YES @ Gran Teatro Geox (Ιταλία), 30/05/16

Παίρνοντας την απόφαση να γράψω την ανταπόκριση της συναυλίας των YES στην Πάδοβα της Ιταλίας (30/05), είτε για να αποτυπώσω τις σκέψεις μου στο ψηφιακό χαρτί, είτε για να μοιάσω λίγο σε όλους αυτούς τους συντάκτες που διαβάζω στα μουσικά έντυπα τόσα χρόνια, ήξερα πως θα ήταν κάτι απαιτητικό, μα ταυτοχρόνως δημιουργικό κι ευχάριστο.

Αφήνοντας, λοιπόν, πίσω τη γλυκιά πόλη της Πάδοβας με το γραφικό και ήσυχο κέντρο της, βρισκόμενος στο ταξί, μιας και το Gran Teatro Geox είναι λίγο έξω από αυτήν, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ εναγωνίως πως ένα από τα μουσικά όνειρα μου είναι κοντά στην επίτευξη του. Επρόκειτο να παρακολουθήσω τους δυσυπέρβλητους YES στην Ιταλία, σε ένα ταξίδι «αστραπή» από την Ελλάδα. Θα δικαιωνόμουν άραγε;

Η καταρρακτώδης βροχή δεν επέτρεψε τη βόλτα στον προαύλιο χώρο του «Μεγάλου Θεάτρου» και έτσι εισήλθα γρήγορα σε αυτό. Όλος ο χώρος ήταν «φωτισμένος» με black light, κάτι που δημιουργούσε μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα, αυτό, όμως, που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν πως έσφυζε από ζωή και κινητικότητα. Άνθρωποι όλων των ηλικιών (κυρίως βέβαια μεσήλικες) παρέες, οικογένειες με παιδιά συζητούσαν, έπιναν, έτρωγαν, γελούσαν, περιμένοντας και αυτοί τη μεγάλη στιγμή. Την κοινωνία της υπέροχης μουσικής των YES.

Η οποία δεν άργησε να έρθει. Αφού γέμισε η αίθουσα με τους 2.500 φίλους του συγκροτήματος με τη βοήθεια - πρέπει να το πούμε - των πανέμορφων ταξιθετριών, στις 21.35 ακριβώς η συναυλία ξεκίνησε. Με έναν ξεχωριστό τρόπο, φόρο τιμής στον προ αρκετών μηνών εκλιπόντα Chris Squire. Δίχως τα μέλη της μπάντας να έχουν ανεβεί στη σκηνή, ένα βίντεο με φωτογραφίες απ' όλη τη ζωή του, διανθισμένο με το δικό του "Onward" από το Tormato και το λευκό Rickenbacker μπάσο του τοποθετημένο μοναχικά στο κέντρο της σκηνής, κατάφεραν να μας συγκινήσουν αρκετά.

Μετά από ένα σχεδόν εκκωφαντικό και παρατεταμένο χειροκρότημα οι Steve Howe, Alan White, Geoff Downes, Billy Sherwood και Jon Davison βρίσκονταν επί σκηνής. Η βραδιά ξεκίνησε αμέσως με το Drama. Σωστή επιλογή να μην παίξουν τα άλμπουμ με χρονολογική σειρά, αλλά με σειρά ποιότητας και εγνωσμένης αξίας, μιας και ο εν λόγω δίσκος δεν λογίζεται στους καλύτερους τους. Ήχος στα τέρματα και καθαρός. Εντύπωση μου προκάλεσε ο εξοπλισμός και το στήσιμό του Geoff Downes. Απαρίθμησα εννιά keyboards, τρία laptop και ένα tablet (Νάκας και Κωτσόβολος μαζί!). Το ιδιαίτερο ήταν πως στρεφόμενος προς το κοινό ο αξιόλογος Downes δεν είχε μπροστά του πλήκτρα, και καθώς αυτά βρίσκονταν σε τριάδες αριστερά, δεξιά και πίσω του, έπαιζε απλώνοντας τα χέρια αριστερά και δεξιά δημιουργώντας μια εικόνα, που θα τη χαρακτήριζα καλότροπα, αστεία. Η απόδοση του "Drama" ήταν πιστή, με ενέργεια και ένταση παιγμένη. Ενθουσίασε το ιταλικό κοινό, καθώς τα χειροκροτήματα ήταν θερμά και πραγματικά πηγαία. Δυνατότερες στιγμές, το "Into the Lens" και το "Tempus Fugit".

Στη συνέχεια, ο Jon Davison, ο οποίος πέρα από το τραγούδι έπαιξε ακουστική κιθάρα και διάφορα κρουστά, μας χαιρέτησε στα ιταλικά, έχοντας μας κερδίσει, βέβαια, με τη σκηνική του παρουσία. Το σημείο στο οποίο δεν με κέρδισε ήταν η φωνή του. Καθαρή και σωστή, εν τούτοις, επιτρέψτε μου να τη χαρακτηρίσω ως αρκετά θηλυπρεπή, με αποτέλεσμα να ακούγεται λίγο παράταιρη με το όλο σύνολο. Θέλησα να δώσω χρόνο στην εν λόγω κριτική, όμως όσο περνούσε η βραδιά, τόσο σιγουρευόμουν για την άποψη μου. Θεωρώ πως η έλλειψη του Jon Anderson είναι η εμφανέστερη από τα άλλα πρώην μέλη του συγκροτήματος.

Το πρώτο μέρος τελείωσε απροσδόκητα και ανυπέρβλητα. Απροσδόκητα διότι ακούσαμε το "Time And A Word" από την προ του Howe εποχή. Συγκαταλέγεται στα πολύ θετικά της συναυλίας, μιας και αξιοποίησαν και την πρώτη περίοδο του group. Ανυπέρβλητα, διότι λίγα λόγια από τον μεγάλο κιθαρίστα και οι πρώτες νότες του "Siberian Khatru" από την κιθάρα του ξεχύθηκαν στην αίθουσα! Ο ενθουσιασμός και οι αντιδράσεις του κοινού, διαπρύσιες. Ο Howe «τα έδωσε όλα» στο τέλος του τραγουδιού, όπου με ένα solo ευφάνταστο, μελωδικό, δύστροπο και δυναμικό (δηλαδή όπως αυτά που μας έχει συνηθίσει) μας άφησε ενεούς. Η κορυφαία στιγμή της συναυλίας. Κατ’ εμέ τουλάχιστον...

Είκοσι λεπτά μετά, βρέθηκαν πάλι πάνω στη σκηνή οι μουσικοί για την έναρξη του δεύτερου μέρους, η οποία έγινε με  το "Don’t Kill The Whale". Συνέχεια με τη μεγάλη επιτυχία του συγκροτήματος, που δεν είναι άλλη από το "Owner Of A Lonely Heart", ειδικά αφιερωμένη από τον Steve Howe στις κυρίες, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, άλλαζε κιθάρα σε κάθε τραγούδι.

Έφτασε, όμως, η στιγμή που όλοι αναντίρρητα περιμέναμε. Θα ακούγαμε τον μνημειώδη δίσκο των YES, "Fragile", ζωντανά. Να επιχειρήσω να αποτυπώσω τις αντιδράσεις και τα συναισθήματα όλων μας στην ακρόαση του "Roundabout", νομίζω πως δεν θα τα καταφέρω. Άλλωστε τα πιο σημαντικά και ουσιαστικά πράγματα είναι αυτά που γίνονται κατανοητά δίχως να χρειάζονται να ειπωθούν. "Cans And Brahms", "We Are Heaven" και "South Side Of The Sky" μας κράτησαν το ενδιαφέρον, την προσοχή και την ευχαρίστηση ακλόνητα. To "Five Per Cent To Nothing", μία από τις πιο σύντομες και δύστροπες στιγμές των YES, οφείλω να πω, πως παίχτηκε από τον Alan White με τρόπο μινιμαλιστικό, χωρίς το «παιχνιδιάρικο» ταμπούρο που υπάρχει στο άλμπουμ. "Long Distance Runaround" με solo του Billy Sherwood, ο οποίος σημειωτέον, στάθηκε πάρα πολύ επάξια στη θέση του Chris Squire και μία ακόμα μεγάλη και συναισθηματική στιγμή μας περίμενε. Η στιγμή που ο Steve Howe μόνος επί σκηνής μαζί με την κιθάρα του θα έπαιζε το επόμενο κομμάτι του δίσκου, το ακουστικό "Mood For A Day", θυμίζοντας μας την απύθμενη μουσικότητα που τον διέπει.

Όλα στη ζωή τελειώνουν κάποτε και έτσι κάπως τελειώνει και το "Fragile" με το γνωστό 12λεπτο έπος "Heart Of The Sunrise", όπου τα μέλη της μπάντας έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό, αποδίδοντας τον δέοντα δυναμισμό στο τραγούδι που υπάρχει και στο άλμπουμ. Αφού αποχώρησαν για να εισπράξουν το επίμονο χειροκρότημα, ανταποκρίθηκαν στην απαίτηση του κοινού για encore με τον καλύτερο τρόπο, επιλέγοντας ένα άλλο - και δυστυχώς τελευταίο - έπος από τον πρώτο δίσκο του Steve Howe με τους YES, το "Starship Trooper". Σε αυτό συμπυκνώνονται σχεδόν όλα τα στοιχεία για τα οποία αγαπάει κανείς τους YES, το progressive rock, τα '70s και με τη νοσταλγική του στο τέλος ατμόσφαιρα συνειδητοποιήσαμε πόσο τυχεροί ήμασταν που καταφέραμε να τους απολαύσουμε ζωντανά, σε μία ομολογουμένως πετυχημένη και ανεξίτηλη για λόγους συναισθηματικούς, εμφάνιση.

Όσον αφορά την απάντηση στην ερώτηση που έθεσα ανωτέρω, φυσικά και δικαιώθηκα. Άλλωστε, tempus fugit...

Δρακάκης Γιάννης (αναγνώστης)

Φωτογραφίες: Δρακάκης Γιάννης