Η λεπτή psych rock σύνδεση μεταξύ Six Feet Under και... Bon Jovi

ProgSession #65: Six Feet Under

Από τον Σπύρο Κούκα, 22/04/2021 @ 13:17

Σε ένα παρελθόν που όσο κοντινό φαντάζει, τόσο μακρινό είναι στην πραγματικότητα, οι περιπτώσεις δημιουργών και των έργων τους που παρέμειναν στις σκιές της λησμονιάς φαντάζουν πάμπολλες. Τα γρανάζια της μουσικής βιομηχανίας ανταποκρίνονται κυρίως στη φήμη και το χρήμα, με το ταλέντο και τη σκληρή δουλειά να μην αρκούν για τη μακροημέρευση των καλλιτεχνών και συγκυρίες να ορίζουν το μέλλον τους. Ωστόσο, με το χρόνο ως αντικειμενικότερο κριτή, τα μουσικά πονήματα των αφανών ηρώων υπάρχουν, περιμένοντας να αποκαλύψουν τη μαγεία τους σε αυτούς που θα τα ανακαλύψουν.

Έτσι, αποδεχόμενοι τη δική μας «διαστροφή» και αναλαμβάνοντας το ρόλο του ανήσυχου ρέκτη, θα παρουσιάζουμε ανά τακτά (ή και όχι τόσο) χρονικά διαστήματα, μέσω μίας στήλης που διόλου τυχαία επέλεξε να παίξει με τις λέξεις progress και obsession, το έργο ενός δημιουργού από το ευρύτατο φάσμα και την κληρονομιά του progressive rock, που δεν κατάφερε να ξεφύγει ενός cult συλλεκτικού επιπέδου.

Days of progressive past Vol. 65:

Περί συνωνυμιών κι άλλων τυχαίων συγκυριών στον χώρο της τέχνης

Σκεφτόμουν κάποιο βαθυστόχαστο νόημα πίσω από αυτό το σύνηθες φαινόμενο της κοινής ονομασίας που φέρουν πολλά συγκροτήματα διαφορετικών εποχών και κατευθύνσεων μεταξύ τους, αλλά η πραγματικότητα είναι πολύ πιο πεζή. Θαρρώ πως δεν υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ σχημάτων και καλλιτεχνών που να μπορεί να δικαιολογήσει αυτήν την ονομαστική ταύτιση, ακόμη και σε περιπτώσεις που οι εκάστοτε μπάντες βρίσκονται σε κοινά ηχητικά μονοπάτια. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, να συμβαίνει κάτι διαφορετικό, όταν για τους κάθε Six Feet Under του σύγχρονου κόσμου, υπάρχουν κάποιοι αντίστοιχοι πρόγονοι που εξαντλούν τις όποιες ομοιότητες στον τομέα του ονόματος τους και μόνο;

Προφανώς, οι συγκυρίες και οι κοινές παραδοχές που πιθανόν καθορίζουν έτσι κι αλλιώς την ανθρώπινη σκέψη να έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά πέραν τούτου, η κάθε ονομασία τελικά ελάχιστο ρόλο διαδραματίζει στην πορεία και την εξέλιξη κάθε μπάντας, πέραν συγκεκριμένων και τραβηγμένων περιπτώσεων που εξ αρχής ορίζουν τη μουσική και διαισθητική προσέγγιση από τον τίτλο τους κιόλας. Έτσι, επίκαιρη είναι μια πρόσφατη κουβέντα με έναν κοντινό φίλο, με αφορμή τις φετινές κυκλοφορίες των Γερμανών Wheel και των Βρετανό-Φινλανδών... Wheel και τη διαπίστωση πως «ρόδα είναι και... γυρίζει». Κοινώς, πως πέραν του ότι και οι δύο δουλειές ξεχωρίζουν στον χώρο τους, οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για το «τί και πώς» της ονοματολογίας των συγκροτημάτων είναι απολύτως περιττή.

Εστιάζοντας λίγο περισσότερο στο θέμα των συγκυριών, είναι εντυπωσιακό τί αποκαλύπτει η αναζήτηση των πρώτων βημάτων στον χώρο της μουσικής για πολλούς από τους πλέον καταξιωμένους μουσικούς του, αφού η πορεία τους προς την καταξίωση μονάχα στρωμένη με ροδοπέταλα δεν υπήρξε. Απογοητεύσεις, αλλαγές σχημάτων και ηχητικής κατεύθυνσης, απολύσεις και πρόσκαιρες, μικρές επιβραβεύσεις υπήρξαν μέρος σχεδόν κάθε success story που έχουμε πλέον υπόψη, με την ιστορία καθενός ανάλογου μουσικού να είναι διδακτική και να αποκαλύπτει ότι η επιμονή και η προσπάθεια συνήθως επιβραβεύονται, από λίγο έως πολύ.

Six Feet Under - In Retrospect (Arf! Arf!, 1998)

Six Feet Under - In Retrospect

Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη των τελών των '60s, μια περίοδος έτσι κι αλλιώς γεμάτη μουσικές, κοινωνικές και πολιτικές αναδιαμορφώσεις. Οι Jerry Dobb και Scott Julian, δύο φίλοι που ζούσαν στο προάστιο Colonia του New Jersey, αποφασίζουν να σχηματίσουν μια μπάντα για να περνάνε δημιουργικά τα απογεύματα τους, με την αρχική ονομασία της (Marc 5) να μην μακροημερεύει. Το ερασιτεχνικό του σχήματος διακρίνεται και από το πως συμπληρώθηκε το υπόλοιπο lineup, πέραν των δύο προαναφερθέντων μουσικών (που είχαν αναλάβει τα καθήκοντα των πλήκτρων και της κιθάρας, αντίστοιχα), με τα υπόλοιπα μέλη να μην έχουν τη στοιχειώδη εκτελεστική ευχέρεια στα όργανα τους, με την εξαίρεση του καταρτισμένου σαξοφωνίστα Joe Muscolino.

Με το προαναφερθέν όνομα, το εφηβικό σχήμα θα πρόβαρε σχεδόν μια ντουζίνα τραγούδια και θα έδινε μερικά ημιαποτυχημένα private shows, τα οποία βάσιζαν την όποια επιτυχία τους στο πόσο πιωμένο ήταν το εκάστοτε υπάρχον κοινό.Λογικό, καθώς την εποχή εκείνη ο μέσος όρος ηλικίας των μελών δεν ξεπερνούσε τα δεκαπέντε έτη, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις προοπτικές, την ικανότητα και τις αποφάσεις που καλούνταν να πάρουν. Έτσι, η περίοδος που θα ακολουθούσε, τους ήθελε να αλλάζουν το όνομα τους στο πιο εύγλωττο Sonix, φλερτάροντας με το R&B της εποχής, ένα ύφος που γρήγορα θα εγκατέλειπαν.

Τα πράγματα ξεκινούν ουσιαστικά να σοβαρεύουν με τις αναμενόμενες προσθαφαιρέσεις μουσικών που πλαισίωναν κατά καιρούς τους Dobb και Julian, καθώς οι Duane Ulgherait (μπάσο) και Hector Torres (τύμπανα) - αλλά πόσο μάλλον ο Jay Crystal που σύντομα αντικατέστησε τον τελευταίο - υποστήριζαν σαφώς την έννοια του μουσικού. Μαζί με την προσθήκη της (μόλις δεκαπέντε Μαΐων, όταν πρωτομπήκε στην μπάντα) Nanette DeLaune πίσω από το μικρόφωνο, η μπάντα θα αποφάσιζε μια κατεύθυνση εγγύτερη στο hippie κίνημα της εποχής, υιοθετώντας την ονομασία Six Feet Under.

Πώς προέκυψε αυτή η ονομασία; Ουσιαστικά, από την αγάπη της μπάντας για σχήματα όπως οι Ten Years After και Grateful Dead, αναζητώντας ένα όνομα που να ακούγεται το ίδιο εύηχο και σκοτεινό, όπως κι εκείνα των επιρροών της. Ομοίως, η αναζήτηση γυναίκας τραγουδίστριας υπήρξε αποτέλεσμα της λατρείας τους για τα πεπραγμένα της Grace Slick και των Jefferson Airplane, μιας εκ των πλέον επιτυχημένων μπαντών της εποχής, με την έφηβη Nanette και τη γλυκιά, μελωδική φωνή της να έρχεται να δέσει άψογα στις psych rock προοπτικές τους.

Κατόπιν, η μπάντα δεν θα έχανε ευκαιρία να παίζει ζωντανά, είτε αυτό αφορούσε διαγωνισμούς Battle Of The Bands και τοπικά festivals, είτε σχολικούς χορούς και parties αδελφοτήτων πανεπιστημίων. Με ρεπερτόριο που ξεκινούσε από τους, πανταχού παρόντες εκείνη την εποχή, The Doors κι έφτανε στους Cream, τον Jimi Hendrix και τους Blind Faith, η ανάγκη για προσωπική έκφραση θα τους ωθούσε να γράψουν τη δική τους μουσική. Το "Inspiration In My Head" γρήγορα θα αποτελούσε το επιστέγασμα αυτών των προσπαθειών, όντας το πρώτο τους single και λαμβάνοντας μια μικρή αποδοχή από τους τοπικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς της περιοχής τους.

Με αρκετά τραγούδια για να κυκλοφορήσουν κάτι πιο ολοκληρωμένο και τη διάθεση να υπάρχει, θα περίμενε κανείς η μπάντα να καταφέρει να κυκλοφορήσει ένα ολοκληρωμένο full length. Αντιθέτως, όμως, με τις προσδοκίες, στα τέλη του 1970 θα έπεφταν οι τίτλοι τέλους άδοξα. 28 χρόνια αργότερα, η Arf!Arf! Records θα συνέλεγε τις υπάρχουσες ηχογραφήσεις τους, κυκλοφορώντας μια συλλογή που αποκάλυπτε τις άγουρες, μα σίγουρα πλούσιες μουσικές ιδέες τους και κλείνοντας, έτσι, έναν κύκλο που είχε παραμείνει ανοικτός για δεκαετίες. Προεξέχουσα εκείνων, η ομότιτλη με τη συλλογή σύνθεση, ένα υπέροχα συναισθηματικό άσμα της εποχής, το οποίο και αποκάλυπτε το ταλέντο του σχήματος σε όλο του το μεγαλείο.

Τί ακολούθησε;

Η μπάντα, αναμενόμενα, δεν επανενώθηκε ποτέ, με καθένα μέλος να ακολουθεί διαφορετικό δρόμο, κατά κύριο λόγο μακριά από τα μουσικά δρώμενα. Εξαίρεση αποτέλεσε ο Joe Muscolino, ο οποίος ακολούθησε καριέρα μουσικού και promoter στην περιοχή της Utah, αλλά και ο Hector "Tico" Torres, το όνομα του οποίου ίσως έβαλε σε υποψίες κάποιους εξ αρχής. Άλλωστε, μιλάμε για τον ντράμερ των Bon Jovi από τις απαρχές της πορείας τους, έναν υπερεπιτυχημένο μουσικό, ο οποίος - τί ειρωνεία της τύχης - κρίθηκε ως ανεπαρκής ώστε να ηχογραφήσει επισήμως, στα τότε πρώτα του βήματα με τους Six Feet Under.

YouTube

  • SHARE
  • TWEET