The Damned Things

"We have all the time in the world but never the timing" μας λέει στο εναρκτήριο "Cells" ο ταλαντούχος κύριος Buckley, αλλά διαφωνώ κάθετα. Με την πρώτη τους κυκλοφορία - πριν περίπου εννέα χρόνια (!) - το timing το έπιασαν καρφί. Δεν είναι ευκολό να πέσεις πάνω στη δημιουργική συγκυρία τόσων διαφορετικών ατόμων, από τόσες διαφορετικές μπάντες και το αποτέλεσμα να είναι τόσο καλό. Προσωπικά δε νομίζω ότι έχω ακούσει δίσκο στην ολότητα του που να είναι πιο πιασάρικο από το "Ironiclast" στα εννέα αυτά χρόνια που πέρασαν, και αυτό κάτι έχει να πει.

Μερικά πράγματα τελικά όμως είναι αποτέλεσμα συγκυριών και περιβάλλοντος και με τη δεύτερή τους προσπάθεια δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν αυτά που έκαναν το "Ironiclast" τόσο ξεχωριστό. Πιστεύω πως δεν υπήρχε η ίδια κινητήρια δύναμη πίσω από το "High Crimes" και εκεί οφείλω τη μάλλον αδιάφορη ποιότητα των περισσότερων κομματιών του δίσκου. Ξέδωσαν ρε παιδί μου στο πρώτο, ξέφυγαν όλα τα μέλη από τα δεσμά των αντιστοιχών τους μπαντών και βγάλανε ένα διαμαντάκι. Κάποιος μπορεί βέβαια να πει πως σε εννέα χρόνια πολύ εύκολο είναι να μαζέψει κανείς και άλλα δημουργικά απωθημένα, αλλά εγώ κάτι τέτοιο δεν το άκουσα.

Σε κάθε περίπτωση, δεν περίμενα καν να κυκλοφορήσουν κάποιο άλλο δίσκο, αλλά να που εδώ βρισκόμαστε. Σημαντικό είναι να αναφέρουμε και τις αλλαγές στο line-up για το "High Crimes", καθώς ο τρίτος (!) κιθαρίστας της μπάντας - o μέγας riffοποιός Rob Caggiano (Antrax, Volbeat) - δεν βρίσκεται πλέον στο roster, πράγμα που αναμφίβολα έχει επίσης να κάνει με την έλλειψη πιασάρικων hook στο σύνολο του δίσκου. Στη θέση του; Κανείς, τρεις ήταν ήδη πολύ, αλλά τη θέση του μπασίστα που τα μάζεψε και έφυγε πήρε ο πολύς Dan Adriano (Alkaline Trio).

Τώρα, απ' ό,τι κατάλαβα δεν είχε καμία σχεδόν συνεισφορά όσον αφορά την σύνθεση του δίσκου, απλά ηχογράφησε τα κομμάτια και θα είναι και στην επερχόμενη περιοδεία. Προσωπικά το θεωρώ κρίμα, γιατί σε μεγάλη εκτίμηση τον έχω και πίστευα ότι η πινελιά του θα είχε κάτι όμορφο να προσφέρει, τέλος πάντων.

Στα του δίσκου. Ανοίγει σχετικά δυνατά, με το πρώτο single, "Cells" να με κερδίζει ακρόαση με την ακρόαση ενώ αρχικά μου φάνηκε μάλλον αδιάφορο. Το ίδιο ισχύει και με το επόμενη κομμάτι και δεύτερο single, "Something Good". Το ζενίθ το συναντάμε στο τρίτο κομμάτι "Invincible", το πιο πιασαρικο και καλογραμμένο τραγούδι στο δίσκο. Κάτι το riff, κάτι τα φωνητικά στο ρεφραίν, κάτι το key change στο τέλος, μούρλια, οι Damned Things που ήθελα.

Από εκεί και πέρα όμως, το χάος. Δεν μπορώ να πιαστώ σχεδόν από πουθενά. Αν δεν ειχα riff, περίμενα τουλάχιστον να έχω στιχάρες πανέξυπνες Keith Buckley, αλλά μάταια. Στο "Ironiclast" ένιωθες πολλές και διάφορες επιρροές, από κλασσικό rock, σε blues, σε metal, ένα κεφάτο και σπιρτόζικο αμάλγαμα ήχων, εδώ με δυσκολία καταφέρνω και φτάνω στο τέλος του δίσκου.

Ίσως με τον επόμενο δίσκο, αλλά καμιά φορά τη μαγεία την πετυχαίνεις μονάχα με την πρώτη.