Deep Purple

Δεν έχω παρά όμορφες αναμνήσεις από την προσωπική μου επαφή με τους Deep Purple. Όντας από τις πρώτες μπάντες που ήρθα πολύ μικρός σε επαφή με τη μουσική της, εξαιτίας της αγάπης του πατέρα μου για αυτήν, αποτελούν ένα άκουσμα που βρίσκεται σταθερά εδώ και 25 - και βάλε - χρόνια στα αυτιά μου, εκουσίως και μη. Μάλιστα, από κάποια στιγμή κι έπειτα, προσπάθησα να συνεχίσω την επιδίωξη για μια ολοκληρωμένη δισκογραφία τους, γεγονός αρκετά δύσκολο αν σκεφτεί κανείς τα μυριάδες live, συλλογές και κάθε λογής κυκλοφορίες πέραν των full length τους.

Αυτά, ωστόσο, αποτελούν μια κουβέντα για μια άλλη στιγμή, αφού οι θρυλικοί rockers επέστρεψαν φέτος με νέο άλμπουμ - αλλά και νέο κιθαρίστα και στουντιακά. Ντεμπούτο, λοιπόν, για τον παικταρά Βορειοϊρλανδό Simon McBride, τον αντικαταστάτη του σπουδαίου Steve Morse, ο οποίος κι αναγκάστηκε/επέλεξε προς τιμήν του να αποχωρήσει από την μπάντα εξαιτίας της ασθένεια της - τελικά, δυστυχώς εκλιπούσας - συζύγου του. Ο McBride, πάντως, φέρνει νέο αέρα στη μπάντα και στουντιακά, αφού ο ήχος του είναι σαφώς πιο ωμά hard rock κι εγγύτερα σε αυτόν της MKII περιόδου, γεγονός που μαζί με τις jamming τάσεις της μπάντας στο "=1", είναι και το υπέρ - ατού του νέου δίσκου.

Γενικότερα, σε μουσικό επίπεδο δεν μπορώ να έχω παράπονο από όσα άκουσα σε αυτόν το νιοστό Deep Purple δίσκο. Ένα από τα καλύτερα rhythm sections στην ιστορία της σκληρής μουσικής, ένας μαέστρος των πλήκτρων και ο νεοφερμένος κιθαρίστας που δίνει τα εκτελεστικά διαπιστευτήρια του, αποτελούν μια ομάδα που δεν χάνει, με το εκτελεστικό/μουσικό σκέλος του άλμπουμ να είναι απολαυστικό - και σχεδόν ανανεωτικό, συγκριτικά τουλάχιστον με το "Whoosh" ή ακόμη και το "Infinite".

Η όποια συζήτηση μπορεί να φέρει ενστάσεις αφορά τον - κατά τα άλλα ανέγγιχτο - Ian Gillan, αυτό το ιερό τέρας των φωνητικών ακροβασιών, τον άνθρωπο που και μονάχα το "Child In Time" να είχε ερμηνεύσει στη ζωή του, θα άνηκε και πάλι στο πάνθεο των τραγουδιστών που έχουμε την τύχη να έχουμε ακούσει. Παρόλα αυτά, ο παναδαμάτορας χρόνος προφανώς έχει αφήσει τα σημάδια του στη φωνή αυτού του κορυφαίου ερμηνευτή, ο οποίος ένα χρόνο πριν κλείσει τα 80 χρόνια σε αυτόν τον κόσμο - και με τουλάχιστον τα 60 από αυτά να είναι ενεργός ερμηνευτικά - συνεχίζει και κάνει αυτό για το οποίο γεννήθηκε με απόλυτη τιμιότητα και συγκινητική προσπάθεια.

Το να κρίνω, λοιπόν, εγώ ή ο οποιοσδήποτε τον Ian Gillan με γνώμονα το γιατί δεν μπορεί να τραγουδήσει όπως 20, 30 ή 40 χρόνια πριν, αντί να απολαύσω τις τελευταίες ερμηνευτικές ικμάδες αυτού το ανεπανάληπτου ταλέντου, μοιάζει τουλάχιστον αδαές, αν όχι κάτι χειρότερο. Ναι, οι Deep Purple δεν είναι πλέον η ίδια μπάντα που οι περισσότεροι έχουν κατά νου λόγω των κορυφαίων στιγμών τους. Σαφώς, ίσως η κληρονομιά τους συγκριτικά με εκείνη των Led Zeppelin λ.χ. να φαντάζει να φθίνει, εξαιτίας των πιο «γήινων» δισκογραφικών στιγμών που έχουν προσφέρει τα τελευταία κάποια χρόνια. Προσωπικά, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω περισσότερο, όμως, αφού το πόσο ευεργετημένοι είμαστε που ακόμη έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε νέα μουσική από ένα από τα κλασικότερα - των - κλασικών rock σχήματα θα το αντιληφθούμε μόλις αυτό σταματήσει να συμβαίνει, σε ελάχιστα χρόνια από τώρα.