Six Feet Under

Την αδυναμία μου για τους Six Feet Under δεν την έχω κρύψει ποτέ. Εδώ είχα πριν τρία χρόνια το "Torment" ως Rocking Επιλογή δίχως καμία ντροπή. Ο Chris Barnes όμως είναι πλέον εξαιρετικά ψεκασμένος και την έχει ακούσει πολύ σκληρά τελευταία κάνοντας αυξανόμενα δύσκολο να πάρω αυτόν και την μπάντα του σοβαρά.

Ο Barnes κάνοντας ένα μικρό διάλειμμα από το να διαφημίζει μάντρες μεταχειρισμένων αυτοκινήτων και την αναζήτηση του για τον εξωγήινο που έφερε την κάνναβη στο πλανήτη μας εφόσον οι άνθρωποι, ως κανναβοειδή όντα και εμείς, χρειαζόμαστε την κάνναβη για να κτίσουμε το ανοσοποιητικό μας σύστημα (δικά του λόγια, όχι δικά μου), ηχογράφησε την νέα δουλειά των Six Feet Under.

Τα περισσότερα τραγούδια του άλμπουμ τα έγραψε ο Jack Owen και η επιστροφή του στην κιθάρα ήταν πολλά υποσχόμενη, καθώς γυρίζει τους Six Feet Under στα γνώριμα mid-tempo χωράφια τους. Αλλά ο δίσκος που έγραψε για τους Six Feet Under διαθέτει μερικά από τα πιο βαρετά τραγούδια τους.

Οι αυστηρά ρυθμικές συνθέσεις είναι σε γενικές γραμμές απλώς υποδεέστερες ακόμα και για τα απλοϊκά δεδομένα των Αμερικάνων. Είναι πλημμελώς ενορχηστρωμένες, με διάφορα «άκυρα», εκτός τόπου και χρόνου, κιθαριστικά σόλο και riff να κολλάνε στο repeat χωρίς να οδηγούν σε κάποια κορύφωση ή έστω ένα αφελές ρεφρέν.

Ο ίδιος ο Barnes δοκιμάζει μια πιο «στεγνή» και ψόφια προσέγγιση στα χαρακτηριστικά φωνητικά του. Στο "Nightmares of the Decomposed" θα ακούσετε τον Chris Barnes να βελάζει, να ξεμένει από ανάσα, αλλά και να κάνει και μια φοβερή μίμηση σε ένα γουρουνάκι πριν γίνει σουβλάκι που θα την παρατηρήσετε με το καλημέρα στο "The Rotting", "αλλά και σε πολλά σημεία στο "The Noose". Σε στιγμές και μερικοί στίχοι ακούγονται σαν να περισσεύουν στα μέτρα των τραγουδιών, όπως για παράδειγμα στο "Zodiac".

Ακόμα και ο ικανότατος τυμπανιτζής Marco Pitruzzella συχνά ακούγεται λες και δεν έχει προβάρει τα τραγούδια επαρκώς και στο τσακ-μπαμ να ξεπέταξε την ηχογράφηση. Στην σήμερον ημέρα που ακόμα και η πιο ερασιτεχνική μπάντα έχει εξαντλήσει κάθε λεπτομέρεια στον τομέα της παραγωγής, η νέα δουλειά των Six Feet Under παρουσιάζεται συνολικά πιο αδούλευτη και είναι απλώς εκτελεστικά, συνθετικά αλλά και ηχοληπτικά μέτρια.

Δυστυχώς, ακόμα και στα πιο συμπαθητικά τραγούδια όπως το "Drink Blood Get High", πάντα κάτι που υποσκάπτει το σύνολο, άλλες φορές θα είναι η κουρασμένη απόδοση των φωνητικών, άλλες φορές η παραγωγή και άλλες τα «ξέμπαρκα» ντραμς ή κιθάρες. Κρίμα, γιατί το μπασάκι είχε ωραία βρωμιά στον ήχο του.

Ίσως πλέον να μιλάμε για τον χειρότερο δίσκο των Six Feet Under; Δεν είμαι σίγουρος ακούω γνώμες.