Soen

Οι Soen είναι από εκείνες τις σύγχρονες μπάντες που έχουν καταφέρει να αναρριχηθούν αρκετά ψηλά στον μοντέρνο προοδευτικό ήχο σχετικά γρήγορα. Η αλήθεια είναι ότι η είδηση της ίδρυσης νέας μπάντας από τον ιδιαίτερα αγαπητό πρώην ντράμερ των Opeth, Martin Lopez, φαντάζει σαν χθές. Και όσο και αν φοβόμουν πως η νέα του απόπειρα στην καλύτερη θα ήταν μια φθηνή αντιγραφή του σουηδικού progressive μεγαθήριου, η συνέπεια των Soen απέδειξε πως δικαίως σήμερα αποτελούν στυλοβάτη της νέας progressive σκηνής.

Πέντε δίσκους μετά και έχοντας πραγματοποιήσει ένα εκπληκτικό live στην Αθήνα, οι Martin Lopez, Joel Ekelof κατά κύριο λόγο αλλά και οι εκάστοτε συνοδοιπόροι τους, έχουν βρει μια ξεχωριστή θέση στη δισκοθήκη μου και τα άλμπουμ τους στις ετήσιες - και όχι μόνο - λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες του Rocking.

Η αλματώδης εξέλιξη των Σουηδών από δίσκο σε δίσκο φαίνεται πως δεν συνεχίζεται και στο "Imperial". Έχοντας καταφέρει με αλλεπάλληλα άλματα να φτάσουν σε ένα ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο ποιότητας, οι Soen διατηρούν τα πάντα στην εντέλεια και από εκεί και έπειτα πειράζουν λεπτομέρειες για να μας προσφέρουν ένα ακόμα εξαιρετικό άλμπουμ.

Τα ριφ του Lopez στο "Imperial" είναι από τα πιο περίπλοκα και παράλληλα πιο εύηχα που έχει γράψει ποτέ. Διατηρεί πάντα τον metal χαρακτήρα, αλλά δημιουργεί έξυπνα και αρκετά ατμοσφαιρικά περάσματα για να πατήσει πάνω ο Ekelof. Ο τελευταίος φαίνεται να έχει εξελίξει ακόμα περισσότερο τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιεί τη φωνή του, αποτελώντας ένα από τα highlight του δίσκου. Η χροιά του φαντάζει τόσο οικεία, αλλά και ξεχωριστή ταυτόχρονα, ενώ τα ρεφρέν του "Imperial" είναι ενδεχομένως τα πιο δουλεμένα από την αρχή της δισκογραφίας των Soen.

Νομίζω ότι στις οκτώ συνθέσεις τους δεν θα συναντήσεις ούτε ένα αδιάφορο κομμάτι. Ήδη από την έναρξη με το "Lumerian" καταλαβαίνεις τις προθέσεις της μπάντας να μην σερβίρει ξαναζεσταμένο φαγητό, αλλά ταυτόχρονα να διατηρήσει αναλλοίωτη τη «γεύση». Προσωπικά ξεχώρισα το bluesάτο "Illusion", το δυναμικό "Antagonist", το μελαγχολικό "Modesty" με την εξαίσια ερμηνεία του Ekelof και το μεγαλειώδες "Fortune", το οποίο κλείνει και τον δίσκο.

Οι αναφορές σε Tool διατηρούνται αλλά πλέον έχουν αφομοιωθεί πλήρως στο DNA της μπάντας. Οι Opeth συναντώνται σαφώς σε σημεία από δω και από εκεί, αλλά πλέον παρατηρούμε και μια προσέγγιση της πιο σύγχρονης δισκογραφίας τους, όπως φανερώνεται και στο δεύτερο μισό του "Fortune", όπου ο συνδυασμός πλήκτρων και φωνητικών, φέρνει ανατριχιαστικά σε Akerfeldt. Ωστόσο, στο "Imperial" φαίνεται πως οι Katatonia έπαιξαν έναν πιο σημαντικό ρόλο στην έμπνευση, πάντα με τρόπο θετικό.

Χωρίς να πραγματοποιούν σαρωτικές επεμβάσεις στον ήχο τους, οι Soen συνεχίζουν να βαδίζουν τον ανοδικό δρόμο της επιτυχίας, κυκλοφορώντας έναν ακόμα άριστο δίσκο. Εστιάζουν περισσότερο από ποτέ στην ανάδειξη της φωνής του Joel Ekelof, γράφουν πιασάρικα ρεφρέν, παραμένουν metal και σε συνδυασμό με τα ατμοσφαιρικά τους σημεία φτάνουν νέες κορυφές.