Sleep Token

Η δυική ύπαρξη της αντίθεσης ανάμεσα στον παράδεισο της Αρκαδίας και το πεπερασμένο του θανάτου είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να σχεδιάσει κάποιο τον πίνακα των Sleep Token. Σαν ευθύς απόγονος του Nicolas Poussin, ή το δοχείο για το πνεύμα του - ο Vessel ζωγραφίζει τα τελευταία χρόνια, έχοντας στα χέρια του ένα λευκό χαρτί και ίσως τα καλύτερα πινέλα που φτιάχνονται στο σήμερα μας, έναν κόσμο ονειρικό. Τη δική του καλλιτεχνική Αρκαδία που κάθε τόσο εκτείνεται και λίγο παραπέρα. Στο "Take Me Back To Eden" κατάφερε να καθηλώσει τις μούσες τις ίδιες, να δώσει τόση έμπνευση στην ύπαρξη που κατέβηκε η ίδια η Ευτέρπη να ξεκλέψει λίγη για τις μελωδίες της. Όμως πάντα εκεί ο Vessel, μας θύμιζε με την ίδια του τη μορφή την ύπαρξη της θνητότητας. Ακόμα και στη δική του Αρκαδία. Γιατί όσο κι αν κάθε επόμενο βήμα τον έφερνε σε νέα απέραντα τοπία πάντα υπήρχε εκεί αυτή η μαυροφορεμένη μορφή στη γωνία έτοιμη να τον κατασπαράξει, περιμένοντας όχι το λάθος του αλλά την κίνηση, την οποιαδήποτε κίνηση.

Το "Even In Arcadia" είναι το φέτος που συγκλονίζει, μπορεί να μην είναι το χθες που άλλαξε τη μουσική, αλλά είναι ένα μοναδικά υπέροχο έργο. Ο ήχος του κινείται σε παρόμοιο ύφος μπλέκοντας όμως λίγο περισσότερες διακυμάνσεις στις διαθέσεις. Δεν επιμένει να ακούγεται συνεχώς βαρύ, αλλά γίνεται όταν το επιλέγει - και το επιλέγει όταν χρειάζεται. Είναι σε κάθε περίπτωση Sleep Token αλλά έχει ελαφρώς κοιτάξει και σε άλλα σημεία.

Από το πρώτο will you listen, will you halt this eclipse in me του "Look To Inward", μπλέκει τα υλικά που έχει βρει στο χώμα γύρω του, στους άγνωστους καρπούς εκκεντρικών δέντρων και την κίνηση των ουρανών όπως μονάχα ο μυστήριος ποιμένας γνωρίζει. Μεγαλειώδης συναισθηματική αποκάλυψη που οδηγεί τα γόνατα να αγγίξουν κάτω, τα χέρια να ανοίξουν και το σώμα να βγάλει την κραυγή που διαπερνά τα πάντα. Οι Sleep Token έχουν κάνει ήδη γνωστή την παρουσία τους, τώρα πρέπει να αντέξεις τη μάχη ή να κρυφτείς.

Εκτός από μάχη δεν ξέρω πως αλλιώς να παρουσιάσω αυτό που γίνεται σε αυτό το δίσκο. Μάχη που στήνεται ανάμεσα σε διαφορετικούς ήχους, χρώματα, φωνές. Μάχη που έχει να δώσει ο ακροατής με τον εαυτό του για να αποβάλει προαποφασισμένες θέσεις, μάχη που δίνει ο δημιουργός με την ασφυξία της επιτυχίας εν μέσω προκλητικής στάσης. Το "Emergence" μπορεί να ήταν γνωστό αλλά όταν κάθεται στη θέση του βρίσκει ακόμα μεγαλύτερη σπουδαιότητα. Διατηρεί όλο το χθες και το σήμερα μαζί ενώ τελειώνει κάθε όριο όταν το σαξόφωνο αναλαμβάνει το σβήσιμο. Το "Past Self" δίνει ακόμα περισσότερο χώρο στην φωνή που κινεί τη μοίρα του αύριο, να πάρει απόφαση ότι δεν είναι πια ο πριν αλλά ο μετά, να το πιστέψει. Μέσα στην απλότητα σε κερδίζει γιατί με έναν μαεστρικό τρόπο βρίσκεται κι αυτό ακριβώς εκεί που πρέπει.

Είναι επικίνδυνο να γίνεσαι τόσο μεγάλος, γιατί μετά νοιάζει πολλούς το ότι έγινες. Το "Dangerous" εκμεταλλεύεται κάθε επικίνδυνη λέξη για την καθαρότητα των μουσικών υπάρξεων ώστε να πικράνει τη στιγμή με πόνο πριν μπει η "Caramel". Δεν ξέρω την άποψη που θα γράψει η ιστορία - αν και συνήθως δεν είναι αυτή των εκκωφαντικών ανατροφοδοτήσεων ανάμεσα σε εκείνους που μισούν τις αλλαγές ή λατρεύουν να ξεφτιλίζουν αυτό που δεν τους μοιάζει - προσωπικά μαγεύτηκα από την ατμόσφαιρα χαρμολύπης, το groove και τη προσωπικότητα των στίχων της καραμέλας.

Το ομώνυμο τραγούδι φτάνει σε συναισθηματικά πεδία που πολύ λίγες φορές κατοικούνται. Κάθε νέα ακρόαση ταράζει και πάλι σκίζοντας οποιαδήποτε εκφραστική ευκολία. Το πιάνο μετά την είσοδο, η ερμηνεία ζωής και το τσέλο στο τέλος σχεδιάζουν μια κίνηση μοναδική, φτάνοντας σε βάθος τέτοιο που κάθε επαφή χάνεται, σβήνουν όλα και είσαι εσύ στην Αρκαδία. Ίσως η ένταση της εμπειρίας είναι τόσο μεγάλη που το επόμενο "Provider" είναι πιο απαραίτητο απ’ ότι αρχικά πίστεψα. Με παύσεις και ήπια διακύμανση, αυτόνομα μπορεί τελικά να είναι διαφορετικό, μα δεν είναι αυτόνομο στην ύπαρξη του. Είναι μέρος της κοινωνίας του και δε μου επιβάλλει τίποτα να το εξετάσω έξω από το πλαίσιο του.

Η τελική τριάδα ανοίγει με το γνωστό "Damocles". Ήρεμη αλλά όμορφη ροή που στέκεται πιο κοντά στο παρελθόν των Sleep Token, εκεί που στήναν τάφους και τους γέμιζαν φωνές συμβιβασμού. Αλλά μετά μπαίνει η Γεθσημανή. Μια από αυτές τις κορυφώσεις που συνταράσσουν θεμέλια σκέψεων και σχηματίζουν νέα επιφωνήματα για την πορεία της εξέλιξης της Αρκαδίας που χρωμάτισαν αυτοί για σένα. Πιο progressive από τον υπόλοιπο δίσκο με τα djent στοιχεία πιο παρόντα, δίνει κι άλλη απόχρωση σε ένα έργο που πλέον δεν κρατιέται δέσμιο πουθενά. Αν τελείωνε εδώ ο δίσκος θα ήταν τέλειος, αλλά θα έλειπε ένα από τα κορυφαία κομμάτια που βάλαν μέσα του οι Sleep Token.

Είναι πολύ δύσκολο να σοκάρει μια μπάντα που έχει ήδη από την τρίτη της δουλειά σοκάρει τους όλους. Είναι ακόμα πιο δύσκολο να σε καθηλώσει σε τέτοιο βαθμό που να μην το περιμένεις όταν έχει καθηλώσει τεράστια ακροατήρια σε όλο τον πλανήτη. Κι όμως. Το ταλέντο, το όραμα και η έμπνευση που τοποθετεί στην τέχνη της αυτή η μπάντα, μπορεί να φτιάξει τέτοια αριστουργήματα που να συγκλονίζουν συνεχώς. Το οκτάλεπτο "Infinite Baths" είναι φανταστικό. Το ισοπεδωτικά βαρύ, ακραίο τελείωμα έρχεται να κατεδαφίσει μια ολόκληρη Αρκαδία, κάτω από τον αγχωτικό πόνο, τον τρόμο και το τέλος.

Will you halt this eclipse in me?

Πιθανόν τελικά η Αρκαδία να είναι πανέμορφη γιατί είναι κι αυτός εκεί. Η πεπερασμένη ικανότητα της ύπαρξης στη φύση είναι ίσως λόγος λατρείας της ομορφιάς όπου υπάρχει σε αυτή, ή έστω κίνητρο. Ταυτόχρονα βέβαια δεν ξέρω αν κι η ομορφιά μπορεί να καταρρεύσει κάτω από το αδυσώπητο μέτρημα, ίσως για κάθε ένα να είναι διαφορετικό αυτό, μάλλον είναι. Αυτό που όμως είναι σημαντικό είναι ότι υπάρχουν κι εκείνοι οι καλλιτέχνες που καταφέρνουν να σχεδιάσουν Αρκαδίες έτσι που να μπορούμε κι εμείς να ζήσουμε για λίγο εκεί. Γιατί εδώ δεν είναι Αρκαδία, κι ας υπάρχει κι αυτός εδώ.