Sunny War

Σε κανονικές συνθήκες, κάθε λαϊκή (folk) μουσική είναι κατεξοχήν πολιτική, αφού εκπορεύεται εξ ορισμού από τα προβλήματα και τους μόχθους των ανθρώπων, η σύγχρονη folk βιομηχανία όμως - καλογυαλισμένη και τροφαντή - μοιάζει πλήρως αποσυνδεδεμένη από τις ρίζες της. Ευτυχώς, κινούμενη στην μειοψηφία (εκεί που συχνά συμβαίνουν τα πιο σπουδαία πράγματα) η Sunny War δεν φοβήθηκε ποτέ να είναι ανοιχτά ‘’political’’. Το "Anarchist Gospel" του 2023 ήταν το εύγλωττο breakthrough άλμπουμ της και, στο σήμερα, η έβδομη της δουλειά με τίτλο "Armageddon In A Summer Dress" λέει τα πράγματα ακόμα πιο έξω από τα δόντια.

Στην καριέρα της ως τώρα η Sunny War (κατά κόσμον Sydney Ward) θεωρείται μια folk-americana τραγουδοποιός, ξεφεύγει όμως αρκετά από τα τετριμμένα αφού δίπλα στις αναμενόμενες blues και gospel αναφορές, η ίδια μιλάει ανοιχτά για τις punk επιρροές της. Στο παρόν άλμπουμ μάλιστα, τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εκλεκτικά: η στρατηγική επιλογή της να παίξει περισσότερο με full μπάντα - και να καρφώσει και την ηλεκτρική στον ενισχυτή - φέρνει το υλικό αρκετά κοντά στο κλασικό rock, πράγμα που γίνεται άμεσα αντιληπτό στα "One Way Train" και "Rise", εκεί στις αρχές του δίσκου.

Παρά την εκλεκτικότητα του στυλ της όμως, η Sunny War έχει αποδώσει τα έντεκα τραγούδια αυτού του θαυμάσιου άλμπουμ με τρόπο ολοκάθαρο, απέριττο και αγνό. Κινούμενα «απλά» με την δύναμη μιας καλής μελωδίας, κάθε τραγούδι διαθέτει μια καλοστημένη (μα κι εντελώς απέριττη) ενορχήστρωση, καθώς και μια λειτουργική, εύστοχη ερμηνεία. Σύντομα λοιπόν αναδύεται μια ανεπιτήδευτη ιδέα στο μυαλό του ακροατή, πως καθετί σε αυτό το άλμπουμ βροντοφωνάζει ότι είναι ειλικρινές. Τόσο ειλικρινές που καταλήγει θεραπευτικό και λυτρωτικό, και σίγουρα πολύ διαφορετικό από τον σωρό.

Η ταπεινή αυτή πρακτική τονίζει τόσο την αμεσότητα του ιδιώματος που υπηρετεί όσο και την στιχουργική ευθύτητα του άλμπουμ. Αυτό το τελευταίο είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, αφού η Sunny War δεν μασάει τα λόγια της. Η αντικαπιταλιστική της ρητορική δεν χρησιμοποιεί καλλωπισμούς ή πλάγιες οδούς αλλά επιτίθεται ευθέως στους υπαίτιους πίσω από την φτώχεια, τον πόλεμο και τους κακούς καιρούς ("Bad Times") που και η ίδια η Sydney έχει γνωρίσει καλά. Ο δίσκος όμως περιέχει ένα τραγούδι που κουβαλάει το βάρος όλων των παραπάνω και αξίζει δική του παράγραφο.

Το "Walking Contradiction" λοιπόν είναι το τραγούδι που η Sunny War έγραψε έχοντας στο μυαλό της τον Steve Ignorant των Crass, τον τραγουδιστή ενός εκ των πιο σημαντικών anarcho-punk σχημάτων όλων των εποχών, και κάπως τον έπεισε για ένα ντουέτο. Εδώ λοιπόν έχουμε μια συνεργασία που γράφει ιστορία ξεπερνώντας εποχές και genres, ενδυναμώνοντας την διαχρονικότητα του πολιτικού του μηνύματος. Κι ενώ οι δυο τους τα χώνουν σε κάθε εκφραστή του καπιταλισμού - με τον στίχο Ain’t it funny how you don’t see them as people anymore? να προκαλεί ανατριχίλες - το "Walking Contradiction" μετατρέπεται σε μια αιχμηρή διαμαρτυρία που σέρνεται αργά σαν ρέκβιεμ. Κάποιοι πιστοί των Crass το έχουν ήδη ανακηρύξει ως ένα από τα τραγούδια της χρονιάς - δεν μπορώ κι εγώ παρά να συνταχθώ.

Το άλμπουμ όμως δεν εξαντλείται εδώ. Το "Ghosts" ηχεί δυσοίωνο - σαν το "στοιχειωμένο" σπίτι που διέμενε η Sydney - και το "No One Calls Me Baby" γλιστράει προς μια βαριά, σκοτεινή americana. Το "Cry Baby" με την συμμετοχή της Valerie June και το "Scornful Heart" με την συμμετοχή του Tré Burt είναι φτιαγμένα για να είναι χιτάρες, η δε άρρωστη blues μπαλάντα "Lay Your Body" δανείζεται την βασική φωνητική μελωδία του "Climbing Up The Wall" των Radiohead και το μετατρέπει σε κάτι μαύρο και αγνώριστο.

Το ατμοσφαιρικό εξώφυλλο της Adrienne Brown-David φέρνει κάτι από την εξωτικότητα του Paul Gauguin, κι ο φανταστικός τίτλος ξυπνάει αναμνήσεις - πόσοι προσωπικοί Αρμαγεδδώνες δεν ντύθηκαν με καλοκαιρινά φορέματα; - όμως για 38 γρήγορα λεπτά, η Sunny War κάνει επίδειξη δύναμης μέσω της απλότητας και της σαφήνειας της φωνής και της μουσική της. Ακρόαση με την ακρόαση, το "Armageddon In A Summer Dress" αναδύεται όλο και πιο λαμπερό, όλο και πιο ειλικρινές μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο ψέματα. Χωρίς φανφάρες και χωρίς ατζέντες, τα έντεκα υπέροχα τραγούδια του δεν φοβούνται να μπλουζάρουν ή ακόμα και να είναι feel-good ("Debbie Downer"). Στο τέλος της μέρας, πρόκειται απλώς για έντεκα τραγούδια ελεύθερα, χωρίς αφέντες.

Bandcamp