Whitesnake

Οι νέες κυκλοφορίες από παλιοσειρές, ειδικά σε περιπτώσεις που αυτοί έχουν υπάρξει εμβληματικοί στο παρελθόν, είναι λίγο μυστήρια ιστορία. Από την πλευρά του μουσικού, μετά από μια πορεία 30 και 40 χρόνων, τι ακριβώς να παίξει πια και πόσο να πρωτοτυπήσει; Από την πλευρά του οπαδού, τι προσδοκίες να έχει κανείς; Να περιμένει τα ίδια και τα ίδια ή πειραματισμούς στα γεράματα; Δύσκολες καταστάσεις! Στην περίπτωσή μας μιλάμε για ένα συγκρότημα που στο παρελθόν μας έχει χαρίσει πολύ ωραίες hard rock και καψούρικες στιγμές και που από τις τάξεις του έχουν περάσει σπουδαίοι μουσικοί, με αρχηγό βέβαια τον γερόλυκο (ήθελα πολύ να πω τη συγκεκριμένη λέξη) David Coverdale. Αυτόν δηλαδή που οι Deep Purple διαλέξανε για να αντικαταστήσει τον Ian Gillan, έτσι; Μετά από πάνω από 40 χρόνια καριέρας, πλέον ο Coverdale δισκογραφεί αραιά και που με τους Whitesnake. Από την προηγούμενη δουλειά τους "Foververmore" έχουν περάσει κιόλας οκτώ χρόνια.

Καταρχάς, οι μουσικοί που πλαισίωναν τον Coverdale ήταν πάντα από το πρώτο ράφι, πράγμα που εξακολουθεί να συμβαίνει και σήμερα. Ειδικότερα το κιθαριστικό δίδυμο των Reb Beach και Joel Hoekstra - ο Doug Aldrich δεν είναι πια στη μπάντα - έχει κάνει πραγματικά καλή δουλειά εκτελεστικά στο "Flesh & Blood", ενώ το παίξιμο του γνωστού και μη εξαιρετέου drummer Tommy Aldridge εξακολουθεί να αποτελεί εγγύηση όπου κι αν το συναντάμε. Δεν μπορεί να μην παρατηρήσει κανείς πως ο Coverdale στους Whitesnake πλαισιώνεται εδώ και πολλά χρόνια από Αμερικανούς μουσικούς, με αυτό να έχει αντίκτυπο και στον ήχο τους, ο οποίος έχει μετατοπιστεί από την αρχική πατρίδα του Dave (μένει εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ) προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Μιλάμε επομένως για αμερικάνικο ήχο και σε αυτόν τον δίσκο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παλιακός, αλλά ταυτόχρονα και ως εκμοντερνισμένος.

Βεβαίως, το σημαντικότερο μέρος ενός album είναι παντού και πάντα τα ίδια τα τραγούδια. Το γρήγορα κομμάτια όπως το "Good To See You Again", το πρώτο single "Shut Up & Kiss Me" και το "Trouble Is Your Middle Name" κυλάνε ωραία, ενώ έχουν η καψούρα στους στίχους είναι διάχυτη παντού, όπως την έχουμε συνηθίσει. Τα πιο mid-tempo όπως το "Gonna Be Alright" και το "Hey You (You Make Me Rock)" έχουν διακριτικά πλήκτρα στο background, ενώ στο τέλος του πρώτου ο Coverdale καθησυχάζει το μωρό του με βαθιά, αισθαντική φωνή ψιθυρίζοντάς του "it's gonna be alright, baby".

Το σημαντικότερο συστατικό της μουσικής των Whitesnake, δηλαδή η φωνή του Coverdale, ακούγεται λίγο ξεφτισμένη στα πιο γρήγορα μέρη. Δηλαδή, δε λες πια με το πρώτο άκουσμα ότι αυτό που ακούς είναι Whitesnake, χρειάζεται να το επεξεργαστεί κάποιος λίγο, δε βγαίνει αβίαστα. Δεδομένης και της φθοράς του χρόνου κάτι τέτοιο είναι λογικό. Όμως, στα πιο αργά κομμάτια η φωνή είναι σε αρκετά καλύτερο επίπεδο και θυμίζει τα παλιά μεγαλεία. Αυτό για παράδειγμα φαίνεται σε δύο από τα πιο όμορφα και ξεχωριστά κομμάτια: στο ομώνυμο "Flesh & Blood", όπως επίσης και στο αργόσυρτο "Heart Of Stone", το οποίο τελειώνει με ένα εμπνευσμένο σόλο στην κιθάρα.

Στα "When I Think Of You (Color Me Blue)", "Well I Never" και "Get Up" ακούγονται επιτηδευμένα ακόμα και οι εισπνοές που παίρνει ο Coverdale προτού τραγουδήσει - απαραίτητες στουντιακές εφεδούρες που περισσότερο είναι καλοδεχούμενες παρά ενοχλούν. Τέλος, το κομμάτι "Sands Of Time" που κλείνει τον δίσκο είναι ίσως και το καλύτερο που συναντάμε σε αυτόν. Έχει ένα Kashmir-ικό συναίσθημα και φέρνει στον νου τη συνεργασία του Coverdale με τον Jimmy Page, που είχε ως αποτέλεσμα έναν πολύ καλό δίσκο το ’93.

All in all, με προσδοκίες που από μέρους μου δεν ήταν και ιδιαίτερα υψηλές, άκουσα προσεκτικά το "Flesh & Blood" και στο μέτρο του δυνατού, τελικά εξεπλάγην θετικά. Αυτό που εισέπραξα είναι ένα hard rock album με ωραία παραγωγή και ωραίο ήχο και με αξιοπρεπή τραγούδια (όλα), ορισμένα από τα οποία ξεχωρίζουν. Τίμια προσπάθεια.