Τρύπες

Το ελληνικό «ροκ», ή «rock» αν προτιμάτε, κατά τη δεκαετία του '90 είχε να επιδείξει μια ανοδική πορεία και ολοένα και περισσότερη εμπορική επιτυχία. Εν πολλοίς η (μάλλον παροδική) τάση ανόδου του ελληνόφωνου rock οφείλετο σε μια μονάχα μπάντα. Μια μπάντα, η οποία με το προηγούμενο άλμπουμ της είχε φέρει τα πάνω κάτω στα ραδιόφωνα, στις σχολικές εκδρομές, στα walkman, στα πικάπ, ακόμα και στα πάρτι. Το "Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια" για πολλούς θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ που έβγαλε η ελληνόφωνη rock σκηνή και σε αυτό ίσως βρίσκει σύμμαχο και την εμπορική επιτυχία του, παράλληλα με την έκρηξη του ονόματος «Τρύπες» και την εισαγωγή του σε κάθε στερεοφωνικό εφήβου της εποχής που σεβόταν τον εαυτό του.

Ακολούθησε μια περιοδεία που έκανε πάταγο, ένα ηχογραφημένο ζωντανό κειμήλιο ("Κράτα το Σόου Μαϊμού") και αντίθετα με την αντι-εμπορική πλεύση της μπάντας, ακόμα και εξώφυλλα. Και φτάνοντας στα μέσα της δεκαετίας, οι Τρύπες ετοιμάζονται να κυκλοφορήσουν τον διάδοχο ενός αψεγάδιαστου δίσκου. Οι Τρύπες, αντίθετα από ότι θα περίμενε κανείς, όχι μόνο δεν επαναλαμβάνουν την συνταγή επιτυχίας του προκατόχου δίσκου, αλλά στο "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" δημιουργούν ένα εκπληκτικό άλμπουμ, για το οποίο θα ήταν περήφανο κάθε συγκρότημα εκείνης της εποχής, ακόμα και παγκόσμιας εμβέλειας. Το 1996, έχοντας δώσει και μερικές sold out συναυλίες στην Αγγλία, οι Τρύπες επανέρχονται στην επικαιρότητα των εφήβων εκείνης της εποχής, με κομμάτια σαν το "Χάρτινο Τσίρκο" ή το "Ακούω την Αγάπη" να ακούγονται διαρκώς και παντού. Η πειραματική διάθεση των μελών στο σύνολο του δίσκου και μια παραγωγή που αναδεικνύει τις συνθέσεις και τις πολλαπλές στρώσεις κιθάρας είναι μερικά από τα συστατικά που αποθέωσαν το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" και το αναδεικνύουν πλέον σε ένα θρυλικό άλμπουμ. Οι στίχοι του Γιάννη Αγγελάκα, ακόμα πιο εξωστρεφείς, λυρικοί και περιγραφικοί μιας κοινωνίας που έχει αρχίσει να δέχεται παθητικά τα μηνύματα της ολοένα και αναπτυσσόμενης τότε τηλεόρασης, αποτελούν για μια ακόμα φορά την ιδανική συνοδεία σε συνθέσεις που δεν δείχνουν σημάδια κομφορμισμού σε πρέπει και επιταγές της «ροκ εποχής». Τα πλήκτρα, τα κρουστά και η αναδυόμενη trip hop διάθεση περιπλέκονται με εντυπωσιακό τρόπο μέσα από τη μοναδική συνθετική απλότητα ή πολυπλοκότητα που επιδεικνύουν οι Τρύπες. Το "Θα Ανατέλλω" είναι ένα πολύ απλό και σαφές παράδειγμα της απλοϊκής συνθετικής δομής, με κύριο εκφραστή τον Αγγελάκα και τους στίχους του να λειτουργούν ως εξομάλυνση της υποβόσκουσας οργής και να αποπνέουν τελικά σαν μέτρο αισιοδοξίας.

Το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι" ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε σε μια εποχή υλισμού, καταναλωτικής μανίας και για τον Αγγελάκα το ερέθισμα είναι εμφανές για να ξεδιπλώσει τον λυρισμό του και το στιχουργικό του ταλέντο. Ένα άλμπουμ, ένα συγκρότημα κατ' επέκταση που κατάφερε να θεωρηθεί θρυλικό ήδη από την εποχή που είχε πρωταγωνιστικό ρόλο και με την αφορμή της διάλυσης πάνω στην πιο δημιουργική - εξελικτική φάση της καριέρας του να δώσει διαστάσεις μυθικές στη δισκογραφική του παρουσία. Με το "Μέσα Στη Νύχτα Των Άλλων" που ακολούθησε τρία χρόνια μετά, οι Τρύπες έκαναν ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα στην ολοκλήρωση και εν τέλει παρέδωσαν έναν δίσκο απαράμιλλης ποιότητας που για την εποχή του λίγοι περίμεναν.

Πλέον η μπάντα δεν υφίσταται και οι πιθανότητες για να βρεθεί έστω και για λίγες συναυλίες είναι ελάχιστες, γιατί πρωτίστως ως καλλιτέχνες που σέβονται το ακροατήριό τους (όπως θα'λεγε και ο Αγγελάκας) θα ήταν ανήθικο να ενδώσουν σε οικονομικές πιέσεις. Παρόλα αυτά, έστω και ένα live θα ήταν αρκετό για να θυμίσει σε όλους μας τον αντίκτυπο και τη σημασία αυτής της μπάντας στα ελληνικά δρώμενα. Έστω για να αφήσουν το στίγμα τους μέσα από "Μια Υπέροχη Ευκαιρία" και να γεννήσουν νέους οπαδούς με το riff στο 4:22.