The Big Deal

Κάποιες φορές το να είσαι απλός άνθρωπος είναι μεγάλο προτέρημα. Εξηγούμαι, αν δεν είσαι απλός άνθρωπος χρειάζεσαι στη μουσική σου πρωτοτυπία, στίγμα, περιπέτεια, να φέρνει κάτι διαφορετικό στο τραπέζι με τη σφραγίδα της πρότασης που σπρώχνει τα ακούσματα σου ένα βήμα εμπρός, ή και στο πλάι. Αν όμως από την άλλη είσαι όντως ένας απλός άνθρωπος αυτό δε σου είναι απαραίτητο, χρειάζεσαι μόνο μουσική ευχάριστη στα ακουστικά σου, κι ας είναι κάτι που δεν έχει τίποτα καινούργιο να σου πει. Μερικές φορές είμαι απλός άνθρωπος, συνήθως όχι τόσο, αλλά μερικές είμαι, κι αυτές που είμαι, μουσική σαν των The Big Deal μου κάνει.

Αλλά ας το πιάσουμε πιο σωστά για να σταθούμε στην ίδια σελίδα. Οι The Big Deal είναι Σέρβοι, με δύο άλμπουμ στα χέρια τους στα οποία παίζουν ένα μείγμα μελωδικού hard rock και συμφωνικού metal, έχουν δύο τραγουδίστριες και πολλά, πολλά catchy ρεφρέν. Οι επιρροές τους είναι ξεκάθαρες, από τη μία οι γνωστές μεγάλες της συμφωνικής σχολής, από την άλλη οι AOR μπάντες που κυβερνούσαν τον πλανήτη στα 80s κι αυτά τα δύο δοσμένα με σημερινό ήχο και dance attitude σαν αυτό των Beast In Black. Ενώ λοιπόν στα πρώτα κομμάτια χαίρεσαι και καραγουστάρεις με αυτά που ακούς, λίγο μετά το μισάωρο αρχίζεις να κουράζεσαι με τη σταθερότητα του ύφους. Οι όποιες μικροεκπλήξεις προς το τέλος του "They Defied" δεν αλλάζουν ουσιαστικά το σκηνικό. Το οποίο, μην παρεξηγηθώ, ωραίο είναι, απλά του λείπουν δυο, τρεις γερές στροφές ώστε να ξεχωρίσει. Μα, θα μου πεις, οι δύο τραγουδίστριες δεν είναι κάτι το διαφορετικό; Καλά, όχι, είναι πια πολύ συνηθισμένο το δύο τραγουδιστές, άσε που εδώ ανάθεμα κι αν κατάλαβα τί διαφορετική σκοπιά έδωσε στη μουσική τους η κάθε ερμηνεύτρια. Θες να σου πω κομμάτια που ξεχωρίζουν τώρα εσύ για να δειγματίσεις, οκ θα παίξω. Όσο πιο κοντά στην έναρξη βρίσκεσαι τόσο καλύτερα είναι, ίσως ακόμα κι αν τον πιάσεις με ανάποδη σειρά.

Εν γένει πέρασα αρκετά καλά όσο άκουσα το δίσκο. Δύσκολα θα μείνει στις μουσικές μου αναφορές για καιρό, αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι αν και όποτε τύχει να τον βρω, ή να τον βάλω στο δρόμο μου θα τον ευχαριστηθώ, πάλι, τόσο ώστε να μην εγκαταλείψω πριν τη μέση. Φήμες μάλιστα λένε ότι έφτασε αρκετές φορές μέχρι και το τέλος, ή έστω περισσότερες φορές από τον πρώτο τους.