pg.lost

Οι pg.lost είναι ένα από τα πιο σταθερά συγκροτήματα στον χώρο του post-rock. Δημιουργημένοι το μακρινό 2004, έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν τρεις ολοκληρωμένους δίσκους, μεταξύ του "Yes I Am", του πρώτου τους EP που κυκλοφόρησε το 2007, και του split με τους Wang Wen πριν από περίπου τρία χρόνια. Η μέχρι τώρα πορεία τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως σχετικά αθόρυβη, καθώς σε μεγάλο βαθμό δεν έχουν ξεφύγει από τους underground κύκλους, αλλά σε κάθε περίπτωση η παρουσία τους είναι τίμια και άξια σεβασμού.

Το "Versus" είναι αισίως η έκτη κυκλοφορία της μπάντας και πρώτη μετά την ένταξη του μπασσίστα Kristian Karlsson στο δυναμικό των Cult Of Luna, για τους οποίους ανέλαβε τα πλήκτρα. Όπως είναι λογικό, αυτή η αλλαγή σκηνικού επηρέασε αρκετά τις ισορροπίες. Οι ιδιότροπες δομές και η παραδοσιακή post λογική παραμένουν αναλλοίωτες, όμως τα χαρακτηριστικά, επεξεργασμένα φωνητικά που χρησιμοποιούνταν σε προηγούμενους δίσκους απουσιάζουν πλήρως, ενώ τα πλήκτρα έχουν σημαντικά αυξημένο ρόλο και η όλη ατμόσφαιρα έχει μια έντονα σκοτεινή υφή. Όχι ότι παλιότερα οι Σουηδοί κινούνταν στη φωτεινή/σχεδόν-χαρωπή/πείτε-την-όπως-θέλετε πλευρά του post-rock, αλλά αυτήν τη φορά το αποτέλεσμα ακούγεται πιο γκριζαρισμένο από ποτέ.

Παρά τις όποιες διαφοροποιήσεις, ήδη από το εισαγωγικό "Ikaros" γίνεται ξεκάθαρο ότι ο ήχος στη βάση του παραμένει πιστός στις αρχές που όρισαν οι Mogwai και οι Explosions In The Sky. Μελωδικά, κιθαριστικά κατά βάση θέματα χτίζουν τον δρόμο για τα απαραίτητα ξεσπάσματα, δίνοντας αρκετές φορές τη θέση τους σε riff-oriented ιδέες ή σε περάσματα που παραπέμπουν σε post-metal καταστάσεις. Ενδεικτικά της προσέγγισης αυτής είναι το ευθύ "Off The Beaten Path" και το heavy "Monolith" αντίστοιχα. Αξιοσημείωτη είναι η έντονα ατμοσφαιρική, περίπου soundtrack-ική αίσθηση που είναι διακριτή καθόλη τη διάρκεια του δίσκου, αλλού σε μικρότερο κι αλλού μεγαλύτερο βαθμό. Μάλιστα, οι συνθέσεις στις οποίες τα ατμοσφαιρικά στοιχεία αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο, όπως στο οκτάλεπτο ομότιτλο ή το "A Final Vision" που κλείνει τον δίσκο, είναι από εκείνες που ξεχωρίζουν περισσότερο.

Χωρίς να διεκδικεί δάφνες καινοτομίας, η τετράδα από το Norrkoping συνεχίζει σταθερά την πορεία της και δείχνει διατεθειμένη να πειραματιστεί με τον ήχο της. Θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι κάποια σημεία δεν μου ακούγονται υπερβολικά γεμάτα ή/και τραβηγμένα για το δικό τους καλό, όμως ως σύνολο το "Versus" είναι αναμφίβολα ένας προσεγμένος και όμορφος δίσκος. Δεν προορίζεται για το ευρύ κοινό, αλλά οι μελωδίες και η ατμόσφαιρά του έχουν όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να τραβήξουν το ενδιαφέρον των ακροατών του χώρου.