Στέρεο Νόβα

Είναι 5 Δεκεμβρίου του 2008, μία μόλις ημέρα πριν η δολοφονία ενός παιδιού στιγματίσει τις ζωές όλων μας, και περπατάμε στην Πέτρου Ράλλη. Έχουμε αφήσει τα αυτοκίνητα πίσω γιατί ο δρόμος είναι κλειστός. Γίνονται μπάχαλα λέει έξω από το μεταγωγών. Βλακείες όπως πάντα, λίγοι άνθρωποι γύρω από ένα φλεγόμενο κάδο, αλληλέγγυοι σε μερικούς ταλαίπωρους που ζητάνε καλύτερες συνθήκες ζωής πίσω από τα κάγκελα. Προσπερνάμε με ενοχές γιατί αντί να σταθούμε κι εμείς εκεί, πηγαίνουμε σε ένα πάρτυ. Η Lifo γιορτάζει τα γενέθλια της και έχει καλεσμένους τους Στέρεο Νόβα για πρώτη φορά μαζί, 11 περίπου χρόνια μετά τη διάλυσή τους. Όλη η Αθήνα συρρέει σε ένα εγκαταλειμμένο εργοστάσιο μπισκότων δημιουργώντας το αδιαχώρητο. Οι ΣΝ ρεμιξάρουν τον εαυτό τους και ο κόσμος κοιτάει αποσβολωμένος προσπαθώντας να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που ακούει είναι αλήθεια. Μέχρι που έρχεται το "Παζλ Στον Αέρα" και το "Μικρό Αγόρι". Παρόλο που ήταν θεοσκότεινα, σχεδόν έβλεπες την έκσταση ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των ανθρώπων. Από τις λίγες φορές που η μαζική συγκίνηση δεν προέρχεται εξαιτίας ενός θρησκευτικού-πολιτικού ηγέτη που έχει συνεπάρει τα πλήθη, αλλά από δύο τύπους με στολή ζαχαροπλάστη ή κάτι τέτοιο, που χορεύουν πάνω από δύο συνθεσάιζερ μιλώντας για πράγματα που έχουν σημαδέψει εφηβείες και μη. «Φαντάσου να κάνουν και κανονικό reunion τι έχει να γίνει», αναρωτιόμαστε μεταξύ μας, εύλογα.

Το ερώτημα που γεννήθηκε όταν αυτό το «φαντάσου» έγινε φήμη για επικείμενη επιστροφή, δεν ήταν το «γιατί», εξάλλου νομίζω ότι είναι εντελώς περιττό ένας ακροατής να περιμένει από ένα δημιουργό απάντηση στο γιατί γράφει μουσική· αλλά το «γιατί τώρα». Αν υποθέσουμε ότι τα λεφτά παίζουν σημαντικό ρόλο - έλεος για τους Στέρεο Νόβα μιλάμε, όλη τους, σχεδόν, την καριέρα την πέρασαν στην μικρή FM την ώρα που σφύριζαν εκατομμύρια γύρω τους - σίγουρα εκείνο το 2008 θα φαίνονταν ιδανικό. Αν από την άλλη, πιθανολογήσουμε καλλιτεχνικό τέλμα στις προσωπικές τους πορείες, τόσο ο Κωνσταντίνος Βήτα, όσο και ο Μιχάλης Δέλτα, μας έδωσαν πρόσφατα δύο εξαιρετικούς δίσκους, ο μεν πρώτος με την "Ομόνοια" επέστρεψε στις ηλεκτρονικές του ρίζες, ο δε δεύτερος με το "Life Is Now" προσέγγισε με αξιοσημείωτη επιτυχία την κινηματογραφική electronica. Η απάντηση στο, έτσι και αλλιώς, ρητορικό ερώτημα δόθηκε από πολύ νωρίς, από τη "Νέα Μόδα", τραγούδι που μπάντες σαν τους Hot Chip θα καίγονταν να είχαν σε κάποιον δίσκο τους και που στρίμαρε εν είδει δεύτερου single η εταιρία τους Inner Ear:

«Αν φτιάχναμε μια γέφυρα γι’ αυτά που μας χωρίζουν, δεν θα ήταν ανεξήγητο το νόημα της ζωής»

Την προηγούμενη φορά που είχαμε δει καινούργιο Στέρεο Νόβα στις προθήκες των δισκοπωλείων, ήταν το 1997, όταν για να μπεις στο ίντερνετ έπρεπε να παρακαλέσεις τη μαμά σου να κλείσει το τηλέφωνο. Τώρα, το 2018, τα δισκοπωλεία είναι είδος προς εξαφάνιση και αν τυχόν ξεμείνεις από ΜB στο κινητό σου νιώθεις τουλάχιστον ανασφαλής (δεν το συνεχίζω).

Αν αναρωτιέστε, υπάρχει όντως μια εμμονή στο κείμενο με τις ημερομηνίες και τις χρονολογίες, η οποία ωστόσο δεν χρησιμοποιείται για να υπενθυμίσει το πόσο έχουμε μεγαλώσει ή ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος και μπλα μπλα μπλα, αλλά για το πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος γύρω μας. Κι εμείς μαζί του. Και οι δημιουργοί της μουσικής που ακούμε. Είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστο και μάλλον αποτέλεσμα της  χημείας που υπάρχει μεταξύ τους, το ότι στον "Ουρανό" οι Στέρεο Νόβα, κατάφεραν να διατηρήσουν την ατμόσφαιρα που λειτουργεί σαν συνεκτικός ιστός σε κάθε album τους, είτε βρισκόμαστε στο 1993 είτε στο 2018. Αυτή ακριβώς η ατμόσφαιρα είναι που τους έχει ξεχωρίσει και τους έχει κάνει σχεδόν αναγκαίους σε δύο ολόκληρες γενιές. Η αίσθηση της αγαλλίασης και της τρυφερότητας, λειτουργεί το ίδιο σε όλους, ανεξάρτητα αν πριν έχεις βάλει στο πικάπ σου Ramones ή To Rococo Rot, αν έχεις περάσει τις νύχτες σου στα «Χωρίς Ανάσα» αυτής της χώρας ή σε «κλειστά club της συμφοράς».

Η παραπάνω  τρυφερότητα που αποπνέεται από τους στίχους και την εκφορά του λόγου του Κωνσταντίνου Βήτα (και) στον "Ουρανό" είναι σε στιγμές σχεδόν χειροπιαστή: «..Μια σακούλα, διάφανη, πλαστική, διασχίζει τη νύχτα σε ένα τοίχο που καίει...» λέει στην Ασύμμετρη Διάταξη, μάλλον το πιο σκοτεινό τραγούδι του δίσκου, για να συνεχίσει: «Από τότε που έφυγες, ο κόσμος μοιάζει σαν αφύλακτη διάβαση».

Αντίστοιχα συναισθήματα, όμως, μπορούν να προκαλέσουν και τα τραγούδια του "Ουρανού" που δεν έχουν την αβάντα που έτσι και αλλιώς αναπόφευκτα δίνουν οι στίχοι. Το "Video Club" νοσταλγικό όπως ο τίτλος του και το "Διασταύρωση Ρέιβ" μιλούν για πράγματα που έχουν χαραχθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο χωρίς να χρειάζεται η μπάντα να ξοδέψει ούτε λέξη, η αίσθηση της μελωδίας και η χρήση των παύσεων και κενών, μιλάνε για λογαριασμό τους. Το ίδιο πράγμα συνέβαινε άλλωστε και στα προηγούμενα άλμπουμ τους. Να μην ξεχνάμε ότι ένα από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια των Στέρεο Νόβα  δεν έχει στίχους και αν κάποια στιγμή του έβαλαν μήπως και κάνουν το μπαμ έξω, εμείς πάντα θα το προτιμούμε χωρίς.

Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει ήδη αντιληπτό, να δηλώσω ακραιφνώς φαν του "Ουρανού". Είναι ένας δίσκος σύγχρονης electronica που πατάει στο παρελθόν και την κληρονομιά της μπάντας και έχει σαφή προσανατολισμό στο τώρα. Οι Στέρεο Νόβα ακούγονται μεν φρέσκοι αλλά δεν είναι ένα μιλένιαλ συγκρότημα και δεν το διεκδικούν σε καμία στιγμή αυτό. Ήταν πρωτοπόροι όταν έπρεπε να είναι πρωτοπόροι και αποτελούν μαζί με τους Last Drive και τις Τρύπες, τα σημαντικότερα συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ (για να μην χρησιμοποιήσω μέλλοντα και φανώ απαισιόδοξος) αυτός ο τόπος. Ως εκ τούτου δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα και σε κανέναν. Επέλεξαν να επιστρέψουν τώρα και το έκαναν με εμφατικό στην ουσία του αλλά διακριτικό στην περιβολή του, τρόπο. Ακριβώς το αντίθετο από τις επιταγές της εποχής δηλαδή.

Στο "Παιχνίδι Της Εξουσίας" πριν από 25 χρόνια οι Στέρεο Νόβα έγραψαν τον σημαντικότερο για μένα στίχο τους: «από παιδί αναρωτιόμουν ποιος έχει τη δύναμη, αυτός που χτυπάει ή αυτός που πονάει».

Σε αντίθεση με πολλούς φαν τους που έχουν αλλάξει πλευρά, οι ΣΝ με τον "Ουρανό" ευτυχώς συνεχίζουν να φτιάχνουν μουσική για τους δεύτερους.