Sorcerer

Υπάρχει μια συνεχιζόμενη παραφιλολογία σχετικά με τους Σουηδούς Sorcerer και το γεγονός της επαναδραστηριοποίησης τους την τελευταία δεκαετία, η οποία – παραδόξως – κρατάει ακόμη, τέσσερα άλμπουμ αργότερα. Σαφώς, εκείνη η epic/doom μπαντάρα που είχε δώσει υλικό που κινούταν στη σφαίρα του μυθικού δεν βρήκε ποτέ απόλυτη αντιστοιχία με τα πιο σύγχρονα πεπραγμένα τους, αλλά, ειλικρινά, ποιος περίμενε κάτι τέτοιο;

Αντιθέτως, οι σύγχρονοι Sorcerer απέδωσαν τα μέγιστα με τα δύο πρώτα τους άλμπουμ, μας προσγείωσαν απότομα με το "Lamenting Of The Innocent" (με τον γράφοντα να έχει από τότε να το προσεγγίσει ξανά, παρά τις αρχικές του αντιδράσεις) και φτάνουν στο τέταρτο κατά σειρά δίσκο τους, έχοντας πλέον διαμορφώσει ξεκάθαρα ύφος και μανιέρες, οι οποίες ακουμπούν σε ένα περισσότερο επικότροπο power/doom με κλασικομεταλλικές προεκτάσεις.

Γεγονός είναι, λοιπόν, πως σε μια πρώτη ανάγνωση, το "Reign Of The Reaper" είναι ανώτερο του προκατόχου του, έστω και στις λεπτομέρειες. Με σαφώς αναβαθμισμένο εξώφυλλο/layout, με τουλάχιστον 2 συνθέσεις που ξεχωρίζουν για τα καλά και με τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα – προεξεχούσης της υπέροχης φωνής του Anders Engberg – παρόντα, οι Sorcerer συνεχίζουν να προσφέρουν ποιοτικότατο υλικό κατά τις διδαχές της Tony Martin περιόδου των Black Sabbath. Είναι, όμως, αυτό αρκετό;

Οφείλω να ομολογήσω πως όχι. Πραγματικά, το συγκεκριμένο άλμπουμ έχει όλες τις προδιαγραφές για να με ενθουσίαζε δυνητικά, αφού τα επί μέρους στοιχεία του είναι εξαιρετικά και απολύτως ταιριαστά στις προσωπικές μου αναζητήσεις ως ακροατής. Παρόλα αυτά, κι ενώ ο δίσκος συνεχίζει και παίζει στα ηχεία μου, οι αρχικές ενστάσεις που είχα για εκείνον ποτέ δεν εξαλείφθηκαν λόγω της επαναληψιμότητας ή του συναισθηματικού δεσίματος έπειτα από τόσες ακροάσεις.

Μάλιστα, το «προβληματικό» της υπόθεσης δεν είναι το γεγονός πως οι Sorcerer δεν παίζουν πλέον θεόπνευστο επικό doom όπως στα late ‘80s/early ‘90s, όπως θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος παρελθοντολάγνος ρέκτης, αλλά πως ενίοτε δεν παίζουν καν με ψυχή, αφού υπάρχουν στιγμές που η τεχνική αρτιότητα σε αυτό που ακούς είναι αδιαμφισβήτητη, αλλά το αποτέλεσμα είναι κλινικό, άνοστο, δίχως τον παράγοντα εκείνο που θα το κάνει πραγματικά και δίχως κόπο αξιομνημόνευτο.

Το πλέον δυσάρεστο, δε, στέκεται το ότι οι ίδιοι σου δίνουν ακόμη σπουδαίους λόγους να τους υποστηρίξεις, αφού το επιβλητικό "Break Of Dawn", το "Eternal Sleep" ή ακόμη – ακόμη και το "Curse Of Medusa" φαντάζουν εξαιρετικά δείγματα γραφής, το ομότιτλο κομμάτι θα μπορούσε να είναι μνημειώδες αν δεν χαντακωνόταν από το ξενέρωτο του refrain, ενώ και οι λοιπές συνθέσεις διαθέτουν αυτή την «ναι μεν, αλλά» αντίφαση σε βαθμό εντονότατο.

Τελικά, δεν μπορώ να υποστηρίξω πως το "Reign Of The Reaper" δεν μου προσφέρει πράγματα που αποζητώ σε ένα δίσκο για να τον απολαύσω, αλλά σίγουρα δεν το κάνει με τη συχνότητα και τη συνέπεια που θα έπρεπε για να μπορεί να εκθειαστεί στο σύνολο του. Ναι, οι Sorcerer παραμένουν μια υπέροχη μπάντα εξαιρετικά ικανών μουσικών, η οποία μπορεί ακόμη να μας προσφέρει λόγους για να ανατριχιάσουμε σύγκορμοι, αλλά την ίδια στιγμή πέφτουν για δεύτερο συνεχόμενο δίσκο στην παγίδα της τελειοποιημένης συνθετικής τους μανιέρας, με αποτέλεσμα ένα άνισο σύνολο με επικές κορυφές, αλλά και αδιάφορες μουσικές πεδιάδες.

YouTube