Saxon

Μόλις δύο χρόνια πριν συζητούσαμε για την τότε επιστροφή των σπουδαίων Saxon, με το "Carpe Diem" να στέκεται ως ένα στιβαρό δείγμα βρετανικού metal, ακριβώς όπως μας έχουν συνηθίσει οι βετεράνοι heavy metallers. Φέτος, με το "Hell, Fire & Damnation" να έρχεται σχεδόν απροσδόκητα, οι ίδιοι συνεχίζουν ακλόνητοι να προσφέρουν ό,τι καλύτερο μπορούν και, με δεδομένο αυτό, η αίσθηση σιγουριάς για τον ακροατή είναι από μόνο του ένα σημαντικό προσόν.

Προφανώς, η μπάντα αναγκάστηκε να αλλάξει μερικώς το lineup της, αφού τα προβλήματα υγείας του Paul Quinn δεν του επιτρέπουν πλέον να είναι full-time μέλος της, ειδικά σε ό,τι αφορά τις ζωντανές εμφανίσεις. Ωστόσο, με αντικαταστάτη του τον – επίσης NWOBHM θρύλο – Brian Tatler των Diamond Head, αυτή η all star σύμπραξη δίνει πλέον καρπούς και στουντιακά, όπως διαφαίνεται από το νέο άλμπουμ.

Το στακάτο riffing δίνει και παίρνει, λοιπόν, με την αύρα (και, αναμενόμενα, όχι μόνο) του Tatler να κάνει ακόμη πιο ρυθμικές τις συνθέσεις τους, το γνωστό rock & roll feeling συνεχίζει και υφίσταται σαν άλλοτε, ενώ το απόλυτο πλεονέκτημα της μπάντας, ο αγέρωχος Biff Byford, συνεχίζει και ακούγεται ανέγγιχτος από τον πανδαμάτορα χρόνο, παρά τα αισίως 73 χρόνια ζωής του.

Έτσι, χάρη σε αυτή τη συνθήκη, το νέο άλμπουμ κερδίζει σε φρεσκάδα και παραμένει απολύτως κλασικό σε ύφος και προσέγγιση, τιμώντας την τεράστια καριέρα των Βρετανών και παραμένοντας μακριά από την αίσθηση του διεκπεραιωτικού και του επαναλαμβανόμενου. Σαφώς, σε μια πορεία τόσων χρόνων και αναρίθμητων δίσκων οι παραπομπές στο παρελθόν ή η στιβαρή συνθετική μανιέρα φαντάζουν ως αναμενόμενα ζητήματα που δεν αλλάζουν τη μεγάλη εικόνα, παρά διαμορφώνουν ελαφρώς τις εντυπώσεις για το πόσο (και για πόσο) θα απολαύσει κανείς το εκάστοτε νέο άλμπουμ τους.

Υπό αυτό το πρίσμα, προσωπικά εκτιμώ το γεγονός πως η μπάντα έχει μπολιαστεί με μικρά – μικρά χαρακτηριστικά και του Diamond Head ήχου, που έτσι κι αλλιώς έχει κοινές αφετηρίες και συνισταμένες με εκείνον των Saxon, αλλά και πως το άλμπουμ έχει στιγμές που σε κάνουν να πατήσεις το repeat. Από την άλλη, δεν το κρύβω πως το "Carpe Diem" μου είχε αρέσει ελαφρώς περισσότερο στην αντίστοιχη περίοδο ακροάσεων του, κάτι που φαντάζει ως ένα υποτυπώδες αλλά χρηστικό μέτρο σύγκρισης για την αξιολόγηση του "Hell, Fire & Damnation".

Σχήματα σαν τους Saxon έχουν κερδίσει το αναφαίρετο δικαίωμα να θεωρούνται ταυτόσημα με την έννοια του heavy metal, οπότε σε αυτό το στάδιο της πορείας τους φαντάζουν υπεράνω οποιασδήποτε άποψης ή κριτικής. Έτσι κι αλλιώς, όμως, και οι ίδιοι δεν δίνουν κανένα δικαίωμα περί αυτού, αφού κάθε νέα τους δημιουργική επιστροφή μας απασχολεί καταρχάς για το ποιόν της, παρά για το όνομα που φέρει στο εξώφυλλο – και το "Hell, Fire & Damnation" δεν αποτελεί εξαίρεση.