Vulture

Μερικά ιδιώματα σε «ωθούν» και στο να εκφραστείς ανάλογα, ή έτσι τουλάχιστον νομίζω. Για μένα, ένα από αυτά, είναι το speed metal. Δεν ξέρω, ο τρόπος που διαχωρίζεται εκλεκτικά από το γρήγορο, παραδοσιακό heavy αλλά και το σαφώς οριοθετημένο thrash metal, η (αμφιλεγόμενη) αισθητική, ο ήχος, τα παιξίματα, η στόχευση, όλα μου φαντάζουν ως κάτι τόσο πρωτόλειο που χτυπάει μέσα μου διαφορετικά. Πόσο μάλλον δε όταν αυτό γίνεται σωστά. Ένα από τα συγκροτήματα που κατέχουν το «μυστικό» του άριστου speed metal στην σήμερον ημέρα, είναι οι Βεστφαλοί Vulture.

Ακόμα θυμάμαι το σοκ μου πριν πέντε χρόνια, όταν το δεύτερο άλμπουμ τους "Ghastly Waves & Battered Graves", ισοπέδωσε τα αυτιά μου (sic). Έκτοτε, οι Γερμανοί με το "Dealin’ Death" του 2021 συνέχισαν στο ίδιο απολαυστικό μοτίβο, και το τέταρτο άλμπουμ τους, "Sentinels", που κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες, δεν κάνει βήμα πίσω. Και πώς να το πράξει αυτό άλλωστε, με κομμάτια όπως τον τυφώνα του "Unhallowed & Forgotten"; Εκ νέου, τα 41 λεπτά καινούριας μουσικής που μας παρουσιάζουν οι Vulture χαρακτηρίζονται από όλα τα σήματα κατατεθέν του ιδιώματος. Γρήγορα riffs με απαραίτητα κοψίματα, γυρίσματα και παιχνιδίσματα ώστε να θυμηθείς τους Exciter, Judas Priest, Agent Steel, Razor, Iron Angel, Metal Church, King Diamond και Warfare αυτού του κόσμου. Αν θες κ

Όταν δε, οι Vulture επιλέγουν να κινηθούν σε συγκριτικά πιο mid-tempo εδάφη, πάλι αριστεύουν. Το "Realm Of The Impaler", πακέτο με την εισαγωγή "Transylvania", θα φέρει στη μνήμη τους Cauldron, Enforcer, και όλη την φουρνιά της αναβίωσης του παραδοσιακού metal πριν από 15 χρόνια. Στην τελική, ξέρουν από αυτό πολύ καλά οι Vulture. Φυσικά, οι διάσπαρτες thrash πινελιές, υφίστανται όχι και τόσο κρυφά, όπως στο "Oathbreaker", με τις κιθάρες των Vulture να φλέγονται κατά μήκος των έντεκα συνθέσεων του δίσκου. Βέβαια, τραγούδια όπως το "Draw Your Blades", όπου ο frontman Leo Steeler δοκιμάζει τις υψίφωνες αντοχές του, καταφέρνουν ηχώντας όσο παραδοσιακά και προβλέψιμα απαιτείται σε μια κυκλοφορία με χαρακτήρα πεισματάρη και παλαιομοδίτικο, είναι που κεντρίζουν το ενδιαφέρον.

Το "Sentinels" διαθέτει αρκετά «δώρα» προς το επίμονο ακροατήριο. Παρασέρνει μεν από την πρώτη ακρόαση, γοητεύοντας με την ενορχηστρωτική δουλειά και την αφοσίωση και το πάθος που εκπέμπει, αλλά όσο οι επαναλήψεις έρχονται, τα αισθήματα που δημιουργεί δεν είναι παροδικά. Αναμενόμενα, σε ένα τέτοιο δίσκο σήμερα, δεν θα βρίσκονται όλα τα κομμάτια στο ίδιο επίπεδο, και σε κανένα σημείο οι ακροάσεις δεν θα αφήσουν υποσχέσεις κάποιας υπέρβασης. Αν προσεγγίσεις αυτό το άλμπουμ με στόχο να βρεις ένα modern classic που θα αναβιώσει τον ήχο και θα τον καταστήσει επίκαιρο, ατύχησες. Όπως και με το side project μελών των Vulture, Luzifer, εδώ έχουμε μια μνεία στο obscure heavy metal.

Οι Vulture δεν στοχεύουν σε κάτι τέτοιο. Το "Sentinels" είναι ένας δίσκος προορισμένος για όσα άτομα λατρεύουν τα πάντα γύρω από την αισθητική του, από το εξώφυλλο, το λογότυπο και τα χρώματα, μέχρι την άρθρωση των ρεφραίν, τα gang vocals, τα υπνωτικά ιντερλούδια που δίνουν τη θέση τους σε φλεγόμενα riffs και leads. Ακούς το φινάλε του άλμπουμ με το ομότιτλο άσμα και στις επικές του δισολίες βρίσκεις το προσωρινό καταφύγιο από τη γκρίζα πραγματικότητα. Ναι, διαφυγή διαμέσου μουσικής που γράφεται από καρδιάς, με γνώμονα την απόλαυση. Αφέσου στο "Sentinels", για να θυμηθείς γιατί αυτός ο ήχος δεν σε άφησε ποτέ στη ζωή σου. Και αν μυηθείς σε αυτόν μέσω του τέταρτου δίσκου των Γερμανών, το μονοπάτι που σου ανοίγεται αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.

Bandcamp
Youtube