Uriah Heep @ Fuzz Club, 15/12/22

Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την θριαμβευτική τους επιστροφή στην Αθήνα, ήταν σχεδόν δεδομένο ότι οι Uriah Heep θα έφερναν την επετειακή περιοδεία για τους εορτασμούς των 50 τους χρόνων στην χώρα μας, για δύο συναυλίες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η συγκυρία έμοιαζε ιδανική, καθώς το εκτεταμένης διάρκειας σετ θα περιελάμβανε deep cuts που δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά και βεβαίως πολλά τεράστια τραγούδια που θα αντέχουν για πολλά ακόμη χρόνια.

Χωρίς opening act, η βραδιά ξεκίνησε νωρίς με το ακουστικό σετ και τον κάτω χώρο του Fuzz να είναι ήδη σχεδόν γεμάτος. Το επάνω μέρος με διαφορετική τιμή εισόδου και θέσεις καθήμενων θα γέμιζε σταδιακά, τουλάχιστον στα πλάγια όπου είχαμε ορατότητα. Για κλειστό χώρο, η τιμή του εισιτηρίου ήταν θεωρητικά σχετικά τσιμπημένη, από την έναρξη μέχρι το φινάλε της βραδιάς όμως, αμφιβάλλω αν υπήρχε στιγμή που αναλογίστηκε κανείς το κόστος.

Το εισαγωγικό video με τις ευχές των Alice Cooper, Rob Halford, Steve Harris, Brian May, Deep Purple, Ian Anderson και άλλων γιγάντων έφερε χαμόγελα και επευφημίες, υπερτονίζοντας την αξία των ιερών τεράτων της rock και metal μουσικής, μεταξύ των οποίων βρίσκονται βεβαίως και οι Uriah Heep. Επί της διαδικασίας, μπορεί η επική και επιβλητική πλευρά τους συγκροτήματος να υπερισχύσει σαφέστατα, ωστόσο η ακουστική προσέγγιση δεν αποτελεί κάποιου είδους τέχνασμα, καθώς υπήρχε ανέκαθεν σε όλους τους κλασικούς δίσκους.

Το πολύ όμορφο "Circus" από το σχετικά υποτιμημένο "Sweet Freedom", το μικρό έπος "Tales", το μικρό hit "Free Me", το "Come Away Melinda" από το ντεμπούτο "...Very 'Eavy ...Very 'Umble", το "Confession" εποχής Byron που δεν είχε παιχτεί στο παρελθόν ζωντανά και το γνωστό πιανάτο "Rain" κύλησαν νεράκι και οδήγησαν στο εντυπωσιακό πρώτο φινάλε. Τρία τραγούδια του θρυλικού "Demons And Wizards" σε medley υπενθύμισαν για μία ακόμη φορά την τεράστια αξία του και αναμενόμενα ο επίλογος γράφτηκε με το ακαταμάχητο "Lady Ιn Black" και το πρώτο μεγάλο sing along μετά από περίπου 50 λεπτά.

Αυτό το πρώτο, τύποις ακουστικό μέρος με τις πιο απλές ενορχηστρώσεις, τον Phil Lanzon πίσω από τα πλήκτρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο και τον Bernie Shaw να αποδίδει εξαιρετικά ως ερμηνευτής, αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή προθέρμανση για το φουλ ηλεκτρικό, χωρίς εκπτώσεις ενενηντάλεπτο που θα ακολουθούσε. Με την μεσολάβηση του μισάωρου διαλείμματος, η πεντάδα θα έπαιρνε τις απαραίτητες ανάσες και θα επανερχόταν πανέτοιμη, για να αποδείξει πως πανάξια εξακολουθεί να βρίσκεται στο προσκήνιο και στον δρόμο μετά από μισό και πλέον αιώνα.

Με το Fuzz πλέον «ζεσταμένο» το ιστορικό αυτό συγκρότημα εμφανίστηκε ξανά για να προσφέρει αυτό που ξέρει πολύ καλά χωρίς – όπως πάντα - εκπτώσεις: Ηλεκτρισμένο και επικό hard rock υψηλής ποιότητας. Το εντυπωσιακό με τους Uriah Heep είναι η σπάνια εμπιστοσύνη που έχουν κερδίσει από το κοινό με την μοναδική τους σταθερότητα σε υψηλότατα επίπεδα απόδοσης. Δεν έχω συναντήσει απογοητευμένο οπαδό τους σε καμία συναυλία των τελευταίων 20 ετών και δεν θυμάμαι ο ίδιος κάποιο σοβαρό ψεγάδι όσον αφορά στην απόδοση τους. Είναι σπάνιο και συμβαίνει με ελάχιστους ιστορικούς rock καλλιτέχνες τέτοιας καριέρας (50 χρόνια είναι αυτά…) να μην περιμένει κανείς «μασημένα» φωνητικά, περίεργες ενορχηστρώσεις και ψεγάδια στην ενέργεια και την εκτέλεση των σε περιπτώσεις πολύ απαιτητικών συνθέσεων.

Αυτό πέρα από τα υπόλοιπα βοηθά στην ψυχολογία του κοινού το οποίο από την αρχή έδειξε έτοιμο να ρουφήξει κάθε νότα από το σημαντικό ρεπερτόριο των Uriah Heep και φυσικά να τραγουδήσει με κάθε ευκαιρία τα κλασικά τους τραγούδια.

Δεύτερο σημαντικό στοιχείο είναι η επιβολή του συγκροτήματος τραγουδιών και από τις λιγότερο επιτυχημένες εμπορικά δεκαετίες μην ξεχνώντας ποτέ τις εκάστοτε νέες συνθέσεις. Αυτό έχει χτίσει μια ωραία κουλτούρα στον οπαδό ο οποίος ξέρει πως δεν θα ακούσει ποτέ μόνο τα classics ενώ ταυτόχρονα . Ενδεικτικό είναι πως ο Mick Box μας ενημέρωσε για το επερχόμενο νέο τους άλμπουμ δείχνοντας πως είναι ένα συγκρότημα που σκοπό έχει να συνεχίζει να παράγει και όχι μόνο να στέκεται στο παρελθόν.

Κάπως έτσι …δεν μας εξέπληξαν ξανά αφού παρουσιάστηκαν δεμένοι, με φοβερή ενέργεια και με τον γνωστό τους ενθουσιασμό.

Και όταν μάλιστα άρχισαν τα κλασικά τραγούδια ο κόσμος απογειώθηκε. Τα "Stealin'", "Rainbow Demon" ήταν τα πρώτα highlights ωστόσο η στιγμή της συναυλίας ήρθε με το "Sunrise" σε μια ισοπεδωτική, επική εκτέλεση που μας έκανε να ανατριχιάσουμε.

Το ιδανικό τέλος με τα "July Morning", "Gypsy" και "Easy Livin'" μας άφησε - εκτός από πλήρεις - βραχνιασμένους από το τραγούδι και χαμογελαστούς αφού η παρέα των Box, Lanzon, Shaw, Gilbrook και Rimmer μας έδωσε ξανά το σπάνιο 100% που ψάχνουμε ιδανικά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.

Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά