Steve Hackett

Ίσως δεν ήταν ο Peter Gabriel, ούτε φυσικά ο Phil Collins, η καρδιά των progressive Genesis. Και αυτό αποδεικνύεται εύκολα. Πώς; Μα αφού όταν έφυγε ο Gabriel οι υπόλοιποι συνέχισαν και έβγαλαν δύο αξιολογότατους και κοντά στο προηγούμενο πνεύμα τους δίσκους. Εξάλλου, οι δυο προαναφερθέντες, είτε σταδιακά, είτε εξαρχής, έκλιναν προς άλλες κατευθύνσεις, όπως τη world ή την ξεδιάντροπη pop, αντίστοιχα. Ποιός λοιπόν ήταν η ψυχή του συγκροτήματος, ποιανού η φυγή τούς μετέτραψε σε κάτι που μόνο στο όνομα έμοιαζε με το ιστορικό συγκρότημα και ποιός από όλα τα μέλη τους κατάφερε να διατηρήσει ψηλά την prog σημαία μέχρι και στις ημέρες μας; Μα φυσικά ο Steve Hackett, ο κιθαρίστας του οποίου το όνομα συνδέθηκε με τις καλύτερες στιγμές των Genesis, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που συχνά αγνοείται μία αξιολογότατη προσωπική διαδρομή.

Και οι δύο αυτές συνιστώσες αντιπροσωπεύονται επάξια στο διπλό αυτό live άλμπουμ που τον βρίσκει να περιοδεύει σε Λονδίνο, Νέα Υόρκη και Παρίσι, με το εξαιρετικό σχήμα μουσικών που έχει συγκεντρώσει δίπλα του. Η έμφαση προφανώς δίνεται στο τελευταίο του studio πόνημα, το "Out Of The Tunnel's Mouth", και καλώς από ό,τι αποδεικνύεται, αφού οι μελωδικές και κατά βάση ορχηστρικές συνθέσεις αποδεικνύονται άξιο συμπλήρωμα των υπολοίπων πιο δοξασμένων στιγμών της καριέρας του. Ξεχωρίζουν για τη νωθρότητα και τη ραθυμία τους ίσως, αλλά αγγίζουν και μελωδικές συχνότητες που δύσκολα αφήνουν ασυγκίνητο τον ακροατή, ειδικά στη σκέψη πως  ό,τι ακούγεται είναι ζωντανά ηχογραφημένο. Αυτή η αίσθηση είναι διάχυτη και όχι μόνο από τις αντιδράσεις του κοινού, αλλά και από την ενέργεια που δείχνουν να εκλύουν οι μουσικοί ως σύνολο. Από την άλλη, όμως, είναι τόσο αψεγάδιαστη η εκτέλεση των τραγουδιών και τόσο ισορροπημένος και καθαρός ο ήχος, που ορισμένες φορές δε μπορείς παρά να ξεχνιέσαι.

Την εύφημο μνεία για το αποτέλεσμα δικαιούται φυσικά ο ίδιος ο Hackett ως συνθέτης - μαέστρος - σολίστ, αλλά θα ήταν άδικο σε μία τόσο άρτια απόδοση να μην αναφερθούν και οι συνεργάτες του. Ο Nick Beggs στο μπάσο και το chapman stick εντυπωσιάζει και όχι μόνο για το γυναικείο ντύσιμό του επί σκηνής (που ξέρουν όσοι τον έχουν δει ζωντανά). Oι έτεροι εντυπωσιακοί είναι φυσικά οι Roger King και Gary O'Toole, που αναλαμβάνουν και το δύσκολο ρόλο να αντικαταστήσουν τους Tony Banks και Phil Collins στις συνθέσεις των Genesis αλλά και γενικότερα βγαίνουν στο προσκήνιο σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Τέλος ο Rob Townsend στο σαξόφωνο προσθέτει πολύτιμες πινελιές σε αρκετές αυνθέσεις - ακόμα και σε αυτές που αρχικά δεν περιείχαν ίχνος πνευστών. Μοναδικό μειονέκτημα αποτελούν τα απλώς επαρκή φωνητικά του Hackett ή άλλων μελών του συγκροτήματος, που εμφανώς βρίσκονται μία κλάση κάτω από τα υπόλοιπα συστατικά του άλμπουμ.

Υπάρχει ένας σαφής διαχωρισμός στη λογική των δύο cd, με το μεν πρώτο να περιλαμβάνει κυρίως τις πιο αγαπημένες στιγμές από την προσωπική του καριέρα, ενώ το δεύτερο να αφιερώνεται στην πλειονότητα του σε σπουδαίες στιγμές από το πρώην συγκρότημά του. Και η αλήθεια έιναι ότι εκεί φαίνεται μία μικρή διαφορά επιπέδου. Όχι γιατί οι επιλογές της προσωπικής του σταδιοδρομίας είναι κακές, αλλά γιατί, εκτός εσκεμμένων εξαιρέσεων, οι συνθέσεις των Genesis διατηρούν μία θαυμαστή ισορροπία όλων των συμμετεχόντων (άκου το περίφημο "Firth Of Fifth" για παράδειγμα) και ως ομαδική δουλειά πλεονεκτούν της «παράστασης για έναν» που είναι η πλειονότητα των δικών του τραγουδιών.

Το "Live Rails" είναι απολαυστικό από κάθε άποψη και απαραίτητο για τους οπαδούς του Hackett και των Genesis, ενώ δε θα αφήσει ασυγκίνητο οποιονδήποτε φίλο του progressive. Αν μάλιστα δεν είστε εξοικειωμένοι με την προσωπική δισκογραφία του (καλά, για των Genesis δεν το συζητάω καν) εδώ θα βρείτε ένα πολύ αντιπροσωπευτικό πάτημα για να μπείτε στον κόσμο του.