Turbulence

Υποθέτω ότι η ίδια η δημιουργία, ως υλοποίηση της μουσικής ιδέας που έχει ως αποτέλεσμα την παραγωγή ομορφιάς, η τέχνη δηλαδή, είναι από μόνη της μια δήλωση αντίστασης. Οταν μάλιστα αυτή συμβαίνει μέσα σε ένα πλαίσιο βαρβαρότητας, και φρικιαστικής ισοπέδωσης του πολιτισμού, της κοινωνίας, της ίδιας της ζωής, αποκτά πιο έντονα σημάδια. Οι Turbulence είναι από το Λίβανο, και καταλαβαίνω ότι βολεύει πολύ η κυρίαρχη άποψη ότι η χώρα αυτή - ή μάλλον και αυτή - αποτελείται από ακραίους μισάνθρωπους που παράγουν μόνο καφρίλα, απεχθάνονται την έκφραση ελευθερίας στη ζωή, μέχρι και τη ζωή την ίδια. Αλλά, εδώ έρχεται η προοδευτικότητα της τέχνης ακόμα κι όταν αυτή δεν είναι στρατευμένη, αν και σε ακραίες κοινωνικές συνθήκες κάθε μορφή τέχνης έχει το δικό της πολιτικό αποτύπωμα, καθώς η αντίθεση της στη μαυρίλα είναι ένδειξη ζωής, διαφοροποίησης και τελικά ανυποταγής. Αυτός είναι ο ρόλος της μουσικής σε τέτοιες συνθήκες, έστω κι αν υπάρχουν πάντοτε στρεβλώσεις ακόμα και στο σημείο που να συντάσσεται με την άλλη πλευρά, αλλά αυτό δε μειώνει τη δύναμη της ελπίδας, ελπίδας που γεννά πράξη, ή αντίπραξη αν προτιμάτε.

Οι Turbulence δεν πιστεύω ότι είχαν τίποτα από αυτά στο μυαλό τους όταν ξεκίνησαν να φτιάχνουν το "Binary Dream", οι άνθρωποι είναι μια progressive metal μπάντα με μεγάλη αγάπη στους Dream Theater, άλλωστε ξεκίνησαν ως tribute band, με πολλές ιδέες που κινούνται από το σύγχρονο prog, το djent και τη jazz μέχρι την ανατολίτικη μουσική της καταγωγής τους. Όμως οι συγκυρίες τα φέρανε ώστε το ρομπότ 8b+1 και η ιστορία του από το πρωτοποριακό πείραμα στο οποίο συμμετέχει, να μην μπορεί να απομονωθεί από το πλαίσιο στο οποίο κάνει τα πρώτα του βήματα. Μουσικά το "Binary Dream" είναι από τις καλύτερες προτάσεις στο χώρο του φέτος, αν έχω ένα παράπονο μόνο αυτό είναι ότι θα ήθελα περισσότερα μελωδικά ρεφρέν, γιατί η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν κομμάτια στο δίσκο στα οποία απουσιάζουν εντελώς από τη δομή τους. Οι επιρροές τους είναι εκεί, δεν κρύβονται, όπως δεν κρύβονται και οι ικανότητες των μουσικών. Είναι καθαρό ότι όλα τα μέλη είναι πολύ δουλεμένα σε τεχνικό επίπεδο, αλλά ιδιαίτερα εντυπωσιακά είναι τα παιξίματα του Anthony Atoui (μπάσο) και του ντράμερ Morgan Berthet (Myrath, Klone) με τον δεύτερο να κάνει εξωπραγματική δουλειά σε όλο το δίσκο.

Το εισαγωγικό "Static Mind" μπαίνει με ήχους που παραπέμπουν σε Leprous και έναν Berhet που τρομάζει με τα γεμίσματά του. Μόλις σκάνε οι djent κιθάρες έχεις μπει στο "Theta", όπου διακρίνονται οι μεγάλες φωνητικές γραμμές, το υπέροχο μπάσο που φουσκώνει το κομμάτι και τα σόλο που παραπέμπουν στους Theater με jazz περάσματα. Κάπου εδώ να πούμε ότι η παραγωγή του άλμπουμ, από τον κιθαρίστα Alain Ibrahim, είναι μεγάλο ατού, με όγκο και σαφήνεια. Ο δίσκος, μαζί με την εισαγωγή, έχει συνολικά τέσσερα instrumental κομμάτια από τα οποία προσωπικά ξεχώρισα το "Time Bridge", με το οργιαστικό μπάσο και ένα υπέροχο ανατολίτικο βιολί που σε τοποθετεί στη μέση μιας Λιβανέζικης αγοράς, σχεδόν μυρίζεις τα μπαχάρια..

Μια πρώτη ανάγνωση λέει ότι στο "Ternary" επανέρχονται οι Leprous αναφορές αλλά, ενώ δεν είναι λαθεμένη αυτή η εικόνα, μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στο κομμάτι προσωπικά βρήκα περισσότερο τη μουσική των Pain Of Salvation παρά των Νορβηγών. Στα blues στοιχεία και τις πολυφωνίες του κομματιού κρύβεται πολύ δύναμη και στα τύμπανα και το μπάσο αυτή η δύναμη απογειώνεται.

Είναι κάτι σαν παράδοση σε μια progressive κυκλοφορία να υπάρχει ένα, τουλάχιστον, πολύ μεγάλο κομμάτι. Αν και τελευταία όλο και περισσότερες μπάντες αποκλίνουν από αυτή τη νόρμα, εδώ υπάρχει τέτοιο, το ομώνυμο που είναι 14 λεπτά. Χορταστικό, παίρνει βαθιά ανάσα και ανοίγεται όμορφα χωρίς να πιέζεται, χωρίς να κουράζει. Ξεχωρίζει η φοβερή δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες, τα πλήκτρα, τα παραδοσιακά ανατολίτικα μέρη στη μέση, και φυσικά για άλλη μια φορά (με κίνδυνο να γίνω κουραστικός) το καταπληκτικό rhythm section.

Ένα μοντέρνο prog κομμάτι, όπως το "Hybrid" έχει ως κεντρικά χαρακτηριστικά συνήθως τα περίεργα μετρήματα, που τα έχει, και την πολλή δουλειά στα φωνητικά. Ο Omar El Hage είναι ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, που ανεβάζει σημαντικά το progressive των Turbulence, δεν ξέρω αν είχαν ποτέ σκέψεις να γίνουν instrumental μπάντα αλλά έχοντας στη διάθεσή τους μια τέτοια φωνή θα ήταν κρίμα. Φυσικά ο δίσκος περιλαμβάνει και μπαλάντα, "Corrosion" λέγεται, με πολύ μελωδία και συναίσθημα που μεγαλώνουν επικίνδυνα προς το τέλος, ενώ το εξ ανατολών πλαίσιο που είναι και εδώ, δουλεύει άριστα.

Συνολικά το "Binary Dream" είναι δύσκολο να μην ξεχωρίσει σε μία, ακόμη, δύσκολη εποχή για τους ανθρώπους του Λιβάνου. Αν και θα προτιμούσα να έχει πιο δυνατούς στίχους που να ακουμπάνε και το πλαίσιο της εκεί ζωής, ειδικά από τη στιγμή που μουσικά αντλούν πολλά στοιχεία από την παράδοση, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η ομορφιά του που χωρίς να ξέρω την αφετηρία της τελικά ορθώνεται απέναντι στο πρόσωπο του τέρατος.