Swallow The Sun

Αν πριν την πρώτη ακρόαση του εν λόγω δίσκου είχες κρατήσει αποστάσεις από δείγματα και αναλύσεις, τα εισαγωγικά μέτρα του "Innocence Was Long Forgotten" θα είχαν κάθε λόγο να εκπαραθυρώσουν σχετικές και άσχετες σκέψεις στο κεφάλι σου, αντικαθιστώντας τες με ερωτηματικά. Η στροφή σε σύγκριση με το παρελθόν δεν είναι 180 μοιρών, προς θεού. Η ατμόσφαιρα στέκεται ακόμα στο κέντρο των πάντων. Οι μελωδίες συνεχίζουν να βγάζουν αβίαστα παγωνιά. Το στιχουργικό και οι ερμηνείες του Miko Kotamäki κάθε άλλο παρά έχουν απολέσει τον χαρακτήρα τους. Την ίδια στιγμή, το δέσιμο αφήνει μια σαφώς διαφορετική αίσθηση.

Στο πέρασμα των χρόνων, ανάλογα με τα γούστα και την προδιάθεσή σου, θα μπορούσες να καρφιτσώσεις ένα «έβαλαν νερό στο κρασί τους» ή κάτι αντίστοιχο σε κάμποσα σημεία από την πορεία του σχήματος. Αν ρωτάς εμένα, μέχρι και το προ τριετίας "Moonflowers", όσο δίκαιο θα κουβαλούσε καθεμία τέτοια σημείωση, άλλη τόση αυστηρότητα θα περιείχε. Αυτή τη φορά, όχι τόσο. Δεν είναι ότι το έναστρο νυχτερινό φόντο έχει δώσει θέση σε έναν πνιγμένο στα σύννεφα μεν, απογευματινό δε. Δεν είναι η αναλογία καθαρών-σκληρών φωνητικών ή ο τρόπος που είναι στρωμένες οι συνθέσεις, ούτε η παραγωγή του Dan Lancaster. Είναι το άθροισμα.

Έχοντας πει αυτά, και παίρνοντας βαθιά ανάσα μετά το σοκ του καλωσορίσματος, οι κιθάρες και τα γρυλίσματα στο "What I Have Become" σκάνε σα μεγαλοπρεπέστατη σφαλιάρα. Οι Φινλανδοί μπορεί να άλλαξαν, αλλά όχι τόσο. Οι φωτεινές λεπτομέρειες και τα καλοστημένα γυρίσματα του "Under The Moon & Sun". Τα κοψίματα και τα βροχερά χρώματα στο "Kold". Ο φόρος τιμής στους καταραμένους goth βασιλιάδες με το "November Dust". Ο αθάνατος βορράς του "Charcoal Sky". Κόντρα στις διαγώνιες αναγνώσεις, οι γραμμές που συνδέουν το χθες με το σήμερα, υπάρχουν. Χρειάζεται απλά να κοιτάξεις λίγο κάτω από την επιφάνεια για να τις αναγνωρίσεις.

Για κάθε γυαλιστερά βασική στιγμή, υπάρχει μία άλλη που ξεχειλίζει συναίσθημα. Για κάθε νεοτερισμό, ένα λιγότερο προφανές βλέμμα προς τα πίσω. Για κάθε επεξεργασμένο φωνητικό, μία γνήσια φορτισμένη ερμηνεία. Το "Shining" χωρίς να είναι άψογο, βγάζει γενναιότητα και αποφασιστικότητα σε υπερθετικό βαθμό. Αυτό το γεγονός δεν είναι ούτε ασήμαντο, ούτε αδιάφορο. Προσωπικά, θα το τοποθετούσα πιο κοντά στα απέναντι άκρα. Αν περιμένεις να ξανασυναντήσεις τις ισορροπίες του "When A Shadow Is Forced Into The Light", σκέψου ξανά. Οι Swallow The Sun έχουν γυρίσει σελίδα και το νέο κεφάλαιο μοιάζει φτιαγμένο για να διχάσει.