The Nightwatchman

Ήρωας. Είναι το λιγότερο που μπορώ να πω για τον Tom Morello. Ίσως ο καλλιτέχνης τον οποίο σέβομαι περισσότερo. Είτε το πάρεις καθαρά μουσικά, ένας κιθαρίστας που άνοιξε το δρόμο για έναν καθολικά μη συμβατικό τρόπο παιξίματος και σύνθεσης μουσικής, είτε το πάρεις κοινωνικοπολιτικά, με τις απόψεις του, τις πράξεις του, τη δράση του και τέλος πάντων με όλα τα ανθρωπιστικά με τα οποία καταπιάνεται, είναι άξιος θαυμασμού και παράδειγμα προς μίμηση.

Έχοντας παρακολουθήσει με υπέρμετρο φανμποησμό τα περισσότερα projects με τα οποία έχει καταπιαστεί ο Morello -Rage Against The Machine, Audioslave, Axis Of Justice, Street Sweeper Social Club- και πρόφανως τις solo δουλειές του ως The Nightwatchman, μπορώ εύκολα να πω πως το τελευταίο είναι μακράν το λιγότερο αγαπήμενο μου. Μέχρι αυτόν εδώ το δίσκο όμως.

Οι προηγούμενες προσπάθειες του ως folk υπερμάχου των αδυνάτων ήταν μάλλον για πιο εκλεκτικά αυτιά, μιας και δεν ήταν ιδιαιτέρως προσιτά ακούσματα. Ιδίως ο πρώτος δίσκος, "One Man Revolution", παραήταν ωμός για τα γούστα μου, αφού πρόκειται μονάχα για τον Morello και την κλασική του κιθάρα -ούτε καν ακουστική- σε επαναστατικούς βλάχικους ρυθμούς, με τους οποίους δε μπορούσα με τίποτα να ταυτιστώ, κυρίως όταν αυτό που περιμένω από αυτόν είναι να μου γυρίσει το delay στο full, να χορέψει πάνω στο whammy και να μου πετάξει ένα killswitch solo στα μούτρα. Στο δεύτερό του δίσκο προσπάθησε να κινηθεί σε πιο εύπεπτα μονοπάτια, αφού είχε και full μπάντα σε ορισμένα κομμάτια, μουσικά μόνο, γιατί στιχουργικά παρέμεινε στα ίδια «προστάτης των αδυνάτων» επίπεδα, κάνοντας και αρκετό ντόρο με το πανέμορφο "Whatever It Takes".

Τρίτη και φαρμάκερη όμως, και αυτή τη φορά ο Morello μάς ετοίμασε κάτι ξεχωριστό. Πέρα από το γεγονός πως η κυκλοφορία συνοδεύεται από ένα graphic novel, ονόματι "Orchid", εκδιδόμενο από την Dark Horse παρακαλώ, ενίοτε πιάνει και την ηλεκτρική του κιθάρα, κάνοντας όλους εμάς τους φανμποήδες χαρούμενους. Η αισθητική πάντως παραμένει παρόμοια με τις προήγουμενες δουλειές. Ένα γενικό γκρίζο δηλαδή, σύννεφα καταπίεσης, ανάμεσα από τα οποία όμως αχνοφαίνονται αχτίδες φωτός και ελπίδας. Ο «Νυχτοφύλακας» συνεχίζει και καταπλήσσει με τις μυστήριες μεταφορές που χρησιμοποιεί στους στίχους του, όπως "Dogs of Tijuana" και "Black Spartacus Heart Attack Machine", το οποίο αποτελεί και single, αλλά σε γενικά πλαίσια δε συναντάμε κάτι που δε φαίνεται να είναι λογική συνέχεια των προηγούμενων κυκλοφοριών του. Άξια αναφοράς είναι και η ομώνυμη σύνθεση του άλμπουμ, "World Wide Rebel Songs", η οποία γράφτηκε στα πλαίσια των σχετικά πρόσφατων γεγονότων στην Αίγυπτο, αλλά σχετίζεται και με τις διαμαρτυρίες των εργατικών σωματείων στο Wisconsin τον περασμένο Φλεβάρη, και στην οποία βλέπουμε, μετά από αρκετό καιρό, τον Morello να ρίχνει μια ματιά στο υβρεολόγιό του και τέλος να γράφει ένα αρκετά πιασάρικο κομμάτι, το οποίο εκπληρώνει το σκοπό του, δηλαδή να ενώσει.

Τέλος, επειδή η αλήθεια είναι πως όσο και να προσπαθεί ο Morello, τέτοιου είδους κυκλοφορίες δύσκολα «είναι για όλους», πρέπει να γίνει ειδική μνεία στο πρώτο κομμάτι του το οποίο έχει όλα τα φόντα να γίνει ραδιοφωνική επιτυχία, το "Save The Hammer For The Man". Guest στο κομμάτι αυτό είναι ο αγαπημένος των αλτερνατιβοχιψτεράδων, πολυτάλαντος Ben Harper, ο οποίος εμπλουτίζει το κομμάτι όχι μόνο με τα πανέμορφα ψηλά του φωνητικά, αλλά και με την ανατριχιαστική lap steel του κιθάρα. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, το solo του κομματιού αυτού, στη μίξη του οποίου στο ένα ηχείο βρίσκεται ο Morello με την ηλεκτρική και την πεταλιέρα του, ενώ στο άλλο ο Harper με την lap steel, είναι ίσως η καλύτερη μελωδική στιγμή του 2011. Απλά και ταπεινά.