Adept

Δέκα χρόνια κενό έκλεισαν. Η δισκογραφική επιστροφή από το πουθενά των Σουηδών σκάει κάνοντας καμπούμ μεγάλο. Πολύ μεγάλο. Μεγαλύτερο από αυτό που περιμένατε. Αν περιμένατε. Το "Blood Covenant" είναι ανάμεσα στα καλύτερα metalcore άλμπουμ της χρονιάς και αυτό γιατί, ενώ είναι μοντέρνο-φρέσκο του κερατά, έχει παρόντα ‘κείνα τα στοιχεία που έστησαν τότε τη σκηνή και την άπλωσαν στο σύμπαν. Η αίσθηση μου είναι ότι η απουσία τους όλα αυτά τα χρόνια, λειτούργησε σαν ασπίδα προστασίας από την ισοπεδωτική λαίλαπα του Fish-core. Μια τάση που δεν αφήνει και πολλά περιθώρια προσωπικής ταυτότητας στο χώρο. Με τα καλά και τα κακά της.

First things first, για όσα δεν ξέρουν τους Adept. Πολύ φυσιολογικά αφού είχαν εξαφανιστεί τόσα χρόνια! Metalcore μπάντα, το σωστό το metalcore, της προηγούμενης δεκαετίας, από το μικρό Torsa της Σουηδίας, μιλάμε για 7000 κατοίκους περίπου. Από το 2009 μέχρι το 2016 κυκλοφόρησαν τέσσερις δίσκους και μετά μπήκαν σε δισκογραφική παύση που κράτησε… ναι, ως τώρα. Στο επίκεντρο του core τους ήταν, και είναι βασικά, το δίπολο κιθάρες γεμάτες ριφ από τη μία και ανθεμικά ρεφρέν για αρένες απ’ την άλλη. Το συναισθηματικό πρόσημο πάντοτε στη ζόρικη πλευρά, αυτή με την post-hardcore μελαγχολία που σε κάνει σκατά. Στο "Sleepless" του 2016 θα βρει, αν ψάξει, το πιο ολοκληρωμένο και ισορροπημένο άλμπουμ τους με το "Silence The World", του 2013, να βρίσκεται ένα μόνο σκαλί πιο κάτω. Όλα αυτά μέχρι το τώρα που βγάλανε το "Blood Covenant".

Τούτο δω λοιπόν, το πέμπτο άλμπουμ τους, είναι ακόμα καλύτερο από όλα τα προηγούμενα. Άριστα δομημένο metalcore που μπορεί, ελπίζω και πρέπει να γίνει φάρος για το σήμερα και το άμεσο αύριο. Τόσο καλό; Ναι, αλλά μη μένεις στο «τόσο καλό»! Άλλο είναι το θέμα εδώ. Καταφέρνει να βρει ισορροπία πιάνοντας από το χεράκι το μοντέρνο, ξεδιάντροπο, pop-core του 2025 και του δείχνει ότι να, μπορείς να έχεις και κιθάρες μαζί. Ουσίας, όχι μόνο για το wall of sound! Και δεν είναι απαραίτητο να πέφτει autotune ακόμα και στο ροχαλητό σου! Κάνε δέκα, είκοσι, τριάντα takes, και παραπάνω βρε παιδί μου αν χρειαστεί, δε θα σε παρεξηγήσει κανένα - core-άς είσαι, και βγάλτο όπως μπορεί να βγει. Όλα καλά!

Τα κομμάτια είναι ένα κι ένα στο άλμπουμ. Έχουν κορυφαίες στιγμές που θα κάτσουν γρήγορα στο κεφάλι, μπόλικα πορωτικά ριφ, σωστά σπασίματα εκεί που πρέπει για να πονέσει το σβερκάκι, ουρλιαχτά που φτύνουνε τα μέσα και τα έξω του Ljung, εκπλήξεις με γυναικεία φωνητικά και ακουστικές κιθάρες, ορχήστρες στις πλάτες, διάσπαρτες post rock ατμόσφαιρες ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΟΛΟ! Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι υπάρχει ροή χωρίς να γίνεται καθόλου επίπεδο. Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα στο σήμερα.

Υπάρχουν αδυναμίες; Ναι. Όχι σπουδαίες μωρέ, δε θα χαλάσει το κλίμα θριάμβου. Να ορίστε, τα καθαρά φωνητικά του Robert όταν κινείται χαμηλά, μόνο, είναι μετριούτσικα. Και ίσως να ήθελα λίγο πιο ξερό τον ήχο, αλλά καταλαβαίνω ότι δεν είμαστε στο 2013! Από την άλλη κομμάτια όπως το "Heaven", το "Define Me", "YOU" και "Parting Ways" - και αρκετά άλλα - είναι στα καλύτερά της αυτής πιάτσας, που μπορούν να βρεθούν στο διάβα μας! Και για να τα πούμε όλα το "Filthy Tongue" είναι πολύ σοβαρά υποψήφιο για καλύτερο metalcore τραγούδι της χρονιάς! Ορίστε το ‘παμε κι αυτό. Παρά το ότι εφέτο το core γλεντάει γενικώς!

Επιστροφή που δεν ξέραμε, δεν περιμέναμε. Δίσκος που την τελευταία στιγμή έρχεται να αλλάξει ισορροπίες ηρεμίας στα μοντέρνο-μονοπάτια. Το core όπως μπορεί και θέλουμε να γίνει! Hail ρε Σουηδάκια!