Hellfest (Part 2) @ Clisson, Γαλλία, 23-26/06/22

Το μεγαλύτερο festival σκληρής μουσικής pt.2

Από τον Γιάννη Βόλκα, 21/09/2022 @ 19:11

Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του και μαζί του και οι μεγάλες, open air συναυλίες και τα festivals σε Ελλάδα και εξωτερικό. Αν και λίγο καθυστερημένα, οφείλουμε να σας μεταφέρουμε τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες μας από το δεύτερο μέρος του φετινού επταήμερου, συνολικά, Hellfest.

Hellfest

Δυστυχώς η ιστορία μας δεν ξεκινά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αφού γνωστή εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων αποφάσισε ότι έχει το δικαίωμα να δεσμεύει χρηματικά ποσά χωρίς να έχει διαθέσιμα οχήματα. Κάπως έτσι ξεκίνησε η «οδύσσειά» μας με αφετηρία το αεροδρόμιο Μποβέ, μεταφορά στο κέντρο του Παρισιού, συνέχεια κάπου πιο βόρεια, σε μια απο τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πόλης (όπου ένας συμπαθέστατος Γάλλος, fan των 1000mods μας επιστεύτηκε ότι βρισκόμαστε στην κ**οτρυ**δα του Παρισιού) και επιστροφή στον κεντρικό σταθμό, πολλές ώρες αργότερα. Έτσι ενώ φτάσαμε στην Γαλλία νωρίς το πρωί, καταφέραμε να φτάσουμε στην Ναντ αργά το βράδυ, έχοντας χάσει μερικές εκατοντάδες ευρώ, μεγάλο μέρος της διάθεσής μας και όλόκληρη την πρώτη μέρα του δεύτερου μέρους του festival.

Hellfest

Για την ιστορία να σημειώσουμε ότι την συγκεκριμένη μέρα στο Hellfest εμφανίζονταν ουκ ολίγα ενδιαφέροντα ονόματα όπως ο Phil Campbell, οι Thunder, οι UFO, o βιρτουόζος Joe Satriani ο οποίος ανέβηκε στην σκηνή και μαζί με τους Whitesnake (λίγο πριν αυτοί ακυρώσουν το υπόλοιπο της περιοδείας τους), o Jerry Cantrell των Alice In Chains, οι «δικοί μας» Septic Flesh και headliners οι Scorpions τους οποίους προσωπικά θα ήθελα πολύ να είχα παρακολουθήσει ζωντανά μετά τον εξαιρετικό τελευταίο τους δίσκο. Κερασάκι στην τούρτα (που μας γλύστρησε από τα χέρια και βρέθηκε στο πάτωμα) η τελετή προς τιμή του Lemmy με τις στάχτες του ίδιου και παρουσία των υπόλοιπων Motorhead (Phil Campbell και Mickey Dee). Φυσικά τις υπόλοιπες, έξι ημέρες του festival παρακολουθήσαμε πάρα πολλά και ενδιαφέροντα άλλα είναι λογικό την συγκεκριμένη στιγμή η απογοήτευσή μας να έχει «χτυπήσει κόκκινα».

Hellfest

Hellfest Day 5 (24/06/2022)

Προσπαθώντας να επαναφέρουμε την καλή μας διάθεση επιστρέψαμε στον χώρο του festival ακριβώς την ώρα που στο Valley εμφανίζονταν οι Stöner​, δηλαδή το πρόσφατο σχήμα των Nick Oliveri και Brant Bjork. Οι επιβλητικές αυτές παρουσίες δεν θα μπορούσαν να περάσουν απαρατήρητες αν και οι συνθέσεις της μπάντας δεν μπορώ να πώ ότι παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Η διασκευή στο "Green Machine" των Kyuss έφτανε όμως για να απολαύσουμε το σύντομο σετ τους.

Stoner

Σύντομο διάλειμμα και πρώτη εξόρμηση στο δεύτερο main stage για τον αγαπημένο Danko Jones. Αν και έχουν περάσει σχεδόν 15 χρόνια από την τελευταία φορά που τον παρακολουθήσαμε ζωντανά (στο Rock Am Ring τότε) o συμπαθέστατος και πάντα ορεξάτος Danko είναι η επιτομή του rock με δυναμική σκηνική παρουσία και ευκολοάκουστες συνθέσεις όπως τα "Ι Gotta Rock", "My Little RnR", το hit "First Date" και το "Lovercall" από το μακρινό παρελθόν. Μοναδικό πρόβλημα είναι ότι μια τόσο σύντομη εμφάνιση δεν φτάνει να καλύψει ούτε τα βασικά από την πλούσια δισκογραφία του.

Danko Jones

Συνέχεια με την πιο «ακατάλληλη» μπάντα του festival, τους Nitzer Ebb οι οποίοι καλέστηκαν να καλύψουν ένα από τα κενά που δημιουργήθηκαν από ακυρώσεις της τελευταίας στιγμής και συγκεκριμένα, κατά πάσα πιθανότητα, των Skinny Puppy. Πατώντας με το ένα πόδι στο industrial και με το άλλο στο EBM οι Βρετανοί εμφανίστηκαν ως ντουέτο, με τελείως ηλεκτρονική μορφή, χωρίς κιθάρες και τύμπανα κάτι που ίσως να ξένισε ορισμένους. Ο κινητικός Bon Harris κατάφερε όμως με την θετική του ενέργεια να προσελκύσει σταδιακά όλο και περισσότερο κόσμο αν και ο καιρός είχε ήδη αρχίσει να χαλάει και ο ήλιο κρύφτηκε πίσω από γκρίζα, και γεμάτα βροχή, σύννεφα.

Nitzer Ebb

Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν μείναμε στα main stages για να παρακολουθήσουμε τους Dragonforce οι οποίοι μπορεί μουσικά να μην μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα αλλά είχαν στήσει ένα εντυπωσιακό stage show με δρακους και old-school arcade παιχνίδια. Έτσι γυρίσαμε ξεκούραστοι και λίγο πιο στεγνοί για την εμφάνιση των Killing Joke. Το αγαπημένο "Love Like Blood" άνοιξε την εμφάνισή τους και, ευτυχώς ή δυστυχώς, ήταν και η χειρότερη στιγμή του set τους. Ένα κομμάτι που ο frontman Jaz Coleman δεν μπορεί να τραγουδήσει και θα έπρεπε να αφήσει στην άκρη. Έτσι, μετά την ψυχρολουσία μας πήρε λίγη ώρα να συνηθίσουμε την ιδιόμορφη παρουσία του Coleman ο οποίος τα πήγε πολύ καλύτερα «γκαρίζοντας» τα "I Am The Virus", "Wardance" και "The Wait". Μια ιστορική μπάντα στην οποία οφείλουμε τον σεβασμό μας.

Killing Joke

Επόμενοι οι γερμανοί Kreator οι οποίοι δεν δυσκολεύονται και πολύ να ξεσηκώσουν οποιοδήποτε κοινό. Ορισμένα πρόσφατα κομμμάτια όπως η πρεμιέρα του "Strongest Of The Strong" αλλά και αρκετά classics όπως τα "Pleasure To Kill", "Flag Of Hate" και "People Of The Lie" έκαναν τον κόσμο να αγνοήσει την βροχή που επανερχόταν συστηματικά και να διασκεδάσει με αμέτρητα mosh pits.

Kreator

Συνέχεια με μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival και τους γερόλυκους Ministry. Με το μήνυμα "Ministry Stands With Ukraine" στο backdrop, τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας στα ηχεία τράβηξαν εξ'αρχής τα βλέμματα και από την στιγμή που ξεκίνησε το "Breathe" μέχρι το τέλος του 75λεπτου set τους δεν άφησαν κανέναν ασυγκίνητο. Στο "Alert Level" o αστείρευτος Al Jourgensen κατέβηκε στο κοινό ενώ στο ντουέτο "Ν.W.O"- "Just One Fix" ο χρόνος απλά σταμάτησε. Ότι θα επιθυμούσε κανείς σε ένα live των Ministry ήταν παρών. Πολλά παλιότερα κομμάτια καθώς και η διασκευή στο "Supernaut" των Black Sabbath όπως την μάθαμε από τους 1000 Homo Djs. Η παρέα του Jourgensen κατάφερε να ξεχωρίσει ανάμεσα σε τόσες πολλές και εξαιρετικές μπάντες τόσο της ημέρας όσο και του festival γενικότερα.

Hellfest

Η παρέλαση των ονομάτων συνεχιζόταν με τον τεράστιο Alice Cooper. Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο η ένταση της εμφάνισης των Ministry ή προβλήματα στον ήχο αλλά η αρχή του set του θρυλικού καλλιτέχνη έμοιαζε αρκετά υποτονική. Γρήγορα όμως τα πράγματα έφτιαξαν και καταφέραμε να απολαύσουμε τις πάμπολες επιτυχίες που διαδέχονταν η μία την άλλη, διανθισμένες με ένα καταπληκτικό (όπως πάντα) stage show. Ολόκληρο το show του Alice Cooper ακόμα και σήμερα παραμένει ένα ατέλειωτο highlight αλλά αν έπρεπε να διαλέξουμε μερικές σκηνές αυτές είναι σίγουρα το ανατριχιαστικό "Steven" με το βλέμμα του κυρίου Furnier να μας στοιχειώνει για το υπόλοιπο της ζωής μας αλλά και το εντυπωσιακό κλείσιμο με το "School's Out" (με ένα μέρος του "Another Brick In The Wall pt.2" ). Συμπερασματικά είχαμε, όπως ήταν αναμενόμενο, μια εμφάνιση headliner από τον Alice Cooper και την μπάντα του και εμείς ελπίζουμε ότι το τέλος της μακροχρόνιας καριέρας του δεν έχει έρθει ακόμα.

Hellfest

Έχοντας παρακολουθήσει μέσα σε μια ημέρα ένα σημαντικό μέρος του industrial rock με τους Nitzer Ebb, Killing Joke και Ministry να διαδέχονται ο ένας τον άλλο δεν θα μπορούσε να υπάρχει ιδανικότερος headliner από τους πολυεπιτυχημένους Nine Inch Nails. Δυστυχώς παρακολουθήσαμε μόνο το πρώτο μισό του set του αφού δεν θέλαμε να χάσουμε τους Bad Religion αλλά ακόμα και αυτά τα 45 λεπτά ήταν αρκετά ώστε να φανεί η στόφα μεγάλης μπάντας που διαθέτει η παρέα του Trent Reznor. Προλάβαμε μερικά από τα πιο δυναμικά κομμάτια από το εξαιρετικό "The Downward Spiral" αλλά και το ατμοσφαιρικό χαλάρωμα με τα "Piggy" και "The Lovers". Δεν προλάβαμε όμως το αγαπημένο "The Hand That Feeds" και το κλασικό "Hurt" που έκλεισε την εμφάνισή τους.

Hellfest

Στο Warzone οι Bad Religion βγήκαν εξίσου δυναμικοί με τόνους εμπειρίας και φυσικά χωρίς να έχουν να αποδείξουν τίποτα. Με χαρακτηριστική άνεση έκαναν το Warzone άνω κάτω με συνοπτικές διαδικασίες και ένα σωστά επιλεγμένο setlist με κομμάτια από την τεράστια δισκογραφία τους. Κορυφαίος o frontman Greg Graffin με το χαρακτηριστικό «θα σας δείξω πως γίνεται» ύφος του και απίστευτο ότι οι άνθρωποι αυτοί μετά από τέσσερις δεκαετίες έχουν τόση όρεξη και καταφέρνουν να ακούγονται τόσο «φρέσκοι». Μια μπάντα που κυριολεκτικά θα παρακολουθούσαμε κάθε μέρα και κάποια στιγμή πρέπει να επιστρέψει και στη χώρα μας.

Bad Religion

Hellfest Day 6 (25/06/2022)

Ανανεωμένοι μετά από μια μέρα γεμάτη εξαιρετικές εμφανίσεις και με την ελπίδα ότι κάτα την συγκεκριμένη μέρα ούτε θα «καούμε» από τον ήλιο αλλά ούτε θα «μουλιάσουμε» από την συνεχόμενη βροχή, κινηθήκαμε για ακόμα μια φορά προς τον χώρο του Hellfest. Κάθε μέρα και πιο έμπειροι και όχι τόσο κουρασμένοι όσο θα περίμενε κανείς μετά από τόσες συναυλιακές ώρες να βαραίνουν την πλάτη μας.

Το Valley ήταν περικυκλωμένο από λάσπη αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να πιάσουμε μια θέση μπροστά μπροστά ώστε να παρακολουθήσουμε τους Hällas. Οι Σουηδοί, με μανδύες και make-up στο πρόσωπο παρουσιάστηκαν με ιδανικό τρόπο ώστε να μας μεταφέρουν στην μαγική δεκαετία του '70, όπως κάνουν και στις τόσο ποιοτικές στουντιακές τους κυκλοφορίες. Εξαίρετοι μουσικοί, παθιασμένες ερμηνείες από τον Tommy Alexandersson και όλη η ενέργεια που έλειπε από τους Witchcraft μερικές μέρες νωρίτερα, βρισκόταν μπροστά μας. Το 45λεπτο set τους έκλεισε θριαμβευτικά με το ομώνυμο κομμάτι και οι Hδllas απέδειξαν περίτρανα ότι προορίζονται για περισσότερα και μεγαλύτερα πράγματα.

Hδllas

Συνέχεια με τον Gary Clark Jr. του οποίου η όμορφη blues κιθάρα του λειτούργησε κυρίως ως ένα ευχάριστο «χαλί» που μας πρόσφερε δόσεις ξεκούρασης για την συνέχεια. Χωρίς να κάνει τίποτα λάθος (πως θα μπορούσε άλλωστε αφού τόσο η τεχνική του όσο και το συναίσθημα των συνθέσεων του είναι αναμφισβήτητη) δύσκολα θα παραμείνει στην μνήμη των παρευρισκόμενων ως ένα από τα σημαντικότερα acts. Κατά τα άλλα, ονόματα σαν αυτό του Gary Clark Jr. προσφέρουν όμορφες πινελιές ποικιλομορφίας στο billing του Hellfest.

Gary Clark Jr.

Μεταφορά στο Altar για μια μπάντα που δεν κατάφερε ποτέ να γίνει πολύ γνωστή, ακόμα και στους metal κύκλους,, αλλά διαθέτει ένα πιστό fanbase στον doom χώρο που πίνει νερό στο ονομά τους. Άλλωστε το ομώνυμο, ουσιαστικά ντεμπούτο, άλμπουμ των Sorcerer θεωρείται δικαίως «άγιο δισκοπότηρο» του είδους. Οι Σουηδοί με μία τίμια εμφάνιση ικανοποίησαν τους λιγοστούς παρευρισκόμενους καθώς ο frontman Anders Engberg ανέμιζε την σημαία με το ονομά τους. Τραγούδια από το πρόσφατο παρελθόν τους και ιδανικό κλείσιμο με το "The Sorcerer" το οποίο σύντομα συμπληρώνει τα τριάντα χρόνια ζωής.

Sorcerer

Για να γλύτωσουμε από την δυσκολία να διαλέξουμε ανάμεσα στον Myles Kennedy, τους Rumjacks και τους Arcturus οι οποίοι εμφανίζονταν την ίδια στιγμή, εμείς πιάσαμε από νωρίς θέση στο κάγκελο του Valley για την πρώτη επίσκεψη των Villagers Of Ioannina City. Οι local heroes πραγματοποίησαν το καλοκαίρι μια διόλου ευκαταφρόνητη ευρωπαϊκή περιοδεία και εμείς δεν χάσαμε ευκαιρία να τους τιμήσουμε. Οι VIC έδωσαν προτεραιότητα στο εξαιρετικό "Age Of Aquarius", επέλεξαν το "Skaros" από το "Riza"και άφησαν απ'έξω τα, must για εγχώριες συναυλίες, "Zvara" και "Karakolia". To σημαντικό είναι ότι εντέλει αποθεώθηκαν και από το κοινό του Hellfest παρουσιάζοντας ακόμα μια ανατριαχιαστική εμφάνιση την οποία απολαύσαμε γεμάτοι χαρά. Παρακολουθήσαμε μια μπάντα η οποία αποτελείται από αξιόλογους ανθρώπους οι οποίοι μεταδίδουν την εξαιρετική μουσική τους στο εξωτερικό με μεγάλη επιτυχία.

Villagers Of Ioannina City

Με αυτά και αυτά, παρακολουθήσαμε λιγοστό από την εμφάνιση των Airbourne που ακολούθησαν. Μια μπάντα με την οποία εύκολα θα περάσεις καλά αλλά προσωπικά δεν πιστεύω ότι έχει να προσφέρει περισσότερα από όσα έχει καταφέρει μέχρι σήμερα. Η εμφάνιση τους με τους Iron Maiden στην Αθήνα δεν θα μπορούσε να αποτελέσει κριτήριο αφού ο ήχος κάθε άλλο παρά σύμμαχός τους ήταν.

Συνέχεια στο Warzone για τους Discharge, μια από τις πιο θρυλικές και επιδραστικές hardcore/punk μπάντες η οποία πραγματοποίησε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του festival τόσο στην συγκεκριμένη σκηνή όσο και γενικότερα. Ο Jeff Janiak είναι όσο "psycho" χρειάζεται για να ταιριάξει με την υπόλοιπη μπάντα, o David Bridgewood γκρεμίζει τα πάντα με τα τύμπανά του, το setlist περιέχει σχεδόν όλο το "Hear Nothing See Nothing Say Nothing", τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο με ανεξέλεγκτο ρυθμό, το "Α Look At Tomorrow" αφιερώνεται στον Lemmy και γενικότερα οι Discharge μετά από 45 χρόνια πορείας καταφέρνουν ακόμα και σήμερα να ισοπεδώνουν τους πάντες στο περασμά τους. Άλλωστε χωρίς αυτούς, οι μισές μπάντες που εμφανίστηκαν στο Hellfest δεν θα υπήρχαν.

Discharge

Οι επόμενες δυόμιση ώρες ανήκαν στους Guns 'N' Roses. H επανασύνδεσή τους κρατά εδώ και αρκετά χρόνια και αφού δεν είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την "Not In This Lifetime...Tour" προσπαθήσαμε, με αρκετά μεγάλη δυσκολία, να βρούμε το καλύτερο δυνατό σημείο. Τον αρχικό ενθουσιασμό που προκάλεσαν τα "It's So Easy", "Mr. Brownstone" και "Welcome To The Jungle" διαδέχτηκε η απογοητευτική διαπίστωση ότι η φωνή του Axl Rose βρισκόταν σε πολύ ασχημη κατάσταση, γεγονός που δεν άλλαξε σε όλη την εμφάνισή τους. Ακολούθησαν οι διασκευές στο "Back In Black" των AC/DC και στο "Slither" των Velvet Revolver αλλά και το πρόσφατο "Hard Skool". Οι υπόλοιποι Guns προσπάθησαν τα μέγιστα να ανατρέψουν την υπάρχουσα κατάσταση αλλά η αρχική εντύπωση δυστυχώς παρέμεινε ίδια. Στα θετικά, όπως πάντα, η μεγάλη διάρκεια του set που περιείχε παλιές, κλασικες επιτυχίες αλλά και πρόσφατες συνθέσεις καθώς και πολλές διασκευές όπως τα "Live And Let Die" των Wings, το "I Wanna Be Your Dog" των Stooges (με τον Duff McKagan στα φωνητικά) και το "Knocking On Heaven's Door" του Bob Dylan. Σύμφωνα με μαρτυρίες ανθρώπων σε άλλες εμφανίσεις της περιοδείας, κατά πάσα πιθανότητα o Axl Rose βρέθηκε σε κακή μέρα και, χωρίς να φτάνει τα μεγαλεία του παρελθόντος, έχει πραγματοποιήσει πολύ καλύτερες ερμηνείες τον τελευταίο καιρό.

Guns 'N' Roses

Το κλείσιμο της βραδιάς ήρθε με τους Γερμανούς, αγαπημένους στο ελληνικό κοινό, Blind Guardian οι οποίοι πραγματοποίησαν μια εξαιρετική εμφάνιση παρουσιάζοντας ολόκληρο το "Somewhere Far Beyond" συμπληρώνοντάς το με τα "Welcome To Dying", "Nightftall", "Time Stand Still (At The Iron Hill)", "Mirror Mirror" και "Valhalla". Με άλλα λόγια ένα set το οποίο δεν περιείχε ούτε ένα κακό κομμάτι, ούτε μια μέτρια στιγμή και ήρθε ώς ιδανικός επίλογος της προτελευταίας μέρας του festival.

Blind Guardian

Hellfest Day 7 (26/06/2022)

Μια μέρα ακόμα πριν αποχαιρετήσουμε το Clisson και εμείς φτάσαμε σχετικά αργά αφού στις πρώτες ώρες δεν υπήρχε κάτι που να κατάφερνε να κερδίσει την κούραση των συνεχόμενων ημερών. Δεν υπήρχε περίπτωση όμως να χάσουμε την εμφάνιση των Ugly Kid Joe οι οποίοι είναι πάντα απολαυστικοί πάνω στην σκηνή. Αρχή με το "Neighbor" και συνέχεια με παλιότερα αλλά και πιο πρόσφατα κομμάτια, αν και το "Stairway To Hell" μετρά ήδη μια δεκαετία ζωής. Πολύ δυνατό το "Devil's Paradise", απαραίτητα τα "Everything About You" και "Cat's In The Cradle" και κλείσιμο με το "Ace Of Spades" και τους αμερικανούς να δείχνουν με έναν ακόμα τρόπο την αγάπη τους για τους Motorhead.

 Ugly Kid Joe

Μετά την διασκέδαση των Ugly Kid Joe, βουτιά στην λάσπη της Νέας Ορλεάνης με τους Eyehategod. Οι παρευρισκόμενοι γνώριζαν πολύ καλά τι θα συναντούσαν αλλά και πάλι ο ασήκωτος όγκος της μουσικής τους σε πιάνει εύκολα απροετοίμαστο. Ακατάλληλο για «τουριστικές» ακροάσεις. Ειδική μνεία αξίζει ο frontman Mike Williams τόσο για τα ακραία, με όλη την σημασία της λέξεως, φωνητικά του αλλά και με την απόλυτα πειστική σκηνική του παρουσία.

Eyehategod

Μεταφορά στο Warzone όπου οι Ignite βγήκαν στην σκηνή με αέρα τεράστιας μπάντας. To ίδιο είχαν κάνει φυσικά και μερικές μέρες νωρίτερα στο Eightball στην Θεσσαλονίκη αλλά είναι διαφορετικό να έχεις στα «πόδια σου» εκατό άτομα και διαφορετικό να έχεις μερικές χιλιάδες. Απίστευτη ενέργεια από όλη την μπάντα η οποία κινείται ασταμάτητα πάνω στην σκηνή. Μπορεί ορισμένοι παλιότεροι να μην έχουν ξεπεράσει την αλλαγή τραγουδιστή αλλά ο Eli Santana εντυπωσιάζει με την συνολική παρουσία του, τις ερμηνείες αλλά και τα θετικά μηνύματα που μεταφέρει στο κοινό. Ανάμεσα στις δικές τους συνθέσεις, πρόλαβαν φυσικά να μας προσφέρουν και την ξέφρενη διασκευή στο "Sunday Bloody Sunday" των U2. Τύχεροι όσοι τους παρακολούθησαν στα live στην χώρας μας. Οι υπόλοιποι ας το επιδιώξουν αν τους βρουν μπροστά τους στο προσεχές μέλλον.

Ignite

Συνέχεια με ακόμα μια μπάντα-απωθημένο, τους γερόλυκους Pentagram. Οι πιονέροι του heavy metal με έτος ίδρυσης το 1969 τα τελευταία χρόνια καταφέρνουν σιγά σιγά να εξαργυρώσουν την πολυετή παρουσία τους στο underground. Πέρα από αυτό όμως, ακόμα και σήμερα ακούγονται εξίσου φρέσκοι και ενδιαφέροντες. Ο frontman Bobby Liebling πέρα από το καρτουνίστικο παρουσιαστικό του, διαθέτει, λίγο πριν τα 70 του χρόνια, μια πολύ δυναμική φωνή και εξίσου επιβλητική σκηνική παρουσία. Έτσι, πέρα από το προσωπικό μας, προαναφερθέν απωθημένο παρακολουθήσαμε μια πολύ αξιόλογη εμφάνιση με κομμάτια από το μεγαλύτερο μέρος της δισκογραφίας τους με ιδιαίτερη έμφαση στις πρώτες, και καλύτερες, κυκλοφορίες της μπάντας.

Pentagram

Λίγες ώρες πριν το festival φτάσει στο τέλος του και τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν επικίνδυνα. Φυσικά αναφερόμαστε σε ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα των τελευταίων ετών για την heavy metal σκηνή και την επανασύνδεση των θρυλικών Mercyful Fate. Ενδιαφέρουσα τοποθέτηση της μπάντας λίγο πριν την εμφάνιση των Metallica, οι οποίοι είναι δηλωμένοι οπαδοί τους, γεγονός που στέρησε από πολύ κόσμο την ευκαιρία να τους παρακολουθήσει, στην προσπάθεια να βρεθούν όσο πιο κοντά στο stage για τους headliners. Κατά τα άλλα όμως ο King Diamond με την μπάντα του (και συμμετοχή του αγαπημένου Joey Vera στο μπάσο) βγήκε στην σκηνή με εντυπωσιακό τρόπο και πεντάλφες, τράγους και ανάποδους σταυρούς να διακοσμούν το background. Ο «βασιλιάς» βρίσκεται σε άριστη φόρμα και αποδίδει με χαρακτηριστική ευκολία ακόμα και τις πιο υψηλές φωνητικές γραμμές ενώ οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν στέκουν όλοι αντάξιοι της περίστασης. Φυσικά μια ώρα δεν ήταν αρκετή για να χορτάσουμε τους Mercyful Fate αλλά εμείς δεν μπορούμε παρά να νοιώθουμε τυχεροί που μας δόθηκε η συγκεκριμένη ευκαιρία και να ελπίζουμε σε μια επίσκεψή τους στην χώρα μας.

Mercyful Fate

Με αυτά και αυτά, είχε φτάσει η ώρα για το μεγάλο φινάλε. Ένα τέτοιο festival με ένα τόσο εντυπωσιακό line-up θα μπορούσε να κλείσει μόνο με ένα τεράστιο όνομα. Ένα από τα λιγοστά ονόματα τα οποία δικαιολογούν τον όρο αυτό είναι οι Metallica. Εξ'αρχής όλα έδειχναν ιδανικά. Το "The Ecstasy Of Gold" γέμισε την ατμόσφαιρα και ανατρίχιασε και τον πιο μετριοπαθή παρευρισκόμενο ενώ ακόμα και οι οθόνες στα άκρα της σκηνής έμοιαζαν να έχουν καλύτερη ποιότητα. Η αρχή με το "Whiplash" και το "Creeping Death" έμοιαζε ονειρεμένη ενώ το "Enter Sandman" που ακούστηκε τρίτο στη σειρά μας έκανε να αναρωτιόμαστε τι άλλο θα συμβεί στο setlist της βραδιάς. Οι Metallica βρίσκονταν για πρώτη φορά στην σκηνή του Hellfest και τίποτα άλλο δεν είχε σημασία τόσο για το κοινό όσο και για την ίδια την μπάντα.

Όπως οι Metallica συνηθίζουν, το setlist περιείχε ότι θα περίμενε κανείς να ακούσει με εξαίρεση το "The Unforgiven" το οποίο έλαμψε δια της απουσίας του. Δεν έλειψαν όμως και οι εκπλήξεις όπως το "Dirty Window" από το St. Anger και το "No Leaf Clover" από το S&M. Κατά τα άλλα η μπάντα βρέθηκε για ακόμα μια φορά σε εξαιρετική φόρμα προσφέροντας ένα πραγματικά αψεγάδιαστο show, γεγονός το οποίο δεν προκαλεί καμία έκπληξη αφού οι Metallica σπάνια άφησαν το κοινό τους παραπονεμένο. Με το "Master Of Puppets" και μέσα σε αποθεωτικά χειροκροτήματα οι Metallica μας αποχαιρέτησαν για να ακολουθήσει άλλο ένα δεκαπεντάλεπτο θεαματικών πυροτεχνημάτων που μας οδήγησαν προς την έξοδο.

Hellfest

To δέκατο πέμπτο, επετειακό, επταήμερο Hellfest είχε φτάσει στο τέλος του. Μετά από δυο δύσκολα χρόνια, αναβολές και ακυρώσεις συγκροτημάτων οι υπεύθυνοι κατάφεραν να φέρουν εις πέρας αυτό που για χρόνια θα συζητάμε. Θα θυμόμαστε εκείνη την χρονιά που το μεγαλύτερο ευρωπαϊκο festival rock/metal μουσικής είχε επτά ημέρες και περίπου 350 μπάντες. Την χρονιά που ακόμα και ο καλύτερος ξεπέρασε τον εαυτό του. Και εμείς μπορούμε με χαρά και περηφάνια να λέμε ότι είμασταν παρόντες.

Hellfest

Γιάννης Βόλκας - Φράνκα Δεληγιαννίδου
Φωτογραφίες: Γιάννης Βόλκας

  • SHARE
  • TWEET