The Lunar Effect

Τρίτος δίσκος για τους The Lunar Effect, κάνα χρόνο μετά το προηγούμενο, πολύ καλό, "Sounds Of Green And Blue". Οι Λονδρέζοι ροκάδες φτιάχνουν σιγά σιγά το όνομα τους με το σωστό τρόπο. Προσθέτοντας ποιοτική μουσική και καλές εμφανίσεις στο μπαούλο τους. Η σκοπιά τους δε γύρισε τόσο που να ξαφνιάζει, αλλά δεν έμεινε και στάσιμη.

Θα χώριζα το "Fortune's Always Hiding" σε μέρη. Τα τρία πρώτα κομμάτια έχουν ριφάτες κιθάρες και groove, με ένα παραπάνω βήμα προς τον ήχο των Rival Sons και των Dirty Honey παρά των Wolfmother ή των Green Lung. Προσωπικά δε βλέπω κανένα να υπολείπεται σ’ αυτά. Ψυχωμένα, δυναμικά και συναυλιακά. Στο τέταρτο, "My Blue Veins" πέφτουν οι τόνοι, κρατώντας πάντως τον έντονο χαρακτήρα που έχτισαν στα προηγούμενα. Προσθέτει κάπνα, αλκοόλ και μεράκλωμα. Κρατάει πάθος και καρδιά. Το "Stay With Me" συνεχίζει στο μπαλαντο-κλίμα. Το συγκεκριμένο μάλιστα ακούγεται σα να γράφτηκε για τον Ozzy, ή έστω σαν ένας φόρος τιμής στην αιώνια κληρονομιά του.

Μετά μπαίνουν στο πιο grunge τραγούδι που έχουν γράψει. Οι ίδιοι μάλιστα δηλώνουν πως το ευχαριστήθηκαν πολύ, γιατί τους έφερε σε επαφή με τα νεανικά τους ακούσματα. "I Disappear" και συνεχίζει ο πιο ενδοσκοπικός, μελωδικός κύκλος του άλμπουμ με άλλη μια μπαλάντα. Για να κλείσει τελικά με το "A New Moon Rises" που ναι μεν δεν ανεβάζει το tempo αλλά έχει πιο βαρύ ήχο. Πιο κοντά στους Green Lung. Μπορεί να φαίνεται σαν παρατεταμένο το σερί από τρία συν δύο κομμάτια που κρατάνε χαμηλά τους τόνους, αλλά προσωπικά ένιωσα και βασικά, δε με χάλασε ούτε λίγο.

Το "Scotoma" ανοίγει το επόμενο, πιο βρώμικο κεφάλαιο του δίσκου. Με πατήματα που πλησιάζουν μέχρι το γκαραζο-ρόκ, λίγο Royal Blood και λίγο Jack White, βάζουν χιτάκι που θα μπορούσε να παίξει και ραδιόφωνο. Η κιθάρα διαβάζει στη πορεία τα σος του blues και της stoner για να κλείσει το άλμπουμ με μπόλικο attitude.

Ναι, καταλαβαίνω ότι η ισορροπία του δίσκου πέφτει περισσότερο στα αργά και μελωδικά μέρη του. Ναι, καταλαβαίνω ότι σε κάποια σημεία είναι καθαρές οι αναφορές. Ναι, δε θα αλλάξουν το χάρτη της σύγχρονης vintage, hard rock, blues, stoner, heavy, doom, whatever rock μουσικής. Θα βρουν θέση όμως σε αυτόν. Δική τους. Και τελικά περνάω σαράντα πολύ ωραία λεπτά με τη μουσική τους. Πάλι. Γιατί το "Fortune's Always Hiding", έχει απλούστατα πολλά τικ σε σωστά κουτάκια. Φωνάρα κι ερμηνείες τούμπανο. Ζουμερές κιθάρες. Μεστή, γεμάτη παραγωγή. Μελωδίες που μένουν και rhythm section ικανό να χορέψει την ομήγυρη. Δηλαδή γιατί να μη φτάνουν αυτά για να γουστάρω κάργα; Όχι, φτάνουν. Κατηγορηματικά.