται σε ριζικά δημιουργικά μονοπάτια, αλλά τα δάση και οι πράσινες εκτάσεις που καλύπτονται από τις υψηλού επιπέδου συνθέσεις είναι αρκετά ώστε να θες να τα περιπλανηθείς διαρκώς. Άκουσε το, θα σε πιάσει απροετοίμαστο.

Bandcamp
Youtube

Οι Tigercub έκαναν ιδιαίτερη αίσθηση λίγα χρόνια πριν με τη δεύτερη, εξαιρετική κυκλοφορία "As Blue As Indigo". Ευτυχώς, δεν άργησαν πολύ να επιστρέψουν με την, ίδιου επιπέδου καλαισθησίας τρίτη κυκλοφορία τους, ‘The Perfume Of Decay". Πως να μυρίζει άραγε η παρακμή; Οι Tigercub μέσα στο ιδιαίτερα προσωπικό τους alt rock ντελίριο, καταφέρνουν να αποδώσουν αυτή την μυρωδιά, παρόλο που παρακμή είναι η τελευταία λέξη που θα τολμούσα να αφιερώσω στις συνθέσεις τους.

Αντιθέτως, οι Tigercub ακμάζουν σε ένα σκοτεινό, αδυσώπητο alternative rock σχήμα που αναμένεται σύντομα να απασχολήσει την παγκόσμια σκηνή. Η αισθητική αλλά και τα δυναμικά τους κιθαριστικά μοτίβα, όλα τους καθιστούν έτοιμους να συναντήσουν μεγαλεία. Καλογραμμένα και άκρως πιασάρικα κομμάτια σαν το "You’re My Dopamine" αλλά και την τεράστια χιτάρα "Show Me My Maker", σε βάζουν στο κλίμα και στο ρυθμό κατευθείαν. Το distortion επιπλέον, προσθέτει αυτό το rock ‘n’ roll ηχόχρωμα που τους αγριεύει όμορφα. Αν ψάχνεις το catchy ανερχόμενο alt διαμαντάκι της χρονιάς, το βρήκες.

Official Website | Spotify

Κι ενώ το πρώτο τραγούδι με τίτλο "Rohmeresse" φέρνει στο νου τις παράξενες μουσικάρες που πέταγε στην οθόνη μας το εξαιρετικό "Killing Eve", γίνεται αμέσως εμφανές ότι οι τέσσερις κοπέλες που απαρτίζουν τις Ġenn έχουν κάτι διαφορετικό να πουν. Κι ενώ το ντεμπούτο τους "Unum" ξετυλίγεται, πιασάρικες alternative rock συνθέσεις συναντούν παραδοσιακά στοιχεία της γενέτειρας τους Μάλτας, garage κιθάρες ενίοτε πετάνε φωτιές, υπνωτικοί ρυθμοί σε υποβάλλουν και, γενικώς, ένα attitude που μοιάζει εξόχως αυθεντικό πλημμυρίζει την ακρόαση. Η αυθεντικότητα είναι νομίζω η λέξη κλειδί. Αυτό το πολύ αξιόλογο άλμπουμ δεν μοιάζει ούτε μια στιγμή να σκύβει το κεφάλι ή να υποκρίνεται ότι είναι κάτι άλλο. Τα έντεκα τραγούδια του είναι όλα καλογραμμένα, συχνά πιασάρικα κι είναι γεμάτα από μια καλώς εννοούμενη αυθάδεια που μοιάζει να εκλείπει όλο και περισσότερο από το rock n' roll. Και μόνο για αυτό, το "Unum" μοιάζει άχαστο - κι αφού οι Ġenn είναι πια στο Ηνωμένο Βασίλειο, όλα μοιάζουν πιθανά.

Bandcamp

Η αλήθεια είναι ότι είχα αρχίσει να ανησυχώ με την απουσία του Γιώργου Δημάκη. Πολυσχιδής καλλιτέχνης που μας συστήθηκε -για όσους θυμάστε- πρίν μια δεκαπενταετία αρχικά με τους Duke Abduction και μετέπειτα με τους εγχώριους ήρωες Baby Guru. Το "Νew World Boi" έχει γνήσια καλλιτεχνική ταυτότητα όντας αυτό που περιγράφει ο τίτλος. Το side project του Prins Obi με χορταστικό περιεχόμενο (σ.σ. 42 λεπτά) ει΄΄ναι όσο groovy χρειάζεται με τα moog σε ρόλο οδηγού. Νέο, πολυσυλλεκτικό, όχι τόσο τολμηρό και συντριπτικά πιό indie απ’ ότι psy, μπλέκει έξυπνα την soul με την κινηματογραφική μουσική.

Συνομιλεί θαρρώ με το αγαπημένο μου "Marginalia" γιατί οι δομικές τους ομοιότητες ολοκληρώνουν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία, που ευτυχώς δεν κόλλησε στο κατά άλλα εξαιρετικό "The Grasshoper Lies Heavy" του 2021. Τα "UFO από Άλλο Πλανήτη" και "Αυτοψυχανάλυση" φλερτάρουν με την νέα Ελληνόφωνη pop σκηνή ενώ τα πειραματικά "Resurrection" και "Yawning Caves Of Blue" κοιτάνε προς Βρετανία μεριά. Αναμφίβολα ένας δίσκος που θα σε κάνει να περάσεις καλά και που ανα διαστήματα θα ακονίσει ρυθμικά τη κριτική σου σκέψη.

Spotify
Bandcamp

To δίδυμο είναι αισίως στην πέμπτη ολοκληρωμένη δισκογραφική του δουλειά. "Goats" το 2014, "Black Peak" δύο χρόνια μετά, "Mother" το 2018 και "The Sisypheans" ένα χρόνο μετά από αυτό. Ο νέος δίσκος ηχογραφήθηκε ξεχωριστά σε Κρήτη (ο Γιώργης ο Ξυλούρης) και Αυστραλία (ο Μήτσος ο Γουάιτ), με την παραγωγή να γίνεται στη Νέα Υόρκη από τον Guy Picciotto των Fugazi, λόγω των συνθηκών της πανδημίας των προηγούμενων ετών. Avant-folk-post-cretan με jazz κρουστά και αρκετά ψυχεδελικό λαούτο. Η μουσική τους ακουγεται ευκολα, δεν κολλάει στο μυαλό, δεν έχει χιτάκια, είναι αυτοσχεδιαστική και απευθύνεται σε φίλους ethnic, instrumental, jazz και folk rock μουσικών.

Bandcamp

Τέσσερα χρόνια έπειτα από το πολύ αξιόλογο "Het Wassen Oog", οι Ολλανδοί Laster επιστρέφουν με το τέταρτο άλμπουμ τους και το παγιωμένο avant-garde black metal στυλ τους. Ένα στυλ που περιλαμβάνει μόνο καθαρά φωνητικά, μια ανεπτυγμένη θεατρικότητα πάνω σε riffs που δεν διστάζουν ενίοτε να ροκάρουν, μετρημένες δυσαρμονίες αλλά και indie ή jazz περάσματα και, γενικώς, μια μουσική πρόταση που ηχεί ταυτόχρονα ανατρεπτική και καλά υπολογισμένη. Στο πρώτο μισό του το άλμπουμ είναι αρκετά up-tempo και γίνεται σταδιακά πιο πειραματικό, μια ατμόσφαιρα όμως ελαφριάς παραφροσύνης βρίσκεται απλωμένη κατά πλάτος του άλμπουμ και δεν παύει ποτέ. Εξακολουθώ να διαισθάνομαι πως πρόκειται, πρωτίστως, για εγγόνια των Ved Buens Ende και πως η θεατρικότητα τους έχει ουσία - και μερικές art rock απολήξεις. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον σχήμα!

Bandcamp

Πριν από τρία χρόνια κατάφεραν να συνδυάσουν το heavy rock / doom τους με τον αλμπίνο αυτοκράτορα τού Moorcock και να πάρουν θέση στις υπόγειες κυκλοφορίες εκείνης της χρονιάς. Φέτος, ξεκινάνε μια σειρά από EPs με τον τίτλο "Seasons", τα οποία θα εκτείνονται σε βάθος διετίας τουλάχιστον. Επίσης, για φέτος αφήνουν στην άκρη τον κόσμο τού φανταστικού και τις αλληγορίες του, γίνονται συναισθηματικά ρεαλιστές, οι απώλειες τούς χτύπησαν την πόρτα και θα μας μιλήσουν για αυτές. Πρόκειται για συνεργάτες που αναπληρώθηκαν, για συγγενείς και φίλους που αφήνουν τεράστια κενά. Μόνιμη σταθερά και διέξοδος, τα riffs. Riffs forever, forever riffs. Παρέα με το παλιο - hammond ως συνδετική γέφυρα των '70s & '80s, συνδυάζουν hard rock, heavy blues (με southern αύρα) και μελωδικό doom, έχοντας ως έτερο πρωταγωνιστή το λαρύγγι τού Joshua Murphy. Θα τραβήξουμε το μαρτύριο τής σταγόνας με δαύτους, να μας κερνάνε μουσικά σφηνάκια λίγο λίγο, αντί για δίσκο που θα μας γονατίσει. Χαλάλι τους, γιατί υποφέρουν και ευτυχώς δεν είναι stoner.

Bandcamp