Υπόγεια Ρεύματα

Όντας ένα συγκρότημα που είναι σχεδόν 25 χρόνια ενεργό και διαρκώς ανήσυχο στην ελληνική rock σκηνή, είναι εύκολο να αγνοήσεις το γεγονός ότι τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν να κυκλοφορήσουν ολοκληρωμένο δίσκο με νέο υλικό από το 2007. Μάλιστα το "Νέα Μέρα", αν και με αρκετές αξιόλογες στιγμές, συνολικά έδινε την εντύπωση ενός συγκροτήματος που ψάχνει την ταυτότητά του. Αν λοιπόν χρειάστηκαν δεκατρία χρόνια και αρκετές αναδρομές στο δικό τους (και όχι μόνο, βλ. συνεργασία με το Θ. Μικρούτσικο) παρελθόν για να ξαναβρούν τον εαυτό τους, τότε το διάλειμμα είναι καλοδεχούμενο και "Η Γη Που Αφήνω" μία παραπάνω από απλώς αξιόλογη επιστροφή.

Δεν είναι εύκολο να οριστεί ακριβώς ο ήχος ή ο χαρακτήρας των Υπογείων Ρευμάτων, αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτή η απροσδιόριστη αίσθηση συνέχειας είναι διάχυτη στην καινούρια τους δουλειά. Είναι ταυτόχρονα μία επάνοδος στις πρώτες τους ημέρες αλλά και ένα συγκρότημα που έχει μεγαλώσει και προχωρήσει. Σίγουρα μία από τις λεπτές κλωστές που ενώνει το παρελθόν με το παρόν είναι η φωνή του Γρηγόρη Κλιούμη που μοιάζει αναλλοίωτη από τον χρόνο, αλλά σχεδόν εξίσου και ο ήχος και οι φράσεις της κιθάρας του που έχουν τη δική τους προσωπικότητα. Υπάρχει όμως και κάτι διαφορετικό που θα τολμήσω να πω ότι είναι ένα κέφι, μία ζωντάνια, μία αβίαστη παραγωγικότητα, ακόμα και ένας δημιουργικός θυμός που ίσως, λέω ίσως, να μην υπήρχαν (ή έστω να μην έφταναν μέχρι τον ακροατή) μετά το "Παραλογές" κιόλας.

Είναι τρομακτικό το πόσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος (μας) το 2007 δεν είναι λοιπόν παράδοξο που τα Υπόγεια Ρεύματα έχουν αρκετά να πουν για αυτά τα χρόνια που πέρασαν. Αυτό αποτυπώνεται και στους στίχους που καλύπτουν κάποια πολύ συγκεκριμένα περιστατικά όπως τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου και την ανάδειξη και τελικά ξεβράκωμα της Χρυσής Αυγής σε ξεχωριστά τραγούδια. Σε άλλα πάλι, καθόλου παράξενο για τα Υπόγεια Ρεύματα, χρησιμοποιούν για να εκφραστούν στίχους ποιητών ή... περίπου. Το «περίπου» ταιριάζει στους στίχους που τους έχει χαρίσει ο Δημήτρης Μητσοτάκης (των Ενδελέχεια) αλλά, ως αφιερωμένοι στον Νίκο Καββαδία, ακολουθούν εντελώς την τεχνοτροπία του σε βαθμό που να μοιάζουν σαν χαμένο ποίημα του. Από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου και ευχάριστη έκπληξη το πόσο καλά λειτουργεί η προσαρμογή σε μουσική του θαυμάσιου (και επαναστατικότερου πολλών επαναστατικών) ποιήματος του Κωστή Παλαμά "O Γκρεμιστής", ενώ το "Με Παραχαραγμένη Τη Ζωή Μας" πάνω στη μουσική του Κυριάκου Σφέτσα είναι μία πολύ καλά εκτελεσμένη jazz rock στιγμή, προσφορά και των εξαιρετικών μουσικών που τους πλαισιώνουν.

Ένα ζητούμενο που κάποιες φορές ακόμα και τα Υπόγεια Ρεύματα έχαναν στους δίσκους τους, ήταν το πώς όλα αυτά που δοκιμάζουν, οι διαφορετικές στιχουργικές πηγές, οι διασκευές και οι 100% δικές τους συνθέσεις, οι πειραματισμοί σε ήχους, ρυθμούς, στυλ, θα δημιουργούσαν τελικά ένα ομοιογενές σύνολο. Στο "Η Γη Που Αφήνω" το πετυχαίνουν θριαμβευτικά αυτό, η ραφή που ενώνει τα τραγούδια είναι αδιόρατη. Κι αυτό οφείλεται και στο υψηλό επίπεδο ποιότητας που διατηρείται κατά τη διάρκεια των 44 λεπτών του δίσκου. Πέρα από τα τραγούδια που ήδη αναφέρθηκαν, τα περισσότερα διεκδικούν επαναλαμβανόμενες ακροάσεις με τα "Ώρες", "Μισή Ζωή" και "Λυπήσου Με" να τα καταφέρνουν λίγο καλύτερο από τα άλλα. Εν τέλει όμως, ως σύνολο κερδίζουν τις εντυπώσεις και ως σύνολο μπορούν, νομίζω, να αναδειχτούν ως η καλύτερη δουλειά των Υπογείων Ρευμάτων όχι απλώς εδώ και πολλά χρόνια, αλλά και εδώ και πολλά άλμπουμ.