Πιστεύει ακράδαντα ότι υπάρχουν μόνο δύο είδη μουσικής, η καλή και η κακή. Σχολιάζει και από τα δύο στις σελίδες του Rocking.gr, αν και οι κακές γλώσσες λένε ότι γράφει κυρίως για ό,τι είναι ή μοιάζει...

Seahorse
Not An A.I. Creature
Είτε μιλάμε για την πρώτη ακρόαση, είτε για την ν-οστή, το "Not An A.I. Creature" φαίνεται να έχει ό,τι χρειάζεται.
Ας μην τους πούμε supergroup, έχει κουράσει πια αυτός ο όρος. Ας τους πούμε μία έμπειρη, πολύ έμπειρη, παρέα μουσικών από τη Θεσσαλονίκη που στο παρελθόν έχει κατά μόνας συμμετάσχει σε σχήματα που γνωρίζετε ή (στη χειρότερη) θα έπρεπε να γνωρίζετε. Μιλάμε δηλαδή για τους Ασκληπιό Ζαμπέτα των Mushrooms και φυσικά Τρύπες στην κιθάρα, τον drummer Αλέξη Αποστολάκη που συχνά βρίσκαμε παρέα με τον αδελφό του Γιώργο «Μπαντούκ» σε πρωτοπόρα σχήματα όπως οι Λαϊκεδέλικα του Θανάση (συνεργάτης του ευρύτερα) ή οι Blues Wire και στους μάλλον υποτιμημένους Noise Promotion Company, αλλά και στους De Facto, στους Κάθοδος Των Μυρίων κ.α., τον Κίμωνα Χαραλάμπους που τραγουδούσε ανάμεσα σε άλλους και στους Sleeping Pillow, και τον Βασίλη Βασιλόπουλο που παρείχε τις χαμηλές συχνότητες σε μικρότερου βεληνεκούς σχήματα όπως οι Monofo και οι Reverend Beasts.
Αυτή η κάπως εκτεταμένη εισαγωγή είναι απαραίτητη όχι μόνο για να εδραιώσουμε την ιστορία που κουβαλάνε οι μουσικοί αλλά και για να εξάγουμε ένα συμπέρασμα ότι πρωταρχικός στόχος τους μάλλον δεν είναι να κάνουν δεύτερη (ή σε κάποιες περιπτώσεις τρίτη ή και τέταρτη) καριέρα αλλά να ευχαριστηθούν αυτό που κάνουν, φτιάχνοντας μουσική που τους αρέσει και που μιλάει στην ψυχούλα τους και, ελπίζουμε όλοι, και στην ψυχούλα μας. Αυτό δείχνει και η απόσταση ανάμεσα στο ντεμπούτο τους, που βρίσκεται στο μακρινό πλέον 2019 και τη φετινή δεύτερη κυκλοφορία τους. Αυτό δείχνει εμμέσως και ο τίτλος του δίσκου που διαχωρίζει τη μουσική τους από οτιδήποτε τεχνητό και άψυχο.
Ομολογουμένως, αν αυτοί και μόνο ήταν οι στόχοι, τότε τους πετυχαίνουν απόλυτα, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που ελπίζω ότι ο πήχης να είχε στηθεί ακόμα πιο ψηλά. Η μουσική τους είναι πάνω από όλα καλοπαιγμένη αλλά, εξίσου σημαντικό, και με αρκετές συνθετικές ιδέες, ώστε να αποφεύγονται κοινοτοπίες και χιλιοπαιγμένες μελωδίες που θυμίζουν πολλά άλλα τραγούδια ή καλλιτέχνες. Υπάρχει δηλαδή μία προσωπικότητα που είναι απόλυτα δικιά τους, όσο και ο συγκερασμός των επιρροών των μελών της. Από την άλλη, δεν μπορώ να μην εντοπίσω και μία κοινή συνισταμένη που μάλλον παραπέμπει μουσικά στα alternative 90s (άλλοτε τα πιο βαριά, άλλοτε τα πιο indie) χωρίς όμως η παραγωγή να δημιουργεί μία αντίστοιχη πεποίθηση, παραμένοντας σύγχρονη.
Η αρχική αίσθηση είναι ότι η πρώτη πλευρά του δίσκου είναι και η ποιοτικότερη. Πιθανότατα επειδή εκεί είναι μαζεμένα τα πιο αποτελεσματικά δυναμικά τραγούδια τους. Δηλαδή τα πιο έντονα riffs, οι πιο εντυπωσιακοί στίχοι, οι πιο ξεσηκωτικοί ρυθμοί, οι πιο βρώμικες κιθάρες, συνδυασμένα όλα σε τραγούδια που αντέχουν σε πολλαπλές επαναλήψεις. Όμως οι επαναλαμβανόμενες ακροάσεις αποκαλύπτουν τις αρετές και της δεύτερης πλευράς, που είναι πιο μελωδικές, ατμοσφαιρικές αλλά και groovy. Πρώτα και πιο άμεσα το "Out Of Control" με την πανέξυπνη γέφυρα και το κολληματικό ρεφρέν που είναι το τραγούδι που θα έπρεπε να τους βάλει στα ραδιόφωνα για συνεχές airplay. Ακολούθως υπάρχουν και τα "How Many Nights" και "Sleeping Beauty" που, παρότι ρίχνουν τους τόνους (ή ακριβώς χάρις σε αυτό) προσφέρουν στον Χαραλάμπους τη δυνατότητα να ξεδιπλώσει φωνητικές και εκφραστικές ικανότητες διαφορετικής μορφής από ό,τι στα υπόλοιπα τραγούδια.
Είτε λοιπόν μιλάμε για μία πρώτη ακρόαση στην οποία περιμένεις να σε πιάσει κάτι αρκετά ώστε να σε «παγιδέψει», είτε για την ν-οστή που θέλεις αρκετό βάθος και ποιότητα ώστε να επανέλθεις, το "Not An A.I. Creature" φαίνεται να έχει ό,τι χρειάζεται.