Uriah Heep

Δεν πέρασαν παρά μόλις τέσσερα χρόνια για να έχουμε δισκογραφικά νέα από τους Uriah Heep, με τους βετεράνους rockers να επανέρχονται στο προσκήνιο με την 25η (υπολογίζοντας και το "Celebration" του 2009) στουντιακή τους κυκλοφορία. Έχοντας, τα τελευταία χρόνια, μια σταθερή και αδιάκοπη παρουσία στον χώρο, της οποίας την αρχή βρίσκουμε στο (αργοπορημένο μεν, αλλά συνολικά εξαιρετικό) "Wake The Sleeper", οι Βρετανοί φαίνεται πως περνούν μια περίοδο δεύτερης νιότης, με κάθε νέα τους δουλειά να ακούγεται ιδιαίτερα φρέσκια κι ενδιαφέρουσα και σίγουρα να μην φανερώνει πως οι δημιουργοί του έχουν, αισίως, μισό αιώνα μουσικής πορείας στις πλάτες τους.

Περνώντας στα όσα διαδραματίζονται στο "Living The Dream", παρατηρούμε καταρχάς μιαν απομάκρυνση από το σχεδόν AOR πρόσωπο που παρουσίαζε το "Outsider", με τις συνθέσεις του νέου δίσκου να είναι σαφώς πιο up tempo και κινούμενες σε εμφανώς πιο σκληρά μονοπάτια από τον προκάτοχο του. Επιπλέον, το γεγονός πως τα πλήκτρα του Phil Lanzon έχουν συνολικά αρκετά σημαντική συμμετοχή, βγαίνοντας μπροστά από την έναρξη κιόλας του άλμπουμ (με το "Grazed By Heaven") και δίχως να αρκούνται σε έναν δευτερεύον/υποστηρικτικό ρόλο, επιτυγχάνει την πολυπόθητη ηχητική ποικιλομορφία για την οποία ανέκαθεν διακρίνονταν οι Uriah Heep, με τη συμβολή και της κιθάρας του Mick Box.

Βέβαια, κι ενώ ανέκαθεν θεωρούσα ανούσιες τις συγκρίσεις μεταξύ των Uriah Heep και των επίσης σπουδαίων Deep Purple, στο "Living The Dream" έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκει σε τουλάχιστον τρεις περιπτώσεις ευθείες ομοιότητες, με τo ομότιτλο κομμάτι (που φέρνει σε Purple περιόδου "Perfect Strangers"), το μπάσιμο του "Rocks In The Road" και ανάμεσα τους τον τίτλο του "Knocking At My Door" να προκαλούν εύλογους συνειρμούς, χώρις αυτό να είναι απαραίτητα κακό για τις συνθέσεις καθεαυτές.

Για να είμαι, μάλιστα, ειλικρινής, θεωρώ πως κάθε μπάντα θα ήθελε το 25ο άλμπουμ της να είναι τόσο πειστικό και καλοδουλεμένο όσο το "Living The Dream", καθώς οι Uriah Heep  έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν έναν σχεδόν ιδανικό δίσκο για την περίσταση. Έτσι, έχοντας ως σταθερή παρακαταθήκη το γεγονός της ακόμη καλοστεκούμενης εκτελεστικής και (το σημαντικότερο, μιας και δεν ισχύει πάντοτε για μπάντες ανάλογων χρόνων) ερμηνευτικής ικανότητας τους, οι Βρετανοί μπορούν και συνδυάζουν την νοσταλγική αναπόληση για το σπουδαίο τους παρελθόν (όπως, για παράδειγμα, στο keyboard πέρασμα-παραπομπή στο "July Morning", στο μέσο του "Take Away My Soul" ή στις φωνητικές αρμονίες του "Waters Flowin'"), με στιγμές ουσιαστικής καλλιτεχνικής αξίας (όπως στο δεύτερο μισό του προαναφερθέντος "Rocks In The Road" ή η συνολική κλιμάκωση του υπέροχου "It’s All Been Said").

Συγκροτήματα όπως οι Uriah Heep φαντάζουν ως θησαυρός για την ευρύτερη rock σκηνή, καθώς καταφέρνουν να διατηρούν το θρυλικό τους status, όχι μονάχα στα λόγια και ως περιοδεύοντες θίασοι που προσπαθούν να αναπαράγουν ανεπιτυχώς στιγμές από τα περασμένα τους μεγαλεία, αλλά ουσιαστικά και παραγωγικά, μπορώντας ακόμη και σήμερα να δημιουργήσουν μουσική δίχως εκπτώσεις στην ποιότητα. Υπό αυτό το πρίσμα, το "Living The Dream" είναι μια ακόμη αξιόλογη προσθήκη στη συνολική δισκογραφία του σχήματος, το οποίο πιθανόν να προσφέρει μερικά ανέλπιστα συναυλιακά highlight στις επερχόμενες εμφανίσεις του.